ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΙΔΩΜΕΝ

Το πρόσωπο αυτό πρέπει να το αναγνωρίσεις, να στραφείς σε αυτό και να υποκλιθείς στη συμβολική επιτομή εκείνου που σπαρακτικά υπενθυμίζει: τη μοίρα μιας ολόκληρης γενιάς στο πέρας της Οικουμένης. Φυγάδες, πρόσφυγες, άνθρωποι της διηνεκούς μετάβασης σε μια γη ρευστή, αφιλόξενη για ρίζες∙ καιρός μονίμως αποδημητικός, που ευνοεί τις αλαφιασμένες φτερούγες. Δεν υπάρχει φωλιά θαλερή για να ακμάσεις στη γωνία μιας σταθερής ιδέας, ούτε ενδιαίτημα αποκλειστικό που θα εξασφαλίσει την επιβίωση της σημαίας∙ το μόνο που βλέπει κανείς είναι σημάνσεις με δηλητηριώδη βέλη, που μετακινούν πληθυσμούς από ιδέα σε ιδέα, από σύμβολο σε σύμβολο. Πουθενά δεν υπάρχει θαλπωρή, η μονιμότητα η ηχώ μιας μαχαιριάς στα σπλάχνα, διαβρωμένη έννοια που εμπαίζει την πελαγοδρόμηση από ύφαλο σε ύφαλο, από αγυρτεία σε αγυρτεία. Διότι οι ροές έχουν αφηνιάσει∙ επειδή όλες οι θέσεις είναι χρονοβόρες, παγίδες ενεργοβόρες –ποιος είναι πρόθυμος για μια τέτοια μάταιη ταλαιπωρία στην αμετάκλητη περιστροφή της αναίρεσης, της αυταπάτης; Οι θέσεις έχουν βομβαρδιστεί, κάποια αδίστακτη θύελλα συγκρούεται με τους προαιώνιους ναούς των ομφάλιων λώρων. Οι καμπάνες έπαψαν, άλλωστε, να χτυπούν∙ ακόμη και τώρα σιγή, μόνο ο δαρμός της μοιραίας ορμής του χρόνου, που με το χείμαρρο των αιώνων πέφτει βαρύς στις πλάτες μας, αυτό είναι το προσφυγικό μας φορτίο. Η συγκομιδή δεν μπορεί πλέον να είναι εφικτή, πρέπει να τρέξουμε αδελφέ∙ νομάδες, ναυαγοί στο βούρκο της νύχτας, μετά από χειραψία με το πρόστυχο χέρι του καιροσκόπου, χάνουμε ό,τι πιο οικείο στην άβυσσο του διάκενου πελάγους. Τρέχουμε να σωθούμε από την πτώση του αδιαφιλονίκητου Ιδίου και τον στυγερό εφιάλτη, όλα αυτά τα παγερά συντρίμμια, εκεί που άλλοτε βιώναμε τη θαλπωρή του σαφώς νοητού, εκεί που άλλοτε στηρίζαμε τον κορμό της ταυτότητας ως το απρόσβλητο δικαωματικό δένδρο της ζωής –τώρα πια δεν έχουμε καρπούς, η έγνοια μας είναι στη μετάβαση, στο πως θα διασωθούμε από το καχύποπτο βλέμμα εκείνου που από τις αυθαίρετες ενέδρες του Νόμου μας ορίζει ως εισβολέα. Πατρίδα μας το «transit». Όλη η ενέργειά μας καταναλώνεται στην πειθολογία του πώς θα περάσει η σπλαχνική ορμή της δικαιωματικής φυγής από τα συρματοπλέγματα της εθελοτυφλούσας ξενοφοβίας. Στεκόμαστε αποκαρδιωμένοι μπρος στη φραγή των ροών και στα σύνορα κατασκηνώνουμε ως διαμαρτυρία, γινόμαστε οι οριακές περιπτώσεις, οι αδέσποτες σφαίρες που φέρνουν το έμφραγμα στην ταξινομία των εννοιών, παρίες της καταδυόμενης ιδιοκτησίας.

Αφήστε μας να ξεχυθούμε, θηρευτές του ορίζοντα είμαστε, την ετεροτοπία αναζητούμε, τον τόπο μιας χώρας εν κινήσει όπου όλα περιδινούνται διαρκώς προτού προλάβεις να τα ταυτοποιήσεις, μια χώρα που θα μας καταδεχτεί ως τους νέους πατριώτες, ως το νέο ορισμό του πρότυπου, οι άπειρες μαρκίζες του προσώπου. Άνθρωποι που οδοιπορούν έξωθεν των διαταγμάτων, που καταπατούν τους βουκολικούς αγρούς και δεν καταλαβαίνουν τη σημασία της διαφοράς, επειδή οι ίδιοι αποτελούν το ρήγμα της ετερότητας, το διάκενο που εγείρει την αμφιθυμία. Η ροή είναι ροή, είναι το φυσικό εκχύλισμα της λαθραίας λαβωματιάς που μας εξώθησε στη διάνοιξη των δρόμων∙ δεν μπορείς ν’ αρνηθείς το αίμα να αντικρύσεις, δεν μπορείς το τραύμα να παραγνωρίσεις. Ό,τι τρέχει, τρέχει για καλό, είναι ό,τι πιο φυσικό –μην πας την αιμορραγία να σταματήσεις με συρμάτινα ράμματα και νέους δριμύτερους τοίχους. Άφησε τον κόσμο να κοχλάσει, την πολυμιγή ετερότητα να μαγειρέψει.

Η ενόρμηση για συνεχή φυγή είναι αμετάκλητη δίψα, είναι ο ειρμός της δικαιοσύνης∙ κι όμως, μελανιασμένα πλήθη αποτελούμε, εκκρεμούμε απελπισμένοι καθώς τα σύνορα δεν ανοίγουν, καθώς τα ιδεολογικά τείχη χτίζονται πάλι από την αρχή ως έρμαια απόβλητα του παρελθόντος. Όμως η αριθμητική μας απειλή ξεχειλίζει καθώς το «ίδωμεν» γίνεται ο όρος της αλήθειας, καθώς οι δυνητικές τάσεις και η πληθώρα των πιθανοτήτων καταποντίζουν τις νήσους των πάγιων μορφών, σαν κοραλλιογενείς ύφαλοι που στην καταβύθισή τους αφήνουν το μετείκασμα του οριστικά αφανισμένου τόπου εν γένει.

Δεν ξέρω ποιος είμαι, δεν ξέρω τι κάνω, σε ποιον θεό πιστεύω και ποια αξία εξωθεί το βήμα μου. Μόνο να φύγω νιώθω, να σωθώ από την αλληλουχία του εγκέλαδου που γκρεμίζει τα μνημεία της ψευδαίσθησης, της ερμηνείας που επιστέγαζε φρονήματα της ύπνωσης και του υποβαλλόμενου εφιάλτη, να σωθώ από την ανυπαρξία του εκάστοτε τόπου! Καλύτερα να διασύρω τον εφιάλτη με την ουρά της σκόνης, με οδοιπορικό φυγής δίχως προορισμό και με σταθμούς που επισημαίνουν τη ματαιότητά της. Καλύτερα ο εφιάλτης να γίνει μετείκασμα υπαινισσόμενης ελπίδας από την πεισμονή της φυγής, έστω και ως παράκαμψη του πνεύματος, ως απλή εικασία που με απεργία πείνας επιμένει –κι ας μας καταπιεί το πέλαγος∙ κι ας μας τσούξουν την καρδιά οι φύλακες των νοητών συνόρων. Ας είναι να πεθάνω σπαταλημένος στα χαρακώματα της ετεροφοβίας, ως «γύφτος», ως «παρίας», ως «καρικατούρα» του άλλου τόπου. Θα είναι καλύτερα από το να αφεθώ να με καταπιεί η βαριά ενοχή για το ό,τι μείναμε υπήκοοι του θανάτου, στον απολιθωμένο τόπο της δρέψης του Χάρου, εκεί στα μνήματα ενός αφελούς αξιακού παρελθόντος.

Επιμένουμε στην κρούση μας με εμμονή που στιγματίζει τις πολιτικές, θρησκευτικές και ιδεολογικές ρυτίδες του Τόπου. Παραμένουμε εκεί, στα σύνορα, σα ζητιάνοι απολαβής έστω του δικαιώματος για μια ατέρμονη ανίχνευση, μέχρις ότου καταποντιστεί του ιδεοκρατικού τόπου η τυραννία…

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!

 

Επίκαιρο απόσπασμα από το μανιφέστο Επανάσταση του Αυγερινού, κεφάλαιο Εγώλυσις. 

