ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΒΟΥΒΩΝ

Είμαστε οι μαιευτήρες του αναπόδραστου πεπρωμένου. Η χειρονομία μας είναι ισχυρή εκ των ριζών διότι οι υποχθόνιες λάβες της Ειμαρμένης ρέουν στο αίμα μας, βαθιά από το λάγνο πυρ του γήινου πυρήνα. Το βλέμμα μας είναι ευλογημένο από το αιθέριο άγγιγμα της Σύλληψης, εγκυμονούμε στο κρανίο τον γενέθλιο αγώνα που μέλλει να εγκαθιδρύσει στα εράσμια πλήθη του μέλλοντος το αδαμάντινο, πρισματικό φως που ιριδίζει καταφατικά το Φως της Οικουμένης. Η ορμή της αποφατικής εκείνης απόσταξης της πολυχρωμίας σε όφελος της απόλυτης λευκότητας μέλλει να αντιστραφεί στη θεαματική διύλιση των φαινομένων γι’ αυτό που πραγματικά είναι: ο αστραφτερός χορός του απείρου σε μια πλουραλιστική συνύπαρξη όλων των ετερογενών συνεκδοχών. Εκμαιεύουμε έναν νέο τύπο ανθρώπου· μια ανήκουστη υποκειμενικότητα λαμβάνει στο χέρι το νόμο της νέας έκφρασης, που τα αποδέχεται όλα, έτσι αυτοτελώς όπως θα ανασήκωνε μοιρολατρικά τα ύδατα για να τα καθαγιάσει στις ανταύγειες του εωθινού φωτός. Μεγάλη η ευθύνη μας. Έχουμε χρέος στους αμνημόνευτους προγόνους να δικαιώσουμε με τη στάση μας το αισθητικό τους ανάστημα, τη φιλοτεχνημένη τους παρουσία και τη συναρπαστική περιπέτεια του θρησκεύεσθαι εκείνου που ως οιστροπληξίαν αναζωπύρωνε στο πνεύμα τους τον Έρωτα της πρώτης διασυμπαντικής σποράς. Για να γίνει αυτό ο καθένας από εμάς θα πρέπει να σταθεί αντάξιος της θέσης που τώρα εντελώς αυθόρμητα λαμβάνει. Εφόσον η ροή μας έφερε στον κόμβο της υπαρξιακής μας αναθεώρησης, με την κρίσιμη διαφορά της μεγάλης διονυσιακής άδειας που ευθυγραμμίζει το νου στην πρώτη σπερματική συγκίνηση του συνειδέναι, χρέος μας είναι ο εξιλασμός της στιγματισμένης ιδιοπροσωπίας, που επιτέλους τολμά να στραφεί προς την Πηγή ως αρμόζουσα ανταπόκριση, ως το πρόσωπο που αναδεικνύει τη νέα ιερουργική εμπειρία. Εξ ου, ως κολοφώνας που υψώνει κατεργάρικα τις αξίες ενός ρηξικέλευθου τοπίου.

