ΤΟ ΑΝΤΙΠΟΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Δεν μπορείς μόνος σου

Να αποζητάς την ετερότητα, κι ας αναστατώνει τον σολιψισμό του εγχειρήματος σου

Να αναζητάς την αποπεράτωση στο έτερο στοιχείο που σε εξαλείφει, διασώζοντάς σε στον κόμβο μιας ανώτερης τάξης

Έτσι συμβαίνει η καινοφανής Δημιουργία…

Επικρατεί αφελώς η κοινοτοπία ότι ο Κόσμος ερείδεται ή αποτείνεται στη Μονάδα. Πνευματικοί και επιστημολογικοί κύκλοι θεωρούν ότι κοινός παρανομαστής όλων των φαινομένων είναι ταυτολογικά η ίδια τους η μοναδιαία οντότητα, δηλαδή η ενιαία συγκρότηση του εκάστοτε σώματος αλλά και των σωματιδίων που το συναποτελούν. Παρόλο που η αναγωγική ανάλυση του σώματος μπορεί να το διαιρεί σε μια πληθώρα πραγματικών ή υποθετικών σωματιδίων, παραμένει αδιαφιλονίκητος ο κοινός παρανομαστής της μονάδας: πάντοτε αναφερόμαστε σε ένα σώμα, ένα σωματίδιο, μια κυματομορφή, κοκ. Έτσι, ως μια απώτερη γενίκευση ισχυριζόμαστε ότι ο Κόσμος είναι ένας, ακόμη κι αν αυτός περιλαμβάνει τις μυριάδες παράλληλες διαστάσεις των πιθανοκρατικών εκπτύξεων, όπως εικάζει μια μερίδα σκληροπυρηνικών θετικιστών με αφορμή τα ρασιοναλιστικά αδιέξοδα που έχει εισάγει η Κβαντική Φυσική. Ωστόσο, αυτή η γενίκευση αλλά και όλες οι επιμέρους ειδικεύσεις, δια των οποίων καταλήγουμε στο είτε νατουραλιστικό είτε σωτηριολογικό συμπέρασμα ότι η μονάδα κυριαρχεί, αποτελούν μια επιπολαιότητα της ταυτολογικής συνείδησης, η οποία αναπαύεται σε γρήγορες ενοποιήσεις που παραγνωρίζουν την εγγενώς αναπόδραστη σχάση της σύνολης πραγματικότητας.

Από τον φυσικό επιστήμονα, που μέσα από τις εξισώσεις του πυρετωδώς αναζητάει μια ενοποιημένη θεώρηση του Σύμπαντος, μέχρι τον διαλογιστή, που καθημερινά αποσύρεται για να αποσοβήσει την υποκειμενική του ετερότητα στην ιδεατή μονάδα της Σαμάντι, βλέπουμε να επαναλαμβάνεται η ίδια αφέλεια της θεώρησης του ενός Κόσμου. Όμως αν όντως έτσι ήταν η πραγματικότητα· αν όντως ο Κόσμος ήταν προϊόν ενός και μοναδικού υπερβατικού θεμελίου ή έστω ήταν στην εμμένεια του ένα, τρόπον τινά, αμοιβαδοειδές μάγμα που υποπίπτει στις διαφοριστικές συνθήκες μιας παραπλανητικής πολυμέρειας, τότε δε θα υπήρχε κανένα ενδιαφέρον στον σολιψιστικό μονόλογο της ετερότητας που προφανώς έχουμε μπροστά μας… Δεδομένου ότι ο διάλογος των παράταιρων φαινομένων θα αποτελούσε τον διασκελισμό απλώς ενός μονολόγου που σολιψιστικά ασκεί ο ένας και μοναδικός Κόσμος, δε θα υπήρχε τίποτε το ερωτικό στην οντολογία, δε θα υπήρχε τίποτε στο μυστήριο των γεγονότων για να μας εξιτάρει, παρά μια προβλέψιμη εγγαστριμυθία μεταξύ του Θεού και της μαριονέττας του. Για όσους γνωρίζουν το πώς να παρατηρούν τη Φύση και όσου ξέρουν να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να δουν με ακόμη καλύτερη διαύγεια τη μηχανική της πραγματικότητας, δεν είναι αυτή η ετερότητα από την οποία γεννιούνται τα φαινόμενα της ύπαρξης· αυτή θα ήταν μια παρωδία…

Κάποιοι θα εξακολουθούσαν να αντιλέγουν ότι η ετερότητα συναπαρτίζεται ακριβώς από αυτό το διάλογο μεταξύ του υπερβατικού Θεού και της εγκόσμιας μαριονέττας του, τον Κόσμο. Όποιος θα ισχυριζόταν όμως κάτι τέτοιο θα έδειχνε πόσο λίγο γνωρίζει την έννοια της πραγματικής και πανταχόθεν υπαρκτής ετερότητας. Δεν πρόκειται για ένα αντίπολο αμιγώς ενεργητικού/παθητικού χαρακτήρα, όπως παριστάνει η μεταφορά του Θεού με τη μαριονέττα, αλλά για μια εναντιοδρομία μεταξύ δυο ισοδύναμων και επουδενί αξιακά διακριτών συντελεστών που στην μετωπική τους σύγκρουση αφρίζει ο καλπασμός της Δημιουργίας, σε όλες τις δυνατές κλίμακες της Φύσης.

Το αντίπολο αυτό συνίσταται από το θεμέλιο και τον θόλο της Δημιουργίας –δυο εντελώς διαφορετικές άκρες, όσο ριζοσπαστικά παράταιρα είναι εν συγκρίσει το άπειρο και πεπερασμένο. Στο θεμέλιο συγκαταλέγουμε όλες τις χθόνιες ή γεώδεις ιδιότητες του πεπερασμένου χώρου, όπως είναι η ενδεχομενικότητα, η τυχαιότητα, το χάος· εν ολίγοις, η πρωτόλεια αδάμαστη ισχύς του γίγνεσθαι. Με όρους ψυχολογικούς, το θεμέλιο εμφορείται από την πρωτογενή λιβιδινική ώση του επιθυμητικού σε όλες τις πιθανές της εκφάνσεις (που φυσικά δεν περιορίζονται στη σεξουαλικότητα), την τεράστια αυτή ιπποδύναμη του όντος, της οποίας ο εξιλασμός μπορεί να γεννήσει θαύματα.

Στον δε θόλο της Δημιουργίας συγκαταλέγουμε όλες τις κοσμικές ή επουράνιες ιδιότητες του άπειρου χώρου, όπως είναι η μαθηματική τάξη, ο λόγος, η αρχή γεωμετρικής οργάνωσης και άρα η εν δυνάμει συνεκτικότητα, όπως επίσης και οι παράξενοι ελκυστές (strange attractors) από τους οποίους, όπως μας ενημερώνει η Θεωρία του Χάους, σμιλεύονται τα ενδεχομενικά γεγονότα. Με όρους ψυχολογικούς, ο θόλος αποτελεί την έλλογη οργάνωση και οικονομία της λιβιδινικής ενέργειας προς όφελος συγκεκριμένων γενεσιουργών τάσεων.

