ΕΜΠΑΡΓΚΟ

Υπάρχει τελικά ένα αντικειμενικό πλαίσιο ηθικής κρίσης των πράξεών μας; Πέρα από τα αδήριτα και καταφανέστατα εγκλήματα, που ούτως ή άλλως δε χρήζουν κάποιας ιδιαίτερης αναφοράς για να καταστεί κατανοητό το ψυχικό διακύβευμα που αυτά επισημαίνουν, υπάρχει μια πληθώρα παραβατικών πράξεων που μας θέτουν στο κατηγορητήριο. Παρότι οι βαριές αναμφισβήτητες διαπράξεις εγκλήματος είναι αντικειμενικά ποινικά κολάσιμες, οι «πταισματικές» ιδιαιτερότητες που διαφεύγουν του «κανονικού» κάθε άλλο παρά επιλήψιμες θα πρέπει να είναι. Όμως ο νους παραμένει αείποτε ενοχικός διότι δεν μπορεί να αναμετρηθεί με το υπέρμετρα εκτενές αντικειμενικό πλαίσιο της ηθικής αναφοράς. Η παγίωση των κανονικοποιημένων προτύπων δράσης σε μια έκταση, που ιδεατά θα έπρεπε να είναι απολύτως κτήμα του αυθόρμητου αυτοσχεδιασμού της εν κινήσει νόησης, μετατρέπει τη σκέψη σε ένα αργό σύστημα αναμόχλευσης κάποιων προπαρασκευασμένων δεδομένων. Αντί ο νους να επεξεργάζεται σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια τις βιωματικές επιλογές και να τις κατατάσσει στον κατάλογο μιας ανεξάρτητης ιδιοπροσωπίας που καθιστά τον δικό της ορισμό της ακεραιότητας, νωχελικά αφήνεται στην υπαγωγή του σε ηθικές εντολές που αποκρυσταλλώνουν την επεξεργασία αυτή σύρριζα σε κάποια άτεγκτα μορφώματα, κάποια «κιβώτια» ακινητοποιημένης σκέψης που εμπορεύονται στο δίκτυο της κοινωνικής βραδύνοιας.

Δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Όχι, τουλάχιστον για τους αγέρωχους αετούς των όρεων και τις λυγερές λεοπαρδάλεις της σαβάνας. Αφύπνιση συνείδησης σημαίνει αρχικά το να νίψεις τας χείρας σου και να απεμπλακείς από αυτό το δουλεμπόριο. Να πάψεις να πριμοδοτείς την κίνηση της απολιθωμένης ψυχονοητικής ύλης ώστε να σαμποτάρεις από το πιο στοιχειώδες επίπεδο την κυκλοφορία του θανατερού νομίσματος: το Σημαίνον ενός φαντασματικού εαυτού που επιβάλλει την αρχή μιας επίβουλης «ηθικής ακεραιότητας». Πρέπει να βρεις το θάρρος να διερωτηθείς το κατά πόσο επιθυμείς να ακολουθήσεις τα ρεύματα επιθυμίας που φιγουράρουν μπροστά σου ως μια κάποια δολερή βιτρίνα του «ηθικά αποδεκτού». Μπορεί να σε προσελκύσει αρχικά η ευκολία του ρεύματος, το πόσο εύκολα θα σε παρασύρει και θα σε εντάξει στο αλισβερίσι της κοινοτοπίας, σε μια γεωμετρία απλή δίχως τις στερεομετρικές επιπτώσεις που θα είχε η παραδοχή του Διαβόλου. Αν όμως αυτό συμβεί θα έχεις απλά εκτονώσει όλη τη δυνητική παραγωγή ενός αυτοπροαίρετου έργου πολύεδρων συνεπαγωγών σε μια στεγνή, ξεθωριασμένη, μπανάλ τοιχογραφία στους κουρασμένους δρόμους των «ελεύθερων πολιτών».

Η παρέλαση αυτή είναι παρωχημένη, είναι ένας ποταμός χειραγωγούμενων μαζών που μαθησιακά έμειναν στάσιμες ακριβώς στο μηδέν της πήξης –κρύες μάζες, ρεύματα πολικά που απέχουν με το διαμέτρημα ενός βαθιού απολεσθέντος αναστεναγμού από το σημείο βρασμού που εντοπίζεται όταν η προσωπική εξερεύνηση έχει ως μέτρο και γνώμονα την αίσθηση μοναδικότητας, ως μια αψίδα που με όλο της το μεγαλείο ξεδιαλύνει τον εφιάλτη των εγκιβωτισμένων ψυχών.

