ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!

 

Επίκαιρο απόσπασμα από το μανιφέστο Επανάσταση του Αυγερινού, κεφάλαιο Εγώλυσις. 

Έχουμε λοιπόν ανέλθει, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας, στην ανεμοδαρμένη εκείνη κορυφή απ΄όπου είναι πλέον πασιφανής η ιδιαιτερότητα με την οποία αρμόζει να επιθεωρήσουμε την τοπογραφία του παρελθόντος. Μπορούμε τώρα, που εξανεμίζονται οι πρότερες πεποιθήσεις των χαμηλότερων υψόμετρων, να επισπεύσουμε στην καθ΄ολοκληρίαν θεώρηση του ανθρώπινου δράματος και επί ξυρού ακμής να αποδελτιώσουμε τις δυνατότητες που θα μας ξεμακρύνουν από τα σφάλματα του ανήλικου, την άγνοια του περιηγούμενου στους δαιδαλώδεις διαδρόμους ενός λαβύρινθου∙ που θα μας επανορθώσουν στη μυστικιστική διέγερση της Πλήρους Παρουσίας, συστήνοντάς μας το πεπρωμένο που η ανηφορική κλίση του εσχατολογικού μας Γολγοθά απέκρυψε. Εδώ ψηλά, αναπνέοντας την πνοή των αγριεμένων στοιχειών, των αποθανόντων θυμάτων που στερήθηκαν έστω και την αμυδρή ελπίδα μιας αιθρίας, των βασανισμένων που ληστεύθηκαν ακόμη και το πρώτο αθώο δικαίωμα, αντλούμε την αποφασιστικότητα εκείνη που αναλογεί σε περιστάσεις και σε υψόμετρα σαν αυτά. Με την αγέρωχη όψη του χρυσαετού, το ψυχρά αρπακτικό του βλέμμα, δεν απομένει παρά να επιθεωρήσουμε με μια οριστική επιτομή το χθες και με πρόθεση δικαίωσης των χαμένων ευσεβών πόθων να ανοίξουμε τις φτερούγες και να αφήσουμε πίσω την πεισιθάνατη απαισιοδοξία από την οποία ο άνθρωπος του σήμερα βαρύνεται. Την ώρα που αστραπές και βροντές προοιωνίζουν την έλευση μιας επεισοδιακής, ηλεκτρισμένης αυγής, συναθροιζόμαστε επί της πιο ψηλής κορυφής για να συνομολογήσουμε την σκωπτική αποκήρυξη του παρελθόντος. Μιας αυγής που καλύτερα να καταυγάσει το ορθό μας ανάστημά, την μη-επιλεκτική αδελφοσύνη μας, το αινιγματικό μας μειδίαμα, το ενορατικό μας βλέμμα παρά την έρπουσα απελπισία, τη μελαγχολία που σταλάζει από βλέφαρα βαριά, και την προσκόλληση σε περασμένα μεγαλεία που στην ουράνια απειροσύνη αναθεωρούνται ως περιττά.

Όπως θα έχει γίνει ήδη φανερό, η αποκήρυξη του παρελθόντος δεν έγκειται σε μια παθογνωμική ισχυρογνωμοσύνη που δογματικά διαχωρίζει το ορθό από το λάθος, αλλά σε μια αποταύτιση παιγνιώδης, με την οποία επιχειρούμε να γεφυρώσουμε ακόμη και τις πιο ασύμβατες αντιθέσεις, ως μέθοδο εκφοράς του αναστοχαστικού υψόμετρου της νέας συνειδητότητας. Γιατί πλέον είμαστε ερειδόμενοι σε επιτεύγματα και αναγνωρίσεις, ανακαλύψεις και εφευρέσεις που στο σύνολό τους μας δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματικά ώριμη, αυθεντικά ανώτερη στάση, που αναδρομικά οι επόμενες γενεές θα θεωρήσουν ως ιεροπραξία-ορόσημο, το κέλευσμα της μετα-ουμανιστικής απαρχής. Δεν υπάρχει ισχυρότερη αντίπραξη προς τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις του Κατεστημένου από την εν λόγω ύστατη θεώρηση που εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να προτάξουμε. Η αναστοχαστική μας εμβέλεια εμπεριέχει με μια καταφατική ευκρίνεια όλα όσα περιλαμβάνουν το ιστορικό παρελθόν. Επιπλέον, η κάθε πτυχή των δεδομένων στραφταλίζει τη δική της εκδοχή, συντελώντας μια φωτοχυσία από ποικίλες αποχρώσεις, διαφορετικές ερμηνείες, κοσμοθεωρήσεις ετερόκλητες που στη σύγκλισή τους μας προτείνουν την ύστατη θεώρηση του πρισματικού. Και με την οποία μόνο να αποδεχτούμε μπορούμε τον σημαντικό και ζωογόνο ρόλο που έπαιξαν τα τεκμήρια της πρότερης αναστοχαστικότητας, ακόμη κι αν επί των πλείστων αυτά περιχαράκωσαν το ανθρώπινο βίωμα. Τόσο παράδοξα, η καταφατική μας υπερεπάρκεια, δεδομένου ότι σύνολη η αναστοχαστική εξέλιξη είναι απόρροια της ίδιας ενόρμησης με αυτήν που μας προσελκύει τώρα προς τον γκρεμό, καθιστά τη βιαιοπραγία του παρελθόντος ως απαραίτητη ωδίνη για την παρώθηση του νεογνού. Μολονότι αφορίζουμε τα καθάρματα που ως εδώ σπίλωσαν την ανθρώπινη ωραιότητα και που διέσυραν το υπερβασιακό πνεύμα στις χωματερές των υαινών, όντας πραγματικά αυθυπερβατικοί, μυημένοι εις βάθος στην αμφισημία των πραγμάτων και απόλυτα ισορροπημένοι ενόσω αμφιρρέπουμε μεταξύ των κάθε λογής αντιθέσεων, συντάσσουμε αναδρομικά όλα τα εγκλήματα και τις αδικίες στην κατηγορία του αναπόδραστου. Αποδεχόμαστε πλήρως τους μετασχηματισμούς που ενείχαν όλα τα μορφώματα των κατασταλτικών πλεγμάτων, από το μονοθεϊστικό πατρόν μέχρι την πιο δολερή εμπορευματοποίηση του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, όσο σκληροί κι αδίστακτοι κι αν ήταν για τη φυσικότητα του ανθρώπινου βιώματος, αποδεχόμαστε ότι όλες αυτές ήταν εξελίξεις όντως αναπόδραστες. Όμως επουδενί προτιθέμεθα να επιτρέψουμε να συνεχιστεί η ίδια ρότα με το παρελθόν, πολύ απλά επειδή η παράδοξη καταφατική αυτή παραδοχή, εξίσου αναποδράστως, μας εγείρει στο αναπόδραστο και της δικής μας επαγγελίας.