Ανάμεσα σε αυτό το δίπολο είναι που επισυμβαίνει η τριβή της καινοφάνειας και η επικείμενη συσσώρευση των υφιστάμενων δεδομένων εκ των οποίων στερεώνεται ο ρευστός ένυλος κόσμος. Σε κάθε επιμέρους συμβάν διακρίνεται αυτή η πρωτογενής αμφιρρέπεια που καθιστά ο αντίλογος ή ο διάλογος (εξαρτάται πως θα το δεις) μεταξύ δυο ορμών που έχουν τον δικό τους ανεξάρτητο ειρμό, ο οποίος παραμένει τέτοιος ακόμη κι όταν η συνουσία δίνει την εντύπωση μιας φαινομενικής μονάδας. Όμως αν αναλύσουμε την ίδια αυτή μονάδα θα διαπιστώσουμε ότι το υφάδι της συναποτελείται από σκέτη ετερότητα, δηλαδή την εναντιοδρομία μεταξύ της μοναδιαίας περάτωσης που αυθαιρέτως εγκλείει σε μια περατότητα τις άπειρες υπομονάδες και τις υπομονάδες που επίσης αυθαιρέτως υποδιαιρούν επ’ άπειρον τη μονάδα, υπονομεύοντας έτσι τον μοναδιαίο φενακισμό.

Αλλά ας δούμε με ποιον τρόπο συνυφαίνεται η πρωτογενής ριζοσπαστική ετερότητα στον φαινομενικά ενιαίο κόσμο: Η συνύφανση αυτή διεξάγεται σε όλες τις κλίμακες της πραγματικότητας, ξεκινώντας από τον κβαντικό μικρόκοσμο, όπου το παίγνιο της ετερότητας έγκειται, όπως πορίζουν οι σύγχρονοι φυσικοί, στο διάλογο μεταξύ συνεκτικών μοτίβων διήχησης των κυματομορφών και ασυνεκτικής αταξίας των κρυσταλλωμένων σωματιδίων εξαιτίας της οποίας η πιθανοκρατική κυματομορφή καταρρέει στα πάγια αντικείμενα του φαινομενικού κόσμου. Η επέκταση και παράταση των συνεκτικών μοτίβων είναι σπάνια και απαιτεί μια ιδιάζουσα προσαρμογή της συνειδητότητας ώστε να γητευτεί η ιρασιοναλιστική ιδιότητα των παράξενων κβαντικών γεγονότων στις ευρύτερες χωροχρονικές επικράτειες του κοινού μακροσκοπικού βιώματος. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο στο οποίο αρμόζει να εστιάσουμε περιεκτικά προς χάριν της σύνολης σκιαγράφησης της ετερότητας, είναι ότι από το μάγμα της «κβαντικής σούπας» των ασύλληπτων κυματοειδών γεγονότων ανακύπτει και αφανίζεται η φαινομενική κρυστάλλωση του σωματιδίου. Στην αντισφαίριση αυτήν βλέπουμε το πώς το πραγματικό αναδύεται ως πάγιο μέσα από το πιθανοκρατικό φαντασιακό ώστε να απορροφηθεί και τανάπαλιν. Ο διάλογος αυτός, όντας ο πιο στοιχειώδης στη Φύση, είναι αυτός που διενεργεί τη δυνατότητα ανάβασης από τον μικρόκοσμο ρηξιγενών εξωλογικών γεγονότων σε μακροσκοπικές συνεστιάσεις του αντικειμενικού κόσμου (σε απτά γεγονότα της ζωής μας) και, αντιστρόφως, τη δυνατότητα αποκρυστάλλωσης μιας προβλέψιμης ρουτίνας του πραγματικού που μας περιφρουρεί από τις χαοτικές ώσεις ασύμβατων πιθανοτήτων. Όπως είναι φανερό, το θεμέλιο δρα ως η πιθανοκρατική μήτρα της κβαντικής παραδοξότητας και ο θόλος δρα ως η επιβολή του πλαισίου γραμμομοριακής ενορχήστρωσης του πιθανοκρατικού εντός μιας προβλέψιμης τάξης. Κοντολογίς, το θεμέλιο αποτελεί την κυματομορφή και ο θόλος το σωματίδιο  -η υπέρθεση επί αυτής της παραδοξότητας είναι που καθιστά την απόρροια του γίγνεσθαι στις αισθήσεις μας.

Στη βιοχημική κλίμακα, η οργανική ύλη οργανώνεται μέσα από την εναντιοδρομία της εντροπίας και του μεταβολισμού. Στην πρώτη, ο οργανισμός συνεχώς υποκύπτει στις αντιξοότητες του χρόνου και στο βάρος της συσσωρευμένης του διάρκειας αποκεντρώνοντας τα σωματίδια του οργανισμού σε χαοτικές παρατάξεις, επιβεβαιώνοντας την αρχή του θεμελίου, ενώ ταυτοχρόνως η αντίστροφη διαδικασία του μεταβολισμού ανανεώνει συνεχώς τα κύτταρα μέσα από την επεξεργασία των θρεπτικών στοιχείων που εκτός του ότι συντηρούν τον οργανισμό, δια της σωστής διατροφής, δύνανται και να παρατείνουν την έμβια τάξη του ανά το χρόνο, επιβεβαιώνοντας την αρχή του θόλου.

Στην ψυχοβιολογική κλίμακα, το υποκείμενο βρίσκεται μες στην τύρβη που δημιουργεί η αντιπαράθεση του μη-γραμμικού ασυνειδήτου των τυχαίων λογάριθμων και της συνειδητής βούλησης που πασχίζει να ανασύρει μια συγκεκριμένη άλγεβρα δράσης. Ή, θα μπορούσε κάλλιστα με ψυχαναλυτικούς όρους να ειπωθεί ότι η εναντιοδρομία συνίσταται στην αντιπαράθεση της λίμπιντο και του ενστίκτου αυτοκαταστροφής (Έρως και Θάνατος). Σε αμφότερες τις περιπτώσεις βλέπουμε τη συγκρότηση του υποκειμένου ως μια επιθυμητική αναρρίχηση στη αντίρροπη πτώση προς το χάος και την επικείμενη αποδιαφοροποίηση του. Εδώ η συνειδητή βούληση και η λιβιδινική εκδίπλωση αποτελούν μέρος του θόλου ενώ το ασυνείδητο και το ένστικτο θανάτου μέρος του θεμελίου.

Στην συλλογική κλίμακα, έχουμε τη διακύμανση που καθιστά το αντίπολο μεταξύ εκκοινωνισμού και κοινωνικοποίησης. Στην πρώτη περίπτωση, το συλλογικό οργανώνεται κατ’ επιβολή της ηθικής, του νόμου και της δημόσιας τάξης ενώ στην δεύτερη περίπτωση, το συλλογικό εκφύεται απροσχεδίαστα μέσα από τις αυθόρμητες επιθυμητικές παραδρομές των ατόμων εκ των οποίων δύναται να αναπροσδιοριστεί ο γνώμονας του προαναφερόμενου κοινωνικού σχεδιασμού. Ο εκκοινωνισμός αποτελεί ένδειξη του θόλου ενώ η κοινωνικοποίηση του θεμελίου.

Στην οικουμενική κλίμακα, βλέπουμε την κοινωνία της παγκοσμιοποίησης να διίσταται ανάμεσα στη νοοσφαιρική ομοιόσταση που προκύπτει μέσα από την πυκνή διασυνδετικότητα των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων και τις ραγδαίες οπισθοδρομικές ανατροπές που προκύπτουν ως φυσική αντίδραση κάποιων εντροπικών παραγόντων απέναντι στην αναπόδραστη δεινότητα της οικουμενικής σύμφυσης. Η αναδυόμενη νοόσφαιρα με την οποία προοδευτικά θα συναχθεί η ενιαία παγκόσμια τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα σημείο αυθόρμητης οργάνωσης μιας φυσικής ομοσπονδίας που φέρει τα συνεκτικά μοτίβα του θόλου. Εν αντιθέσει, όλες οι εξτρεμιστικές τάσεις που φοβικά αντιπαρέρχονται τη φρενιτιώδη και εν πολλοίς ψυχραντική εξέλιξη προς τη Singularity, αποτελούν έκφραση των ακαταδάμαστων υπολειμμάτων του πρωτόλειου θεμελίου.