Εμείς είμαστε οι πρώτοι που αρμόζουν να ψυχανεμιστούν τις ριπές του ανέμου ώστε να διευθετήσουμε το ανθρώπινο βίωμα σε εκείνον τον αξιολογικό ορίζοντα που θα μας απαλλάξει από το μαστίγωμά τους, που θα μας δώσει τούτο το μαστίγιο στο χέρι και την υποταγή των φαινομένων στο Θέλημα της νέας οντολογικής συγκυρίας. Η παγκόσμια οργανική συνομοσπονδία της αυθόρμητης νοόσφαιρας θέτει εκείνους που ξέρουν, που είναι υποπτευμένοι και έτοιμοι για τη μεγάλη Μεταστροφή στην κατάλληλη χωροθεσία της συγχρονικότητας. Εν προκειμένω, τούτο είναι ένα τεράστιο προνόμιο για το χάος των καιρών μας αν αναλογιστεί κανείς ότι οι άλλοι χαροπαλεύουν απέναντι στον ανεπανόρθωτο και απροσδόκητο κατακερματισμό των πάντων. Εμείς, όμως, όντας μυημένοι στο έθος του πολυειδούς και της ριζικής ετερότητας του Σύμπαντα Κόσμου, απολαμβάνουμε το προνόμιο μιας πανανθρώπινης Αποστολής, εκεί στη μυστική γούρνα της «αυτοπαραίτησης»: δεν πρόκειται για κανένα προσκύνημα κανενός Μεσσία, ούτε για επάνδρωση ενός συνωμοσιολογικού τάγματος με σκοτεινές προθέσεις –πρόκειται για την πιο πηγαία κι αυθόρμητη κίνηση που θα μπορούσε να συμβεί. Εμείς είμαστε οι Άτλαντες της Οικουμενικής Μεταστροφής. Όσο ο Κόσμος θα μεταστρέφεται προς τους αξιακούς αντίποδες για να προκρίνει την ισορροπία έναντι της αντιμαχίας των αντιθέτων, η δράση μας, ο λόγος μας, το ανάστημά μας, η ασκητική περιωπή μας, το ακατάβλητο διονυσιακό ξέσπασμα του πάνθηρα που θα εμφιλοχωρεί ακόμη και στις πιο πράες μας χειρονομίες, αποτελούν την πρώτη κρίσιμη ροή της καινοφάνειας στον τόπο μας. Είμαστε οι αντιπρόσωποι της επικείμενης Διδαχής, η οποία απανταχού σήμερα διαδίδεται από την απόκρυφη γλώσσα του ασυνειδήτου. Την καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν απαγκιστρωθεί από τις κρυσταλλώσεις του «πανόσιου» Λόγου. Ιδίωμα που κατέχουν μόνο όσοι γλιστράνε στην αέναη ρευστότητα της βαθύτερης ενσυναίσθησης. Ειδικότερα, εμείς ενέχουμε τον οίστρο που με τους ευφραδείς του τρόπους μάς μιλάει με τις χειρονομίες της κενότητας. Είμαστε λοιπόν πρέσβεις εκείνου που τώρα εναγωνίως εκμαιεύεται στον όλεθρο του αίματος και της κραυγής. Είμαστε οι εύζωνες του θανάτου, μια ευρύτερης πραγματικότητας. Έργο μας όχι απλώς η αυτοπραγμάτωση και η ατομική σωτηρία της ψυχής αλλά η ριζοσπαστική αναδιαμόρφωση του αξιακού τοπίου μέσω των κρούσεων της αλήθειας εκείνης που δε χωράει  στη σφραγίδα της λέξης. Το κρωντήρι μας δια τους αέναους κύκλους της Σελήνης γεμίζει αμβροσία και είθε να ποτίσουμε το πλέγμα των συναναστροφών μας με εκείνο το άπειρο βλέμμα και τη μαγνητική σιωπή, να τους δείξουμε το δρόμο, αυτόν τον ίδιο που βαδίζουν με τις χειροπέδες, ωστόσο στην αντίθετή του πορεία και πραγματικά ελεύθεροι, προς την αφετηρία εκείνη που αφήσαμε με τη φιλοδοξία της ατομικής διαφοροποίησης. Όμως τώρα πίσω ξανά στην αδιαφοροποίητη Μήτρα του Όντος, ως μια ιερουργική κοινοπραξία που θα δώσει στο θάνατο την εύφημη μνεία που του αξίζει, ώστε κανόνας μας να γίνει η εξάλειψη του Εγώ και η εκκένωση της κάθε επιτέλεσης, με την αριστουργηματική απόσυρση του δερβίση που φυγοκέντρως ανθίζει την ελευθεροπρέπεια από τη στυγερή επιβολή της ανομολόγητης επίκεντρης τυραννίας.