 Η αύξηση της αυτοαναφορικής έντασης συνεπιφέρει τη διαταραχή της συνάρθρωσης των διαχρονικών πραγμάτων. Από το αναστοχαστικό μας απόγειο (και από το οποίο μέλλουμε να εκκινήσουμε ένα εντελώς νέο ταξίδι που δεν έχει σχέση με την γραμμική ανάπτυξη) η γλώσσα αποδεικνύεται όλο και περισσότερο για τον αυθαίρετο, πλαστό της χαρακτήρα και άρα η συνακόλουθη βίαιη ενοποίηση της διαφορότητας των διαδοχών τίθεται εν αμφιβόλω. Πώς μπορούμε λοιπόν να υποστούμε τα πειστήρια της ανάπτυξης με τα οποία επιβάλλεται ο συγκεντρωτισμός και η πλουτοκρατία; Εάν τελικά δεν υπάρχει σαφής προορισμός∙ εάν αυτός προδιαγράφεται από τον συσχετισμό όλων των αυθόρμητων τάσεων της υγιούς σκέψης, που δεν κατατρύχεται από μακροπρόθεσμες ιδιοτελείς προθέσεις, τότε το ανθρώπινο ον που αφ΄υψηλού αναθεωρεί συζευκτικά το παρελθόν, πρέπει να απονείμει το δίκαιο της κάθε περίστασης, της κάθε ιστορικής συγκυρίας, θεωρώντας τον εαυτό του ως προνομιούχο καρπό μιας μακράς διαδικασίας, ως το αποϊστορικοποιημένο ον που, λόγω της ευθυκρισίας του και της πρισματικής συνεκτίμησης των πραγμάτων, είναι έτοιμο για μια πτήση.

Είναι βέβαιον πως ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε την πραγματικότητα την έχει καταστήσει πια διάφανη, την έχει εκθέσει σε όλες της πτυχές της -σε αυτό το θαλασσοδαρμένο ακρωτήριο, όπου φέγγουν τα φώτα ενός ισχυρότατου παρατηρητηρίου, διακρίνονται τα πρώτα δείγματα της καθολικής Μεταστροφής. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην αιχμή της αναστοχαστικής εξέλιξης δεν ήταν ποτέ πιο κοφτερός για όλα όσα το Κατεστημένο δολερά ενδύθηκε. Και όλοι όσοι ακολουθούν, όλοι όσοι ενστερνίζονται τις νέες διαφαινόμενες κοινοτοπίες και δεν αργούν να συμπαραταχθούν για αυτήν την κοσμοϊστορική αποκήρυξη της Ιστορίας, καθιστούν εναργή τη μοίρα των συγκεντρωτικών φορέων. Η προσφορά τους στην ανθρωπολογική εξέλιξη θα πρέπει να λήξει κάπου εδώ, να λήξει με τον ανάλογο πόνο και κόστος που καταχρεωθήκαμε εμείς, με την ίδια αναπόδραστη, την ίδια φαταλιστική δυναμική.

Απογυμνωμένος ο κόσμος από ιδιοτελείς προθέσεις θα ήταν ο κόσμος του ακραιφνούς συμβάντος, ο κόσμος της αέναης, κυκλικής επιστροφής και των ρηξικέλευθων διαλείψεων που δεν δρομολογούν αλληλουχίες αποσχίσεων παρά ανατρέπουν τα δεδομένα χαοτικά μόνο στην εμβέλεια της στιγμής. Ο κόσμος αυτός, ο αισθητικοποιημένος, ο απρόβλεπτος, ο κόσμος που αποχαλινώνεται από τις γραμμικές υποδείξεις του κατασταλτικού δρομέα, είναι ο κόσμος που ως εκ φυσικού αποδύεται των ιδιοτελών επενδύσεων. Σημειωτέον όμως ότι αυτή η φυσικότητα είναι εξίσου βίαιη με τον τρόπο που στο παρελθόν οι αποφυσικοποιητικές τάσεις περικύκλωσαν την ανέμελη αθωότητα. Φυσικά, βίαιη… Πώς αλλιώς θα μπορούσε να συστηθεί ο εκμεταλλευτής με την τελευτή της μακράς του βιογραφίας; Βίαιη σαν τη λύσσα της θεομηνίας, σαν την αδέκαστη σφοδρότητα του επαρκώς αναστοχαστικού υποκειμένου που σπινθηροβολείται από τη διάχυτη πλέον αίσθηση των ασφυκτικών ορίων, μιας περατότητας που όλο και κλείνει τον κόσμο που δεν αρμόζει να ανοίξουμε. Αλλά θα τον ανοίξουμε επειδή ακριβώς το βάρος της εκλυόμενης ενδεχομενικότητας, του αδέσποτου συμβάντος αρχίζει και λυγίζει τα γόνατα του Άτλαντα και ο κόσμος, ο «μόνος πιθανός κόσμος», όπως μας έχουν πείσει, με την ίδια ρεαλιστική πεζότητα που κράδαινε το μαστίγιο της η συγκεντρωτική εξουσία, έτσι αναπόδραστα και γλαφυρά πρόκειται να κατακρημνιστεί. Εκτεθειμένος στο συμβάν, δίχως έρεισμα για να καταστείλει με τα μακροσκελή του σχέδια το ίδιο επιδέξια με το παρελθόν το ενδεχομενικό χάος, ο στρυφνός άνθρωπος της εξουσίας, τη στιγμή ακριβώς που κοντεύει να αποκορυφώσει το απεχθές του έργο, την ίδια στιγμή νιώθει για πρώτη φορά το βήμα του πραγματικά μετέωρο, όπως ο ακατανίκητος πυγμάχος απρόβλεπτα δέχεται το χτύπημα που προμηνύει τον αιματηρό χαμό του. Στην γοργή στροφή αυτής της ανατροπής είναι που η Αδράστεια μας συγκαλεί για την ύστατη αποκήρυξη του παρελθόντος και κάθε απώτερου θεμελίου, με την ιδιαιτερότητα όμως ότι αυτή η αποκήρυξη θα διέπεται από το παιγνιώδες πνεύμα του πρισματικού, διότι γνωρίζει ότι η αντίπραξή του ισούται με μια καθολική αποδοχή των πραγμάτων, μια εκτενής καταφατική συμπερίληψη των τεκταινομένων που μας έφεραν εδώ και άρα αληθινός καυτηριασμός της αποφατικής αλληλουχίας, το λύσιμο της αλυσίδας. Με αυτήν την αποκήρυξη, που μοιάζει με ένα ειρωνικό ευφυολόγημα, εγκαθιδρύουμε το πνεύμα του μέλλοντος, επαναθεμελιώνουμε τον κόσμο από την αρχή, όλως παραδόξως, στη βάση ενός ανύπαρκτου θεμελίου.