Τέλος, στην κοσμική κλίμακα, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι νοήμονες πολιτισμοί των έμβιων πλανητών αντιπαρέρχονται, μέσα από την τεχνογνωσιακή τους εξέλιξη, την εντροπία του ίδιου του φυσικού Σύμπαντος, προβιβάζοντας τη συνειδητότητα σε ανώτερους, ευρύτερους κόσμους, εγγύτερα στη φαντασιακή ελευθερία κι εν συνεχεία διηχούν το διαστρικό μοτίβο μιας ενεργειακής συνεκτικότητας που συγκαλεί ως ψυχογλυφική σφραγίδα την ανέλιξη των συναφών αστροβιολογικών συμπαρατάξεων. Η ανέλιξη αυτή είναι η ύστατη έκφραση της γεωμετρικής τελειότητας του θόλου επί του τεχνογνωσιακού γίγνεσθαι που ως θεμέλιο αποπειράται να εντυπώσει τα μοτίβα της συνεκτικότητας στις διεργασίες του.                                      

Όντως, όπου κι αν κοιτάξουμε, οποιαδήποτε γνωσιακή επικράτεια κι αν μελετήσουμε, θα βρούμε ξανά και ξανά τους μαιάνδρους της ενδεχομενικής ανίχνευσης κάποιων συνεκτικών μοτίβων οργάνωσης που εντυπώνουν στην ύλη ιδεατές δομές συντήρησης και ανέλκυσης του βιώματος προς καινοφανείς διαστάσεις του διαδικαστικού γίγνεσθαι. Εν προκειμένω, οι τρέχουσες διεργασίες του υλικού γίγνεσθαι, σε όλες τις κλίμακες, κυμαίνονται αναδυόμενες προς τα κατερχόμενα άυλα μοτίβα γεωμετρικής διήχησης. Στην εντέλειά της αυτή η πολωτική σύμπτυξη διαμορφώνει τον τέλειο κόσμο μιας τέλεια συγχρονισμένης συνεκτικότητας, εντός της οποίας ενυπάρχει η απόλυτη αρμονία ανά μεταξύ των δεδομένων του. Μήπως αυτός δεν είναι ο ανθρώπινος οργανισμός, έτσι όπως έχει κατακτηθεί από την βιολογική εξέλιξη ανά τις χιλιετηρίδες; Μήπως αυτή δεν είναι η κοσμική τάξη που επικρατεί στο Σύμπαν μέσα από την τέλεια χορογραφία των περιοδικών στοιχείων και των λοιπών χημικών ενώσεων; Μήπως αυτό δεν επιβεβαίωσαν προοδευτικά οι ίδιοι οι φυσικοί νόμοι καθώς στερεώθηκαν σε σταθερές του γίγνεσθαι; Και μήπως τελικά, κάπως έτσι δε θα δικαιωθεί η ουτοπική ενόραση μιας τέλειας κοινωνίας στο απώτερο μέλλον ή η συναρμογή του γήινου πολιτισμού σε μια γαλαξιακού τύπου ομοσπονδία που θα διασφαλίσει την ανέλκυσή του σε μια ανώτερη διαδικαστική τάξη; Εάν ο χρόνος είναι η διανυσματική γονιμότητα του θεμελίου που στην πάροδό του εξιστορεί την προετοιμασία ανάληψης των δεδομένων του από την επιβεβλημένη ενορχήστρωση του θόλου, τι μας αποτρέπει από το να τεκμηριώσουμε την καθολική απόβαση του ανθρώπου στην τοπογραφία μιας εξαιρετικά συνεκτικής και πολύπλοκης γεωμετρίας διηχήσεων που θα διασφαλίσει το βίωμά του στην ποιότητα μιας ανώτερης τάξης;

Είναι αναντίρρητο γεγονός ότι η πρωτογενής ετερότητα της Δημιουργίας συσπειρώνει προοδευτικά νησίδες συνεκτικής συνεστίασης δεδομένων, σε όλες τις κλίμακες και τις διαστάσεις του Κόσμου. Με την προοδευτική αυτή συσπείρωση των επαυξημένων μορφωμάτων συνεκτικότητας καταλαμβάνονται ολοένα και ευρύτερες αλλά και πυκνότερες χωρικές και διανυσματικές επικράτειες του χρόνου, προσεγγίζοντας την πρυτανεύουσα κορωνίδα του διαγαλαξιακού επιπέδου, όπου η νοημοσύνη, στο πέρας των δισεκατομμυρίων ετών, εκμαιεύει από το υπερπέραν τη διαδικαστική συνοχή ενός παράξενου ελκυστή. Τελικά, αυτός ο παράξενος ελκυστής, ως μια απώτερη γκραβούρα του υπερπέραντος, δεν είναι παρά η μακροκοσμική εκμαίευση της μικρομοριακής κβαντικής συνεκτικότητας, από την οποία εξαρτώνται όλα τα ιρασιοναλιστικά γεγονότα, όπως πολύ χαρακτηριστικά είναι η α-τοπική τηλεπάθεια των διαστρικών πολιτισμών ή η α-χρονική αναγνώριση της οπίσθιας αιτιότητας των μελλοντικών γεγονότων προς το παρελθόν στην αρένα του πεπρωμένου… Η εκμαίευση αυτή από τον κβαντικό μικρόκοσμο στον γαλαξιακό μακρόκοσμο αποτελεί έναν άθλο της υψηλής νοημοσύνης και διατελείται με την ίδια εξελικτική πεισμονή και μακροθυμία, αυθόρμητα και αυτοσχεδίως, όπως ακριβώς η δαρβίνεια φυσική επιλογή μεταμορφώνει ανά τις χιλιετηρίδες τους μονοκύτταρους οργανισμούς σε πολυσύνθετες οργανικές ενώσεις όπως είναι το ανθρώπινο νευρικό σύστημα. Σε μια ανώτερη οκτάβα, λοιπόν, συμβαίνει και πάλι το ίδιο (ο χρόνος είναι σχεδόν απεριόριστος στην κουζίνα του Σύμπαντος για να μαγειρευτούν όλες οι πιθανές τελειοποιήσεις): Η νοημοσύνη συνάπτει ανά τους κόσμους τη γραμμομοριακή ένωση μιας πολυσχιδούς γεωμετρικής σύνθεσης, που αποτελεί το διευρυνόμενο μοτίβο της κβαντικής διήχησης στον μακροσκοπικό κόσμο, ως μια διεύρυνση του εξωλογικού θαύματος που από τον πόλο του θόλου αντιβαίνει τον έτερο πόλο του θεμελίου, καταδαμάζοντας το γίγνεσθαι στα πρότυπα μιας ψυχογλυφικής σφραγίδας που διηχεί μορφοκλασματικά ανά τις κλίμακες, ως η αποκαλυψιακή νιφάδα μιας οπίσθιας αιτιότητας που εκ του μέλλοντος συγκάλεσε τον καλπασμό της Γένεσης.

Για τι άλλο μιλάμε εδώ πέρα από τη συνουσία του Σίβα με τη Σάκτι; Το χάος του θεμελίου αναδύεται ορμέμφυτα από την ύλη σαν την Κουνταλίνι, ανιχνεύοντας τα μοτίβα της γεωμετρικής τάξης των Πλατωνικών Ιδεών ή των παράξενων ελκυστών, που εκ του θόλου γητεύουν το γίγνεσθαι. Η λιβιδινική ισχύ της ενδεχομενικότητας εισέρχεται στους αυλούς της οργανωτικής διήχησης που συντονίζει τις συχνότητες των δονήσεων σε ομοιοκραδαίνουσες συνεστιάσεις μιας απώτερης έλλογης τάξης.