Έχουμε λοιπόν ανέλθει, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας, στην ανεμοδαρμένη εκείνη κορυφή απ΄όπου είναι πλέον πασιφανής η ιδιαιτερότητα με την οποία αρμόζει να επιθεωρήσουμε την τοπογραφία του παρελθόντος. Μπορούμε τώρα, που εξανεμίζονται οι πρότερες πεποιθήσεις των χαμηλότερων υψόμετρων, να επισπεύσουμε στην καθ΄ολοκληρίαν θεώρηση του ανθρώπινου δράματος και επί ξυρού ακμής να αποδελτιώσουμε τις δυνατότητες που θα μας ξεμακρύνουν από τα σφάλματα του ανήλικου, την άγνοια του περιηγούμενου στους δαιδαλώδεις διαδρόμους ενός λαβύρινθου∙ που θα μας επανορθώσουν στη μυστικιστική διέγερση της Πλήρους Παρουσίας, συστήνοντάς μας το πεπρωμένο που η ανηφορική κλίση του εσχατολογικού μας Γολγοθά απέκρυψε. Εδώ ψηλά, αναπνέοντας την πνοή των αγριεμένων στοιχειών, των αποθανόντων θυμάτων που στερήθηκαν έστω και την αμυδρή ελπίδα μιας αιθρίας, των βασανισμένων που ληστεύθηκαν ακόμη και το πρώτο αθώο δικαίωμα, αντλούμε την αποφασιστικότητα εκείνη που αναλογεί σε περιστάσεις και σε υψόμετρα σαν αυτά. Με την αγέρωχη όψη του χρυσαετού, το ψυχρά αρπακτικό του βλέμμα, δεν απομένει παρά να επιθεωρήσουμε με μια οριστική επιτομή το χθες και με πρόθεση δικαίωσης των χαμένων ευσεβών πόθων να ανοίξουμε τις φτερούγες και να αφήσουμε πίσω την πεισιθάνατη απαισιοδοξία από την οποία ο άνθρωπος του σήμερα βαρύνεται. Την ώρα που αστραπές και βροντές προοιωνίζουν την έλευση μιας επεισοδιακής, ηλεκτρισμένης αυγής, συναθροιζόμαστε επί της πιο ψηλής κορυφής για να συνομολογήσουμε την σκωπτική αποκήρυξη του παρελθόντος. Μιας αυγής που καλύτερα να καταυγάσει το ορθό μας ανάστημά, την μη-επιλεκτική αδελφοσύνη μας, το αινιγματικό μας μειδίαμα, το ενορατικό μας βλέμμα παρά την έρπουσα απελπισία, τη μελαγχολία που σταλάζει από βλέφαρα βαριά, και την προσκόλληση σε περασμένα μεγαλεία που στην ουράνια απειροσύνη αναθεωρούνται ως περιττά.

Όπως θα έχει γίνει ήδη φανερό, η αποκήρυξη του παρελθόντος δεν έγκειται σε μια παθογνωμική ισχυρογνωμοσύνη που δογματικά διαχωρίζει το ορθό από το λάθος, αλλά σε μια αποταύτιση παιγνιώδης, με την οποία επιχειρούμε να γεφυρώσουμε ακόμη και τις πιο ασύμβατες αντιθέσεις, ως μέθοδο εκφοράς του αναστοχαστικού υψόμετρου της νέας συνειδητότητας. Γιατί πλέον είμαστε ερειδόμενοι σε επιτεύγματα και αναγνωρίσεις, ανακαλύψεις και εφευρέσεις που στο σύνολό τους μας δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματικά ώριμη, αυθεντικά ανώτερη στάση, που αναδρομικά οι επόμενες γενεές θα θεωρήσουν ως ιεροπραξία-ορόσημο, το κέλευσμα της μετα-ουμανιστικής απαρχής. Δεν υπάρχει ισχυρότερη αντίπραξη προς τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις του Κατεστημένου από την εν λόγω ύστατη θεώρηση που εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να προτάξουμε. Η αναστοχαστική μας εμβέλεια εμπεριέχει με μια καταφατική ευκρίνεια όλα όσα περιλαμβάνουν το ιστορικό παρελθόν. Επιπλέον, η κάθε πτυχή των δεδομένων στραφταλίζει τη δική της εκδοχή, συντελώντας μια φωτοχυσία από ποικίλες αποχρώσεις, διαφορετικές ερμηνείες, κοσμοθεωρήσεις ετερόκλητες που στη σύγκλισή τους μας προτείνουν την ύστατη θεώρηση του πρισματικού. Και με την οποία μόνο να αποδεχτούμε μπορούμε τον σημαντικό και ζωογόνο ρόλο που έπαιξαν τα τεκμήρια της πρότερης αναστοχαστικότητας, ακόμη κι αν επί των πλείστων αυτά περιχαράκωσαν το ανθρώπινο βίωμα. Τόσο παράδοξα, η καταφατική μας υπερεπάρκεια, δεδομένου ότι σύνολη η αναστοχαστική εξέλιξη είναι απόρροια της ίδιας ενόρμησης με αυτήν που μας προσελκύει τώρα προς τον γκρεμό, καθιστά τη βιαιοπραγία του παρελθόντος ως απαραίτητη ωδίνη για την παρώθηση του νεογνού. Μολονότι αφορίζουμε τα καθάρματα που ως εδώ σπίλωσαν την ανθρώπινη ωραιότητα και που διέσυραν το υπερβασιακό πνεύμα στις χωματερές των υαινών, όντας πραγματικά αυθυπερβατικοί, μυημένοι εις βάθος στην αμφισημία των πραγμάτων και απόλυτα ισορροπημένοι ενόσω αμφιρρέπουμε μεταξύ των κάθε λογής αντιθέσεων, συντάσσουμε αναδρομικά όλα τα εγκλήματα και τις αδικίες στην κατηγορία του αναπόδραστου. Αποδεχόμαστε πλήρως τους μετασχηματισμούς που ενείχαν όλα τα μορφώματα των κατασταλτικών πλεγμάτων, από το μονοθεϊστικό πατρόν μέχρι την πιο δολερή εμπορευματοποίηση του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, όσο σκληροί κι αδίστακτοι κι αν ήταν για τη φυσικότητα του ανθρώπινου βιώματος, αποδεχόμαστε ότι όλες αυτές ήταν εξελίξεις όντως αναπόδραστες. Όμως επουδενί προτιθέμεθα να επιτρέψουμε να συνεχιστεί η ίδια ρότα με το παρελθόν, πολύ απλά επειδή η παράδοξη καταφατική αυτή παραδοχή, εξίσου αναποδράστως, μας εγείρει στο αναπόδραστο και της δικής μας επαγγελίας.

 Η αύξηση της αυτοαναφορικής έντασης συνεπιφέρει τη διαταραχή της συνάρθρωσης των διαχρονικών πραγμάτων. Από το αναστοχαστικό μας απόγειο (και από το οποίο μέλλουμε να εκκινήσουμε ένα εντελώς νέο ταξίδι που δεν έχει σχέση με την γραμμική ανάπτυξη) η γλώσσα αποδεικνύεται όλο και περισσότερο για τον αυθαίρετο, πλαστό της χαρακτήρα και άρα η συνακόλουθη βίαιη ενοποίηση της διαφορότητας των διαδοχών τίθεται εν αμφιβόλω. Πώς μπορούμε λοιπόν να υποστούμε τα πειστήρια της ανάπτυξης με τα οποία επιβάλλεται ο συγκεντρωτισμός και η πλουτοκρατία; Εάν τελικά δεν υπάρχει σαφής προορισμός∙ εάν αυτός προδιαγράφεται από τον συσχετισμό όλων των αυθόρμητων τάσεων της υγιούς σκέψης, που δεν κατατρύχεται από μακροπρόθεσμες ιδιοτελείς προθέσεις, τότε το ανθρώπινο ον που αφ΄υψηλού αναθεωρεί συζευκτικά το παρελθόν, πρέπει να απονείμει το δίκαιο της κάθε περίστασης, της κάθε ιστορικής συγκυρίας, θεωρώντας τον εαυτό του ως προνομιούχο καρπό μιας μακράς διαδικασίας, ως το αποϊστορικοποιημένο ον που, λόγω της ευθυκρισίας του και της πρισματικής συνεκτίμησης των πραγμάτων, είναι έτοιμο για μια πτήση.

Είναι βέβαιον πως ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε την πραγματικότητα την έχει καταστήσει πια διάφανη, την έχει εκθέσει σε όλες της πτυχές της -σε αυτό το θαλασσοδαρμένο ακρωτήριο, όπου φέγγουν τα φώτα ενός ισχυρότατου παρατηρητηρίου, διακρίνονται τα πρώτα δείγματα της καθολικής Μεταστροφής. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην αιχμή της αναστοχαστικής εξέλιξης δεν ήταν ποτέ πιο κοφτερός για όλα όσα το Κατεστημένο δολερά ενδύθηκε. Και όλοι όσοι ακολουθούν, όλοι όσοι ενστερνίζονται τις νέες διαφαινόμενες κοινοτοπίες και δεν αργούν να συμπαραταχθούν για αυτήν την κοσμοϊστορική αποκήρυξη της Ιστορίας, καθιστούν εναργή τη μοίρα των συγκεντρωτικών φορέων. Η προσφορά τους στην ανθρωπολογική εξέλιξη θα πρέπει να λήξει κάπου εδώ, να λήξει με τον ανάλογο πόνο και κόστος που καταχρεωθήκαμε εμείς, με την ίδια αναπόδραστη, την ίδια φαταλιστική δυναμική.