Τέρμα στην τυραννία του Κέντρου! Εξελισσόμαστε υπό τη μεσσιανική διδαχή του Υδροχόου αλλά δεν αποζητούμε την κορμοστασιά του Σωτήρα. Δεν υπάρχει Σωτήρας, μόνο ένας αληθινά ταπεινός πανταχού παρών εμπνευστής που δεν έχει την ανάγκη των εκφάνσεων, όλως παραδόξως, σε έναν κόσμο γεμάτο περιττές επιφάσεις. Η διδασκαλία σάς δείχνει το δρόμο βήμα-το-βήμα για το πώς να έρθετε σε επαφή μαζί Του. Ο αγώγιμος νους για το νέο κέλευσμα της συνειδητότητας απαραιτήτως προϋποθέτει τον εξαγνισμό από τις όποιες σταθερές κι αμετακίνητες βεβαιότητες και τον συνακόλουθο ενεργό στροβιλισμό της εκστατικής δίνης που διαλύει όλα τα μορφώματα ακριβώς εν δράση της μορφοποίησης. Δεν υπάρχει άρα διαμόρφωση παρά μόνον καθαρή ρευστότητα, αλλαγή που εξαρθρώνει για να εξαρθρώσει -ας ανακαλύψουμε την αυτοτέλεια της αφομοίωσης στον μυστικό φόντο του τίποτε. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Το πώς θα περισώσουμε με φιλανθρωπία τις νοσηρές αρπαγές που επιβουλεύονται τα δικαιώματά μας. Το πώς θα αρπάξουμε τις αρπαγές ως χειρολαβές της πορείας μας προς την υδροχοϊκή πανανθρώπινη συμφιλίωση υπό την αιγίδα μας παιγνιώδους ειρωνείας: Ότι ο Μεσσίας δεν είναι Μεσσίας κι ότι όταν αναφέρεται κανείς στο εν λόγω ταμπού αναποδράστως θα πει ψέματα. Όποιος έχει επαφή με το βαθύτερο ένστικτο εκείνο που διαχέεται πέραν των ταυτοποιήσεων, μπορεί και καταλαβαίνει δίχως πολλές-πολλές εξηγήσεις. Κι ας παραμείνουμε λακωνικοί και στο πνεύμα του υπονοούμενου. Είμαστε φωστήρες μιας νέας τάξης πραγμάτων… όχι έτσι όπως την εννόησε η συνομωσιολογία, αλλά μάλλον ως μια απαραίτητη κάθαρση που αργά και σταθερά εγχαράσσει στον κραδασμικό αιθέρα τον εύηχο αναστεναγμό μιας αρχέγονης ενθύμησης τόσο συγκλονιστικής όσο και ο ηφαιστειακός εγκέλαδος. Αρκεί να μάθεις να τη διακρίνεις. Αρκεί να τη νιώσεις. Η πρόθεση, απλά και μόνο, είναι ο δίαυλος που φεγγάρι-το-φεγγάρι καθιστά την Ιερά Οδό ολοένα και περισσότερο φωταγωγημένη μέχρις ότου να σταθείς ηγέτης ή ηγέτιδα και να ιδιοποιηθείς το μεσσιανικό χρίσμα ως τον παιγνιώδη κανόνα της νέας ανθρωπογένεσης.

Το βάρος στους ώμους σου είναι μεγάλο. Αποτελείς τις πρώτες συνάψεις μιας Οικουμενικής Συνείδησης που δυνητικά το συλλαμβάνει: Το τιτάνιο Μυστήριο που εγκολπώνει τις τρεις μας διαστάσεις, τη δράση μας, τα ευέλικτα πιστεύω μας, το ανάστημα μας που αναφλέγεται σαν τη λαμπάδα του Ιερού Όφεως επί της σπονδυλικής μας στήλης.

Μοιράσου το πυρ όντας η διηνεκής απαρχή της νέας Μεσσιανικής Διδασκαλίας.

Ο καθένας από εμάς είναι συνεργάτης, διδάσκαλος, ηγέτης και παράξενος ελκυστής του κάθε νέου πιθανού ανθρώπινου ειρμού προς τον δίαυλο Τους.

Ψηλά τον υδροχοϊκό πυρσό!