Και προσοχή… Η διττότητα που καθιστά το αντίπολο της Δημιουργίας είναι τόσο καθολική και αδιαφιλονίκητη που θα τη βρεις ακόμη και στον έκαστο πόλο της αντιπαράθεσης. Από τη μία, το θεμέλιο παθητικά υπόκειται την αναμόχλευση που επιτάσσει ο θόλος – η γη οργώνεται από τον γεωργό, ο πολιτισμός οργανώνεται από το νόμο, η ψυχή απορροφά την πνευματική νομοτέλεια που θα τη διασώσει… Από την άλλη, το θεμέλιο ενεργητικά ανιχνεύει δια της τυχαιότητας τα κομβικά σημεία των παράξενων ελκυστών του θόλου – ο γευστικός καρπός επιζητά τη διαιώνισή του με τη σπορά του γεωργού, το έγκλημα συγκαλεί το νόμο, η μετάνοια πρόσκειται στην ηθική… Στην «ερμαφρόδιτη» εναλλαξιμότητα, λοιπόν, μεταξύ ενεργητικού φαλλού και παθητικού αιδοίου, αφενός, η πρωτόλεια ύλη διακορεύει και διαχέει τα πλατωνικά καλούπια του υπερπέραντος και, αφετέρου, τούτες οι αιθερικές γεωμετρίες σφραγίζουν με τα ποθητά τους δήγματα τη λάγνα ύλη.       

ΤΩΡΑ!

Βραδεία η εξελικτική ορμή της γεωλογικής κλίμακας, δισεκατομμύρια τα έτη που χρειάστηκαν ώστε το ορυκτό θραύσμα των υπερκαινοφανών εκρήξεων να αμβλυνθεί δια των περιστροφών της γύρω από τον Ήλιο ως μια ελλειπτική σφαίρα∙ η σχεδόν λεία επιφάνεια της Γης είναι πλέον γεμάτη με τοπία που βαριανασαίνουν και κοχλάζουν. Λάβα και θειάφι ζαρώνουν σα σεντόνια στάχτης τα υγροποιημένα πετρώματα, σε μια ηφαιστειακή κόλαση που κλυδωνίζεται από αλυσιδωτά ξεσπάσματα κοσμογονικών σεισμών, κατακρημνίζοντας τεκτονικά ρήγματα στο έλεος του μεγάλου ενιαίου ωκεανού όπου σύντομα θα αντανακλώνται οι πρώτοι βιογονικοί κεραυνοί. Τούτη η αργή, επεισοδιακή κοσμογονία των υδάτων, της λάσπης και των λιωμένων ορυκτών θαρρείς καταπίνει στη σχεδόν ακίνητη αιωνιότητα εποχές αβάσταχτης στασιμότητας που μόνο η «εμβρυακή» αισθαντικότητα των ορυκτών μπορεί να υπομείνει. Η ρηξικέλευθη πρόοδος δεν έχει ακόμη υπερβεί την κυκλική δυναμική του γίγνεσθαι.

Αλλά επειδή ακόμη και η αιωνιότητα έχει μια κάποια διάρκεια και τα όποια όρια της, ο Ενιαυτός έγειρε αυθόρμητα προς εκείνες τις εξελίξεις που δειλά-δειλά εξακοντίζουν τη ρηξικέλευθη πρόοδο πέρα από τον κλοιό της κυκλικής στασιμότητας,  σ’ έναν πλανήτη όπου κάτι φαίνεται να κινείται υπό το αόρατο πλέγμα μιας πρώτης σύνθετης οργανωτικότητας, όπως διατάζει η φυσική επιλογή και η αναπλαθόμενη περιβαλλοντική αναγκαιότητα ανά τις σχεδόν αμέτρητες χιλιετηρίδες: ο χημικός σχηματισμός του οξυγόνου έσπειρε τα πρώτα κρεμώδη νεφελώματα σε έναν πλέον γαλάζιο ουρανό που αντανακλάται στον κυανό ωκεανό. Eν συνεχεία οι πρώτες στάλες βροχής έρχονται με τις κρούσεις σφοδρών καταιγίδων που εξαπολύουν τον αυθαίρετο αναρχικό κεραυνό για να χτυπήσει με καινοφανή τρόπο τα ανόργανα στοιχεία των θαλασσών- ιδού το πρώτο οργανικό μόριο! ‘Ώστε ο ωκεανός στην πορεία να χτενίζεται από αμέτρητα κοπάδια ψαριών, να στολίζεται από σμήνη πρωτόγονων μεδουσών. Η βιολογική επανάσταση του Καμβρίου, χάριν στην επικράτηση του οξυγόνου και του άνθρακα, έδωσε το πρώτο χτύπημα στην αέναη «αμνιακή» κυκλικότητα των γεωλογικών αναμορφώσεων, λανσάροντας βιολογικές μορφές μιας απίστευτης καινοφάνειας: οφθαλμός εξογκωμένος, πτερύγιο που πλατσουρίζει στα νερά, μικροβιακός πλούτος του χώματος, ψυχρή αναπνοή γυαλιστερού ερπετού που επιτέλους εναποθέτει τα αυγά μακριά από τη θάλασσα- μνημειώδης απόσχιση από την οργανική σούπα του ωκεανού σε έναν νέο ξηρό ορίζοντα άπειρων δυνατοτήτων. Ορμητικότητα δεινοσαύρου, καθώς τα ατμοσφαιρικά δηλητήρια κατανικούνται από περισσότερο οξυγόνο και καταιγίδες όζοντος. Σαρκοφάγος θρίαμβος και πονηρό καμουφλάζ ασύλληπτου θηράματος, καθώς ο χρόνος φέρνει πλέον την αλλαγή πιο γρήγορα στη νέα αιχμή των πραγμάτων, της οποίας χαρακτηριστικό δεν είναι πια η κοχλάζουσα λάβα αλλά ο παλμός του αίματος. Δεν είναι πλέον της κλίμακας όπου τα βουνά αργά διαβρώνονται από τους ανέμους και τις βροχές κι όπου ο πύρινος εμετός της γης αναδιαμορφώνει την ενιαία ήπειρο της Παγγαίας. Τώρα πια τρέχουν τα τετράποδα για ταίρι στα ξέφωτα της ατέρμονης ζούγκλας∙ τώρα κρύβονται πραγματικές πολυμορφικές εκπλήξεις στα προαιώνια δάση∙ τα αρχέγονα ύψιστα δέντρα «φλέγονται» από τα χρώματα εξωτικών πτηνών και αντιλαλούν από τους καγχασμούς αλαφιασμένων πιθήκων. Με τους ρυθμικούς, περιοδικούς μαζικούς αφανισμούς, τις εναλλασσόμενες παλινδρομήσεις των μεγάλων παγετώνων προς τον Ισημερινό και των  βροχοδάσων προς τους Πόλους, τα κύματα του γίγνεσθαι σταδιακά αποκτούν εκθετική επιτάχυνση, αναπαράγοντας νέες βιολογικές μορφές που, εκμεταλλευόμενες το εκάστοτε δυστύχημα, παίρνουν τα ηνία ως το νέο βασίλειο της οργιαστικής Φύσης. Οι δεινόσαυροι αφήνουν χώρο στα μικρά δειλά θηλαστικά ώστε στην πάροδο των εκατομμύριων ετών να αποκτήσουν το σθένος της προϊστορικής τίγρης, την πυγμή πελώριου χαυλιόδοντα του μαμούθ. Οι νέες εξεζητημένες ικανότητες και οι πιο οξείες αισθήσεις αναδύονται καθώς θαρρείς η εγκεφαλική δραστηριότητα αποσύρεται από την αποσβόλωση του ερπετού σε μια πρώτη αυτοαναφορική ενίσχυση, έναν πρώτο εναγκαλισμό με την αφαιρετική επεξεργασία των αισθητήριων δεδομένων- η εξελικτική πλέξη του χρόνου εστιάζει βαθύτερα στη Στιγμή κι όλα εκπτύσσονται γοργότερα.  Μπορείς να το διακρίνεις στον τρόπο που ατενίζει τον ορίζοντα ο μεγάλος χρυσαετός λίγο προτού ξεχυθεί στους αγέρες, αλλά και στο έρμαιο θηλαστικό που τρέχει για να γλυτώσει από τις αρπαγές ενός κόσμου αγνώστου κι αποκαρδιωτικά επικίνδυνου σε κείνες τις ύπουλες, ανύποπτες στιγμές.