Απογυμνωμένος ο κόσμος από ιδιοτελείς προθέσεις θα ήταν ο κόσμος του ακραιφνούς συμβάντος, ο κόσμος της αέναης, κυκλικής επιστροφής και των ρηξικέλευθων διαλείψεων που δεν δρομολογούν αλληλουχίες αποσχίσεων παρά ανατρέπουν τα δεδομένα χαοτικά μόνο στην εμβέλεια της στιγμής. Ο κόσμος αυτός, ο αισθητικοποιημένος, ο απρόβλεπτος, ο κόσμος που αποχαλινώνεται από τις γραμμικές υποδείξεις του κατασταλτικού δρομέα, είναι ο κόσμος που ως εκ φυσικού αποδύεται των ιδιοτελών επενδύσεων. Σημειωτέον όμως ότι αυτή η φυσικότητα είναι εξίσου βίαιη με τον τρόπο που στο παρελθόν οι αποφυσικοποιητικές τάσεις περικύκλωσαν την ανέμελη αθωότητα. Φυσικά, βίαιη… Πώς αλλιώς θα μπορούσε να συστηθεί ο εκμεταλλευτής με την τελευτή της μακράς του βιογραφίας; Βίαιη σαν τη λύσσα της θεομηνίας, σαν την αδέκαστη σφοδρότητα του επαρκώς αναστοχαστικού υποκειμένου που σπινθηροβολείται από τη διάχυτη πλέον αίσθηση των ασφυκτικών ορίων, μιας περατότητας που όλο και κλείνει τον κόσμο που δεν αρμόζει να ανοίξουμε. Αλλά θα τον ανοίξουμε επειδή ακριβώς το βάρος της εκλυόμενης ενδεχομενικότητας, του αδέσποτου συμβάντος αρχίζει και λυγίζει τα γόνατα του Άτλαντα και ο κόσμος, ο «μόνος πιθανός κόσμος», όπως μας έχουν πείσει, με την ίδια ρεαλιστική πεζότητα που κράδαινε το μαστίγιο της η συγκεντρωτική εξουσία, έτσι αναπόδραστα και γλαφυρά πρόκειται να κατακρημνιστεί. Εκτεθειμένος στο συμβάν, δίχως έρεισμα για να καταστείλει με τα μακροσκελή του σχέδια το ίδιο επιδέξια με το παρελθόν το ενδεχομενικό χάος, ο στρυφνός άνθρωπος της εξουσίας, τη στιγμή ακριβώς που κοντεύει να αποκορυφώσει το απεχθές του έργο, την ίδια στιγμή νιώθει για πρώτη φορά το βήμα του πραγματικά μετέωρο, όπως ο ακατανίκητος πυγμάχος απρόβλεπτα δέχεται το χτύπημα που προμηνύει τον αιματηρό χαμό του. Στην γοργή στροφή αυτής της ανατροπής είναι που η Αδράστεια μας συγκαλεί για την ύστατη αποκήρυξη του παρελθόντος και κάθε απώτερου θεμελίου, με την ιδιαιτερότητα όμως ότι αυτή η αποκήρυξη θα διέπεται από το παιγνιώδες πνεύμα του πρισματικού, διότι γνωρίζει ότι η αντίπραξή του ισούται με μια καθολική αποδοχή των πραγμάτων, μια εκτενής καταφατική συμπερίληψη των τεκταινομένων που μας έφεραν εδώ και άρα αληθινός καυτηριασμός της αποφατικής αλληλουχίας, το λύσιμο της αλυσίδας. Με αυτήν την αποκήρυξη, που μοιάζει με ένα ειρωνικό ευφυολόγημα, εγκαθιδρύουμε το πνεύμα του μέλλοντος, επαναθεμελιώνουμε τον κόσμο από την αρχή, όλως παραδόξως, στη βάση ενός ανύπαρκτου θεμελίου.

Έτσι είναι που θα επανακτήσουμε τη χαμένη αθωότητα. Όταν θα στρέψουμε τους προβολείς των αξιών στο στερούμενο πρόθεσης βίωμα, στην παιγνιώδη εντρύφηση, στον μηρυκασμό του ενδεχομενικού και στην εθελούσια εκμηδένιση του Εγώ στο Είναι, ο κατακερματισμός των κατασταλτικών πλεγμάτων και του μονοθεϊστικού πατρόν θα πάρει τροπή γοργότερη, καταπνίγοντας το αναπόδραστο αφρισμένο αυξάνων κύμα της παγκοσμιοποίησης στον επίσης αναπόδραστο ανασασμό μιας περιδεούς θαλασσοταραχής.

Προσδιορίζοντας την ολότητα σε αντιδιαστολή με τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις των συγκεντρωτικών δομών, με μια δηλαδή ύστατη θεώρηση κατά φύσιν ατελή και άρα πολυφωνική, το Άπαν θα τεκμηριώνεται επ΄αόριστω ως ολογραφική επιμέρους ολότητα που τείνει προς το Άπειρον, ως ολοτροπική δυναμική που επιδέχεται άπειρους προσδιορισμούς. Μια θέαση που αν τη συμμερίζονταν ο στοχαστής του λογοκεντρικού παρελθόντος, θέτοντάς την εξ αρχής ως οδηγό των κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων, η ρομαντική εκμάγευση του κόσμου θα είχε διατελεστεί προ πολλού, όμως, ταυτοχρόνως, δεν θα ήταν αρκούντως εφικτή εφόσον δεν θα προηγούνταν τα οδυνηρά γεγονότα των οποίων οι ζυμώσεις θα διασφάλιζαν την τελική καθιέρωση τέτοιων, αναιρετικών για αυτά, φυγόκεντρων, ρομαντικών ενοράσεων…

Το υποκείμενο που λόγω της οξυμένης του αναστοχαστικότητας απολαμβάνει τη χιλιαστική θέαση της ιστορικής διαλεκτικής, όπου η αναγκαιότητα συμπίπτει με την ελευθερία σε κάθε τμήμα της εξελικτικής διαδοχής και που παύει να αποζητά κάποια ολοκλήρωση αποκλειστικά και μόνο μέσω γραμμικών δρομολογήσεων, επειδή ακριβώς η ολότητα μετατίθεται από την έννοια της προκαθορισμένης διάστασης σε αυτήν της δυναμικής κατάστασης, αυτό το υποκείμενο είναι ικανό στο να συνωμοτεί με το ενδεχομενικό συμβάν, να καταβυθίζεται ατρόμητα στο χάος και να δαμάζει ενέργειες που ο μονοδιάστατος άνθρωπος, παρότι μαέστρος του ελέγχου, δεν κατάφερε ποτέ. Είναι το υποκείμενο που, εν ολίγοις, επιτείνει τη διαδικασία αποδιαφοροποίησης από το περιβάλλον και το ασυνείδητο, καθιστώντας τον εαυτό του στείρο πεδίο για την υπαγωγή του στα ολοκληρωτικά σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Είναι ο άνθρωπος που δονείται από τις μυστικές ενέργειες που στοχαστικά δαμάζει και που αστράφτει από το φως ενός αφάνταστου πεπρωμένου, αυτός που διατελεί το υβριστικό διάβημα απενοχοποιημένα, επειδή τελικά όλα είναι αναπόδραστα, αναγκαία, ανεπανόρθωτα, επειδή το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.

Ο ιστορικός χρόνος μόνο να τελειώσει μπορεί από μια τέτοια απενοχοποιημένη αυτοσυνειδητοποίηση. Η ύστατη θεώρηση που αποδίδει δίκαιο σε όλες τις πρότερες εφαρμογές της ανθρώπινης αναστοχαστικότητας και που τις συμπλέκει προς ανάδειξη της συνείδησης από την οποία μέλλει να ξεχυθεί η δραματουργία της Ύστατης Επανάστασης, είναι αυτή που, λόγω αυτής της καταφατικής υπερεπάρκειας, υπερνικάει κάθε θεολογική ή εκκοσμικευμένη εσχατολογική θεώρηση, που ως εκ φυσικού για αιώνες φράζει την αναπόδραστη αυτή δυναμική.

ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ ΑΛΦΑ

 

Αν άλλοτε η αιχμή της γνωσιολογικής μας εξέλιξης ορίζετο από την οξυμένη ικανότητα διάκρισης κάποιων διαζευκτικών αντιθέσεων, σήμερα λόγω των νέων επιστημολογικών αναθεωρήσεων που απομυθοποιούν κάθε τέτοια λογική, η ίδια αυτή γνωσιολογική αιχμή φαίνεται πλέον να επιδίδεται στην υπέρβαση κάθε διάζευξης  σε όφελος της συζευκτικής αντίληψης των αντιθέσεων (ότι το Α μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και Β). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνεται από την κβαντική επιστημολογία, όπου το σωματίδιο είναι εν παραλλήλω και κύμα- μία ανακάλυψη που μας φέρνει αντιμέτωπους με την παραδοχή της εγγενούς αντιφατικότητας των δεδομένων.

Υπό μια τέτοια ηρακλείτεια λογική είναι που το καυτό ζήτημα της παρούσας κυριαρχικής αφήγησης της συνωμοσιολογίας μπορεί να ειδωθεί με έναν πιο αποδοτικό τρόπο για τις προσδοκίες του σύγχρονου αντιεξουσιαστικού κινήματος. Εν ολίγοις, υπό ένα τέτοιο πρίσμα μας δίνεται η ευκαιρία να θεωρήσουμε την περιρρέουσα συνωμοσιολογία ως έγκυρη αλλά και, συνάμα, όχι λιγότερο, ως μύθο. Με αυτόν τον τρόπο, παύει να μας ενδιαφέρει το αν υπερισχύει η μία εξήγηση επί της άλλης- το επαναστατικό καθήκον απελευθερώνεται από τους δεσμούς της διαζευκτικής κρίσης και, όπως θα φανεί παρακάτω, μια νέα σημαντική προοπτική διανοίγεται.

Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι η αποκλειστική υπαγωγή σε μια και μόνο εικασία (ότι είτε η διανοιγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι ένας απλός μύθος είτε μια απόλυτη πραγματικότητα) και στις δυο περιπτώσεις μας φέρνει στην ίδια ηττημένη θέση. Διότι όταν υποκύπτουμε στην εικασία ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων αποτελεί πραγματικό σενάριο, υποπίπτουμε στο λάθος να την θεωρούμε σχεδόν ανεπανόρθωτη, μια πανίσχυρη συντεχνία εξουσιαστών που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε. Από την άλλη, όταν κυνικά την υποβιβάζουμε σε μύθο, αμελούμε να συγκροτήσουμε με κοσμοϊστορική αποφασιστικότητα εκείνο το φιλύποπτο ενιαίο επαναστατικό πρόταγμα, η απουσία του οποίου τώρα πια μας στοιχειώνει. Απεναντίας, όταν διατελούμε την αναστοχαστική υπέρβαση των διαζευκτικών αντιθέσεων προς το μετα-πλάνο της ανάλυσης όπου, όπως προελέχθη, εν παραλλήλω, όλως παραδόξως, ισχύουν αμφότερες οι εικασίες, η συνείδηση καταφέρνει να γίνει πραγματικά απειλητική για το Κατεστημένο καθώς ανακτά την ικανότητα υπερβατικού ελιγμού υπέρ άνω κάθε διαζευκτικής μεθόδευσης που μας συντηρεί στην τόσο θεμιτή για τους πληρεξούσιους ολιγωρία.  

Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με αυτήν την γραμμή επιχειρηματολογίας είναι της στιγμής να διερωτηθούμε: Θα μπορούσε άραγε μια ελίτ να διαμορφώσει με την απόλυτη ακρίβεια ενός χάρακα και ενός διαβήτη τα παγκόσμια τεκταινόμενα; Αν και είναι καταφανέστατο ότι τούτο το μακροπολιτικό εγχείρημα παρασκηνιακά υφίσταται, με όσα επί του παρόντος μαθαίνουμε από τη θεωρία των μη-γραμμικών συστημάτων (περί της υπερτέρησης του χάους έναντι της τάξης), ένας τέτοιος ολοκληρωτικός έλεγχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διηνεκώς ανεπαρκής. Βεβαίως, η συναίσθηση ότι οι πληρεξούσιοι ελέγχουν όντως εκ του παρασκηνίου τις εξελίξεις δεν μπορεί να σφάλλει. Εκείνο όμως που φαίνεται περισσότερο να ισχύει είναι ότι μάλλον οι ίδιες οι προϋφιστάμενες τεχνοκρατικές κοινοτοπίες τους ελέγχουν.

Ωστόσο πέρα από αυτόν τον στρυφνό κατασταλτικό έλεγχο (όπως, ενδεικτικά, σήμερα είναι τα καθημερινά ρηξικέλευθα χαράτσια), που εκβιάζει ακόμη κι αυτόν που τον ασκεί, βρυχάται το πάντα απειλητικό απόθεμα του ενδεχομενικού χάους, της απρόβλεπτης τυχαιότητας, του πάντοτε πιθανού μοιραίου ατυχήματος. Τούτο το απόθεμα, η θεωρία του Χάους μας λέει, είναι αδύνατον να παταχθεί ολοκληρωτικά, δοθέντος ότι στα ανατρεπτικά της πορίσματα η πραγματικότητα εμφανίζεται κατά βάσιν ως φύσει απρόβλεπτη και μυστηριωδώς ανεξέλεγκτη.

Αλλά χάριν, σήμερα, της μνημειώδους υπέρβασής μας πέραν του διαζευκτικώς αντιλαμβάνεσθαι, θα μπορούσε εξίσου να ειπωθεί ότι όντως τα γεγονότα καθοδηγούνται από μια επίβουλη μακροπολιτική ημερήσια διάταξη που ελέγχει δια παντός τα τεκταινόμενα’ ότι όντως ο Obama είναι μαριονέττα μιας μυστικής κοινότητας και ότι ο Rockefeller εισηγείται τα σχέδιά του από ερπετοειδείς εξωγήινους. Δε μας ενδιαφέρει αν αυτές οι εικασίες ανταποκρίνονται κυριολεκτικά στην αλήθεια (κι εδώ ακριβώς έγκειται το προνόμιο του αναστοχαστικού μας άλματος). Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι έστω κι ως μύθοι αποτυπώνουν μια ισχύουσα δυναμική της πραγματικότητας, την οποία καλό είναι να γνωρίζουμε. Φαίνεται ότι η αύξουσα τροπή ανάγνωσης των γεγονότων υπό τη διόπτρα ενός μύθου που τα παρουσιάζει ως υποκινούμενα από δαιμόνια τεχνάσματα κατασταλτικής οργάνωσης, μιας ευρύτερης μακροπολιτικής ενορχήστρωσης, μολονότι αυτή μια εγγενώς πλασματική ερμηνεία, τα όσα γεγονότα μας εκθέτει ενέχουν μια δόση εγκυρότητας καθώς την επαληθεύουν αδιαλείπτως μέσα από φοβερές «συμπτώσεις» που δίνουν τροφή στις συνωμοσιολογικές εικασίες. Κι αυτό επειδή μια τέτοια υποχώρηση στο μύθο –και εδώ ακριβώς συνίσταται το κεντρικό μας επιχείρημα- δημιουργεί την υποδοχή όπου το εν λόγω οργανωμένο σχέδιο διαφαίνεται ως κυριολεκτικά ισχύον κάνοντάς μας ηττοπαθώς να πιστεύουμε ότι η κυβερνητική βούληση δύναται να υπερνικήσει απ' άκρη σε άκρη το αναπόδραστο χάος των κοινωνικών διαδικασιών. Κατά συνέπεια αφήνονται ελεύθερες οι ευρείες εκτάσεις όπου ο πληρεξούσιος μπορεί να απλώσει στο παγκόσμιο στερέωμα όντως τη δυσ-τοπική πολιτική του. Εν προκειμένω, η απόλυτη υποταγή μας στο μύθο περί μιας συνωμοσίας της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» εμποτίζει την εξουσία με μια αδιαφιλονίκητη ορμητικότητα μιας ανεπανόρθωτης ιστορικής αναγκαιότητας (πως ναι, είναι της μοίρας μας να ανεχθούμε κι άλλα μέτρα λιτότητας), ενόσω η αυθόρμητη επαναστατική ορμή στειρεύει. Εδώ που τα λέμε, αν πράγματι υπήρχε μια ενσυνείδητη, άψογα οργανωμένη παγκόσμια συνωμοσία, θα έβρισκε μια τέτοια αυτοπροαίρετη εκ μέρους μας υποταγή ιδανική για τα σχέδια της καθώς η οποιαδήποτε αναπαράσταση της στη φαντασία μας ως μια άψογα οργανωμένη συντεχνία  μας καθηλώνει. Εξού, αν πράγματι υπήρχε μια παγκόσμια συνωμοσία δε θα ήταν ακραιφνώς μυστική, αλλά θα ήταν προς το συμφέρον της να εκθέτει εκούσια σημάδια της ύπαρξής της.

Μα όμως ας πονηρευτούμε λίγο κι ας αποτολμήσουμε να δούμε τα πράγματα ακόμη πιο πανοπτικά. Όπως γνωρίζουμε από τη γιουνγκιανή ψυχολογία, βλέπουμε έξω αυτό που έχουμε μέσα μας. Τα γεγονότα που σημαδεύουν την αντίληψή μας είναι τέτοια επειδή ακριβώς είμαστε προγραμματισμένοι από τις προκαταλήψεις μας να τα διακρίνουμε. Κι ακόμη πιο ριζοσπαστικά, όπως τεκμαίρει και η νέα επιστημολογία, οι συγκυρίες είναι αλληλένδετες μέσω μιας περίεργης αιτιώδους συνάφειας με όλες εκείνες τις ψυχολογικές εμμονές που τις εγκαλούν- ακόμη κι αν δεν έβαιναν οι εξελίξεις προς την εγκαθίδρυση μιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων», οι προκαταλήψεις μας θα τις προσέλκυαν προς μια τέτοια κατεύθυνση.  

Ας αναλογιστούμε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας τα τελευταία χρόνια. Είμαστε αποθαρρυμένοι, απαισιόδοξοι, αποστεγνωμένοι από την έμφυτη απειρότητα που εγγενώς μας διακατέχει, έτη φωτός μακριά από άλλες ευγενέστερες εποχές, δολιχοδρομούμε φοβισμένοι και καχύποπτοι στους μαιάνδρους μιας θρηνώδους απώλειας: της απώλειας του ίδιου μας του Εαυτού. Εξαιτίας της έλλειψης κρατικής πρόνοιας και των στυγερών παρωθήσεων της ελεύθερης αγοράς, σκύβουμε ολοένα και περισσότερο γονυπετώς υπό το βάρος μιας εξουσιαστικής αυθεντίας που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοια. Όμως ως δια μαγείας απογίνεται τέτοια επειδή ακριβώς υποχωρούμε δια της προβολής των ευνουχιστικών μας πεποιθήσεων προς τα έξω. Σαν σε ένα Rorschach Test, λόγω αυτής της αποδυναμωτικής μας υποχώρησης, τι άλλο μπορούμε να δούμε επί των αφηρημένων ψηφίδων παρά ένα καλά οργανωμένο στήσιμο μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης; Άραγε αυτοί οι Illuminati διατελούν κάτι χειρότερο στην μακροπολιτική κλίμακα απ’ ότι διατελούμε εμείς, στην κλίμακα της καθημερινότητας, στον εαυτό μας;

Ήρθε η ώρα για μια βαθιά αναστοχαστική αλήθεια: δεν είναι τόσο η βούληση του πληρεξούσιου όσο η ίδια η ψυχοδυναμική της ηττοπαθούς προκατάληψης μας που διέπει εξ ολοκλήρου δίνοντας μορφή στα μωσαϊκά των χαοτικών εξελίξεων. Συνεπώς, τα γεγονότα που δήθεν υπαινίσσονται κάποια λογική ευρύτερης μακροπολιτικής, δεν είναι παρά πλέγματα γεγονότων των οποίων η σύνταξη συγχρονικότητας (οι περίφημες διαρθρωτικές συγκυρίες της Ιστορίας) έλκεται ή συμπίπτει με το πατρόν της ερμηνευτικής μας προκατάληψης, επαληθεύοντας φοβίες και ελπίδες. Σήμερα, που ο φόβος κυριαρχεί και η ελπίδα έχει περιοριστεί στις γελοιογραφίες είναι λογικό να επίκεινται ακόμη χειρότερες εξελίξεις.   