Αφήστε μας, λοιπόν, να επεξεργαστούμε μόνοι μας τα δεδομένα του γίγνεσθαι· το πώς και το γιατί θα εισέλθουν τα ερεθίσματα σε αυτόν τον πεινασμένο αποδέκτη γνώσης· το με ποιον τρόπο θα τα διερμηνεύσει και ποια ακριβώς σοφία θα ζυμώσει επ’ αυτών. Η νόηση αρμόζει να απαλλαγεί από την αναμασημένη τροφή, τον πολτό αυτών των απελπιστικά εύπεπτων ορισμών της ύπαρξης· τα μαθηματικά για τους μωρούς που μας εγκλωβίζουν σα μια αιώνια περατότητα που δε βρίσκει κανένα διχασμό στο «ένα συν ένα ίσον δυο». Η νόηση διψάει για περίπλοκες αναδιανομές του νοήματος και για την αναδίφηση εγκάρσιων δομών των επίπεδων επιφανειών. Η νόηση εξ ορισμού απαιτεί την βαθιά μικροανάλυση όσων κατά τ’ άλλα είναι υποχρεωμένη να εγκιβωτίζει ανεξέταστα μέσα της, έτσι ώστε να διαιρέσει με πολιτική σφοδρότητα το αξίωμα του «ηθικού επαίνου», αποκαλύπτοντας τις πολλές χειρολαβές της λεηλασίας που διακινεί το «πανόσιο» αυτό εμπορίο.

Ξεκίνησέ το ως πείραμα. Εξοβελίσου από το πλέγμα των δεοντολογικών επιτάξεων που σε καθορίζουν από γεννησιμιού. Τόλμησε να μείνεις γυμνός από προγονικούς μανδύες και θρησκευτικές εγγυήσεις. Γίνε οντολογικά άγνωστος, ξένος, κάτι που ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί εντός της επικράτειας του Ανθρώπου. Υπάνθρωπος ή Υπεράνθρωπος, δεν έχει σημασία, απλώς μείνε γυμνός! Με άλλα λόγια, κάνε θρύψαλα τη συμβολική τάξη που, εν πρώτοις, περιχαρακώνει και κατατεμαχίζει το στοχασμό στα πρότυπα μιας κάτοψης που θεμελιώνει, με την απώλεια του εαυτού, το συγκεντρωτικό οικοδόμημα του Εγώ και που, ακολούθως, ναρκοθετεί κάθε αυθόρμητη τάση για κοινοτική συνύπαρξη που θα σου επέτρεπε επιτέλους να προβείς στην πανδαισία των μεταμορφώσεων -ο Οιδίπους που επιβίωσε της ενοχής για να καμαρώσει απογόνους ελεύθερους από την καταδυνάστευση του αιμοσυγγενικού φραγμού.

Όταν η νόηση κάνει τον πληροφοριακό ρου κτήμα της κι όταν αναμοχλεύει τις πολύεδρές του παρυφές δίχως την παραμικρή υποταγή σε θεσμικά κριτήρια που προδιαγράφουν τη μονοδιάστατη επεξεργασία του βιώματος, τότε είναι που αναβλύζει το μάγμα εκείνο το τρομερό, το μάγμα που λιώνει τους λίθους και τα μέταλλα, που επιτέλους αναδιαμορφώνει και κάνει λίφτινγκ στη γεωλογική φυσιογνωμία του στιγματισμένου προσώπου από τις ουλές της στέρησης. Η λάβα αναβλύζει σαν τον γάργαρο αναθεματισμό του άγριου που δε γνώρισε ακόμη τα κοινωνικοπολιτικά σίδερα, διαβρώνοντας τα κιβώτια εκείνα που μας ευπρεπίζουν στα προβλέψιμα τετραγωνάκια μιας σκακιέρας ασφυκτικής: να μεγαλώσεις, να γίνεις άνθρωπος, να παντρευτείς και να αναπαραχθείς, να γίνεις σπουδαίος καριερίστας, είδωλο του πρεστίζ –ο διαβλητός Βασιλιάς με τη φτωχή εμβέλεια κινησιολογίας.

Τσεκ ματ.