Κι όλο πιο γοργά τρέχει ο διαδικαστικός χρόνος, ακόμη ταχύτερα από το θήραμα, ακόμη κι από τον θηρευτή. Το ρεύμα της αλλαγής μέσα από την έγερση της θηλαστικής αντίληψης, της τρυφερής θωπείας σε γούνα που εξιλεώνει τις νέες γενιές από τα αφιλόξενα χειμερινά «μάρμαρα» του πάγου, των ακόμη πιο μανιασμένων από πόθο ζευγαρωμάτων καθώς ο μεγάλος αίλουρος, κατά τη διάρκεια της φρενιασμένης εκσπερμάτωσης, δαγκώνει τη ράχη της καλής του- όλο κι όλο εντονότερες συλλήψεις της Στιγμής, μια θαρρείς πιο κεντρισμένη υποψία από μάτια σχεδόν ενσυνείδητα, με τις πρώτες αναλαμπές του αδράγματος του χρόνου. Οι στροφορμές του διαδικαστικού γίγνεσθαι όμως θα κυλήσουν ακόμη γοργότερα όταν οι ανθρωπίδες θα ισιώσουν τη σπονδυλική στήλη τους και θα τολμήσουν να εκμεταλλευτούν εις το έπακρον το χειρονακτικό τους πλεονέκτημα. Με δέρμα γυμνό από τρίχωμα και ρόπαλο στο χέρι εκείνη η πρώτη αναλαμπή του χρονικού αδράγματος γίνεται μια σοβαρή αποβάθρα περαιτέρω εξελικτικής διεργασίας. Η εργαλειακή ιδιοφυία σκαρφίζεται το ακόνισμα του λίθου και άρα την πρώτη αποτελεσματική οπλοκατοχή. Και καθώς έντρομος ανακαλύπτει και τιθασεύει τη φωτιά, καταναλώνει τις τροφές μαγειρεμένες και πιο εύπεπτες, εξοικονομώντας την ενέργεια της χώνεψης προς όφελος ευγενέστερων χρησιμοθηρικών επιδιώξεων. Η σκέψη με πρωτεϊκή περιέργεια ταξινομεί αποστασιοποιημένα το μάγμα των καλειδοσκοπικών αισθήσεων. 

Είναι πράγματι σα να βλέπεις τις στροφορμές της γεωλογικής κλίμακας να επιταχύνονται βαθύτερα στον πυρήνα της Στιγμής σα μια κάποια δίνη. Καθώς η βιολογία θέτει τη νέα αιχμή του διαδικαστικού γίγνεσθαι, από τα ηνία των ορυκτών, των πρωτοπλασματικών ώσεων του κυττάρου, προς ολοταχώς στο πιο ελκυστικό πτέρωμα, στην έγχρωμη υπεροχή της ουράς ως προς την σεξουαλική επιλογή των ζευγαρωμάτων, προς ολοταχώς στις υποπτευόμενες αποφάσεις των ανθρωπίδων, στο κύλημα του τροχού, τις μεγάλες νομαδικές περιηγήσεις από ήπειρο σε ήπειρο, στον χορό της ομαδογαμικής τελετής του Homo Sapiens, στην επινόηση του προφορικού κώδικα και της συνακόλουθης διήγησης που ανοίγει τους ορίζοντες του χρόνου σε παρελθόν και μέλλον… προς ολοταχώς (στις δεκάδες χιλιάδες περιστροφές της Γης γύρω από τον Ήλιο) στην επινόηση του γραπτού κώδικα και της σπερματικής σύλληψης της πρώτης εικονικής πραγματικότητας στους ηδύφωτους βράχους μέχρι τους καλά φυλαγμένους πάπυρους των πρώτων λογίων. Και η δίνη του χρόνου γρήγορα συγκλίνει στην αδήριτη απόφαση του πατέρα να θέσει τα όρια του οίκου από τον δήμο, επιτείνοντας το όφελος της ενισχυμένης πλέον οπλοκατοχής.

Ο χρόνος τρέχει πλέον όντως πιο γρήγορα και  αξιοπερίεργα εν συναρτήσει με την ακόμη πιο δραστήρια σύλληψη της ερμητικής Στιγμής. Διότι η ελικοειδής συστροφή της εξέλιξης με βάση την ατέρμονη άβυσσο της γεωλογικής μονοτονίας με τον ραγδαίο πολλαπλασιασμό των βιολογικών μορφών και κυρίως την υπερίσχυση του ανθρώπου, καθώς αυτός έμαθε να κατοικεί περισσότερο στη σφαίρα του συμβολικού του νου παρά στο περιβάλλον, εκείνο που συνέβη είναι η βαθύτερη αναδίφηση της Στιγμής, παρασέρνοντας τα ρεύματα του χρόνου σε αυτό το επίκεντρο. Σα μια νέα στασιμότητα του χρόνου που θαρρείς είναι ψευδαισθησιακό απαύγασμα της μεγάλης του επιτάχυνσης, όπως ακριβώς οι ακτίνες του τροχού χάνονται σα μια ομοιόμορφη επιφάνεια καθώς αυτός στρέφεται με ταχύτητα, έτσι και η ασύλληπτη μαγεία του στατικού Είναι βρίσκει την επιβράβευση σε μια νέα δυναμική οικολογία, αυτήν της εν εγρηγόρσει συνείδησης!

Από τις γεωλογικές μεταστροφές σε αυτές του DNA και των έντονων κλιματολογικών αλλαγών, ήρθαν αυτές των γραμμάτων και των σελίδων, της ποιμαντορικής παγίωσης και του ρητορικού ξεσπαθώματος που αλλοιώνει αξίες όσιες. Από τις φυλετικές, νομαδικές μεταβολές σε αυτές του συγκεντρωτισμού της πόλεως, των εθνικών ανασχέσεων ισχύος και γεωγραφικών συνόρων. Από την αναρχική κραυγή του κυνηγού, στη συνετή σπορά του γεωργού και τα εμπορικά δίκτυα των καραβανιών πέρα στην πολιτισμική καλλιέργεια της ακαδημίας. Από τον Δρόμο του Μεταξιού στο άμεσο εικονικό σήμα του Διαδικτύου, ο ίλιγγος της εισόρμησης στον Πυρήνα της Στιγμής μας διανοίγει έναν νέο ορίζοντα στην κλίμακα των δευτερολέπτων. Πλέον όλος ο ντόρος τίθεται όχι στο πεδίο της αργόστροφης φυσικής επιλογής και της μακραιώνιας βιολογικής μετάλλαξης, πόσο μάλλον στη σχεδόν στάσιμη μεταλλαγή της ορυκτής διάβρωσης. Σήμερα το παιχνίδι παίζεται στο πεδίο του κλάσματος του δευτερολέπτου, στις απίστευτες ρυθμικές ταχύτητες των νευρωνικών συνάψεων και των νευροδιαβιβαστών που επικαθορίζουν τις κρίσιμες εκείνες αποφάσεις που λαμβάνονται απέναντι από την οθόνη του υπολογιστή ή κατά τη διάρκεια διπλωματικής χειραψίας ή λίγο πριν την απόφαση για γαμήλια πρόταση. Η αιχμή του διαδικαστικού γίγνεσθαι έχει εισχωρήσει στη συνειδητή αντίληψη όχι απλώς στην κλίμακα της μηρυκαστικής πρωτο-συνείδησης των απλών θηλαστικών αλλά στην κλίμακα του στρατηγικά ευφυέστατου μικροδευτερολέπτου στο οποίο πλέον εδράζεται μια πληθώρα ψηφιακών πληροφοριών, σχετικά σύντομα ένα ολόκληρο σύνολο TerraByte αρχείων όπου θα καθίσταται η γαλαξιακή εγκυκλοπαίδεια- γενεαλογική σύνοψη για μια φωτογραφική ματιά, μια έκλαμψη θεϊκής συνείδησης που κατοικεί στους αιθέρες της τετραδιάστασης Φαντασίας του Κυβερνοχώρου…