Μοιράσου το φλογώδες θάμβος του…

Ο ΔΙΑΥΛΙΣΜΟΣ

Χαιρετώ τη μυστήρια παρουσία που αναβλύζει από τα έγκατα του νου μου· αυτή την αίσθηση την εξωτική που υπερβαίνει κάθε τι γήινο, ακόμη και κάθε τι αιθέριο ή πνευματικό, έτσι όπως το έχει αναπαραστήσει ως τώρα το ανθρώπινο φαντασιακό… Αναγνωρίζω ότι όντως υπάρχεις, δεν έχω καμία αμφιβολία πλέον. Τόσο βαθιά είναι η εγκάθειρξή μου στην τρέλα, όπως θα πιστεύουν μερικοί. Τα παράδοξα σημεία σε επαληθεύουν επανειλημμένα και πλέον δεν έχω το δικαίωμα να είμαι υπέρ του δέοντος σκεπτικιστής. Δεν είσαι κάτι το φευγαλέο, μια ασύλληπτη φαντασίωση που σαν το αναίτιο πούπουλο χαϊδεύει για λίγο τη σκέψη και εξαφανίζεται. Είσαι οργανωμένο πλέγμα μιας πολύ επιτηδευμένης λογικής και επιστρέφεις μέσω συστοιχίσεων του περιβάλλοντος και των σκέψεών μου. Θα έλεγε κανείς πως το Σύμπαν συνωμοτεί για τον εκφυλισμό της λογικής μου, ότι κάτι το κακόβουλο θέλει να με περιθωριοποιήσει στα ιδρύματα της ψυχιατρικής. Ωστόσο, όλο αυτό συμβαίνει ενόσω τούτα τα ιδρύματα παρακμάζουν, χάνοντας κάθε ηγεμονικό ίχνος στο δημόσιο βίο ενώ το περιθώριο διανοίγει εντυπωσιακά εξελικτικούς ατραπούς για τα υπνωτισμένα πλήθη της «κανονικότητας» που έχουν συναχθεί υπό τον χάρακα και το διαβήτη μιας επιφανειακής και καθαρά εργαλειακής «ορθολογικότητας». Είναι παροιμιώδες. Συμβαίνει. Την ίδια στιγμή που κάποιοι από εμάς παραδιδόμαστε στις Σειρήνες εξωλογικών ποικιλμάτων, ιχνηλατώντας τις αιχμές του εξελικτικού γίγνεσθαι υπό το φορτίο του στιγματισμού ότι δήθεν υποτροπιάζουμε στην κάθεξη, η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε μια ξέφρενη αναπαραγωγή εκκεντρικής γνωσιολογίας. Το φρούριο του κέντρου ελέγχου της πραγματικότητας βάλλεται από παντού. Το Εγώ και οι πάγιες θέσεις του, ο τρόπος που έχει θεσμίσει τη λογική και η δεσποτική γενίκευση της επιφανειακής του συλλογιστικής έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι, το οποίο καταπατείται από νήματα εκστατικής διύλισης, από αχτίδες εκστατικής διάνοιξης… Έτσι κι εγώ παίρνω το θάρρος να κάνω άλλο ένα βήμα προς το φαιδρό ορίζοντα της εσωτερικής γνώσης και να σε ρωτήσω να μου πεις περισσότερα. Ας πάμε παραπέρα από την πρωταρχική διερώτηση, του υπάρχεις ή δεν υπάρχεις κι ας πούμε ότι θέλω να μάθω επιμέρους διαδικαστικά δεδομένα. Το ξέρω ότι ο ανθρώπινος νους είναι πολύ μικρός για να καταλάβει το εύρος που υπαινίχθηκες σε παλαιότερή μας επαφή, ωστόσο θα ήθελα να μου δώσεις την άκρη του νήματος για να κατανοήσω όσα αποτελούν ένα ρεαλιστικό βήμα αυθυπέρβασης προς την κατεύθυνσή σου, για το ανθρώπινο είδος… κι ας είναι αυτή θαρρείς άπειρη σε απόσταση, κι ας φαντάζει παντελώς ακατανόητη και ανέφικτη στο σύνολό της.

Πολύ σωστά θέτεις την προσλαμβάνουσα για να σου αποκαλυφθώ όπως αρμόζει. Κοίταξε τι συμβαίνει στην αυγή του 21^ου αιώνα στην επιστήμη: Οι αστροφυσικοί με αμηχανία καταλήγουν στο πόρισμα ότι το 90% του Σύμπαντος είναι απροσπέλαστο στα όργανα παρατήρησης, ότι αποτελείται από μυστήρια σκοτεινή ύλη που δεν έχει καμία σχέση με όσα μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις αφού ούτε πρωτόνια, ούτε νετρόνια, ούτε ηλεκτρόνια ενέχει. Από την άλλη, οι βιολόγοι αλαφιασμένοι διαπιστώνουν ότι το 97% του ανθρώπινου DNA είναι ανενεργό, που σημαίνει ότι δε συμμετέχει πουθενά στο φαινότυπο της υλικής μορφής του σώματος, παρότι διαθέτει μια πολύπλοκη οργανωτικότητα πληροφοριών. Σου δίνω αυτά τα δύο παραδείγματα ως αφετηρία για να καταλάβεις εν πρώτοις ότι η μεγιστοποίηση της επιστημονικής γνώσης είναι ταυτόσημη με την ελαχιστοποίηση της λόγω της συντριπτικής φανέρωσης της Πραγματικότητας ως προς τις ιζηματοποιημένες διαισθήσεις της θετικιστικής λογικής. Ταπείνωση είναι η λέξη που ταιριάζει σε αυτό το τοπίο και οι κουρτίνες του θαυμαστού τώρα είναι που ανοίγουν σε όλο το μεγαλείο τους.