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει τόσο μια καλά οργανωμένη εμπρόθετη μακροπολιτική συνωμοσία όσο μια βαθύτατα πεπεισμένη εμπρόθετη συνωμοσιολογία που ανακύπτει ως εκ φυσικού από την υπαρξιακή ανασφάλεια του λαού, εντελώς ειρωνικά, εξαιτίας όλων των ενδείξεων μιας οργανοκρατικής ύφεσης, της ίδιας της αδυναμίας των πληρεξούσιων να καθοδηγήσουν τα γεγονότα πέραν του γεγονικού ορίζοντα που πλέον τους ζώνει ασφυκτικά. Αν, όπως τώρα ανακαλύπτουμε, η έννοια της αντικειμενικής αλήθειας είναι προπαρασκευασμένη από λογής-λογής εικοτολογίες, τότε η συγχρονική πλέξη των γεγονότων δεν μπορεί παρά να επαληθεύσει τα φαντασιοκοπήματά μας. Φαντασιοκοπήματα που όμως, επαναλαμβάνουμε, δε φαίνεται να πέφτουν έξω επειδή άλλωστε οι ασυνείδητες προσδοκίες των πολιτικών τρέπονται προς τους χώρους που η προκατάληψη προτρέχει να σκιαγραφήσει. Η ιδεατή, για τους πληρεξούσιους, ολοκληρωτική διαφέντευση, αυτή η περιβόητη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας μακρόθυμος συνειδητός σκοπός που διεκπεραιώνεται μια ακολουθία πολιτικών προσώπων. Στην πραγματικότητα (αυτήν την τόσο ασύλληπτη τελικά πραγματικότητα) δεν είναι παρά το σύνολο των κυβερνητικών αποφάσεων στην κλίμακα της καθημερινότητας που την συνιστούν σωρευτικά. Όμως αυτή η σωρευτική εικόνα πιο πολύ φαίνεται επί του παρόντος να κατακερματίζεται παρά να αναδύεται κατά κυριολεκτικό τρόπο. Όλα όσα τώρα συμβαίνουν δεν είναι η παραπλανητική προσποίηση του εκμεταλλευτή άλλα μάλλον ο σπασμός επιβίωσής του.

Εν τέλει, η ανάλυση ως εδώ παραπέμπει σε κάποια εμβληματικά παραδείγματα της κβαντικής λογικής, τα οποία συνάγουν και την αναστοχαστική μας υπέρβαση πέραν του διαζευκτικώς αντιλαμβάνεσθαι):

Πρώτον, όπως το κύμα είναι ταυτοχρόνως και σωματίδιο, πράγματι η συνωμοσία της Ν.Τ.Π. υφίσταται και διεξάγεται με μακροπολιτική οργανωτικότητα -πλην όμως αποκλειστικά και μόνο στο πολιτικό ασυνείδητο και εν πολλοίς εξαιτίας της υποχωρητικότητάς μας στην πεποίθηση ότι αυτή η Ν.Τ.Π. είναι κυριολεκτική- ενώ εν παραλλήλω δεν είναι παρά ένας μύθος με καμία απολύτως γραφειοκρατική εγκυρότητα –τουλάχιστον στο αμιγώς μακροπολιτικό πλάνο προγραμματισμού. Όπως προείπαμε, αν υπάρχει ένας μακροπολιτικός συντονισμός προς την επικείμενη Παγκόσμια Κυβέρνηση αυτός είναι αποκλειστικά και μόνο μια ασυνείδητη επιρρέπεια που μέσα από τις συγκυρίες -τις οποίες η ίδια η υποχωρητικότητά μας γεννάει- δίνει μια φαινομενικά εμπρόθετη τροπή στα τεκταινόμενα.

Δεύτερον, αν όντως όπως μας λέει η ερμηνεία της Κοπεγχάγης στα πλαίσια της κβαντικής θεωρίας, η απλή πιθανότητα (ακόμη και η πιο εξωφρενική) δύναται να έχει φυσικά αποτελέσματα, τότε και μόνο η υποψιασμένη εκ μέρους μας συνωμοσιολογική έρευνα δύναται να αποκρυσταλλώσει το αέναο κύμα της απροσδιοριστίας –ως δια μαγείας- σε κάποια ορισμένα συμβάντα που την αντικατοπτρίζουν, όπως αυτό του 9/11.

Όλα όσα έχουν ειπωθεί σε αυτήν την μελέτη μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο στην περίπτωση που θα επαναπροσδιορίσουμε στοιχειώδη ριζώματα της λογικής. Ότι, πρώτον, το Α μπορεί ταυτοχρόνως να είναι και Β κι ότι, δεύτερον, η απλή διαδικασία παρατήρησης ενέχει τη δυνατότητα του να εγκαλέσει τα γεγονότα στις ερμηνευτικές της αυταπάτες. Προφανώς, σε ένα τέτοιο διαδικαστικό τοπίο και υπό τους όρους μιας τέτοιας –καθόλου τυπικής- λογικής δεν υπάρχει καμία άψογα οργανωμένη μακροπολιτική βούληση από τη μεριά των πληρεξούσιων παρά μεμονωμένες διάσπαρτες τάσεις προς τον ολοκληρωτισμό που στο συνδυασμό τους τον υπαινίσσονται ως μια κατάληξη, την οποία όμως ασυνειδήτως εύχονται και μόνον. Τούτες οι αποτρόπαιες ευχές κατευοδώνονται στο μέτρο που εμείς ενδίδουμε κατά κυριολεκτικό τρόπο στα γλωσσικά παίγνια της συνωμοσιολογίας, νομίζοντας πως έτσι γυρνά η πλάστιγγα προς το μέρος μας. Παραταύτα, έτσι είναι που οι απροσδιόριστες διακυμάνσεις του πολιτικού ασυνειδήτου αποκρυσταλλώνονται σε κυριολεκτικές στάσεις ολοκληρωτισμού και, ένα βήμα παραπέρα, σε υλοποιημένες πιθανότητες, ως τα φονικά δίκαννα της εξουσίας.

Θα πρέπει λοιπόν να έχει γίνει ήδη φανερό το γιατί το αντιεξουσιαστικό φρόνημα ανανήφει μέσω μιας τέτοιας αναστοχαστικής διάγνωσης. Ας πάψουμε να ολιγωρούμε απέναντι στην αποκλειστικότητα μιας κυριολεκτικής ή μυθολογικής συνωμοσίας. Είναι της ώρας να στρέψουμε την προσοχή μας πέραν της διακαούς ανάγνωσης της συνωμοτικής σημειολογίας ώστε να κατανοήσουμε διεισδυτικότερα το πώς τούτη η σημειολογία δημιουργείται από τις αυτοπροβολές που ασκούμε επί της πραγματικότητας' το πώς εμείς οι ίδιοι θρέφουμε κατά το δοκούν το τέρας που τώρα πια και εξαιτίας αυτής μας της συνήθειας, μας απομυζεί και τις τελευταίες ικμάδες δύναμης. Όταν αυτό γίνει απολύτως κατανοητό θα μπορούμε να επιδοθούμε στο έργο της ανάκαμψης, όχι δια της περαιτέρω υποχώρησής μας σε κάποια νέα ληστρικά μέτρα άλλα δια της βαθύτατης υπαρξιακής αναδιάταξης προς νέα βελτιόδοξα οράματα. Και τότε όλοι αυτοί που μας επιβουλεύονται θα είναι παντελώς έκθετοι στη διεισδυτική μας ματιά: ότι το έργο της καταστολής, του ελέγχου, της αντικειμενικής τάξης πλέον τίθεται αντιμέτωπο  με τα παραπροϊόντα του, την ίδια την αναπόδραστη πλημμυρίδα της εντροπίας που τώρα πια περικυκλώνει δυσοίωνα το ναυαγημένο Σύστημα- τα πατριαρχικά ερείσματα αποτελματώνονται από μια φρικτή, κυνική πραγματικότητα για τα ίδια: αυτήν της φυσικής υπερίσχυσης του χάους έναντι της τάξης.

Το επαναστατικό υποκείμενο της νέας χιλιετίας καλείται να συνειδητοποιήσει ότι τελικά το αντιεξουσιαστικό φρόνημα είναι που πια θηρεύει κι όχι οι έκθετοι και κατατρεγμένοι πληρεξούσιοι. Άλλωστε θα ήταν πολυτέλεια να επιδίδονται αυτοί με απερίσπαστη σχολαστικότητα στην εδραίωση μιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων» όταν το συσσωρευμένο απόθεμα του χάους, το απρόβλεπτο συμβάν, και οι ίδιες οι επιπτώσεις της σκευωρίας τους τώρα πια τους καταβαραθρώνει. Αν για κάτι αυτοί μεριμνούν σήμερα αυτό δεν είναι παρά η εύρεση ασφαλούς καταφύγιου, δεν είναι δα και τόσο ισχυροί… Απλώς τα γεγονότα φαντάζουν ως συνωμοτικά ενορχηστρωμένα εξαιτίας της έντρομης αδράνειάς και της ανασφάλειάς που μας παραδέρνει. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα για να τρομάξουμε, ούτε μας ψεκάζουν, ούτε θα μας ξεγελάσουν με κάποια ολογραφικά θεάματα. Διότι στη σύγχρονη απελπισμένη τρικυμία, όπου όλα διυλίζονται στο ντελίριο μιας, τρόπον τινά, συλλογικής επιθανάτιας εμπειρίας, ακόμη κι αυτοί, οι κροίσοι, οι αμφιτρύωνες, οι εκτελεστές, τα καρτέλ της εξουσίας, ακόμη κι αυτοί τα έχουν ανομολόγητα παντελώς χαμένα.