Δικαίωμα στην πολιτική του ριζοσπαστικού και στην απόλυτη ρηξιγενή πλεονεξία, ως το μόνο φάρο ελπίδας που δίνει μια κάποια προοπτική στο μαντρί. Δικαίωμα στη κοινοτική συντροφικότητα και την ομαδογαμική συνεστίαση που θα μας προβιβάσει από το δόλιο τρίγωνο της οικογενειοκρατίας. Πλειοδοτούμε την άπειρη έκταση των συνδετικών μοτίβων και την παραλογιστική αμφισημία των συνάψεων τους. Υπέρθεση του Α και του Β και ως εξ ου εν παραλλήλω πραγματικότητες που στη διακύμανση τους μοιράζουν τερπνά μετεικάσματα ουτοπικής αυθαιρεσίας.

Σε αυτό το ντελίριο του ευφραντικού ψηφιδωτού βλέπει κανείς τα ώριμα σταφύλια του Αμπελουργού και τις γλυκές ευωχίες που προοιωνίζονται από τα φιδογυριστά κλωνάρια του κλήματος.

Ως απάντηση στον θάνατο του Πατέρα, την ενοχή του Υιού και την γενίκευση της Χήρας.ευση της Χήρας.

ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ ΩΜΕΓΑ

Τελικά όλα όσα βιώνουμε στη δίνη του έκπτωτου παρόντος φαίνεται όντως να προμηνύουν το διαβόητο πλήρωμα του χρόνου. Απ’ όπου κι αν το δεις, το μέλλον πλέον φαντάζει ζοφερό, καθώς όλοι οι δρόμοι της ουτοπικής υπόσχεσης στενεύουν κάτω από κρωγμούς κοράκων σε σοκάκια στοιβαγμένα με χωματερές, όντας τελικά αδιέξοδοι μιας απόγνωσης που έχει χάσει ακόμη και το όποιο ποιητικό της μεγαλείο· έρπουσα σιωπή δίχως την παραμικρή παρήγορη αίσθηση αποπεράτωσης σε κάποιο αγγελικό αυτί. Αλλά να που τελικά στο πλήρωμα του χρόνου οι αγγελικές σφραγίδες αποδεικνύονται ταυτόσημες με τις προειρημένες διαβόητες πληγές, αφού όλα όσα συμβαίνουν φαίνεται τώρα πια να διαφεύγουν των όσων οραματίστηκαν οι Πατέρες στη λαμπρή αίγλη της νομοθετημένης και νομοταγούς επουράνιας Ουτοπίας.  Τελικά εκεί χάμω στη βεβιασμένη γονυκλισία μας από τα φορτία μιας κατάφωρης λεηλασίας είναι που πραγματώνεται το πολύφημο Έσχατον.

Όμως τώρα που όλες οι συνθήκες διαμηνύουν την αμηχανία απάντων και που η πλημμυρίδα της εντροπίας μας καταβυθίζει όλους μηδενός εξαιρουμένου στο ρέκβιεμ ενός ολόκληρου μακραίωνου πολιτισμικού οράματος, είναι τώρα που αρμόζει να φανεί η ρηξικέλευθη έκλαμψη ζωής στον οφθαλμό-ουλή του καθενός μας. Διότι μόνο υπό αυτές τις συνθήκες παρακμής έχουμε την προπέτεια για μια συθέμελη ανατροπή. Στην ολοκληρωτική κατάρρευση είναι που αντλούμε το υπαρξιακό σφρίγος του διασωθέντος ορειβάτη. H πιο υψηλή κορυφή ανήκει σε εκείνους που ενσαρκώνουν την πρωτογενή αγωνία μιας διαφαινόμενης πτώσης, με την ορμή της οποίας δύνανται να αναβλύσουν οι αντιβαίνουσες γενεσιουργές ώσεις ενός νέου κόσμου.