Έτσι είναι που θα επανακτήσουμε τη χαμένη αθωότητα. Όταν θα στρέψουμε τους προβολείς των αξιών στο στερούμενο πρόθεσης βίωμα, στην παιγνιώδη εντρύφηση, στον μηρυκασμό του ενδεχομενικού και στην εθελούσια εκμηδένιση του Εγώ στο Είναι, ο κατακερματισμός των κατασταλτικών πλεγμάτων και του μονοθεϊστικού πατρόν θα πάρει τροπή γοργότερη, καταπνίγοντας το αναπόδραστο αφρισμένο αυξάνων κύμα της παγκοσμιοποίησης στον επίσης αναπόδραστο ανασασμό μιας περιδεούς θαλασσοταραχής.

Προσδιορίζοντας την ολότητα σε αντιδιαστολή με τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις των συγκεντρωτικών δομών, με μια δηλαδή ύστατη θεώρηση κατά φύσιν ατελή και άρα πολυφωνική, το Άπαν θα τεκμηριώνεται επ΄αόριστω ως ολογραφική επιμέρους ολότητα που τείνει προς το Άπειρον, ως ολοτροπική δυναμική που επιδέχεται άπειρους προσδιορισμούς. Μια θέαση που αν τη συμμερίζονταν ο στοχαστής του λογοκεντρικού παρελθόντος, θέτοντάς την εξ αρχής ως οδηγό των κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων, η ρομαντική εκμάγευση του κόσμου θα είχε διατελεστεί προ πολλού, όμως, ταυτοχρόνως, δεν θα ήταν αρκούντως εφικτή εφόσον δεν θα προηγούνταν τα οδυνηρά γεγονότα των οποίων οι ζυμώσεις θα διασφάλιζαν την τελική καθιέρωση τέτοιων, αναιρετικών για αυτά, φυγόκεντρων, ρομαντικών ενοράσεων…

Το υποκείμενο που λόγω της οξυμένης του αναστοχαστικότητας απολαμβάνει τη χιλιαστική θέαση της ιστορικής διαλεκτικής, όπου η αναγκαιότητα συμπίπτει με την ελευθερία σε κάθε τμήμα της εξελικτικής διαδοχής και που παύει να αποζητά κάποια ολοκλήρωση αποκλειστικά και μόνο μέσω γραμμικών δρομολογήσεων, επειδή ακριβώς η ολότητα μετατίθεται από την έννοια της προκαθορισμένης διάστασης σε αυτήν της δυναμικής κατάστασης, αυτό το υποκείμενο είναι ικανό στο να συνωμοτεί με το ενδεχομενικό συμβάν, να καταβυθίζεται ατρόμητα στο χάος και να δαμάζει ενέργειες που ο μονοδιάστατος άνθρωπος, παρότι μαέστρος του ελέγχου, δεν κατάφερε ποτέ. Είναι το υποκείμενο που, εν ολίγοις, επιτείνει τη διαδικασία αποδιαφοροποίησης από το περιβάλλον και το ασυνείδητο, καθιστώντας τον εαυτό του στείρο πεδίο για την υπαγωγή του στα ολοκληρωτικά σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Είναι ο άνθρωπος που δονείται από τις μυστικές ενέργειες που στοχαστικά δαμάζει και που αστράφτει από το φως ενός αφάνταστου πεπρωμένου, αυτός που διατελεί το υβριστικό διάβημα απενοχοποιημένα, επειδή τελικά όλα είναι αναπόδραστα, αναγκαία, ανεπανόρθωτα, επειδή το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.

Ο ιστορικός χρόνος μόνο να τελειώσει μπορεί από μια τέτοια απενοχοποιημένη αυτοσυνειδητοποίηση. Η ύστατη θεώρηση που αποδίδει δίκαιο σε όλες τις πρότερες εφαρμογές της ανθρώπινης αναστοχαστικότητας και που τις συμπλέκει προς ανάδειξη της συνείδησης από την οποία μέλλει να ξεχυθεί η δραματουργία της Ύστατης Επανάστασης, είναι αυτή που, λόγω αυτής της καταφατικής υπερεπάρκειας, υπερνικάει κάθε θεολογική ή εκκοσμικευμένη εσχατολογική θεώρηση, που ως εκ φυσικού για αιώνες φράζει την αναπόδραστη αυτή δυναμική.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΒΟΥΒΩΝ

Είμαστε οι μαιευτήρες του αναπόδραστου πεπρωμένου. Η χειρονομία μας είναι ισχυρή εκ των ριζών διότι οι υποχθόνιες λάβες της Ειμαρμένης ρέουν στο αίμα μας, βαθιά από το λάγνο πυρ του γήινου πυρήνα. Το βλέμμα μας είναι ευλογημένο από το αιθέριο άγγιγμα της Σύλληψης, εγκυμονούμε στο κρανίο τον γενέθλιο αγώνα που μέλλει να εγκαθιδρύσει στα εράσμια πλήθη του μέλλοντος το αδαμάντινο, πρισματικό φως που ιριδίζει καταφατικά το Φως της Οικουμένης. Η ορμή της αποφατικής εκείνης απόσταξης της πολυχρωμίας σε όφελος της απόλυτης λευκότητας μέλλει να αντιστραφεί στη θεαματική διύλιση των φαινομένων γι’ αυτό που πραγματικά είναι: ο αστραφτερός χορός του απείρου σε μια πλουραλιστική συνύπαρξη όλων των ετερογενών συνεκδοχών. Εκμαιεύουμε έναν νέο τύπο ανθρώπου· μια ανήκουστη υποκειμενικότητα λαμβάνει στο χέρι το νόμο της νέας έκφρασης, που τα αποδέχεται όλα, έτσι αυτοτελώς όπως θα ανασήκωνε μοιρολατρικά τα ύδατα για να τα καθαγιάσει στις ανταύγειες του εωθινού φωτός. Μεγάλη η ευθύνη μας. Έχουμε χρέος στους αμνημόνευτους προγόνους να δικαιώσουμε με τη στάση μας το αισθητικό τους ανάστημα, τη φιλοτεχνημένη τους παρουσία και τη συναρπαστική περιπέτεια του θρησκεύεσθαι εκείνου που ως οιστροπληξίαν αναζωπύρωνε στο πνεύμα τους τον Έρωτα της πρώτης διασυμπαντικής σποράς. Για να γίνει αυτό ο καθένας από εμάς θα πρέπει να σταθεί αντάξιος της θέσης που τώρα εντελώς αυθόρμητα λαμβάνει. Εφόσον η ροή μας έφερε στον κόμβο της υπαρξιακής μας αναθεώρησης, με την κρίσιμη διαφορά της μεγάλης διονυσιακής άδειας που ευθυγραμμίζει το νου στην πρώτη σπερματική συγκίνηση του συνειδέναι, χρέος μας είναι ο εξιλασμός της στιγματισμένης ιδιοπροσωπίας, που επιτέλους τολμά να στραφεί προς την Πηγή ως αρμόζουσα ανταπόκριση, ως το πρόσωπο που αναδεικνύει τη νέα ιερουργική εμπειρία. Εξ ου, ως κολοφώνας που υψώνει κατεργάρικα τις αξίες ενός ρηξικέλευθου τοπίου.