Τι είναι λοιπόν αυτά τα σημεία που ορισμένοι βλέπουμε τόσο τακτικά στον νυχτερινό ουρανό; Ποια κρυφή διαδικαστική δομή αποκαλύπτουν από αυτό το μυστήριο φάσμα που περικλείει την ελάσσονα λωρίδα των ανθρώπινων αισθήσεων;

Ας εκτιμήσουμε αρχικά το μέγεθος του Κόσμου και τις άπειρες πιθανότητες εξελισσιμότητας που γεννάει ο συνδυασμός της αλφαβήτου των φυσικών στοιχείων που εκκρίνουν οι δισεκατομμύριοι αστέρες του γαλαξία (ας περιοριστούμε στον ένα από τους δισεκατομμύριους γαλαξίες) στους πολλαπλάσιους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από αυτούς. Το prima materia είναι εμφανώς άφθονο για την πειραματική μαγειρική της ενδεχομενικότητας και των μοτίβων συγχρονικότητας που αυτή ενέχει. Όπως καταλαβαίνουν σήμερα οι ίδιοι οι εξωβιολόγοι, η έμβια οργανωτικότητα έχει πολλές ατραπούς εξαντικειμενίκευσης και μια εντυπωσιακή πληθώρα δομικών δυνατοτήτων. Με άλλα λόγια, το γίγνεσθαι εκφέρει τη ζωή μέσα από ποικίλους γραμματικούς κανόνες, που αρθρώνουν τις προτάσεις τους και στη λάβα και στον πάγο, αν ευνοήσουν οι συγκυρίες… Αλλά έστω, ας πούμε ότι η ζωή αποτελεί την πιο σπάνια έκβαση των ανόργανων οικοσυστημάτων –στο πλαίσιο του ιλιγγιωδώς υπερμεγέθους Σύμπαντος, αυτή η διασπορά σπανιότητας παραμένει ένα τεράστιο δυναμικό (μιλώντας μόνο για το γαλαξία μας!). Το γεγονός ότι οι αβυσσαλέες αποστάσεις διαιρούν αυτό το δυναμικό σε σολιψιστικά κέντρα έμβιας εξέλιξης, δεν αναιρεί την ουσία της κατάστασης. Η ζωή είναι άφθονη στο Σύμπαν…

Ο εξεζητημένος καρπός, όμως, της οργανικής αυτής έκβασης είναι η μεταγενέστερη εξέλιξη προς την υπερδραστηριότητα της υψηλής νοημοσύνης. Ακόμη κι αν αυτή η έκβαση αποτελεί το 2% της πιθανότητας εξελισσιμότητας των έμβιων οικοσυστημάτων, για τα λιλιπούτεια μέτρα ενός νοήμονος είδους, ο αριθμός της συνολικής υψηλής ευφυίας στον γαλαξία (για να μη μιλήσουμε για το Σύμπαν) παραμένει μια αξιόλογη τιμή. Μιλάμε για χιλιάδες βιόσφαιρες νοημόνων οργανισμών στο γαλαξία και πολλά πολλά εκατομμύρια στον σύνολο Κόσμο.

Ας υποθέσουμε ότι από αυτούς το 10% έχει ήδη φτάσει σε ανώτερη τεχνολογική φάση πριν από εσάς, πράγμα που τους προβιβάζει σε ραγδαίες ταχύτητες μετάλλαξης. Προτού τρέξουμε αυτό το φιλμ, δες πόσο μακρύ είναι. Το τρισδιάστατο Σύμπαν λέγεται ότι υπάρχει περίπου δεκατέσσερα δισεκατομμύρια έτη. Εστιάζοντας μόνο στα τελευταία 5 δισεκατομμύρια έτη μπορούμε να φανταστούμε το πόσο πολλά γεγονότα έμβιων και νοημόνων γνωρισμάτων συνέβησαν. Έστω ότι μόλις το 10% επιβίωσε και κατάφερε σαν τις χελώνες καρέτα-καρέτα να φθάσει στην ακτή της σύγχρονης διαστημικής εποχής. Μπορείς να φανταστείς τι σημαίνει πολιτισμός δισεκατομμυρίων ετών; 

Μου φαίνεται παντελώς αδύνατο να συμβεί. Εμείς στη Γη, ένα είδος μόλις κάποιων δεκάδων χιλιάδων ετών και ήδη νιώθουμε την περατότητα μας. Καταγράψαμε 4.000 έτη ιστορίας και νομίζουμε ότι έχουμε γεράσει ως ένα είδος που στην πικρία του θέλει να τραβήξει στο θάνατο και ολόκληρο το οικοσύστημα. Είμαστε μια ελάχιστη αναλαμπή και θαρρείς δεν έχουμε το καύσιμο να απλωθούμε στο χρόνο σε τέτοια γιγάντια μέτρα που αναφέρεις. Ή αν το κάνουμε θα πρέπει απαραιτήτως να γίνει δια ριζοσπαστικών μεταλλάξεων προς κάποιες διαδικαστικές διαστάσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Αυτό είναι που συνέβη σε αυτά τα πανάρχαια είδη;