Οι ψυχικοί συναγερμοί από κάθε σπαραγμένο οικογενειοκρατικό διαμέρισμα, από κάθε ανέργου τυφλό μπαλκόνι και κάθε βαλτωμένο ακαδημαϊκό υπόγειο ηχούν στους λυμασμένους δρόμους το έσχατο κέλευσμα της Μεταστροφής. Βρισκόμαστε στο μέγιστο διαρθρωτικό σημείο, όπου έγκειται είτε η πραγματοποίηση των πιο τυραννικών επιρρεπειών του πολιτικού ασυνειδήτου είτε η αφύπνιση στους κραδασμούς της πιο ορμέμφυτης αντιεξουσιαστικής μανίας, που επιτέλους συνηχεί ευρηματικά με τους κρότους των κοινωνικοπολιτικών κατολισθήσεων. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να ομιλούμε με λυρισμό για μια Ύστατη Επανάσταση, και να μη μοιάζει καθόλου με ρητορική υπερβολή ο όρος. Τα σημεία και τα τέρατα διαλαλούν την αναγκαιότητα του να εκλάβουμε τα τεκταινόμενα με τη διόπτρα ενός αποκαλυψιακού ξεκαθαρίσματος, σα μια βιβλική αναταραχή που όμως αλίμονο αν απέναντι στην ασέλγεια της πατριαρχικής «ορθοπραξίας» δεν προτάσσεται η ανταπόκριση της ειρωνικής μας ευρυμάθειας. Η αγανάκτηση για όλα αυτά τα χαμένα όνειρα, τις οπτασίες που πλέον μετα βίας διακρίνονται στις πιο ασύνειδες ονειροβασίες –γιατί άλλωστε ο τεχνοκρατικός βιασμός μας έχει απομακρύνει ακόμη κι από την ανάμνηση τους- θα πρέπει τώρα πράγματι να επαγγέλλεται το ορόσημο μιας Ύστατης Επανάστασης- ειδάλλως ποιός θα απομείνει να μας θρηνήσει;

Καθώς ο τόπος μας προπορεύεται ως συντρίμμι στο σηπόμενο καπιταλιστικό κόσμο, έχουμε τη φιλοδοξία να επαιρόμαστε για τη δυνατότητα μιας νέας πρωτοπορίας. Είθε η Ύστατη Επανάσταση να ξεκινήσει εδώ στον τόπο των άθλων και των ρωμαλέων θηρίων. Και ναι, ο Έλληνας είναι ικανός να το κάνει, δεν είναι δα η πρώτη φορά που καλείται να εκπυρσοκροτήσει το έναυσμα. Όμως τούτη τη φορά, εντελώς ειρωνικά, ως το πρώτο θύμα του Δυτικού Κόσμου στο φρέαρ της καπιταλιστικής καταδίκης, θα πρέπει να ψυχανεμιστεί ότι η μέθοδος αντιβαίνει σε όσα ο πρόγονος του έχει από της απαρχές σπερματικά θεσμοθετήσει: είναι ο συλλογικός εγωκεντρισμός που αποκαλούμε εθνική συνείδηση το πρώτο μας εμπόδιο προς τη νέα μνημειώδη πρωτοπορία. Επιπλέον, είναι και ο εξωκοσμικός –εβραϊκής σύλληψης- Θεός, που δυστυχώς στο διάβα των αιώνων, με ζήλο η νεοελληνική ιδιοπροσωπία ενστερνίστηκε.

Θα πρέπει να το κατανοήσουμε στην εντέλεια ότι η οποιαδήποτε υποχώρηση δικαιωμάτων μπρος στην αυθεντιοκεντρική δομή ενός κυβερνητικού δόγματος, που περιχαρακώνει με την καταστολή και την παραπλανητική δημοκρατία, δεν έχει την παραμικρή διαφορά από εκείνη την ευνουχιστική «ευσέβεια» που εθελούσια υποχωρεί απέναντι στην παντοδυναμία ενός κρίνοντος Θεού. Αλλά αν αμφότερες οι έννοιες είναι τόσο καταφανέστατα αδήριτα αντι-λαϊκές για το επιθυμητικό σώμα, πώς είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται η εν λόγω απόλυτη μας υποχώρηση; Εκατέρωθεν είναι η υπόνοια της βίας που μας κρατάει συνασπισμένους στο έργο του εθελούσιού μας ευνουχισμού, καθώς η οποιαδήποτε πραγματικά φυγόκεντρη αντέγκληση εκ μέρους μας, στην περίπτωση του θεολογικού εκβιασμού βρίσκεται αντιμέτωπη με την πύρινη λαίλαπα της κολάσιμης ενοχής, ενώ στην περίπτωση του κρατικού εκβιασμού καταδιώκεται από ρόπαλα και χημικά όπλα. Ούτως ή άλλως είμαστε λοιπόν εξαναγκασμένοι να συσπειρωθούμε γύρω από το δηλητηριώδες κεντρί της ίδιας, αμφοτέρωθεν, πλουτοκρατικής διαφέντευσης.