Σε έναν κόσμο που η έννοια του «μεγαλείου» έχει υπερφορτιστεί από αρνητικές έγνοιες (ο υπέρογκος λογαριασμός, η μεγάλη ακρίβεια, η ατέρμονη διάρκεια της ισχύος των φορολογικών μέτρων) είναι πράγματι της στιγμής (κι όχι απλώς της εποχής) που καλούμαστε να υπεξαιρέσουμε αυτήν την έννοια αναθέτοντάς την εκεί όπου αρμόζει, στο μεγαλείο του νέου επαναστάτη, το μεγαλεπήβολο όραμα που επιτέλους τον μεθάει, το απύθμενο συναίσθημα που αναβλύζει σα λάβα μιας κοσμοϊστορικής εκδήλωσης, το απέραντο του Σύμπαντος που εκμηδενίζει κάθε λιγοψυχία.

Μας λείπει εκείνη η φαντασιακή αυθαιρεσία της βελτιόδοξης ενόρασης, να γιατί μας κατατρέχουν οι «αναπόδραστοι» τεχνοκρατικοί εφιάλτες…

ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ ΩΜΕΓΑ

Τελικά όλα όσα βιώνουμε στη δίνη του έκπτωτου παρόντος φαίνεται όντως να προμηνύουν το διαβόητο πλήρωμα του χρόνου. Απ’ όπου κι αν το δεις, το μέλλον πλέον φαντάζει ζοφερό, καθώς όλοι οι δρόμοι της ουτοπικής υπόσχεσης στενεύουν κάτω από κρωγμούς κοράκων σε σοκάκια στοιβαγμένα με χωματερές, όντας τελικά αδιέξοδοι μιας απόγνωσης που έχει χάσει ακόμη και το όποιο ποιητικό της μεγαλείο· έρπουσα σιωπή δίχως την παραμικρή παρήγορη αίσθηση αποπεράτωσης σε κάποιο αγγελικό αυτί. Αλλά να που τελικά στο πλήρωμα του χρόνου οι αγγελικές σφραγίδες αποδεικνύονται ταυτόσημες με τις προειρημένες διαβόητες πληγές, αφού όλα όσα συμβαίνουν φαίνεται τώρα πια να διαφεύγουν των όσων οραματίστηκαν οι Πατέρες στη λαμπρή αίγλη της νομοθετημένης και νομοταγούς επουράνιας Ουτοπίας.  Τελικά εκεί χάμω στη βεβιασμένη γονυκλισία μας από τα φορτία μιας κατάφωρης λεηλασίας είναι που πραγματώνεται το πολύφημο Έσχατον.

Όμως τώρα που όλες οι συνθήκες διαμηνύουν την αμηχανία απάντων και που η πλημμυρίδα της εντροπίας μας καταβυθίζει όλους μηδενός εξαιρουμένου στο ρέκβιεμ ενός ολόκληρου μακραίωνου πολιτισμικού οράματος, είναι τώρα που αρμόζει να φανεί η ρηξικέλευθη έκλαμψη ζωής στον οφθαλμό-ουλή του καθενός μας. Διότι μόνο υπό αυτές τις συνθήκες παρακμής έχουμε την προπέτεια για μια συθέμελη ανατροπή. Στην ολοκληρωτική κατάρρευση είναι που αντλούμε το υπαρξιακό σφρίγος του διασωθέντος ορειβάτη. H πιο υψηλή κορυφή ανήκει σε εκείνους που ενσαρκώνουν την πρωτογενή αγωνία μιας διαφαινόμενης πτώσης, με την ορμή της οποίας δύνανται να αναβλύσουν οι αντιβαίνουσες γενεσιουργές ώσεις ενός νέου κόσμου.

Οι ψυχικοί συναγερμοί από κάθε σπαραγμένο οικογενειοκρατικό διαμέρισμα, από κάθε ανέργου τυφλό μπαλκόνι και κάθε βαλτωμένο ακαδημαϊκό υπόγειο ηχούν στους λυμασμένους δρόμους το έσχατο κέλευσμα της Μεταστροφής. Βρισκόμαστε στο μέγιστο διαρθρωτικό σημείο, όπου έγκειται είτε η πραγματοποίηση των πιο τυραννικών επιρρεπειών του πολιτικού ασυνειδήτου είτε η αφύπνιση στους κραδασμούς της πιο ορμέμφυτης αντιεξουσιαστικής μανίας, που επιτέλους συνηχεί ευρηματικά με τους κρότους των κοινωνικοπολιτικών κατολισθήσεων. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να ομιλούμε με λυρισμό για μια Ύστατη Επανάσταση, και να μη μοιάζει καθόλου με ρητορική υπερβολή ο όρος. Τα σημεία και τα τέρατα διαλαλούν την αναγκαιότητα του να εκλάβουμε τα τεκταινόμενα με τη διόπτρα ενός αποκαλυψιακού ξεκαθαρίσματος, σα μια βιβλική αναταραχή που όμως αλίμονο αν απέναντι στην ασέλγεια της πατριαρχικής «ορθοπραξίας» δεν προτάσσεται η ανταπόκριση της ειρωνικής μας ευρυμάθειας. Η αγανάκτηση για όλα αυτά τα χαμένα όνειρα, τις οπτασίες που πλέον μετα βίας διακρίνονται στις πιο ασύνειδες ονειροβασίες –γιατί άλλωστε ο τεχνοκρατικός βιασμός μας έχει απομακρύνει ακόμη κι από την ανάμνηση τους- θα πρέπει τώρα πράγματι να επαγγέλλεται το ορόσημο μιας Ύστατης Επανάστασης- ειδάλλως ποιός θα απομείνει να μας θρηνήσει;

Καθώς ο τόπος μας προπορεύεται ως συντρίμμι στο σηπόμενο καπιταλιστικό κόσμο, έχουμε τη φιλοδοξία να επαιρόμαστε για τη δυνατότητα μιας νέας πρωτοπορίας. Είθε η Ύστατη Επανάσταση να ξεκινήσει εδώ στον τόπο των άθλων και των ρωμαλέων θηρίων. Και ναι, ο Έλληνας είναι ικανός να το κάνει, δεν είναι δα η πρώτη φορά που καλείται να εκπυρσοκροτήσει το έναυσμα. Όμως τούτη τη φορά, εντελώς ειρωνικά, ως το πρώτο θύμα του Δυτικού Κόσμου στο φρέαρ της καπιταλιστικής καταδίκης, θα πρέπει να ψυχανεμιστεί ότι η μέθοδος αντιβαίνει σε όσα ο πρόγονος του έχει από της απαρχές σπερματικά θεσμοθετήσει: είναι ο συλλογικός εγωκεντρισμός που αποκαλούμε εθνική συνείδηση το πρώτο μας εμπόδιο προς τη νέα μνημειώδη πρωτοπορία. Επιπλέον, είναι και ο εξωκοσμικός –εβραϊκής σύλληψης- Θεός, που δυστυχώς στο διάβα των αιώνων, με ζήλο η νεοελληνική ιδιοπροσωπία ενστερνίστηκε.

Θα πρέπει να το κατανοήσουμε στην εντέλεια ότι η οποιαδήποτε υποχώρηση δικαιωμάτων μπρος στην αυθεντιοκεντρική δομή ενός κυβερνητικού δόγματος, που περιχαρακώνει με την καταστολή και την παραπλανητική δημοκρατία, δεν έχει την παραμικρή διαφορά από εκείνη την ευνουχιστική «ευσέβεια» που εθελούσια υποχωρεί απέναντι στην παντοδυναμία ενός κρίνοντος Θεού. Αλλά αν αμφότερες οι έννοιες είναι τόσο καταφανέστατα αδήριτα αντι-λαϊκές για το επιθυμητικό σώμα, πώς είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται η εν λόγω απόλυτη μας υποχώρηση; Εκατέρωθεν είναι η υπόνοια της βίας που μας κρατάει συνασπισμένους στο έργο του εθελούσιού μας ευνουχισμού, καθώς η οποιαδήποτε πραγματικά φυγόκεντρη αντέγκληση εκ μέρους μας, στην περίπτωση του θεολογικού εκβιασμού βρίσκεται αντιμέτωπη με την πύρινη λαίλαπα της κολάσιμης ενοχής, ενώ στην περίπτωση του κρατικού εκβιασμού καταδιώκεται από ρόπαλα και χημικά όπλα. Ούτως ή άλλως είμαστε λοιπόν εξαναγκασμένοι να συσπειρωθούμε γύρω από το δηλητηριώδες κεντρί της ίδιας, αμφοτέρωθεν, πλουτοκρατικής διαφέντευσης.