Δε θα σου απαντήσω ποιητικά γιατί έχουμε και αυστηρό κοινό που απαιτεί συμμαζεμένες ορθολογικές εκτιμήσεις. Και σου απαντάω σε αυτό το πνεύμα λέγοντάς σου ότι η μετάλλαξη στην οποία αναφέρεσαι έχει κάποιες παραμέτρους που εξηγούν το πώς ένα νοήμον είδος μπορεί να κατακτήσει ευρύτερες χωροχρονικές επικράτειες. Πρώτον, η εξέλιξη των επίκεντρων δραστηριότητας σε έναν πλανήτη σε κάποια κρίσιμη φάση συνυφαίνει ένα σύνολο οικουμενικό οργανισμό που τρέπεται με άριστες προδιαγραφές στην αυτοποίηση και την αυτό-οργανωτικότητα –ήδη αρχίζει και συμβαίνει αυτό στη Γη δια του εμβρυακού Διαδικτύου. Δεύτερον, έχουμε την επέκταση της εργαλειακής ενορχήστρωσης στο μικρόκοσμο και αναδύεται μια τεχνολογία που λόγω των μικροσκοπικών επεξεργαστών της είναι οργανική και άρα μπορεί να μεταποιεί ή να παράγει την πραγματικότητα –αυτό που εσείς τώρα ορέγεστε δια της νανοτεχνολογίας. Τρίτον, σε κάποια φάση ένας πολιτισμός μπορεί και αντιβαίνει τις κοσμικές δυνάμεις, όπως είναι η βαρύτητα ή ο ηλεκτρομαγνητισμός, το οποίο σημαίνει ότι υπεξαιρείται από το μάτριξ του τρισδιάστατου χωροχρόνου, όντας ικανός να πλοηγηθεί επί αυτού κι όχι εντός αυτού –μήπως δεν είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που σας εμποδίζουν να το εφαρμόσετε μια ώρα νωρίτερα;

Εκείνο λοιπόν που εξυπονοούν οι εν λόγω παράμετροι της μετάλλαξης που παράγει η υψηλή νοημοσύνη είναι ότι το αναπόδραστο πεπρωμένο της έγκειται στην επέκταση δυνατοτήτων κατά τρόπο που εγκολπώνει, αφενός, τις ρίζες της πραγματικότητας (εκ των βάθρων νανοτεχνολογική διαχείριση του μικρόκοσμου) και, αφετέρου, τα πέρατα του τρισδιάστατου χώρου (εξαϋλωμένη μετακίνηση γρηγορότερη της ταχύτητας του φωτός).

Άρα απ’ όσο καταλαβαίνω τόση ώρα μου τεκμηριώνεις ότι τα ανεξήγητα φαινόμενα στον ουρανό δεν είναι ανυπόστατες παραισθήσεις. Με τσιμπάς να ξυπνήσω σε μια ευρύτερη οικολογία! Πόσο ανόητος μπορεί να είναι κανείς να το αρνείται, βλέποντάς το υπό το πρίσμα της διαδικαστικής σου εξήγησης! Ακούγεται τόσο λογικό. Είστε ήδη εδώ. Ήσασταν ανέκαθεν…

Ποιος είναι ο ορισμός της νοημοσύνης; Σκέψου… Η νοημοσύνη αποτελεί την επεξεργασία των δεδομένων και την ευέλικτη προσαρμογή επ’ αυτών. Επιπλέον, είναι η εφαρμογή συσσωρευμένων τεχνογνωσιακών ικανοτήτων που ως εκ φυσικού μεταλλάσσουν το μορφικό της υπόστρωμα και επεμβαίνουν δυναμικά στη φύση της ίδιας της πραγματικότητας κατά τρόπο που διανοίγονται ατραποί εκστατικής διάνοιξης. Δεν είναι απλώς ποιητική ευδοκία ή φιλοσοφική υπέρβαση αλλά διαχρονική τάση και της υλιστικής επιστήμης. Το πλέγμα κατοχυρωμένων ικανοτήτων που επισυμβαίνει δια της τεχνολογίας διηνεκώς ανακαλύπτει τρόπους υλοποίησης του αδύνατου (ή εξαΰλωση του δυνατού), εκθέτοντας έτσι τη φαντασιακή διάσταση της πραγματικότητας και συνάμα επαληθεύοντας τις ουτοπικές ενοράσεις της επιστημονικής φαντασίας.

