ΕΜΠΑΡΓΚΟ

Υπάρχει τελικά ένα αντικειμενικό πλαίσιο ηθικής κρίσης των πράξεών μας; Πέρα από τα αδήριτα και καταφανέστατα εγκλήματα, που ούτως ή άλλως δε χρήζουν κάποιας ιδιαίτερης αναφοράς για να καταστεί κατανοητό το ψυχικό διακύβευμα που αυτά επισημαίνουν, υπάρχει μια πληθώρα παραβατικών πράξεων που μας θέτουν στο κατηγορητήριο. Παρότι οι βαριές αναμφισβήτητες διαπράξεις εγκλήματος είναι αντικειμενικά ποινικά κολάσιμες, οι «πταισματικές» ιδιαιτερότητες που διαφεύγουν του «κανονικού» κάθε άλλο παρά επιλήψιμες θα πρέπει να είναι. Όμως ο νους παραμένει αείποτε ενοχικός διότι δεν μπορεί να αναμετρηθεί με το υπέρμετρα εκτενές αντικειμενικό πλαίσιο της ηθικής αναφοράς. Η παγίωση των κανονικοποιημένων προτύπων δράσης σε μια έκταση, που ιδεατά θα έπρεπε να είναι απολύτως κτήμα του αυθόρμητου αυτοσχεδιασμού της εν κινήσει νόησης, μετατρέπει τη σκέψη σε ένα αργό σύστημα αναμόχλευσης κάποιων προπαρασκευασμένων δεδομένων. Αντί ο νους να επεξεργάζεται σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια τις βιωματικές επιλογές και να τις κατατάσσει στον κατάλογο μιας ανεξάρτητης ιδιοπροσωπίας που καθιστά τον δικό της ορισμό της ακεραιότητας, νωχελικά αφήνεται στην υπαγωγή του σε ηθικές εντολές που αποκρυσταλλώνουν την επεξεργασία αυτή σύρριζα σε κάποια άτεγκτα μορφώματα, κάποια «κιβώτια» ακινητοποιημένης σκέψης που εμπορεύονται στο δίκτυο της κοινωνικής βραδύνοιας.

Δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Όχι, τουλάχιστον για τους αγέρωχους αετούς των όρεων και τις λυγερές λεοπαρδάλεις της σαβάνας. Αφύπνιση συνείδησης σημαίνει αρχικά το να νίψεις τας χείρας σου και να απεμπλακείς από αυτό το δουλεμπόριο. Να πάψεις να πριμοδοτείς την κίνηση της απολιθωμένης ψυχονοητικής ύλης ώστε να σαμποτάρεις από το πιο στοιχειώδες επίπεδο την κυκλοφορία του θανατερού νομίσματος: το Σημαίνον ενός φαντασματικού εαυτού που επιβάλλει την αρχή μιας επίβουλης «ηθικής ακεραιότητας». Πρέπει να βρεις το θάρρος να διερωτηθείς το κατά πόσο επιθυμείς να ακολουθήσεις τα ρεύματα επιθυμίας που φιγουράρουν μπροστά σου ως μια κάποια δολερή βιτρίνα του «ηθικά αποδεκτού». Μπορεί να σε προσελκύσει αρχικά η ευκολία του ρεύματος, το πόσο εύκολα θα σε παρασύρει και θα σε εντάξει στο αλισβερίσι της κοινοτοπίας, σε μια γεωμετρία απλή δίχως τις στερεομετρικές επιπτώσεις που θα είχε η παραδοχή του Διαβόλου. Αν όμως αυτό συμβεί θα έχεις απλά εκτονώσει όλη τη δυνητική παραγωγή ενός αυτοπροαίρετου έργου πολύεδρων συνεπαγωγών σε μια στεγνή, ξεθωριασμένη, μπανάλ τοιχογραφία στους κουρασμένους δρόμους των «ελεύθερων πολιτών».

Η παρέλαση αυτή είναι παρωχημένη, είναι ένας ποταμός χειραγωγούμενων μαζών που μαθησιακά έμειναν στάσιμες ακριβώς στο μηδέν της πήξης –κρύες μάζες, ρεύματα πολικά που απέχουν με το διαμέτρημα ενός βαθιού απολεσθέντος αναστεναγμού από το σημείο βρασμού που εντοπίζεται όταν η προσωπική εξερεύνηση έχει ως μέτρο και γνώμονα την αίσθηση μοναδικότητας, ως μια αψίδα που με όλο της το μεγαλείο ξεδιαλύνει τον εφιάλτη των εγκιβωτισμένων ψυχών.

