Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ ΑΛΦΑ


Αν άλλοτε η αιχμή της γνωσιολογικής μας εξέλιξης ορίζετο από την οξυμένη ικανότητα διάκρισης κάποιων διαζευκτικών αντιθέσεων, σήμερα λόγω των νέων επιστημολογικών αναθεωρήσεων που απομυθοποιούν κάθε τέτοια λογική, η ίδια αυτή γνωσιολογική αιχμή φαίνεται πλέον να επιδίδεται στην υπέρβαση κάθε διάζευξης  σε όφελος της συζευκτικής αντίληψης των αντιθέσεων (ότι το Α μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και Β). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνεται από την κβαντική επιστημολογία, όπου το σωματίδιο είναι εν παραλλήλω και κύμα- μία ανακάλυψη που μας φέρνει αντιμέτωπους με την παραδοχή της εγγενούς αντιφατικότητας των δεδομένων.
Υπό μια τέτοια ηρακλείτεια λογική είναι που το καυτό ζήτημα της παρούσας κυριαρχικής αφήγησης της συνωμοσιολογίας μπορεί να ειδωθεί με έναν πιο αποδοτικό τρόπο για τις προσδοκίες του σύγχρονου αντιεξουσιαστικού κινήματος. Εν ολίγοις, υπό ένα τέτοιο πρίσμα μας δίνεται η ευκαιρία να θεωρήσουμε την περιρρέουσα συνωμοσιολογία ως έγκυρη αλλά και, συνάμα, όχι λιγότερο, ως μύθο. Με αυτόν τον τρόπο, παύει να μας ενδιαφέρει το αν υπερισχύει η μία εξήγηση επί της άλλης- το επαναστατικό καθήκον απελευθερώνεται από τους δεσμούς της διαζευκτικής κρίσης και, όπως θα φανεί παρακάτω, μια νέα σημαντική προοπτική διανοίγεται.
Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι η αποκλειστική υπαγωγή σε μια και μόνο εικασία (ότι είτε η διανοιγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι ένας απλός μύθος είτε μια απόλυτη πραγματικότητα) και στις δυο περιπτώσεις μας φέρνει στην ίδια ηττημένη θέση. Διότι όταν υποκύπτουμε στην εικασία ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων αποτελεί πραγματικό σενάριο, υποπίπτουμε στο λάθος να την θεωρούμε σχεδόν ανεπανόρθωτη, μια πανίσχυρη συντεχνία εξουσιαστών που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε. Από την άλλη, όταν κυνικά την υποβιβάζουμε σε μύθο, αμελούμε να συγκροτήσουμε με κοσμοϊστορική αποφασιστικότητα εκείνο το φιλύποπτο ενιαίο επαναστατικό πρόταγμα, η απουσία του οποίου τώρα πια μας στοιχειώνει. Απεναντίας, όταν διατελούμε την αναστοχαστική υπέρβαση των διαζευκτικών αντιθέσεων προς το μετα-πλάνο της ανάλυσης όπου, όπως προελέχθη, εν παραλλήλω, όλως παραδόξως, ισχύουν αμφότερες οι εικασίες, η συνείδηση καταφέρνει να γίνει πραγματικά απειλητική για το Κατεστημένο καθώς ανακτά την ικανότητα υπερβατικού ελιγμού υπέρ άνω κάθε διαζευκτικής μεθόδευσης που μας συντηρεί στην τόσο θεμιτή για τους πληρεξούσιους ολιγωρία.  
Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με αυτήν την γραμμή επιχειρηματολογίας είναι της στιγμής να διερωτηθούμε: Θα μπορούσε άραγε μια ελίτ να διαμορφώσει με την απόλυτη ακρίβεια ενός χάρακα και ενός διαβήτη τα παγκόσμια τεκταινόμενα; Αν και είναι καταφανέστατο ότι τούτο το μακροπολιτικό εγχείρημα παρασκηνιακά υφίσταται, με όσα επί του παρόντος μαθαίνουμε από τη θεωρία των μη-γραμμικών συστημάτων (περί της υπερτέρησης του χάους έναντι της τάξης), ένας τέτοιος ολοκληρωτικός έλεγχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διηνεκώς ανεπαρκής. Βεβαίως, η συναίσθηση ότι οι πληρεξούσιοι ελέγχουν όντως εκ του παρασκηνίου τις εξελίξεις δεν μπορεί να σφάλλει. Εκείνο όμως που φαίνεται περισσότερο να ισχύει είναι ότι μάλλον οι ίδιες οι προϋφιστάμενες τεχνοκρατικές κοινοτοπίες τους ελέγχουν.
Ωστόσο πέρα από αυτόν τον στρυφνό κατασταλτικό έλεγχο (όπως, ενδεικτικά, σήμερα είναι τα καθημερινά ρηξικέλευθα χαράτσια), που εκβιάζει ακόμη κι αυτόν που τον ασκεί, βρυχάται το πάντα απειλητικό απόθεμα του ενδεχομενικού χάους, της απρόβλεπτης τυχαιότητας, του πάντοτε πιθανού μοιραίου ατυχήματος. Τούτο το απόθεμα, η θεωρία του Χάους μας λέει, είναι αδύνατον να παταχθεί ολοκληρωτικά, δοθέντος ότι στα ανατρεπτικά της πορίσματα η πραγματικότητα εμφανίζεται κατά βάσιν ως φύσει απρόβλεπτη και μυστηριωδώς ανεξέλεγκτη.
Αλλά χάριν, σήμερα, της μνημειώδους υπέρβασής μας πέραν του διαζευκτικώς αντιλαμβάνεσθαι, θα μπορούσε εξίσου να ειπωθεί ότι όντως τα γεγονότα καθοδηγούνται από μια επίβουλη μακροπολιτική ημερήσια διάταξη που ελέγχει δια παντός τα τεκταινόμενα’ ότι όντως ο Obama είναι μαριονέττα μιας μυστικής κοινότητας και ότι ο Rockefeller εισηγείται τα σχέδιά του από ερπετοειδείς εξωγήινους. Δε μας ενδιαφέρει αν αυτές οι εικασίες ανταποκρίνονται κυριολεκτικά στην αλήθεια (κι εδώ ακριβώς έγκειται το προνόμιο του αναστοχαστικού μας άλματος). Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι έστω κι ως μύθοι αποτυπώνουν μια ισχύουσα δυναμική της πραγματικότητας, την οποία καλό είναι να γνωρίζουμε. Φαίνεται ότι η αύξουσα τροπή ανάγνωσης των γεγονότων υπό τη διόπτρα ενός μύθου που τα παρουσιάζει ως υποκινούμενα από δαιμόνια τεχνάσματα κατασταλτικής οργάνωσης, μιας ευρύτερης μακροπολιτικής ενορχήστρωσης, μολονότι αυτή μια εγγενώς πλασματική ερμηνεία, τα όσα γεγονότα μας εκθέτει ενέχουν μια δόση εγκυρότητας καθώς την επαληθεύουν αδιαλείπτως μέσα από φοβερές «συμπτώσεις» που δίνουν τροφή στις συνωμοσιολογικές εικασίες. Κι αυτό επειδή μια τέτοια υποχώρηση στο μύθο –και εδώ ακριβώς συνίσταται το κεντρικό μας επιχείρημα- δημιουργεί την υποδοχή όπου το εν λόγω οργανωμένο σχέδιο διαφαίνεται ως κυριολεκτικά ισχύον κάνοντάς μας ηττοπαθώς να πιστεύουμε ότι η κυβερνητική βούληση δύναται να υπερνικήσει απ' άκρη σε άκρη το αναπόδραστο χάος των κοινωνικών διαδικασιών. Κατά συνέπεια αφήνονται ελεύθερες οι ευρείες εκτάσεις όπου ο πληρεξούσιος μπορεί να απλώσει στο παγκόσμιο στερέωμα όντως τη δυσ-τοπική πολιτική του. Εν προκειμένω, η απόλυτη υποταγή μας στο μύθο περί μιας συνωμοσίας της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» εμποτίζει την εξουσία με μια