Όσο τρέχουν καταρρακτωδώς τα ρευστά δεδομένα στον υπολογιστή σα μια νέα οργανική ανακύπτουσα ιδιότητα, τα επικοινωνιακά μοτίβα, που αναπλάθονται στην κλίμακα των δευτερολέπτων, υφαίνουν τη συγκρότηση τηλεπαθητικών νοήσεων, υπερβαίνοντας τα ψευδαισθησιακά όρια του Εγώ, γινόμενοι το μετα-ανθρωπιστικό πληροφοριακό μάγμα μιας συλλογικότητας τέτοιας που θα χτίσει τη νέα της οικολογία εγκάθετα στο απύθμενο βάθος της ρευστής Στιγμής, ενόσω τα άλλοτε πάγια μορφώματα όπως οι ιδεολογίες, τα δόγματα, οι θεότητες και οι μύθοι θα συνεχίσουν να λιώνουν υπό την πυρακτωμένη ρομφαία της εωσφορικής αντίληψης. Η οποία φλερτάρει με το Είναι κατά τρόπον που την κάνει να δικαιούται τον τίτλο της κορωνίδας ολάκερου του διαδικαστικού γίγνεσθαι- από την αστρική σκόνη και την έκρηξη των υπερκαινοφανών στην μετανεωτερική έκρηξη της αναστοχαστικότητας πέραν κάθε ιδιότητας και ετεροπροσδιορισμού. Σκώμματα και παραδοξολογίες στα συντρίμμια της εντροπίας, τα νέα σαγηνευτικά φτερά του επόμενου οικουμενικού όντος καθώς ατενίζει με συλλογικό πυρετό και ορμητική προπέτεια τις παρυφές του επικείμενου διαδικαστικού ορίζοντα!

Μοιάζει με τον ίδιο τον Κατακλυσμό, το Τέλος του Κόσμου, την Συντέλεια! Η νοοσφαιρική αλληλενέργεια μοιάζει με Κοσμογονία, με Κατακλυσμό! Σαν το πρώτο υλικό της επόμενης εξελικτικής μάζας που όμως στρέφεται εκεί που η ψυχο-βιολογική άγνοια αδυνατεί να φανταστεί. Νωθρή ακόμη η κατανόηση του τι έπεται να συμβεί στο επόμενο εξελικτικό υποσύνολο. Εκεί που οι νανοτεχνολογικοί επεξεργαστές και οι κβαντικοί υπολογιστές θα ποιήσουν την αλήθεια, διανοίγοντας, ταυτόχρονα,  στο κλάσμα του δευτερολέπτου την τερπνή διαστολή μιας ολόκληρης Αιωνιότητας, το Κλέος της Πλατωνικής Στιγμής, απ’ όπου οι μορφές εσαεί σπέρνουν την ίδια τους τη γένεση.

Συμβαίνει στην κόψη της Στιγμής.

 Τώρα!

 Μου το εκμυστηρεύονται παράξενα μετα-συστήματα και εκλάμψεις φωτός που υπερθέτουν το ερώτημα πέραν της αντίθεσης οργανικού-τεχνητού, αληθινού-πλασμαστικού, καλού ή κακού.

            

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ ΜΑΣ

 

   Όσοι από εμάς έχουν πραγματική επαφή με την πραγματικότητα (και δεν την εννοούμε εδώ σε καμία περίπτωση όπως την εννοούν οι κυνικοί και επιφανειακοί του κόσμου τούτου) θα πρέπει να ψυχανεμίζονται ότι η τρέχουσα Παγκόσμια Κρίση δεν είναι απλώς άλλη μία οικονομική ύφεση αλλά μάλλον το ύστατο απαύγασμα μιας χρονικά ευρύτερης εντροπίας. Με άλλα λόγια, τα ερείπια που πληθαίνουν στις οθόνες της τηλεόρασης και των υπολογιστών μας αναδεικνύουν το αναντίρρητο γεγονός ότι βαίνουμε προς το πιο συμπυκνωμένο στάδιο του χαλασμού, στο οποίο θα συμβούν όλα γρήγορα και ως η παρακμιακή κατακλείδα μιας πορείας χιλιετηρίδων. Δηλαδή, δεν πρόκειται απλώς περί της επεισοδιακής εκτόνωσης της καπιταλιστικής εποχής που ξεκίνησε από το τέλος του Μεσαίωνα και ύστερα αλλά και ολόκληρης της κοινής χρονολογίας που ξεκίνησε με τη αυτοκρατορική θέσμιση της ιουδαιοχριστιανικής σωτηριολογίας...

Δε θα ήταν παράλογο λοιπόν σε μια τέτοια ενόραση της πραγματικότητας, που τα πάντα φαίνονται ανέλπιδα να κατακρημνίζονται, να ενεργοποιούνται κυρίως ασύνειδες προκαταλήψεις και συναισθήσεις οι οποίες δικαιώνουν εκείνη την πομπώδη αποκαλυψιακή κάθαρση που δήθεν μέλλει να συμβεί στο δραματικό τέλος των καιρών. Όμως μια τέτοια ροπή δεν είναι αποκλειστική ιδεοληψία των αφελών που σα νέοι χιλιαστές αναμένουν με αναμμένες λαμπάδες το ανηλεές ράπισμα της Ρήξης. Όποιος παρακολουθεί με συνέπεια τη σημειολογία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας θα διαπιστώσει επί το έργον μια καταφανέστατη ανησυχία που προσιδιάζει ακριβώς σε αυτήν την αναφερόμενη προκατάληψη. Φαίνεται ότι ακουσίως τα ΜΜΕ, εξαιτίας της δομικής τους φύσης που πλέον ευνοεί την υπερέκθεση των πραγμάτων και τη συνεχή άμεση ενημέρωση, ανατροφοδοτεί την ήδη ανησυχαστική αναμόχλευση των εξελίξεων. Θαρρείς τα ερείπια να φαίνονται στο μάτι της τηλεθεάμονους συνείδησης διαθλασμένα από παραπλανητικά κάτοπτρα που παραισθητοποιούν ακόμη περισσότερο τις ήδη παράλογες εξελίξεις.  Κι αν σύμφωνα με μια σύγχρονη επιστημολογική άποψη, η συνείδηση είναι αυτή που υλοποιεί τις πιθανότητες και που δίνει την τελική υπόσταση των πραγμάτων, τότε ο σύγχρονος τηλεθεατής και χρήστης του Διαδικτύου θα πρέπει να το έχει πράγματι ψυχανεμιστεί: οδεύουμε (ή ασυνειδήτως σπεύδουμε) στο αποκαλυψιακό τέλος των καιρών...