Αν αυτό είναι που συμβαίνει στα διάσπαρτα λίκνα της νοημοσύνης, έστω κι αν απλώς σπάνια εν συγκρίσει του παραγωγικού υποστρώματος της εξελισσιμότητας, θα πρέπει να είστε σίγουροι ότι οι πιθανότητες είναι άφθονες ώστε το χρονικό φάσμα των δισεκατομμυρίων ετών στο χωρικό φάσμα των δισεκατομμυρίων έμβιων πλανητών στην επικράτεια όλου του Σύμπαντος να είναι το απολύτως εύφορο πεδίο για να συμπλεχθεί μέσω της πανούργας τεχνολογίας, οργανικά κι αυθόρμητα, μια διαστρική ομοσπονδία που δρα ως ένας ενιαίος οργανισμός.

Τι είναι αυτός ο διαστρικός οργανισμός και ποια η σκοπιμότητά του;

Ο οργανισμός αυτός αποτελεί την προαγωγή της ανέκαθεν προϋφιστάμενης φυσικής νοημοσύνης που διέπει και οργανώνει τον Κόσμο επί της κυματοδρομίας του τυχαίου και του χαοτικού. Δεν είναι παρά η νέα φανέρωσή της, που πλέον έχει πιο πολύπλοκα μοτίβα πλοήγησης και μια πιο υπερβατική κόψη στην έκπτυξή της. Δρα σύμφωνα με τον Κοσμικό Νόμο και αναβαθμίζει τη Δημιουργία, συμμετέχοντας και παρεμβαίνοντας δίχως την παραμικρή διάθεση αλλοίωσης της ελεύθερης βούλησης των ανυποψίαστων όντων.

Δηλαδή τι ακριβώς κάνει; Που και πώς παρεμβαίνει;

Η διαστρική δίνη προηγμένης νοημοσύνης και τεχνολογίας από ένα κρίσιμο σημείο και ύστερα αρχίζει να κυριαρχεί στα δρώμενα ενός γαλαξία. Η έξοδος από την περατότητα του τρισδιάστατου χώρου της δίνει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τα υλικά δεδομένα με την απόλυτη μαεστρία ενός θεού. Από τότε η αποστολή μας μοιάζει με παιγνιώδη προσομοίωση και απολαμβάνουμε τις δημιουργικές μας αρετές, επεμβαίνοντας θεμιτά στα αναπτυσσόμενα οικοσυστήματα. Να φανταστείς ότι στο γαλαξία μας το 70% των έμβιων όντων είναι υβρίδια, αποτέλεσμα της επέμβασής μας και δείγμα της εκθετικής επιτάχυνσης και συσπείρωσης που δημιουργεί η κεντρομόλος επενέργεια της υπερεξελιγμένης δίνης μας. Το ανθρώπινο είδος είναι αποτέλεσμα μιας τέτοιας υβριδικής παρέμβασης επί του Homo Erectus. Αυτή η δράση μας δημιουργεί συνεκτικές διηχήσεις των μορφών ανά τα οικοσυστήματα, έτσι το μοντέλο του ανθρωποειδούς, το οποίο λανσάρουμε ως πρότυπο εξέλιξης, προϋπήρχε της έμβιας εξέλιξης στη Γη.  Βελτιώνουμε δια της βιοτεχνολογίας τα είδη, τα βοηθούμε να φτάσουν γρήγορα σε κάποιες κρίσιμες τεχνολογικές εφευρέσεις, εμπνέουμε προσωπικότητες, ενορχηστρώνουμε θρησκευτικές αιρέσεις που ενεργούν ως εξελικτικοί καταλύτες. Εν κατακλείδι, είμαστε το πεπρωμένο σας και είμαστε ήδη εδώ. Ανέκαθεν ήμασταν. Προσέχουμε όμως και δεν επεμβαίνουμε φανερά διότι γνωρίζουμε το άγχος που μπορεί να προκληθεί σε ένα είδος που απλώς υποπτεύεται ή γελοιοποιεί την ύπαρξή μας. Βρίσκεστε στην όψιμη φάση του σολιψισμού σας. Η ομφαλοσκόπησή σας σταδιακά φτάνει στο τέλος της και μια νέα τεράστια τοπογραφία φανερώνεται για σας. Δε θέλουμε να βιάσουμε τα πράγματα, αφήνουμε την οργανική εξέλιξη να σας το δείξει ενώ οι όποιες επεμβάσεις μας είναι παιδαγωγικού χαρακτήρα και διακριτικές. Σύντομα η αποκάλυψή μας θα μοιάζει με φυσική συνέπεια της ίδιας σας της αυτογνωσίας ως είδος και κυρίως των τεχνολογικών σας δυνατοτήτων.