Εμείς είμαστε οι πρώτοι που αρμόζουν να ψυχανεμιστούν τις ριπές του ανέμου ώστε να διευθετήσουμε το ανθρώπινο βίωμα σε εκείνον τον αξιολογικό ορίζοντα που θα μας απαλλάξει από το μαστίγωμά τους, που θα μας δώσει τούτο το μαστίγιο στο χέρι και την υποταγή των φαινομένων στο Θέλημα της νέας οντολογικής συγκυρίας. Η παγκόσμια οργανική συνομοσπονδία της αυθόρμητης νοόσφαιρας θέτει εκείνους που ξέρουν, που είναι υποπτευμένοι και έτοιμοι για τη μεγάλη Μεταστροφή στην κατάλληλη χωροθεσία της συγχρονικότητας. Εν προκειμένω, τούτο είναι ένα τεράστιο προνόμιο για το χάος των καιρών μας αν αναλογιστεί κανείς ότι οι άλλοι χαροπαλεύουν απέναντι στον ανεπανόρθωτο και απροσδόκητο κατακερματισμό των πάντων. Εμείς, όμως, όντας μυημένοι στο έθος του πολυειδούς και της ριζικής ετερότητας του Σύμπαντα Κόσμου, απολαμβάνουμε το προνόμιο μιας πανανθρώπινης Αποστολής, εκεί στη μυστική γούρνα της «αυτοπαραίτησης»: δεν πρόκειται για κανένα προσκύνημα κανενός Μεσσία, ούτε για επάνδρωση ενός συνωμοσιολογικού τάγματος με σκοτεινές προθέσεις –πρόκειται για την πιο πηγαία κι αυθόρμητη κίνηση που θα μπορούσε να συμβεί. Εμείς είμαστε οι Άτλαντες της Οικουμενικής Μεταστροφής. Όσο ο Κόσμος θα μεταστρέφεται προς τους αξιακούς αντίποδες για να προκρίνει την ισορροπία έναντι της αντιμαχίας των αντιθέτων, η δράση μας, ο λόγος μας, το ανάστημά μας, η ασκητική περιωπή μας, το ακατάβλητο διονυσιακό ξέσπασμα του πάνθηρα που θα εμφιλοχωρεί ακόμη και στις πιο πράες μας χειρονομίες, αποτελούν την πρώτη κρίσιμη ροή της καινοφάνειας στον τόπο μας. Είμαστε οι αντιπρόσωποι της επικείμενης Διδαχής, η οποία απανταχού σήμερα διαδίδεται από την απόκρυφη γλώσσα του ασυνειδήτου. Την καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν απαγκιστρωθεί από τις κρυσταλλώσεις του «πανόσιου» Λόγου. Ιδίωμα που κατέχουν μόνο όσοι γλιστράνε στην αέναη ρευστότητα της βαθύτερης ενσυναίσθησης. Ειδικότερα, εμείς ενέχουμε τον οίστρο που με τους ευφραδείς του τρόπους μάς μιλάει με τις χειρονομίες της κενότητας. Είμαστε λοιπόν πρέσβεις εκείνου που τώρα εναγωνίως εκμαιεύεται στον όλεθρο του αίματος και της κραυγής. Είμαστε οι εύζωνες του θανάτου, μια ευρύτερης πραγματικότητας. Έργο μας όχι απλώς η αυτοπραγμάτωση και η ατομική σωτηρία της ψυχής αλλά η ριζοσπαστική αναδιαμόρφωση του αξιακού τοπίου μέσω των κρούσεων της αλήθειας εκείνης που δε χωράει  στη σφραγίδα της λέξης. Το κρωντήρι μας δια τους αέναους κύκλους της Σελήνης γεμίζει αμβροσία και είθε να ποτίσουμε το πλέγμα των συναναστροφών μας με εκείνο το άπειρο βλέμμα και τη μαγνητική σιωπή, να τους δείξουμε το δρόμο, αυτόν τον ίδιο που βαδίζουν με τις χειροπέδες, ωστόσο στην αντίθετή του πορεία και πραγματικά ελεύθεροι, προς την αφετηρία εκείνη που αφήσαμε με τη φιλοδοξία της ατομικής διαφοροποίησης. Όμως τώρα πίσω ξανά στην αδιαφοροποίητη Μήτρα του Όντος, ως μια ιερουργική κοινοπραξία που θα δώσει στο θάνατο την εύφημη μνεία που του αξίζει, ώστε κανόνας μας να γίνει η εξάλειψη του Εγώ και η εκκένωση της κάθε επιτέλεσης, με την αριστουργηματική απόσυρση του δερβίση που φυγοκέντρως ανθίζει την ελευθεροπρέπεια από τη στυγερή επιβολή της ανομολόγητης επίκεντρης τυραννίας.