Ειδικότερα, όσον αφορά το Διαδίκτυο, καθώς είναι ένα απολύτως ριζοσπαστικό μέσον της ελεύθερης έκφρασης, θα ήταν σοφό να ληφθούν υπόψιν ακόμη κι αυτές οι υπερβολές ή η παραπληροφόρηση διότι εκείνο που μας ενδιαφέρει στην ευρύτερη αλλά και βαθύτερη εικόνα των πραγμάτων είναι οι αποφάνσεις του συλλογικού ασυνειδήτου κι όχι απλώς η απτή πραγματικότητα των συμβάντων. Εν συνόλω, στη συμπερίληψη όλων των πληροφοριακών καταθέσεων εκείνο που διαφαίνεται είναι η διάχυτη ανησυχία του ανθρώπου ενόσω αποζητάει μια ριζοσπαστική μεταστροφή- δεν έχει καθόλου σημασία αν αυτό αποδίδεται στα επιμέρους μέσω μυθευμάτων ή υπερβολών. Σημασία έχει ότι η εικόνα αποτυπώνεται, ότι δίχως τη βοήθεια ενός συλλογικού θεραπευτή για να το εκμαιεύσει, ο αυθορμητισμός και η ελευθερία έκφρασης συνολικά το καταγράφουν. Το ανθρώπινο ον που αφορίζει και ταυτοχρόνως θρηνεί τα χαμένα θεμέλια, στην πρωτογενή του αγωνία αποτείνεται στο εντελώς παράλογο, το εν δυνάμει ριζοσπαστικό. Τοιουτοτρόπως, συνυπολογίζοντας την εκτενή εντροπία των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο όντως υποστασιοποιούν την αποκαλυψιακή συναίσθηση ενός δραματικού τέλους. Όσοι χλευάζουν μια τέτοια «αφελή» αποτίμηση δεν έχουν καταλάβει το τι ακριβώς συμβαίνει μήτε έχουν συλλάβει επαρκώς το τι εστί πραγματικότητα στο σύνολο της με την ψυχονοητική επενέργεια που την επικαθορίζει.

Αν λοιπόν μια ορμέμφυτη τάση συλλογικά εγείρεται εν μέσω αυτών των συνθηκών αυτή δεν είναι άλλη από το ένστικτο του θανάτου, η ενδόμυχη δηλαδή αίσθηση της αναπόδραστης τελευτής. Παγκοσμίως σήμερα τα ανεβασμένα επίπεδα του στρες, η κλιμάκωση της εγκληματικότητας, τα επαχθή χρέη που διασύρουν αναστήματα στο χορό των απονενοημένων διαβημάτων, στο συνδυασμό τους με την απροθυμία ουσιαστικής επικοινωνίας των ιθυνόντων προς όφελος μιας βιώσιμης στροφής, στο σύνολό της αυτή η κατάσταση αποδεικνύει το γεγονός ότι, συνειδητά ή ασυνείδητα, επί του παρόντος, η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με την κρίσιμη αναγνώριση που μοιραία ελλοχεύει σε όσα ανά τον κόσμο συμβαίνουν: Η διαπίστωση ότι είμαστε στο έλεος της σφοδρής δίνης που λέγεται «εντροπία», οδοιπόροι μιας μη-αναστρέψιμης κατάστασης που ως το ίδιο το βέλος του χρόνου απειλεί να μας βυθίσει στον αναπόδραστο έσχατο θάνατο.

Η ανησυχαστική ενεργοποίηση αυτού του ορμέμφυτου ενστίκτου φυσικά αρχικά μας τρομοκρατεί και η οποιαδήποτε αλληγορική του ιεροφάνεια φαντάζει αποτρόπαια. Όλα πηγαίνουν κατά διαβόλου... Το συστημικό πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας έχει περιπέσει στη μη-αναστρέψιμη εντροπία και άρα τελικά διαφαίνεται να βαίνει προς την καθολική κατάρρευση. Αν αυτή η συνειδητοποίηση με την πρώτη αφελή εντύπωση, σαν εκείνη τη φροϋδική που αγνοεί το τελέσφορο στοιχείο της τελευτής, επίσης περιπίπτει στο σφάλμα του να εκλαμβάνει το θάνατο ως ένα αμιγώς αυτοκαταστροφικό ένστικτο, θα πρέπει να παραγνωρίζει τη δυναμική εκείνη που, όλως παραδόξως, δικαιολογεί τις όποιες παράλογες τάσεις που μας οδηγούν αυτοπροαίρετα στην καταδίκη, εκείνη τη «νοσηρή» ευαρέσκεια των ρέκβιεμ. Διότι υπάρχει όντως μια συνήθως αμελητέα γνωσιολογία της τελευτής που τη βρίσκει κανείς στις παραγκωνισμένες εθιμοτυπίες των ιθαγενών και των προχριστιανικών πληθυσμών κατά τις οποίες ο θάνατος, παρόλη την αμείλικτη του τροπή του έναντι του Εγώ, δεν είναι παρά η απειλητική πρόσοψη μιας πληθωρικής άφατης έκστασης, η ίδια η λυτρωτική αποκορύφωση της λίμπιντο, ο υπέρλογος λεονταρισμός του θείου Φάνητος!

Μπορεί η τελευταία δήλωση να ακούγεται αδιανόητη για τις σεμνότυφες και φοβικές κοινοτοπίες του Δυτικού Πολιτισμού, γεγονός όμως είναι ότι ουσιωδώς, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε όσοι έχουμε εξερευνήσει ενδελεχώς την άβυσσο του ασυνειδήτου, ο θάνατος είναι όντως η αυγή του πιο λαμπρού Φωτός. Αυτή άλλωστε είναι και η πιο κεντρική ιδέα των αρχαϊκών ή μη rite de passage: προσπάθεια προσομοίωσης του Θανάτου και προετοιμασίας ως προς αυτόν, αναγνώριση της κρυφής ευμένειάς του και ιδιοποίηση της στην υποκειμενικότητα του βιόκοσμου.

Η ανθρωπολογική έρευνα της μυητικής δοκιμασίας (που σε βάθος χρόνου και σε γεωγραφικό πλάτος αποδεικνύεται πανανθρώπινη), είτε γίνεται μέσω της λήψης ενθεογενών βοτάνων είτε μέσω κάποιας άλλης δοκιμασίας, έχει φέρει στην επιφάνεια το διακαές ζητούμενο από την επίλυση του οποίου περιστρέφεται κι ο εξυγιασμένος βίος του εκάστοτε πολιτισμού: το ζητούμενο συμφιλίωσης με την αναπόδραστη εντροπία, με το μη-αναστρέψιμο βέλος του χρόνου… τον ίδιο τον θάνατο. Ευφραίνεσθε!