αδιαφιλονίκητη ορμητικότητα μιας ανεπανόρθωτης ιστορικής αναγκαιότητας (πως ναι, είναι της μοίρας μας να ανεχθούμε κι άλλα μέτρα λιτότητας), ενόσω η αυθόρμητη επαναστατική ορμή στειρεύει. Εδώ που τα λέμε, αν πράγματι υπήρχε μια ενσυνείδητη, άψογα οργανωμένη παγκόσμια συνωμοσία, θα έβρισκε μια τέτοια αυτοπροαίρετη εκ μέρους μας υποταγή ιδανική για τα σχέδια της καθώς η οποιαδήποτε αναπαράσταση της στη φαντασία μας ως μια άψογα οργανωμένη συντεχνία  μας καθηλώνει. Εξού, αν πράγματι υπήρχε μια παγκόσμια συνωμοσία δε θα ήταν ακραιφνώς μυστική, αλλά θα ήταν προς το συμφέρον της να εκθέτει εκούσια σημάδια της ύπαρξής της.
Μα όμως ας πονηρευτούμε λίγο κι ας αποτολμήσουμε να δούμε τα πράγματα ακόμη πιο πανοπτικά. Όπως γνωρίζουμε από τη γιουνγκιανή ψυχολογία, βλέπουμε έξω αυτό που έχουμε μέσα μας. Τα γεγονότα που σημαδεύουν την αντίληψή μας είναι τέτοια επειδή ακριβώς είμαστε προγραμματισμένοι από τις προκαταλήψεις μας να τα διακρίνουμε. Κι ακόμη πιο ριζοσπαστικά, όπως τεκμαίρει και η νέα επιστημολογία, οι συγκυρίες είναι αλληλένδετες μέσω μιας περίεργης αιτιώδους συνάφειας με όλες εκείνες τις ψυχολογικές εμμονές που τις εγκαλούν- ακόμη κι αν δεν έβαιναν οι εξελίξεις προς την εγκαθίδρυση μιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων», οι προκαταλήψεις μας θα τις προσέλκυαν προς μια τέτοια κατεύθυνση.  
Ας αναλογιστούμε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας τα τελευταία χρόνια. Είμαστε αποθαρρυμένοι, απαισιόδοξοι, αποστεγνωμένοι από την έμφυτη απειρότητα που εγγενώς μας διακατέχει, έτη φωτός μακριά από άλλες ευγενέστερες εποχές, δολιχοδρομούμε φοβισμένοι και καχύποπτοι στους μαιάνδρους μιας θρηνώδους απώλειας: της απώλειας του ίδιου μας του Εαυτού. Εξαιτίας της έλλειψης κρατικής πρόνοιας και των στυγερών παρωθήσεων της ελεύθερης αγοράς, σκύβουμε ολοένα και περισσότερο γονυπετώς υπό το βάρος μιας εξουσιαστικής αυθεντίας που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοια. Όμως ως δια μαγείας απογίνεται τέτοια επειδή ακριβώς υποχωρούμε δια της προβολής των ευνουχιστικών μας πεποιθήσεων προς τα έξω. Σαν σε ένα Rorschach Test, λόγω αυτής της αποδυναμωτικής μας υποχώρησης, τι άλλο μπορούμε να δούμε επί των αφηρημένων ψηφίδων παρά ένα καλά οργανωμένο στήσιμο μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης; Άραγε αυτοί οι Illuminati διατελούν κάτι χειρότερο στην μακροπολιτική κλίμακα απ’ ότι διατελούμε εμείς, στην κλίμακα της καθημερινότητας, στον εαυτό μας;
Ήρθε η ώρα για μια βαθιά αναστοχαστική αλήθεια: δεν είναι τόσο η βούληση του πληρεξούσιου όσο η ίδια η ψυχοδυναμική της ηττοπαθούς προκατάληψης μας που διέπει εξ ολοκλήρου δίνοντας μορφή στα μωσαϊκά των χαοτικών εξελίξεων. Συνεπώς, τα γεγονότα που δήθεν υπαινίσσονται κάποια λογική ευρύτερης μακροπολιτικής, δεν είναι παρά πλέγματα γεγονότων των οποίων η σύνταξη συγχρονικότητας (οι περίφημες διαρθρωτικές συγκυρίες της Ιστορίας) έλκεται ή συμπίπτει με το πατρόν της ερμηνευτικής μας προκατάληψης, επαληθεύοντας φοβίες και ελπίδες. Σήμερα, που ο φόβος κυριαρχεί και η ελπίδα έχει περιοριστεί στις γελοιογραφίες είναι λογικό να επίκεινται ακόμη χειρότερες εξελίξεις.   
Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει τόσο μια καλά οργανωμένη εμπρόθετη μακροπολιτική συνωμοσία όσο μια βαθύτατα πεπεισμένη εμπρόθετη συνωμοσιολογία που ανακύπτει ως εκ φυσικού από την υπαρξιακή ανασφάλεια του λαού, εντελώς ειρωνικά, εξαιτίας όλων των ενδείξεων μιας οργανοκρατικής ύφεσης, της ίδιας της αδυναμίας των πληρεξούσιων να καθοδηγήσουν τα γεγονότα πέραν του γεγονικού ορίζοντα που πλέον τους ζώνει ασφυκτικά. Αν, όπως τώρα ανακαλύπτουμε, η έννοια της αντικειμενικής αλήθειας είναι προπαρασκευασμένη από λογής-λογής εικοτολογίες, τότε η συγχρονική πλέξη των γεγονότων δεν μπορεί παρά να επαληθεύσει τα φαντασιοκοπήματά μας. Φαντασιοκοπήματα που όμως, επαναλαμβάνουμε, δε φαίνεται να πέφτουν έξω επειδή άλλωστε οι ασυνείδητες προσδοκίες των πολιτικών τρέπονται προς τους χώρους που η προκατάληψη προτρέχει να σκιαγραφήσει. Η ιδεατή, για τους πληρεξούσιους, ολοκληρωτική διαφέντευση, αυτή η περιβόητη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας μακρόθυμος συνειδητός σκοπός που διεκπεραιώνεται μια ακολουθία πολιτικών προσώπων. Στην πραγματικότητα (αυτήν την τόσο ασύλληπτη τελικά πραγματικότητα) δεν είναι παρά το σύνολο των κυβερνητικών αποφάσεων στην κλίμακα της καθημερινότητας που την συνιστούν σωρευτικά. Όμως αυτή η σωρευτική εικόνα πιο πολύ φαίνεται επί του παρόντος να κατακερματίζεται παρά να αναδύεται κατά κυριολεκτικό τρόπο. Όλα όσα τώρα συμβαίνουν δεν είναι η παραπλανητική προσποίηση του εκμεταλλευτή άλλα μάλλον ο σπασμός επιβίωσής του.
Εν τέλει, η ανάλυση ως εδώ παραπέμπει σε κάποια εμβληματικά παραδείγματα της κβαντικής λογικής, τα οποία συνάγουν και την αναστοχαστική μας υπέρβαση πέραν του διαζευκτικώς αντιλαμβάνεσθαι):
Πρώτον, όπως το κύμα είναι ταυτοχρόνως και σωματίδιο, πράγματι η συνωμοσία της Ν.Τ.Π. υφίσταται και διεξάγεται με μακροπολιτική οργανωτικότητα -πλην όμως αποκλειστικά και μόνο στο πολιτικό ασυνείδητο και εν πολλοίς εξαιτίας της υποχωρητικότητάς μας στην πεποίθηση ότι αυτή η Ν.Τ.Π. είναι κυριολεκτική- ενώ εν παραλλήλω δεν είναι παρά ένας μύθος με καμία απολύτως γραφειοκρατική εγκυρότητα –τουλάχιστον στο αμιγώς μακροπολιτικό πλάνο προγραμματισμού. Όπως προείπαμε, αν υπάρχει ένας μακροπολιτικός συντονισμός προς την επικείμενη Παγκόσμια Κυβέρνηση αυτός είναι αποκλειστικά και μόνο μια ασυνείδητη επιρρέπεια που μέσα από τις συγκυρίες -τις οποίες η ίδια η υποχωρητικότητά μας γεννάει- δίνει μια φαινομενικά εμπρόθετη τροπή στα τεκταινόμενα.