Αφήστε μας, λοιπόν, να επεξεργαστούμε μόνοι μας τα δεδομένα του γίγνεσθαι· το πώς και το γιατί θα εισέλθουν τα ερεθίσματα σε αυτόν τον πεινασμένο αποδέκτη γνώσης· το με ποιον τρόπο θα τα διερμηνεύσει και ποια ακριβώς σοφία θα ζυμώσει επ’ αυτών. Η νόηση αρμόζει να απαλλαγεί από την αναμασημένη τροφή, τον πολτό αυτών των απελπιστικά εύπεπτων ορισμών της ύπαρξης· τα μαθηματικά για τους μωρούς που μας εγκλωβίζουν σα μια αιώνια περατότητα που δε βρίσκει κανένα διχασμό στο «ένα συν ένα ίσον δυο». Η νόηση διψάει για περίπλοκες αναδιανομές του νοήματος και για την αναδίφηση εγκάρσιων δομών των επίπεδων επιφανειών. Η νόηση εξ ορισμού απαιτεί την βαθιά μικροανάλυση όσων κατά τ’ άλλα είναι υποχρεωμένη να εγκιβωτίζει ανεξέταστα μέσα της, έτσι ώστε να διαιρέσει με πολιτική σφοδρότητα το αξίωμα του «ηθικού επαίνου», αποκαλύπτοντας τις πολλές χειρολαβές της λεηλασίας που διακινεί το «πανόσιο» αυτό εμπορίο.

Ξεκίνησέ το ως πείραμα. Εξοβελίσου από το πλέγμα των δεοντολογικών επιτάξεων που σε καθορίζουν από γεννησιμιού. Τόλμησε να μείνεις γυμνός από προγονικούς μανδύες και θρησκευτικές εγγυήσεις. Γίνε οντολογικά άγνωστος, ξένος, κάτι που ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί εντός της επικράτειας του Ανθρώπου. Υπάνθρωπος ή Υπεράνθρωπος, δεν έχει σημασία, απλώς μείνε γυμνός! Με άλλα λόγια, κάνε θρύψαλα τη συμβολική τάξη που, εν πρώτοις, περιχαρακώνει και κατατεμαχίζει το στοχασμό στα πρότυπα μιας κάτοψης που θεμελιώνει, με την απώλεια του εαυτού, το συγκεντρωτικό οικοδόμημα του Εγώ και που, ακολούθως, ναρκοθετεί κάθε αυθόρμητη τάση για κοινοτική συνύπαρξη που θα σου επέτρεπε επιτέλους να προβείς στην πανδαισία των μεταμορφώσεων -ο Οιδίπους που επιβίωσε της ενοχής για να καμαρώσει απογόνους ελεύθερους από την καταδυνάστευση του αιμοσυγγενικού φραγμού.

Όταν η νόηση κάνει τον πληροφοριακό ρου κτήμα της κι όταν αναμοχλεύει τις πολύεδρές του παρυφές δίχως την παραμικρή υποταγή σε θεσμικά κριτήρια που προδιαγράφουν τη μονοδιάστατη επεξεργασία του βιώματος, τότε είναι που αναβλύζει το μάγμα εκείνο το τρομερό, το μάγμα που λιώνει τους λίθους και τα μέταλλα, που επιτέλους αναδιαμορφώνει και κάνει λίφτινγκ στη γεωλογική φυσιογνωμία του στιγματισμένου προσώπου από τις ουλές της στέρησης. Η λάβα αναβλύζει σαν τον γάργαρο αναθεματισμό του άγριου που δε γνώρισε ακόμη τα κοινωνικοπολιτικά σίδερα, διαβρώνοντας τα κιβώτια εκείνα που μας ευπρεπίζουν στα προβλέψιμα τετραγωνάκια μιας σκακιέρας ασφυκτικής: να μεγαλώσεις, να γίνεις άνθρωπος, να παντρευτείς και να αναπαραχθείς, να γίνεις σπουδαίος καριερίστας, είδωλο του πρεστίζ –ο διαβλητός Βασιλιάς με τη φτωχή εμβέλεια κινησιολογίας.

Τσεκ ματ.

Δικαίωμα στην πολιτική του ριζοσπαστικού και στην απόλυτη ρηξιγενή πλεονεξία, ως το μόνο φάρο ελπίδας που δίνει μια κάποια προοπτική στο μαντρί. Δικαίωμα στη κοινοτική συντροφικότητα και την ομαδογαμική συνεστίαση που θα μας προβιβάσει από το δόλιο τρίγωνο της οικογενειοκρατίας. Πλειοδοτούμε την άπειρη έκταση των συνδετικών μοτίβων και την παραλογιστική αμφισημία των συνάψεων τους. Υπέρθεση του Α και του Β και ως εξ ου εν παραλλήλω πραγματικότητες που στη διακύμανση τους μοιράζουν τερπνά μετεικάσματα ουτοπικής αυθαιρεσίας.

Σε αυτό το ντελίριο του ευφραντικού ψηφιδωτού βλέπει κανείς τα ώριμα σταφύλια του Αμπελουργού και τις γλυκές ευωχίες που προοιωνίζονται από τα φιδογυριστά κλωνάρια του κλήματος.

Ως απάντηση στον θάνατο του Πατέρα, την ενοχή του Υιού και την γενίκευση της Χήρας.ευση της Χήρας.