Τέρμα στην τυραννία του Κέντρου! Εξελισσόμαστε υπό τη μεσσιανική διδαχή του Υδροχόου αλλά δεν αποζητούμε την κορμοστασιά του Σωτήρα. Δεν υπάρχει Σωτήρας, μόνο ένας αληθινά ταπεινός πανταχού παρών εμπνευστής που δεν έχει την ανάγκη των εκφάνσεων, όλως παραδόξως, σε έναν κόσμο γεμάτο περιττές επιφάσεις. Η διδασκαλία σάς δείχνει το δρόμο βήμα-το-βήμα για το πώς να έρθετε σε επαφή μαζί Του. Ο αγώγιμος νους για το νέο κέλευσμα της συνειδητότητας απαραιτήτως προϋποθέτει τον εξαγνισμό από τις όποιες σταθερές κι αμετακίνητες βεβαιότητες και τον συνακόλουθο ενεργό στροβιλισμό της εκστατικής δίνης που διαλύει όλα τα μορφώματα ακριβώς εν δράση της μορφοποίησης. Δεν υπάρχει άρα διαμόρφωση παρά μόνον καθαρή ρευστότητα, αλλαγή που εξαρθρώνει για να εξαρθρώσει -ας ανακαλύψουμε την αυτοτέλεια της αφομοίωσης στον μυστικό φόντο του τίποτε. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Το πώς θα περισώσουμε με φιλανθρωπία τις νοσηρές αρπαγές που επιβουλεύονται τα δικαιώματά μας. Το πώς θα αρπάξουμε τις αρπαγές ως χειρολαβές της πορείας μας προς την υδροχοϊκή πανανθρώπινη συμφιλίωση υπό την αιγίδα μας παιγνιώδους ειρωνείας: Ότι ο Μεσσίας δεν είναι Μεσσίας κι ότι όταν αναφέρεται κανείς στο εν λόγω ταμπού αναποδράστως θα πει ψέματα. Όποιος έχει επαφή με το βαθύτερο ένστικτο εκείνο που διαχέεται πέραν των ταυτοποιήσεων, μπορεί και καταλαβαίνει δίχως πολλές-πολλές εξηγήσεις. Κι ας παραμείνουμε λακωνικοί και στο πνεύμα του υπονοούμενου. Είμαστε φωστήρες μιας νέας τάξης πραγμάτων… όχι έτσι όπως την εννόησε η συνομωσιολογία, αλλά μάλλον ως μια απαραίτητη κάθαρση που αργά και σταθερά εγχαράσσει στον κραδασμικό αιθέρα τον εύηχο αναστεναγμό μιας αρχέγονης ενθύμησης τόσο συγκλονιστικής όσο και ο ηφαιστειακός εγκέλαδος. Αρκεί να μάθεις να τη διακρίνεις. Αρκεί να τη νιώσεις. Η πρόθεση, απλά και μόνο, είναι ο δίαυλος που φεγγάρι-το-φεγγάρι καθιστά την Ιερά Οδό ολοένα και περισσότερο φωταγωγημένη μέχρις ότου να σταθείς ηγέτης ή ηγέτιδα και να ιδιοποιηθείς το μεσσιανικό χρίσμα ως τον παιγνιώδη κανόνα της νέας ανθρωπογένεσης.

Το βάρος στους ώμους σου είναι μεγάλο. Αποτελείς τις πρώτες συνάψεις μιας Οικουμενικής Συνείδησης που δυνητικά το συλλαμβάνει: Το τιτάνιο Μυστήριο που εγκολπώνει τις τρεις μας διαστάσεις, τη δράση μας, τα ευέλικτα πιστεύω μας, το ανάστημα μας που αναφλέγεται σαν τη λαμπάδα του Ιερού Όφεως επί της σπονδυλικής μας στήλης.

Μοιράσου το πυρ όντας η διηνεκής απαρχή της νέας Μεσσιανικής Διδασκαλίας.

Ο καθένας από εμάς είναι συνεργάτης, διδάσκαλος, ηγέτης και παράξενος ελκυστής του κάθε νέου πιθανού ανθρώπινου ειρμού προς τον δίαυλο Τους.

Ψηλά τον υδροχοϊκό πυρσό!

Μοιράσου το φλογώδες θάμβος του…

ΣΕΙΡΙΟΣ

Τεκμήρια υπέρ των "σεληνιασμένων"...
(Καλημέρα)

http://www.siriusdisclosure.com

ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ ΑΛΦΑ

 

Αν άλλοτε η αιχμή της γνωσιολογικής μας εξέλιξης ορίζετο από την οξυμένη ικανότητα διάκρισης κάποιων διαζευκτικών αντιθέσεων, σήμερα λόγω των νέων επιστημολογικών αναθεωρήσεων που απομυθοποιούν κάθε τέτοια λογική, η ίδια αυτή γνωσιολογική αιχμή φαίνεται πλέον να επιδίδεται στην υπέρβαση κάθε διάζευξης  σε όφελος της συζευκτικής αντίληψης των αντιθέσεων (ότι το Α μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και Β). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνεται από την κβαντική επιστημολογία, όπου το σωματίδιο είναι εν παραλλήλω και κύμα- μία ανακάλυψη που μας φέρνει αντιμέτωπους με την παραδοχή της εγγενούς αντιφατικότητας των δεδομένων.

Υπό μια τέτοια ηρακλείτεια λογική είναι που το καυτό ζήτημα της παρούσας κυριαρχικής αφήγησης της συνωμοσιολογίας μπορεί να ειδωθεί με έναν πιο αποδοτικό τρόπο για τις προσδοκίες του σύγχρονου αντιεξουσιαστικού κινήματος. Εν ολίγοις, υπό ένα τέτοιο πρίσμα μας δίνεται η ευκαιρία να θεωρήσουμε την περιρρέουσα συνωμοσιολογία ως έγκυρη αλλά και, συνάμα, όχι λιγότερο, ως μύθο. Με αυτόν τον τρόπο, παύει να μας ενδιαφέρει το αν υπερισχύει η μία εξήγηση επί της άλλης- το επαναστατικό καθήκον απελευθερώνεται από τους δεσμούς της διαζευκτικής κρίσης και, όπως θα φανεί παρακάτω, μια νέα σημαντική προοπτική διανοίγεται.

Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι η αποκλειστική υπαγωγή σε μια και μόνο εικασία (ότι είτε η διανοιγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι ένας απλός μύθος είτε μια απόλυτη πραγματικότητα) και στις δυο περιπτώσεις μας φέρνει στην ίδια ηττημένη θέση. Διότι όταν υποκύπτουμε στην εικασία ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων αποτελεί πραγματικό σενάριο, υποπίπτουμε στο λάθος να την θεωρούμε σχεδόν ανεπανόρθωτη, μια πανίσχυρη συντεχνία εξουσιαστών που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε. Από την άλλη, όταν κυνικά την υποβιβάζουμε σε μύθο, αμελούμε να συγκροτήσουμε με κοσμοϊστορική αποφασιστικότητα εκείνο το φιλύποπτο ενιαίο επαναστατικό πρόταγμα, η απουσία του οποίου τώρα πια μας στοιχειώνει. Απεναντίας, όταν διατελούμε την αναστοχαστική υπέρβαση των διαζευκτικών αντιθέσεων προς το μετα-πλάνο της ανάλυσης όπου, όπως προελέχθη, εν παραλλήλω, όλως παραδόξως, ισχύουν αμφότερες οι εικασίες, η συνείδηση καταφέρνει να γίνει πραγματικά απειλητική για το Κατεστημένο καθώς ανακτά την ικανότητα υπερβατικού ελιγμού υπέρ άνω κάθε διαζευκτικής μεθόδευσης που μας συντηρεί στην τόσο θεμιτή για τους πληρεξούσιους ολιγωρία.  

Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με αυτήν την γραμμή επιχειρηματολογίας είναι της στιγμής να διερωτηθούμε: Θα μπορούσε άραγε μια ελίτ να διαμορφώσει με την απόλυτη ακρίβεια ενός χάρακα και ενός διαβήτη τα παγκόσμια τεκταινόμενα; Αν και είναι καταφανέστατο ότι τούτο το μακροπολιτικό εγχείρημα παρασκηνιακά υφίσταται, με όσα επί του παρόντος μαθαίνουμε από τη θεωρία των μη-γραμμικών συστημάτων (περί της υπερτέρησης του χάους έναντι της τάξης), ένας τέτοιος ολοκληρωτικός έλεγχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διηνεκώς ανεπαρκής. Βεβαίως, η συναίσθηση ότι οι πληρεξούσιοι ελέγχουν όντως εκ του παρασκηνίου τις εξελίξεις δεν μπορεί να σφάλλει. Εκείνο όμως που φαίνεται περισσότερο να ισχύει είναι ότι μάλλον οι ίδιες οι προϋφιστάμενες τεχνοκρατικές κοινοτοπίες τους ελέγχουν.

Ωστόσο πέρα από αυτόν τον στρυφνό κατασταλτικό έλεγχο (όπως, ενδεικτικά, σήμερα είναι τα καθημερινά ρηξικέλευθα χαράτσια), που εκβιάζει ακόμη κι αυτόν που τον ασκεί, βρυχάται το πάντα απειλητικό απόθεμα του ενδεχομενικού χάους, της απρόβλεπτης τυχαιότητας, του πάντοτε πιθανού μοιραίου ατυχήματος. Τούτο το απόθεμα, η θεωρία του Χάους μας λέει, είναι αδύνατον να παταχθεί ολοκληρωτικά, δοθέντος ότι στα ανατρεπτικά της πορίσματα η πραγματικότητα εμφανίζεται κατά βάσιν ως φύσει απρόβλεπτη και μυστηριωδώς ανεξέλεγκτη.

Αλλά χάριν, σήμερα, της μνημειώδους υπέρβασής μας πέραν του διαζευκτικώς αντιλαμβάνεσθαι, θα μπορούσε εξίσου να ειπωθεί ότι όντως τα γεγονότα καθοδηγούνται από μια επίβουλη μακροπολιτική ημερήσια διάταξη που ελέγχει δια παντός τα τεκταινόμενα’ ότι όντως ο Obama είναι μαριονέττα μιας μυστικής κοινότητας και ότι ο Rockefeller εισηγείται τα σχέδιά του από ερπετοειδείς εξωγήινους. Δε μας ενδιαφέρει αν αυτές οι εικασίες ανταποκρίνονται κυριολεκτικά στην αλήθεια (κι εδώ ακριβώς έγκειται το προνόμιο του αναστοχαστικού μας άλματος). Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι έστω κι ως μύθοι αποτυπώνουν μια ισχύουσα δυναμική της πραγματικότητας, την οποία καλό είναι να γνωρίζουμε. Φαίνεται ότι η αύξουσα τροπή ανάγνωσης των γεγονότων υπό τη διόπτρα ενός μύθου που τα παρουσιάζει ως υποκινούμενα από δαιμόνια τεχνάσματα κατασταλτικής οργάνωσης, μιας ευρύτερης μακροπολιτικής ενορχήστρωσης, μολονότι αυτή μια εγγενώς πλασματική ερμηνεία, τα όσα γεγονότα μας εκθέτει ενέχουν μια δόση εγκυρότητας καθώς την επαληθεύουν αδιαλείπτως μέσα από φοβερές «συμπτώσεις» που δίνουν τροφή στις συνωμοσιολογικές εικασίες. Κι αυτό επειδή μια τέτοια υποχώρηση στο μύθο –και εδώ ακριβώς συνίσταται το κεντρικό μας επιχείρημα- δημιουργεί την υποδοχή όπου το εν λόγω οργανωμένο σχέδιο διαφαίνεται ως κυριολεκτικά ισχύον κάνοντάς μας ηττοπαθώς να πιστεύουμε ότι η κυβερνητική βούληση δύναται να υπερνικήσει απ' άκρη σε άκρη το αναπόδραστο χάος των κοινωνικών διαδικασιών. Κατά συνέπεια αφήνονται ελεύθερες οι ευρείες εκτάσεις όπου ο πληρεξούσιος μπορεί να απλώσει στο παγκόσμιο στερέωμα όντως τη δυσ-τοπική πολιτική του. Εν προκειμένω, η απόλυτη υποταγή μας στο μύθο περί μιας συνωμοσίας της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» εμποτίζει την εξουσία με μια αδιαφιλονίκητη ορμητικότητα μιας ανεπανόρθωτης ιστορικής αναγκαιότητας (πως ναι, είναι της μοίρας μας να ανεχθούμε κι άλλα μέτρα λιτότητας), ενόσω η αυθόρμητη επαναστατική ορμή στειρεύει. Εδώ που τα λέμε, αν πράγματι υπήρχε μια ενσυνείδητη, άψογα οργανωμένη παγκόσμια συνωμοσία, θα έβρισκε μια τέτοια αυτοπροαίρετη εκ μέρους μας υποταγή ιδανική για τα σχέδια της καθώς η οποιαδήποτε αναπαράσταση της στη φαντασία μας ως μια άψογα οργανωμένη συντεχνία  μας καθηλώνει. Εξού, αν πράγματι υπήρχε μια παγκόσμια συνωμοσία δε θα ήταν ακραιφνώς μυστική, αλλά θα ήταν προς το συμφέρον της να εκθέτει εκούσια σημάδια της ύπαρξής της.

Μα όμως ας πονηρευτούμε λίγο κι ας αποτολμήσουμε να δούμε τα πράγματα ακόμη πιο πανοπτικά. Όπως γνωρίζουμε από τη γιουνγκιανή ψυχολογία, βλέπουμε έξω αυτό που έχουμε μέσα μας. Τα γεγονότα που σημαδεύουν την αντίληψή μας είναι τέτοια επειδή ακριβώς είμαστε προγραμματισμένοι από τις προκαταλήψεις μας να τα διακρίνουμε. Κι ακόμη πιο ριζοσπαστικά, όπως τεκμαίρει και η νέα επιστημολογία, οι συγκυρίες είναι αλληλένδετες μέσω μιας περίεργης αιτιώδους συνάφειας με όλες εκείνες τις ψυχολογικές εμμονές που τις εγκαλούν- ακόμη κι αν δεν έβαιναν οι εξελίξεις προς την εγκαθίδρυση μιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων», οι προκαταλήψεις μας θα τις προσέλκυαν προς μια τέτοια κατεύθυνση.  