Δεύτερον, αν όντως όπως μας λέει η ερμηνεία της Κοπεγχάγης στα πλαίσια της κβαντικής θεωρίας, η απλή πιθανότητα (ακόμη και η πιο εξωφρενική) δύναται να έχει φυσικά αποτελέσματα, τότε και μόνο η υποψιασμένη εκ μέρους μας συνωμοσιολογική έρευνα δύναται να αποκρυσταλλώσει το αέναο κύμα της απροσδιοριστίας –ως δια μαγείας- σε κάποια ορισμένα συμβάντα που την αντικατοπτρίζουν, όπως αυτό του 9/11.
Όλα όσα έχουν ειπωθεί σε αυτήν την μελέτη μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο στην περίπτωση που θα επαναπροσδιορίσουμε στοιχειώδη ριζώματα της λογικής. Ότι, πρώτον, το Α μπορεί ταυτοχρόνως να είναι και Β κι ότι, δεύτερον, η απλή διαδικασία παρατήρησης ενέχει τη δυνατότητα του να εγκαλέσει τα γεγονότα στις ερμηνευτικές της αυταπάτες. Προφανώς, σε ένα τέτοιο διαδικαστικό τοπίο και υπό τους όρους μιας τέτοιας –καθόλου τυπικής- λογικής δεν υπάρχει καμία άψογα οργανωμένη μακροπολιτική βούληση από τη μεριά των πληρεξούσιων παρά μεμονωμένες διάσπαρτες τάσεις προς τον ολοκληρωτισμό που στο συνδυασμό τους τον υπαινίσσονται ως μια κατάληξη, την οποία όμως ασυνειδήτως εύχονται και μόνον. Τούτες οι αποτρόπαιες ευχές κατευοδώνονται στο μέτρο που εμείς ενδίδουμε κατά κυριολεκτικό τρόπο στα γλωσσικά παίγνια της συνωμοσιολογίας, νομίζοντας πως έτσι γυρνά η πλάστιγγα προς το μέρος μας. Παραταύτα, έτσι είναι που οι απροσδιόριστες διακυμάνσεις του πολιτικού ασυνειδήτου αποκρυσταλλώνονται σε κυριολεκτικές στάσεις ολοκληρωτισμού και, ένα βήμα παραπέρα, σε υλοποιημένες πιθανότητες, ως τα φονικά δίκαννα της εξουσίας.