Εν προκειμένω, κατά ένα μεγάλο βαθμό η καταδίκη μας συνίσταται στην υπέρμετρή μας συναισθηματική προσκόλληση με την φαντασιακή κοινότητα που αποκαλούμε «έθνος». Αν η υποταγή στις ηθικές αξιώσεις ενός Θεού είναι το εχέγγυο μιας οντολογικής σωτηρίας, παρομοίως, η αφοσίωση στη φαντασιακή κοινότητα ενός έθνους είναι που εγγυάται την επιβίωση του Ιδίου από τον έπηλυ που ελλοχεύει πέραν των αρματωμένων κρατικών συνόρων. Τοιουτοτρόπως, η θρησκευτική συνείδηση, υπό τη σκιά ενός ενοχοποιού Πατρικού Νόμου και η εθνική συνείδηση, υπό τη σκιά ενός κλεπτοκρατικού Κράτους, ενισχύουν τις συγκεντρωτικές ώσεις μέσω της αντιπαραβολής ενός αναθεματισμένου αντι-ειδώλου: αυτός ο Άλλος που πάντα φοβερίζει με το να τείνει να διαρρηγνύει τα όρια της ηθικής ή γεωγραφικής επικράτειας, αντιστοίχως, του θεοκρατούμενου και εθνοκεντρικού υποκειμένου.

Δε χρειάζεται να πάμε μακριά χωροχρονικά για να δούμε το πώς συμβαίνει αυτό. Στην Ελλάδα του 2011 παρότι όλες οι συνθήκες εγκαλούν το έναυσμα της Ύστατης Επανάστασης, δυστυχώς ο κατά τ’ άλλα τόσο πρόθυμος Έλληνας στο να πρωτοστατεί λιγοψυχά στην προοπτική του να εκπυρσοκροτήσει πρώτος. Παρόλη τη στυγερότητα των ληστρικών μέτρων λιτότητας και την αθλιότητα που πλέον καταφανώς προκύπτει, φυγομαχεί και περιορίζεται σε μικρής εμβέλειας δράση, σαστίζοντας όπως ακριβώς και μπρος στο κίβδηλο οντολογικό χρέος μιας προπατορικής ενοχής που εν αδίκω μας καταχρεώνει αείποτε ο Μεγάλος Πιστωτής. Τι μας κρατάει από το να επιδοθούμε ψυχή τε και σώματι στο έργο της ευνόητης καθολικής ανατροπής;

Αναπάντεχα, εκτός από τον φόβο απέναντι στον «ξένο», το φιλότιμο απέναντι στο έθνος και η εκζητούμενη «σωφροσύνη» απέναντι σε έναν κρίνοντα Θεό είναι που μας αποτρέπουν να εκφράσουμε το μένος μας κατά τρόπο αποτελεσματικό. Η οφειλή μας στην πατρίδα και η εν Χριστώ ουτοπική αερολογία μάς εξαναγκάζουν να υπομείνουμε κι άλλες λαβωματιές. Ας φανταστούμε τι θα σήμαινε μια πιθανή ανυπακοή στις επιταγές αυτής της συγκεκριμένης εθνο-θρησκευτικής αναγκαιότητας. Αν δεν ήμασταν επισκιασμένοι από τις ηθικές οφειλές μιας φαντασιακής κοινότητας που αποκαλούμε «έθνος» και ενός φαντασιακού στερεότυπου ήρωα που μας επιτάσσει την υπομονή του Γολγοθά σα μια ιστορική αναγκαιότητα, το μόνο που θα μας ενδιέφερε θα ήταν η ευρωστία μας, η άμεση βιωματική πληρότητα- όλα για όσα δηλαδή δήθεν φρόντιζε ως τώρα η κρατική πρόνοια και η Εκκλησία. Αλλά να που για άλλη μια φορά προς χάριν του γενικού (ο δούρειος ίππος της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας) καλούμαστε να θυσιάσουμε το ειδικό· να πως το καθολικό (το ολοκληρωτικό!) ποδηγετεί ξανά το συγκεκριμένο στην ένδεια και την κακομοιριά…

Ο μύλος αλέθει τα ίδια και ίδια χιλιετίες τώρα και θα συνεχίσει τις ανακυκλικές φαυλότητες για όσο θα σπαταλάμε την υπαρξιακή μας ορμή σε ιστορικές ψευδο-αναγκαιότητες που απαιτούν τη φιλόπονη αυτοθυσία μας προς όφελος ανύπαρκτων, αφηρημένων γενικών οντοτήτων. Δε χάσκει το όνειδος πέραν μιας τέτοιας σιδηροδέσμιας συσστράτευσης, όπως μας φοβερίζουν. Τουναντίον, διανοίγεται διθυραμβικά η Ύστατη Επανάσταση που θα οιστρηλατήσει τα παγκόσμια πλήθη με την ακρογωνιαία πυγμή για την οριστική πάταξη του ιδιοτελούς φρονήματος που κρύβεται πίσω από τέτοιες ύπουλες γενικότητες. Το οριστικό τέλος της εκμετάλλευσης και της ιεραρχίας (το τέλος της Ιστορίας) ξεκινάει από την ακόλουθη «αυτοθυσία»:

Πρώτον, αδιαφορούμε για κάθε συναισθηματικό εκβιασμό που μας επισύρει στην ανοχή της τρέχουσας οργιαστικής λεηλασίας σε όφελος –δήθεν!- μιας εθνικής σωτηρίας. Τολμούμε να εκκινήσουμε την κοσμοϊστορική παγκόσμια μετουσίωση, ομοβροντώντας συλλήβδην στην αναγκαιότητα τελευτής του εκάστοτε κράτους, των όποιων εθνοκεντρικών αξιώσεων που μας φέρνουν πάντα αντιμέτωπους με έναν Άλλο ή μια ηθική οφειλή. Με άλλα λόγια, με μια άλλη αυτοθυσία σπεύδουμε στην πτώχευση της χώρας εις γνώσιν του γεγονότος ότι έτσι είναι που θα ξεκινήσει το ντόμινο της θεμιτής παγκόσμιας καπιταλιστικής κατάρρευσης. Αν κρατάμε την άκρη του νήματος, ας βαδίσουμε τα βήματα της Αριάδνης.

Δεύτερον, αρνούμαστε τον φενάκη Θεό που εδραιώθηκε στο συλλογικό φαντασιακό με λογοκεντρικά δολώματα και σε όφελος σαφέστατων μακροπολιτικών βλέψεων. Τολμούμε να διεκδικήσουμε το κατεξοχήν ανάρμοστο, δηλαδή την Πλήρη Παρουσία, την αισθησιακά ακοίμητη Χιλιαστική Προσδοκία αποκαθήλωσης του φιλελεύθερου ουτοπικού οράματος που βιάζει την αυταξία του Είναι. Διεκδικούμε την βιωματική πληρότητα και την αφθονία που δικαιωματικά μας ανήκει.

Εμείς οι Έλληνες πρώτοι δίνουμε το σύνθημα στην Οικουμένη πως πλέον είναι ανούσιες οι πατρογονικές γραμμές, πως τα σύνορα είναι οι διακεκαυμένες ζώνες ικριωμάτων που ζώνουν την κάθε φαντασιακή κοινότητα ενός οποιουδήποτε έθνους. Είναι επιτακτικό η στίλβη του ζοφερού αναβλέμματός μας να δηλώσει το διαπεραστικό παρόν που θα διυλίσει κάθε ιδεολογική παγίδα που μας υποδουλώνει στα σκοτάδια της ψευδούς συνείδησης. Η έξοδός μας, λοιπόν, από αυτόν τον εφιάλτη δεν είναι παρά υπόθεση ενός ονειρώδους υβριστικού διαβήματος, μιας προκλητικής αμεριμνησίας απέναντι στην υπόρρητη τυραννία του γενικού.

Αν η κορεσμένη εικόνα της κατά φύσιν εγωκεντρικής ελληνικής ιδιοσυγκρασίας θα ήταν της μοίρας της να ανανήψει, δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από τα όσα  τώρα διαδραματίζονται. Μέσω μιας μνημειώδους αποκήρυξης των υπεύθυνων για τον σημερινό χαμό ατομοκρατικών ιδεωδών, που ο ίδιος ο έλληνας πρόγονός θέσπισε, μπορούμε και πάλι να γίνουμε παγκόσμιοι πρωτοπόροι…

…πρωτοστατώντας στο περικλεές έργο της Ύστατης Επανάστασης, μιας φοβερής Μεταστροφής πέρα από τα θρύψαλα «πανόσιων» συμβόλων, πυρπολημένων εμβλημάτων, και δόλιων ηθικών επιταγών που υπονομεύουν το σφρίγος μιας πια αμετάκλητης οντολογικής προτεραιότητας:

Επανάσταση εδώ και τώρα!   

              

SHOWDOWN

Μεσοστρατίς της περιρρέουσας παραφιλολογίας περί της επικείμενης εγκαθίδρυσης μιας τυραννικής Παγκόσμιας Κυβέρνησης, θα πρέπει να είμαστε βαθιά εξοικειωμένοι με την αντίληψη του υποτιθέμενου γεγονότος ότι η εξελικτική ολοκλήρωση της εκπολιτιστικής διαδικασίας είναι συνώνυμη της αποπεράτωσης της διαχρονικής συλλογικής καταστολής. Μας είναι δύσκολο να οραματιστούμε μια διαφορετική ολοποίηση από αυτήν που ευνοεί τα χρησιμοθηρικά και συγκεντρωτικά σχέδια των πληρεξούσιων. Έχουμε υποβληθεί στην πεποίθηση ότι η εκπολιτιστική αποστολή θα αποκορυφωθεί με τα ευκόλως προβλεπόμενα σενάρια μιας εκ του γραμμικού αιτιώδους κατασταλτικής ολοκλήρωσης που θα μας αποστερήσει ακόμη κι από τα πιο αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλωστε αυτό είναι ήδη που διαφαίνεται με την κατάφωρη οικονομική και (κυρίως) αξιακή κρίση που τώρα κινδυνωδώς μας πλήττει.