Όμως αυτή η συμφιλίωση δεν πρόκειται για κάποια μοιρολατρική αποδοχή της εξάλειψης του εαυτού στο αδιανόητο σκότος της ανυπαρξίας, όπως μας έχει συνηθίσει στο μεγαλύτερο μέρος της η (υπαρξιακή) δυτική φιλοσοφία. Εν αντιθέσει, το μεγάλο υπαρξιακό ζητούμενο των rite de passage συνίσταται στη μύχια συνειδητοποίηση ότι τελικά εντελώς φυσικά τούτο το μη-αναστρέψιμο βέλος του χρόνου, που υπαινίσσεται η τερματική ύφεση της εντροπίας, οδηγεί στο μακάβριο υπέδαφος του Mysterium Tremendum, που όμως τελικά αποδεικνύεται ως μια απλή εκφοβιστική φάρσα της ύπαρξης, μια πρώιμη υπαρκτική παρανόηση- είναι δια αυτής της υπερβατικής συνειδητοποίησης που η αγωνιώδης αμφιταλάντευση γίνεται ανέμελο ονειροφόρο λίκνισμα, τότε που τα αρπακτικά δήγματα μετατρέπονται σε απαλή λιβιδινική θωπεία. Με άλλα λόγια, διαχρονικός στόχος της μυητικής δοκιμασίας ήταν ανέκαθεν το να κατορθώσεις να υπερνικήσεις τις φοβικές σου άμυνες έναντι της δεινότητας του χρονικού βέλους και του επικείμενου θανάτου που πάντα αυτό υπαινίσσεται. Πιο συγκεκριμένα, στόχος είναι να απομυθοποιηθεί, να αποδομηθεί το φράγμα του φόβου ώστε να ενθαρρυνθεί, να εμψυχωθεί τούτη η αναπόφευκτη πορεία που εν τέλει θα μας συστήσει με τον Φτερωτό Έρωτα στην άλλη όχθη, διαψεύδοντας όλα τα μακάβρια σενάρια του Επέκεινα. Έτσι είναι που διασαφηνίζεται το ένστικτο του θανάτου ως το ασύνειδο συνώνυμο της λιβιδινικής απογείωσης, που σημαίνει την πρακτική αυτοπραγμάτωση μιας εράσμιας ζωής σα μια πρώιμη λύτρωση προ του επικείμενου οριστικού τέλους (που όμως κι αυτό δεν αποτελεί υπερατομικά παρά άλλη μια αναστολή της εκπλήρωσης).

Δοθέντος των όσων έχουν λοιπόν ως εδώ αναφερθεί είναι συνετό να προσγειωθούμε στα πραγματολογικά ζητήματα της εποχής, τα τεκταινόμενα της οποίας δεν αφήνουν στο απυρόβλητο απολύτως κανέναν. Μιλώντας για τη σύγχρονη οικονομική κρίση, η οποία εξαιτίας της δυνητικής εξάντλησης των ενεργειακών αποθεμάτων, του υπερπληθυσμού και της οικολογικής κατάρρευσης φαντάζει ως πιο δυσοίωνη από οποιαδήποτε άλλη βιώσαμε στο παρελθόν και καθώς αυτή πράγματι φαίνεται να ρέπει προς ολοένα και πιο απονενοημένες εξελίξεις, τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω αποτελούν κάτι παραπάνω από μια απλή μεταφορά. Διότι, αφενός, οι συμφεροντολογικές επενδύσεις των ισχυρών είναι τόσο άτεγκτες όσο η ιδεοληψία ενός σχιζοφρενή και, αφετέρου, οι διαφωνίες που εξ ου προκύπτουν αδυνατούν να αποσοβηθούν σε μια θεμιτή ενιαία ενορχήστρωση των εξελίξεων που θα ωφελούσε τον λαό και την οικολογία. Αν ο τεχνοκρατικός σχεδιασμός παραβλέπει τόσο εξόφθαλμα και σχεδόν εγκληματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα προς όφελος μιας «δημοσιονομικής» κερδοσκοπίας και αν εξαιτίας αυτού το λαϊκό μένος πλέον διαφεύγει με μοιρολατρική αποφασιστικότητα κάθε τέτοια ύπουλη χειραγώγηση, τότε μπορούμε να πούμε ότι εδώ και τώρα, εν έτη 2012, βιώνουμε το χείλος της πιο ραγδαίας και επεισοδιακής οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής εντροπίας, το βέλος του χρόνου μας καρφώνει και απειλεί να μας βυθίσει ολωσδιόλου, βρισκόμαστε ήδη υπό την ειρκτή σκιά του θανάτου.

Συμπερασματικά, αυτή η μοιραία πορεία της εντροπίας, καθόσον μη-αναστρέψιμη, θα πρέπει λογικά να υποκαθιστά όλες τις παραινέσεις για την ανάβαση σε έναν απαραίτητο οικονομολογικό Γολγοθά που τελικά δήθεν η υπομονή αυτού θα μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στους τόπους απ’ όπου κατολισθήσαμε. Αλλά όμως εφόσον ο στενάχωρος μονόδρομος της εντροπίας οδηγεί μόνο μπροστά, τι άλλο μπορούμε να επινοήσουμε πέρα από έναν θαρραλέο στασιασμό, μια εμβληματική ανυπακοή με την οποία θα διαπερνούσαμε το φράγμα του φόβου και θα αποτολμούσαμε την αποστροφή από τις κατεστημένες εντολές ώστε η λαϊκή μας ετυμηγορία να επαληθεύσει τις Κασσάνδρες, διότι πολύ απλά η Ιερά Οδός της Μεταστροφής διαβαίνει αναποδράστως από τις αποκαλυψιακές φλόγες του «ολέθρου». Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...

Ο λόγος για τον «αφανισμό» εκείνον που στη δοκιμασία μιας πρωτογενούς αγωνίας, όλως παραδόξως, εν τέλει θα μας περισώσει επί του αναδυόμενου ριζοσπαστικά διαφορετικού κόσμου μιας αριστερόστροφης οικονομίας, με την οποία κοσμογονικά θα επιπλεύσει η ήπειρος της Ουτοπίας. Για ποια οικονομία μιλάμε; Μοιραία ο θάνατος στη λυτρωτική κόψη της αναγέννησης θα μας αναγκάσει εκ των πραγμάτων να προβούμε σε μια οικονομολογική αποκατάσταση που δια της υπονόμευσης του χρησιμοθηρικού γίγνεσθαι, που καθ’ όλη τη διάρκεια του ιστορικού χρόνου πραγμοποιούσε το υποκείμενο, θα επιχειρηθεί αυθόρμητα και επίσης αναπόδραστα η σημαντική επανάκτηση της μυχιότητάς μας. Έτσι, από μια οικονομία απορρόφησης του πλεονάσματος των δυνάμεων με σκοπό την απεριόριστη ανάπτυξη του πλούτου, η καθολική μας χρεοκοπία αλλά και η μυητική ανεύρεση της ανθρωπιάς μας, μέσα από τα χαλάσματα θα πραγματώσει την οικονομία εκείνη που αντί της συσσώρευσης θα σκοπεύει στη διατήρηση και την περίθαλψη του βιώματος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα rite de passage, μια πειθήνια αναμέτρηση με τον θάνατο, που αν και μόνο αν κρατήσουμε το ανάστημα ψηλά θα την βιώσουμε όχι ως καταστροφή αλλά ως μεταστροφή προς τον αντίποδα της τρέχουσας εμπορικής πρακτικής, δηλαδή, προς μια διονυσιακή οικονομία του πότλατς, που θα νομιμοποιεί την αήθη σπατάλη (κι όχι την προτεσταντική συσσώρευση) ως μέσο ανάπτυξης, μια οικονομία της γενναιοδωρίας. Μια πολυμερής διαγραφή του χρέους που θα φτάσει να αναιρέσει ακόμη κι εκείνη την αρχέγονη οφειλή των Πρωτόπλαστων.

Ουτοπικό;

Σε καιρούς έκτακτης ανάγκης, εκτεταμένης σήψης, καθολικού ολέθρου, τίποτα δεν είναι ουτοπικό. Όσο ουτοπική φαντάζει η ανυπαρξία στον υπάρχοντα νου τόσο πιθανή είναι και η ριζική αναγέννηση του.

Και η κληρωτίδα των πιθανοτήτων σου κάνει το χατίρι μόνο όταν επιτέλους τολμάς να διακρίνεις στον πυρήνα της ορμέμφυτης αυτοκαταστροφής το λίκνισμα του φλογερού, χαρισάμενου Έρωτος.