Εν προκειμένω, κατά ένα μεγάλο βαθμό η καταδίκη μας συνίσταται στην υπέρμετρή μας συναισθηματική προσκόλληση με την φαντασιακή κοινότητα που αποκαλούμε «έθνος». Αν η υποταγή στις ηθικές αξιώσεις ενός Θεού είναι το εχέγγυο μιας οντολογικής σωτηρίας, παρομοίως, η αφοσίωση στη φαντασιακή κοινότητα ενός έθνους είναι που εγγυάται την επιβίωση του Ιδίου από τον έπηλυ που ελλοχεύει πέραν των αρματωμένων κρατικών συνόρων. Τοιουτοτρόπως, η θρησκευτική συνείδηση, υπό τη σκιά ενός ενοχοποιού Πατρικού Νόμου και η εθνική συνείδηση, υπό τη σκιά ενός κλεπτοκρατικού Κράτους, ενισχύουν τις συγκεντρωτικές ώσεις μέσω της αντιπαραβολής ενός αναθεματισμένου αντι-ειδώλου: αυτός ο Άλλος που πάντα φοβερίζει με το να τείνει να διαρρηγνύει τα όρια της ηθικής ή γεωγραφικής επικράτειας, αντιστοίχως, του θεοκρατούμενου και εθνοκεντρικού υποκειμένου.

Δε χρειάζεται να πάμε μακριά χωροχρονικά για να δούμε το πώς συμβαίνει αυτό. Στην Ελλάδα του 2011 παρότι όλες οι συνθήκες εγκαλούν το έναυσμα της Ύστατης Επανάστασης, δυστυχώς ο κατά τ’ άλλα τόσο πρόθυμος Έλληνας στο να πρωτοστατεί λιγοψυχά στην προοπτική του να εκπυρσοκροτήσει πρώτος. Παρόλη τη στυγερότητα των ληστρικών μέτρων λιτότητας και την αθλιότητα που πλέον καταφανώς προκύπτει, φυγομαχεί και περιορίζεται σε μικρής εμβέλειας δράση, σαστίζοντας όπως ακριβώς και μπρος στο κίβδηλο οντολογικό χρέος μιας προπατορικής ενοχής που εν αδίκω μας καταχρεώνει αείποτε ο Μεγάλος Πιστωτής. Τι μας κρατάει από το να επιδοθούμε ψυχή τε και σώματι στο έργο της ευνόητης καθολικής ανατροπής;

Αναπάντεχα, εκτός από τον φόβο απέναντι στον «ξένο», το φιλότιμο απέναντι στο έθνος και η εκζητούμενη «σωφροσύνη» απέναντι σε έναν κρίνοντα Θεό είναι που μας αποτρέπουν να εκφράσουμε το μένος μας κατά τρόπο αποτελεσματικό. Η οφειλή μας στην πατρίδα και η εν Χριστώ ουτοπική αερολογία μάς εξαναγκάζουν να υπομείνουμε κι άλλες λαβωματιές. Ας φανταστούμε τι θα σήμαινε μια πιθανή ανυπακοή στις επιταγές αυτής της συγκεκριμένης εθνο-θρησκευτικής αναγκαιότητας. Αν δεν ήμασταν επισκιασμένοι από τις ηθικές οφειλές μιας φαντασιακής κοινότητας που αποκαλούμε «έθνος» και ενός φαντασιακού στερεότυπου ήρωα που μας επιτάσσει την υπομονή του Γολγοθά σα μια ιστορική αναγκαιότητα, το μόνο που θα μας ενδιέφερε θα ήταν η ευρωστία μας, η άμεση βιωματική πληρότητα- όλα για όσα δηλαδή δήθεν φρόντιζε ως τώρα η κρατική πρόνοια και η Εκκλησία. Αλλά να που για άλλη μια φορά προς χάριν του γενικού (ο δούρειος ίππος της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας) καλούμαστε να θυσιάσουμε το ειδικό· να πως το καθολικό (το ολοκληρωτικό!) ποδηγετεί ξανά το συγκεκριμένο στην ένδεια και την κακομοιριά…