Θα πρέπει λοιπόν να έχει γίνει ήδη φανερό το γιατί το αντιεξουσιαστικό φρόνημα ανανήφει μέσω μιας τέτοιας αναστοχαστικής διάγνωσης. Ας πάψουμε να ολιγωρούμε απέναντι στην αποκλειστικότητα μιας κυριολεκτικής ή μυθολογικής συνωμοσίας. Είναι της ώρας να στρέψουμε την προσοχή μας πέραν της διακαούς ανάγνωσης της συνωμοτικής σημειολογίας ώστε να κατανοήσουμε διεισδυτικότερα το πώς τούτη η σημειολογία δημιουργείται από τις αυτοπροβολές που ασκούμε επί της πραγματικότητας' το πώς εμείς οι ίδιοι θρέφουμε κατά το δοκούν το τέρας που τώρα πια και εξαιτίας αυτής μας της συνήθειας, μας απομυζεί και τις τελευταίες ικμάδες δύναμης. Όταν αυτό γίνει απολύτως κατανοητό θα μπορούμε να επιδοθούμε στο έργο της ανάκαμψης, όχι δια της περαιτέρω υποχώρησής μας σε κάποια νέα ληστρικά μέτρα άλλα δια της βαθύτατης υπαρξιακής αναδιάταξης προς νέα βελτιόδοξα οράματα. Και τότε όλοι αυτοί που μας επιβουλεύονται θα είναι παντελώς έκθετοι στη διεισδυτική μας ματιά: ότι το έργο της καταστολής, του ελέγχου, της αντικειμενικής τάξης πλέον τίθεται αντιμέτωπο  με τα παραπροϊόντα του, την ίδια την αναπόδραστη πλημμυρίδα της εντροπίας που τώρα πια περικυκλώνει δυσοίωνα το ναυαγημένο Σύστημα- τα πατριαρχικά ερείσματα αποτελματώνονται από μια φρικτή, κυνική πραγματικότητα για τα ίδια: αυτήν της φυσικής υπερίσχυσης του χάους έναντι της τάξης.
Το επαναστατικό υποκείμενο της νέας χιλιετίας καλείται να συνειδητοποιήσει ότι τελικά το αντιεξουσιαστικό φρόνημα είναι που πια θηρεύει κι όχι οι έκθετοι και κατατρεγμένοι πληρεξούσιοι. Άλλωστε θα ήταν πολυτέλεια να επιδίδονται αυτοί με απερίσπαστη σχολαστικότητα στην εδραίωση μιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων» όταν το συσσωρευμένο απόθεμα του χάους, το απρόβλεπτο συμβάν, και οι ίδιες οι επιπτώσεις της σκευωρίας τους τώρα πια τους καταβαραθρώνει. Αν για κάτι αυτοί μεριμνούν σήμερα αυτό δεν είναι παρά η εύρεση ασφαλούς καταφύγιου, δεν είναι δα και τόσο ισχυροί… Απλώς τα γεγονότα φαντάζουν ως συνωμοτικά ενορχηστρωμένα εξαιτίας της έντρομης αδράνειάς και της ανασφάλειάς που μας παραδέρνει. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα για να τρομάξουμε, ούτε μας ψεκάζουν, ούτε θα μας ξεγελάσουν με κάποια ολογραφικά θεάματα. Διότι στη σύγχρονη απελπισμένη τρικυμία, όπου όλα διυλίζονται στο ντελίριο μιας, τρόπον τινά, συλλογικής επιθανάτιας εμπειρίας, ακόμη κι αυτοί, οι κροίσοι, οι αμφιτρύωνες, οι εκτελεστές, τα καρτέλ της εξουσίας, ακόμη κι αυτοί τα έχουν ανομολόγητα παντελώς χαμένα.
Σε έναν κόσμο που η έννοια του «μεγαλείου» έχει υπερφορτιστεί από αρνητικές έγνοιες (ο υπέρογκος λογαριασμός, η μεγάλη ακρίβεια, η ατέρμονη διάρκεια της ισχύος των φορολογικών μέτρων) είναι πράγματι της στιγμής (κι όχι απλώς της εποχής) που καλούμαστε να υπεξαιρέσουμε αυτήν την έννοια αναθέτοντάς την εκεί όπου αρμόζει, στο μεγαλείο του νέου επαναστάτη, το μεγαλεπήβολο όραμα που επιτέλους τον μεθάει, το απύθμενο συναίσθημα που αναβλύζει σα λάβα μιας κοσμοϊστορικής εκδήλωσης, το απέραντο του Σύμπαντος που εκμηδενίζει κάθε λιγοψυχία.
Μας λείπει εκείνη η φαντασιακή αυθαιρεσία της βελτιόδοξης ενόρασης, να γιατί μας κατατρέχουν οι «αναπόδραστοι» τεχνοκρατικοί εφιάλτες…