Ας αναλογιστούμε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας τα τελευταία χρόνια. Είμαστε αποθαρρυμένοι, απαισιόδοξοι, αποστεγνωμένοι από την έμφυτη απειρότητα που εγγενώς μας διακατέχει, έτη φωτός μακριά από άλλες ευγενέστερες εποχές, δολιχοδρομούμε φοβισμένοι και καχύποπτοι στους μαιάνδρους μιας θρηνώδους απώλειας: της απώλειας του ίδιου μας του Εαυτού. Εξαιτίας της έλλειψης κρατικής πρόνοιας και των στυγερών παρωθήσεων της ελεύθερης αγοράς, σκύβουμε ολοένα και περισσότερο γονυπετώς υπό το βάρος μιας εξουσιαστικής αυθεντίας που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοια. Όμως ως δια μαγείας απογίνεται τέτοια επειδή ακριβώς υποχωρούμε δια της προβολής των ευνουχιστικών μας πεποιθήσεων προς τα έξω. Σαν σε ένα Rorschach Test, λόγω αυτής της αποδυναμωτικής μας υποχώρησης, τι άλλο μπορούμε να δούμε επί των αφηρημένων ψηφίδων παρά ένα καλά οργανωμένο στήσιμο μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης; Άραγε αυτοί οι Illuminati διατελούν κάτι χειρότερο στην μακροπολιτική κλίμακα απ’ ότι διατελούμε εμείς, στην κλίμακα της καθημερινότητας, στον εαυτό μας;

Ήρθε η ώρα για μια βαθιά αναστοχαστική αλήθεια: δεν είναι τόσο η βούληση του πληρεξούσιου όσο η ίδια η ψυχοδυναμική της ηττοπαθούς προκατάληψης μας που διέπει εξ ολοκλήρου δίνοντας μορφή στα μωσαϊκά των χαοτικών εξελίξεων. Συνεπώς, τα γεγονότα που δήθεν υπαινίσσονται κάποια λογική ευρύτερης μακροπολιτικής, δεν είναι παρά πλέγματα γεγονότων των οποίων η σύνταξη συγχρονικότητας (οι περίφημες διαρθρωτικές συγκυρίες της Ιστορίας) έλκεται ή συμπίπτει με το πατρόν της ερμηνευτικής μας προκατάληψης, επαληθεύοντας φοβίες και ελπίδες. Σήμερα, που ο φόβος κυριαρχεί και η ελπίδα έχει περιοριστεί στις γελοιογραφίες είναι λογικό να επίκεινται ακόμη χειρότερες εξελίξεις.   

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει τόσο μια καλά οργανωμένη εμπρόθετη μακροπολιτική συνωμοσία όσο μια βαθύτατα πεπεισμένη εμπρόθετη συνωμοσιολογία που ανακύπτει ως εκ φυσικού από την υπαρξιακή ανασφάλεια του λαού, εντελώς ειρωνικά, εξαιτίας όλων των ενδείξεων μιας οργανοκρατικής ύφεσης, της ίδιας της αδυναμίας των πληρεξούσιων να καθοδηγήσουν τα γεγονότα πέραν του γεγονικού ορίζοντα που πλέον τους ζώνει ασφυκτικά. Αν, όπως τώρα ανακαλύπτουμε, η έννοια της αντικειμενικής αλήθειας είναι προπαρασκευασμένη από λογής-λογής εικοτολογίες, τότε η συγχρονική πλέξη των γεγονότων δεν μπορεί παρά να επαληθεύσει τα φαντασιοκοπήματά μας. Φαντασιοκοπήματα που όμως, επαναλαμβάνουμε, δε φαίνεται να πέφτουν έξω επειδή άλλωστε οι ασυνείδητες προσδοκίες των πολιτικών τρέπονται προς τους χώρους που η προκατάληψη προτρέχει να σκιαγραφήσει. Η ιδεατή, για τους πληρεξούσιους, ολοκληρωτική διαφέντευση, αυτή η περιβόητη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας μακρόθυμος συνειδητός σκοπός που διεκπεραιώνεται μια ακολουθία πολιτικών προσώπων. Στην πραγματικότητα (αυτήν την τόσο ασύλληπτη τελικά πραγματικότητα) δεν είναι παρά το σύνολο των κυβερνητικών αποφάσεων στην κλίμακα της καθημερινότητας που την συνιστούν σωρευτικά. Όμως αυτή η σωρευτική εικόνα πιο πολύ φαίνεται επί του παρόντος να κατακερματίζεται παρά να αναδύεται κατά κυριολεκτικό τρόπο. Όλα όσα τώρα συμβαίνουν δεν είναι η παραπλανητική προσποίηση του εκμεταλλευτή άλλα μάλλον ο σπασμός επιβίωσής του.

Εν τέλει, η ανάλυση ως εδώ παραπέμπει σε κάποια εμβληματικά παραδείγματα της κβαντικής λογικής, τα οποία συνάγουν και την αναστοχαστική μας υπέρβαση πέραν του διαζευκτικώς αντιλαμβάνεσθαι):

Πρώτον, όπως το κύμα είναι ταυτοχρόνως και σωματίδιο, πράγματι η συνωμοσία της Ν.Τ.Π. υφίσταται και διεξάγεται με μακροπολιτική οργανωτικότητα -πλην όμως αποκλειστικά και μόνο στο πολιτικό ασυνείδητο και εν πολλοίς εξαιτίας της υποχωρητικότητάς μας στην πεποίθηση ότι αυτή η Ν.Τ.Π. είναι κυριολεκτική- ενώ εν παραλλήλω δεν είναι παρά ένας μύθος με καμία απολύτως γραφειοκρατική εγκυρότητα –τουλάχιστον στο αμιγώς μακροπολιτικό πλάνο προγραμματισμού. Όπως προείπαμε, αν υπάρχει ένας μακροπολιτικός συντονισμός προς την επικείμενη Παγκόσμια Κυβέρνηση αυτός είναι αποκλειστικά και μόνο μια ασυνείδητη επιρρέπεια που μέσα από τις συγκυρίες -τις οποίες η ίδια η υποχωρητικότητά μας γεννάει- δίνει μια φαινομενικά εμπρόθετη τροπή στα τεκταινόμενα.

Δεύτερον, αν όντως όπως μας λέει η ερμηνεία της Κοπεγχάγης στα πλαίσια της κβαντικής θεωρίας, η απλή πιθανότητα (ακόμη και η πιο εξωφρενική) δύναται να έχει φυσικά αποτελέσματα, τότε και μόνο η υποψιασμένη εκ μέρους μας συνωμοσιολογική έρευνα δύναται να αποκρυσταλλώσει το αέναο κύμα της απροσδιοριστίας –ως δια μαγείας- σε κάποια ορισμένα συμβάντα που την αντικατοπτρίζουν, όπως αυτό του 9/11.