Ο μύλος αλέθει τα ίδια και ίδια χιλιετίες τώρα και θα συνεχίσει τις ανακυκλικές φαυλότητες για όσο θα σπαταλάμε την υπαρξιακή μας ορμή σε ιστορικές ψευδο-αναγκαιότητες που απαιτούν τη φιλόπονη αυτοθυσία μας προς όφελος ανύπαρκτων, αφηρημένων γενικών οντοτήτων. Δε χάσκει το όνειδος πέραν μιας τέτοιας σιδηροδέσμιας συσστράτευσης, όπως μας φοβερίζουν. Τουναντίον, διανοίγεται διθυραμβικά η Ύστατη Επανάσταση που θα οιστρηλατήσει τα παγκόσμια πλήθη με την ακρογωνιαία πυγμή για την οριστική πάταξη του ιδιοτελούς φρονήματος που κρύβεται πίσω από τέτοιες ύπουλες γενικότητες. Το οριστικό τέλος της εκμετάλλευσης και της ιεραρχίας (το τέλος της Ιστορίας) ξεκινάει από την ακόλουθη «αυτοθυσία»:

Πρώτον, αδιαφορούμε για κάθε συναισθηματικό εκβιασμό που μας επισύρει στην ανοχή της τρέχουσας οργιαστικής λεηλασίας σε όφελος –δήθεν!- μιας εθνικής σωτηρίας. Τολμούμε να εκκινήσουμε την κοσμοϊστορική παγκόσμια μετουσίωση, ομοβροντώντας συλλήβδην στην αναγκαιότητα τελευτής του εκάστοτε κράτους, των όποιων εθνοκεντρικών αξιώσεων που μας φέρνουν πάντα αντιμέτωπους με έναν Άλλο ή μια ηθική οφειλή. Με άλλα λόγια, με μια άλλη αυτοθυσία σπεύδουμε στην πτώχευση της χώρας εις γνώσιν του γεγονότος ότι έτσι είναι που θα ξεκινήσει το ντόμινο της θεμιτής παγκόσμιας καπιταλιστικής κατάρρευσης. Αν κρατάμε την άκρη του νήματος, ας βαδίσουμε τα βήματα της Αριάδνης.

Δεύτερον, αρνούμαστε τον φενάκη Θεό που εδραιώθηκε στο συλλογικό φαντασιακό με λογοκεντρικά δολώματα και σε όφελος σαφέστατων μακροπολιτικών βλέψεων. Τολμούμε να διεκδικήσουμε το κατεξοχήν ανάρμοστο, δηλαδή την Πλήρη Παρουσία, την αισθησιακά ακοίμητη Χιλιαστική Προσδοκία αποκαθήλωσης του φιλελεύθερου ουτοπικού οράματος που βιάζει την αυταξία του Είναι. Διεκδικούμε την βιωματική πληρότητα και την αφθονία που δικαιωματικά μας ανήκει.

Εμείς οι Έλληνες πρώτοι δίνουμε το σύνθημα στην Οικουμένη πως πλέον είναι ανούσιες οι πατρογονικές γραμμές, πως τα σύνορα είναι οι διακεκαυμένες ζώνες ικριωμάτων που ζώνουν την κάθε φαντασιακή κοινότητα ενός οποιουδήποτε έθνους. Είναι επιτακτικό η στίλβη του ζοφερού αναβλέμματός μας να δηλώσει το διαπεραστικό παρόν που θα διυλίσει κάθε ιδεολογική παγίδα που μας υποδουλώνει στα σκοτάδια της ψευδούς συνείδησης. Η έξοδός μας, λοιπόν, από αυτόν τον εφιάλτη δεν είναι παρά υπόθεση ενός ονειρώδους υβριστικού διαβήματος, μιας προκλητικής αμεριμνησίας απέναντι στην υπόρρητη τυραννία του γενικού.

Αν η κορεσμένη εικόνα της κατά φύσιν εγωκεντρικής ελληνικής ιδιοσυγκρασίας θα ήταν της μοίρας της να ανανήψει, δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από τα όσα  τώρα διαδραματίζονται. Μέσω μιας μνημειώδους αποκήρυξης των υπεύθυνων για τον σημερινό χαμό ατομοκρατικών ιδεωδών, που ο ίδιος ο έλληνας πρόγονός θέσπισε, μπορούμε και πάλι να γίνουμε παγκόσμιοι πρωτοπόροι…

…πρωτοστατώντας στο περικλεές έργο της Ύστατης Επανάστασης, μιας φοβερής Μεταστροφής πέρα από τα θρύψαλα «πανόσιων» συμβόλων, πυρπολημένων εμβλημάτων, και δόλιων ηθικών επιταγών που υπονομεύουν το σφρίγος μιας πια αμετάκλητης οντολογικής προτεραιότητας:

Επανάσταση εδώ και τώρα!