Όσοι όμως βάλλονται από μια τέτοια απαισιόδοξη προοπτική αγνοούν εκείνα τα νεοφανή επιστημολογικά τεκμήρια που διανοίγουν την αντίληψη σε μια υπόδηλη φυσική, οργανική εξελικτική διαδικασία που ανταγωνίζεται την πρόδηλη κατασταλτική. Η θεωρία του Χάους, των Μη-Γραμμικών Συστημάτων, και των Ανακυπτόντων μορφών (Emergentism) έχουν ανοίξει μια γνωσιολογική ατραπό επί της οποίας ανακαλύπτουμε ότι η απλή γεωμετρία των κατασταλτικών σχεδίων δεν μπορεί να έχει ολοκληρωτική εφαρμογή, απλούστατα εξαιτίας του υποστρώματος επί του οποίου λαμβάνουν μέρος, το οποίο είναι φύσει πολυμορφικό, πολυσχιδές, και παράδοξο. Ο λόγος περί της ίδιας της φυσικής διαδικασίας των συστημάτων, των δομών, των καταστάσεων, της ίδιας της εγγενούς φυσιογνωμίας της οντολογίας επί της οποίας αυθαίρετα ενορχηστρώνει τα  σχέδια της η απλοϊκή γεωμετρία των κοινωνικοπολιτικών κατασταλτικών πλεγμάτων.

Πιο συγκεκριμένα, εν παραλλήλω με τη δόμηση της συγκεντρωτικής παγκοσμιοποίησης, την οποία πολλοί αναμένουν σύντομα να «στεφθεί» από την εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής Παγκόσμιας Κυβέρνησης, διαγιγνώσκουμε ότι εξ αρχής συνοδεύτηκε από την ανάδυση μιας άλλης ευρύτερης, παγκόσμιας διαδικασίας που λόγω της κατεύθυνσής της αναιρεί κάθε ύποπτη ιδιοτελή πρόθεση, είτε είναι αυτή η για πολιτικούς λόγους αυτοκρατορική θέσμιση του Χριστιανισμού είτε η πιο πρόσφατη καταψήφιση του οικολογικού πρωτόκολλου που παρουσιάστηκε στο Κιότο. Η διαδικασία αυτή δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις γραμμικές προθέσεις εκείνων που διαχειρίζονται συνωμοτικά τις παγκόσμιες υποθέσεις, ούτε με την οποιαδήποτε δράση τους που περιχαρακώνει την συλλογική ελεύθερη δράση, ενόσω συγκεντρωτικά λεηλατεί τους πόρους. Είναι μάλλον μια διαδικασία αυθόρμητης ανάδυσης κάποιας πηγαίας ενότητας ασύγκριτης της οποιασδήποτε επιβεβλημένης ομοσπονδίας. Είναι η ανάδυση μιας οργανικής παγκόσμιας ομοσπονδίας που θαρρείς αυτομάτως εξέρχεται εκ του ασυνειδήτου, δίχως την παραμικρή εμπρόθετη εξ ημών προσέγγιση. Με τούτη την οργανική ομοσπονδία που ως εκ φυσικού των δομικών μετασχηματισμών αναδύεται, το αντιεξουσιαστικό φρόνημα αποκτά έναν ισχυρότατο σύμμαχο, του οποίου η δύναμη μοιάζει με ενός θεού. Το πώς γίνεται αυτό θα φανεί με την ακόλουθη γενεαλογική περιγραφή:

Προ του Μεσαίωνα οι πολιτισμοί είχαν μια αμυδρή επικοινωνία μεταξύ τους. Λόγω της έλλειψης ταχέων μεταφορικών μέσων και των αστραπιαίων μέσων μαζικής ενημέρωσης η πληθυσμιακή πυκνότητα συσπείρωσης δεν επαρκούσε για μια απαραίτητη ομόνοια που θα μας συγκέντρωνε γύρω από ένα αποτελεσματικό αντιεξουσιαστικό φρόνημα. Στην πορεία από το Μεσαίωνα και ύστερα, μέσα όπως ο τυπογράφος και η ευρεία διανομή έντυπων δημιούργησαν τις πρώτες «αποβάθρες» συγχρονικών δραστηριοτήτων. Επί παραδείγματι, ένα οποιοδήποτε βιβλίο, εφόσον διατίθετο μέσω των πολλαπλών του αντίγραφων σε ένα ευρύ κοινό, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις μιας συγχρονικής δραστηριότητας, εννοώντας ότι σε κάποια χρονικά σημεία τύχαινε κάποια άτομα να διαβάζουν ή να σκέφτονται το ίδιο περιεχόμενο, καθιστώντας έτσι μια ταυτοχρονική εστία. Τούτη όμως η εστία σε σύγκριση με εκείνο που θα ακολουθούσε στους μοντέρνους καιρούς δεν είναι παρά ένα μικρό ψήγμα συγχρονικότητας. Διότι με την εφεύρεση του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και ακόμη περισσότερου του Διαδικτύου οι εστίες συγχρονικότητας αυξήθηκαν και σε συχνότητα αλλά κυρίως και σε πολυπληθυσμικότητα.

Η αμυδρή, λοιπόν, εστία συγχρονικότητας των έντυπων ήταν της μοίρας της να αποπερατωθεί σε ευρείες, πολλαπλές εστίες συγχρονικότητας, όπως αυτές των ρομαντικών ραδιοφωνικών σταθμών στη δεκαετία του ’50 που ταυτοχρόνως συσπείρωναν σε διάφορες τοπικότητες της μιας πόλης ακροατές και στη συνέχεια  των τηλεοπτικών εκπομπών των οποίων η συγχρονική εμβέλεια περικλείει ένα ολόκληρο κράτος. Σήμερα, ένας τελικός παγκοσμίου κυπέλλου ή μια «ζωντανή» κάλυψη της κηδείας ενός μεγάλου καλλιτέχνη συσπειρώνει στο εκάστοτε κοινό ερέθισμα  δισεκατομμύριους τηλεθεατές. Η διαδραστικότητα του Διαδικτύου (όπως εκείνη του Facebook) κάνει ακριβώς το ίδιο πλην όμως σε πολλές ποικίλες εστίες συγχρονικότητας. Κατά συνέπεια, εξαιτίας της ανάδυσης τέτοιων πολλαπλών και συχνών σταθμών  συγχρονικής αφετηρίας, η σκέψη μας και η συμπεριφορά μας γίνεται ολοένα και πιο συγχρονισμένη με τον οποιοδήποτε Άλλο, συνιστώντας μια ενιαία συλλογική εναπόθεση που καθιστά την οποιαδήποτε ιδεολογική διαίρεση έναν κατάφωρο αναχρονισμό, ως μια ψευδή ρήξη που θα πρέπει να αφορά μόνο τον αδαή που δεν έχει ακόμη μυηθεί στο υπόρρητο πνεύμα των καιρών: αυτό της καθολικής μας ενοποίησης με σεβασμό στη διαφορά- μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που στοχοθετούν οι θιασώτες της ομογενοποιητικής παγκοσμιοποίησης.

Εκείνο που πανοπτικά βλέπουμε να συμβαίνει λοιπόν είναι ο πολλαπλασιασμός ολοένα ευρύτερων εστιών συγχρονικότητας που στη συνένωσή τους σαν υποσύνολα υποδαυλίζουν περαιτέρω το εύρος νέων υπερσύνολων συγχρονικότητας, κατευθύνοντας λίγο ή πολύ το συλλογικό σε μια νοοσφαιρική συγχρονικότητα. Εν συνόλω, ο πλανήτης γίνεται ένα ενοποιημένο πλέγμα επικοινωνιακών ρευμάτων που μας φέρνουν σε ολοένα και πιο συγχρονικές δράσεις, που προγραμματίζουν το ασυνείδητο σε μια πιο φιλική προθετικότητα έναντι του Άλλου, καθώς ο τελευταίος, εξαιτίας της αυξάνουσας συγχρονικότητας, παύει να είναι παντελώς ασυνάρτητος της ψυχολογικής μας ένθεσης.

Που οδεύει λοιπόν τούτη η αναπόδραστη διαδικασία αυθόρμητης ομοσπονδίας; Είναι εμφανές πως οδεύει στο κανονισμένο της ραντεβού με την επιβεβλημένη ομοσπονδία της παγκοσμιοποίησης στο σημείο εκτέλεσης. Εκεί όπου ο άνθρωπος της έμφυτης διαίσθησης συνειδητοποιεί ότι μέσω των συγχρονικών πλεγμάτων ασυνείδητης διαδραστικότητας αποτελεί ανεξάλειπτο μέρος μιας ολογραφικής ολότητας  και που εξαιτίας αυτής της κοσμοϊστορικής αναλαμπής πατάει σε αργή κίνηση τη σκανδάλη, ένα μικροδευτερόλεπτο προτού  πάρει την απόφαση να εκπυρσοκροτήσει το σύνηθες ανδρείκελο, που αποχαυνωμένο από μαστίγια και καρότα έχει υποβληθεί στην αιματική πεποίθηση ότι πρέπει να σκοτώσει το νέο υποκείμενο φόβητρο του Κατεστημένου.

Του αξίζει τουλάχιστον ένα μνημόσυνο.