Όλα όσα έχουν ειπωθεί σε αυτήν την μελέτη μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο στην περίπτωση που θα επαναπροσδιορίσουμε στοιχειώδη ριζώματα της λογικής. Ότι, πρώτον, το Α μπορεί ταυτοχρόνως να είναι και Β κι ότι, δεύτερον, η απλή διαδικασία παρατήρησης ενέχει τη δυνατότητα του να εγκαλέσει τα γεγονότα στις ερμηνευτικές της αυταπάτες. Προφανώς, σε ένα τέτοιο διαδικαστικό τοπίο και υπό τους όρους μιας τέτοιας –καθόλου τυπικής- λογικής δεν υπάρχει καμία άψογα οργανωμένη μακροπολιτική βούληση από τη μεριά των πληρεξούσιων παρά μεμονωμένες διάσπαρτες τάσεις προς τον ολοκληρωτισμό που στο συνδυασμό τους τον υπαινίσσονται ως μια κατάληξη, την οποία όμως ασυνειδήτως εύχονται και μόνον. Τούτες οι αποτρόπαιες ευχές κατευοδώνονται στο μέτρο που εμείς ενδίδουμε κατά κυριολεκτικό τρόπο στα γλωσσικά παίγνια της συνωμοσιολογίας, νομίζοντας πως έτσι γυρνά η πλάστιγγα προς το μέρος μας. Παραταύτα, έτσι είναι που οι απροσδιόριστες διακυμάνσεις του πολιτικού ασυνειδήτου αποκρυσταλλώνονται σε κυριολεκτικές στάσεις ολοκληρωτισμού και, ένα βήμα παραπέρα, σε υλοποιημένες πιθανότητες, ως τα φονικά δίκαννα της εξουσίας.

Θα πρέπει λοιπόν να έχει γίνει ήδη φανερό το γιατί το αντιεξουσιαστικό φρόνημα ανανήφει μέσω μιας τέτοιας αναστοχαστικής διάγνωσης. Ας πάψουμε να ολιγωρούμε απέναντι στην αποκλειστικότητα μιας κυριολεκτικής ή μυθολογικής συνωμοσίας. Είναι της ώρας να στρέψουμε την προσοχή μας πέραν της διακαούς ανάγνωσης της συνωμοτικής σημειολογίας ώστε να κατανοήσουμε διεισδυτικότερα το πώς τούτη η σημειολογία δημιουργείται από τις αυτοπροβολές που ασκούμε επί της πραγματικότητας' το πώς εμείς οι ίδιοι θρέφουμε κατά το δοκούν το τέρας που τώρα πια και εξαιτίας αυτής μας της συνήθειας, μας απομυζεί και τις τελευταίες ικμάδες δύναμης. Όταν αυτό γίνει απολύτως κατανοητό θα μπορούμε να επιδοθούμε στο έργο της ανάκαμψης, όχι δια της περαιτέρω υποχώρησής μας σε κάποια νέα ληστρικά μέτρα άλλα δια της βαθύτατης υπαρξιακής αναδιάταξης προς νέα βελτιόδοξα οράματα. Και τότε όλοι αυτοί που μας επιβουλεύονται θα είναι παντελώς έκθετοι στη διεισδυτική μας ματιά: ότι το έργο της καταστολής, του ελέγχου, της αντικειμενικής τάξης πλέον τίθεται αντιμέτωπο  με τα παραπροϊόντα του, την ίδια την αναπόδραστη πλημμυρίδα της εντροπίας που τώρα πια περικυκλώνει δυσοίωνα το ναυαγημένο Σύστημα- τα πατριαρχικά ερείσματα αποτελματώνονται από μια φρικτή, κυνική πραγματικότητα για τα ίδια: αυτήν της φυσικής υπερίσχυσης του χάους έναντι της τάξης.

Το επαναστατικό υποκείμενο της νέας χιλιετίας καλείται να συνειδητοποιήσει ότι τελικά το αντιεξουσιαστικό φρόνημα είναι που πια θηρεύει κι όχι οι έκθετοι και κατατρεγμένοι πληρεξούσιοι. Άλλωστε θα ήταν πολυτέλεια να επιδίδονται αυτοί με απερίσπαστη σχολαστικότητα στην εδραίωση μιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων» όταν το συσσωρευμένο απόθεμα του χάους, το απρόβλεπτο συμβάν, και οι ίδιες οι επιπτώσεις της σκευωρίας τους τώρα πια τους καταβαραθρώνει. Αν για κάτι αυτοί μεριμνούν σήμερα αυτό δεν είναι παρά η εύρεση ασφαλούς καταφύγιου, δεν είναι δα και τόσο ισχυροί… Απλώς τα γεγονότα φαντάζουν ως συνωμοτικά ενορχηστρωμένα εξαιτίας της έντρομης αδράνειάς και της ανασφάλειάς που μας παραδέρνει. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα για να τρομάξουμε, ούτε μας ψεκάζουν, ούτε θα μας ξεγελάσουν με κάποια ολογραφικά θεάματα. Διότι στη σύγχρονη απελπισμένη τρικυμία, όπου όλα διυλίζονται στο ντελίριο μιας, τρόπον τινά, συλλογικής επιθανάτιας εμπειρίας, ακόμη κι αυτοί, οι κροίσοι, οι αμφιτρύωνες, οι εκτελεστές, τα καρτέλ της εξουσίας, ακόμη κι αυτοί τα έχουν ανομολόγητα παντελώς χαμένα.

Σε έναν κόσμο που η έννοια του «μεγαλείου» έχει υπερφορτιστεί από αρνητικές έγνοιες (ο υπέρογκος λογαριασμός, η μεγάλη ακρίβεια, η ατέρμονη διάρκεια της ισχύος των φορολογικών μέτρων) είναι πράγματι της στιγμής (κι όχι απλώς της εποχής) που καλούμαστε να υπεξαιρέσουμε αυτήν την έννοια αναθέτοντάς την εκεί όπου αρμόζει, στο μεγαλείο του νέου επαναστάτη, το μεγαλεπήβολο όραμα που επιτέλους τον μεθάει, το απύθμενο συναίσθημα που αναβλύζει σα λάβα μιας κοσμοϊστορικής εκδήλωσης, το απέραντο του Σύμπαντος που εκμηδενίζει κάθε λιγοψυχία.

Μας λείπει εκείνη η φαντασιακή αυθαιρεσία της βελτιόδοξης ενόρασης, να γιατί μας κατατρέχουν οι «αναπόδραστοι» τεχνοκρατικοί εφιάλτες…