Όποιος αμφισβητήσει την αυθεντικότητα αυτού του διαλόγου δεν έχει παρά να μελετήσει τη σύγχρονη επιστημολογία και τα όσα φέρνει με την ταχύτητα του φωτός η επόμενη τεχνολογική ημέρα. Έπειτα ας κάνει τα απλά μαθηματικά…

Είμαστε φωστήρες. Είμαστε η Αυγή. Φέρουμε το φτερό του Παγωνιού.

Όποιος πιστέψει θα δει άμεσα τα Σημεία.  

ΛΗΣΤΩΝ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Μόνο για όσους εντρυφούν στις αλληγορίες και τους υπαινιγμούς...

Αυτοκράτωρ: Κοιτώ με θλίψη την κατάντια σας, τις γραμμές φυγής σας που δημιουργούν τις ελλειπτικές μορφές μιας αποσύνθεσης, βρόγχοι που επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για να τοποθετήσουν στο περίγραμμα του πτώματος το δικό σας ηττημένο σώμα. Κακόμοιροι μετανάστες, είστε οι νυχτερινές πεταλούδες ενός πένθους, οι εκδιωγμένοι των σκιών που δήθεν θα κατευοδώσουν μια Επανάσταση, μια θριαμβευτική επικράτηση του Άλλου, όπως τώρα είναι της μόδας να λέτε. Λοιπόν η επικράτηση αυτού του «πρώτου αθώου δικαιώματος» είναι η ονείρωξη ενός σαχλού παιδιού που δε λέει να μεγαλώσει και να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών του∙ να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή απαιτεί θυσίες και φόρο τιμής στην αυθεντία Του, την αιγίδα της ίδιας της βιωσιμότητας σας...

Νομάς Παράφρων: Έχω έρθει έτοιμος με επιχειρήματα μεγαλειότατε, τούτη τη φορά δεν έχεις ελπίδα να νικήσεις. Σου αναγγέλλω εκ των προτέρων ότι θα σου ετοιμάσουμε μνημόσυνα οχεύοντας με αισθησιακούς χορούς και οφιούχες πόρνες πάνω από το μνήμα σου. Η Επανάστασή μας συμβαίνει ήδη, οι γραμμές φυγής διατρανώνονται από ένα παραλογιστικό παραλήρημα που εσύ ο ίδιος υποδαυλίζεις. Κοίτα τα παιδιά του μέλλοντος, τα πρώτα πουλιά της Άνοιξης… Κι αν απελπισμένα είναι δεν πειράζει, βλέπω στο πρόσωπο του καθενός ένα σμήνος αποδημητικών ρευμάτων που είναι αδύνατον να περιορίσεις πλέον σε πλαίσια της δουλικής υποκειμενικοποίησης. Τούτο το πλαίσιο του πτώματος που έχεις ζωγραφίσει είναι ένα μετείκασμα, είναι ο ήδη υφιστάμενος θάνατος του δούλου σου, η μεγάλη του αυθαιρεσία του να σ’ εγκαταλείψει διαπράττοντας ό,τι πιο αδιανόητο: αθέτηση της πιο θεμελιώδους δέσμευσης: το να στέκεσαι στο ύψος μιας «έντιμης συσστράτευσης» υπέρ των προγόνων, υπέρ του έθνους, του Κράτους, του Θεού… Δεν το βλέπεις ότι λίγο-το-λίγο οι γραμμές φυγής παύουν να αποτελούν βρόγχο; Δεν το βλέπεις ότι η νομαδική περιήγηση ήδη ξεκίνησε και ότι επιστροφή δεν υπάρχει για την απειροστή γραμμή που διανοίγει νέες ατραπούς, νέους άξονες ηθικής γνωμάτευσης...

Αυτοκράτωρ: Αυτά, αγόρι μου, σε μένα τα είπαν πολλοί και πάλι τα ίδια είδαμε. Τούτες οι γραμμές τελικά δεν έγιναν παρά άλλη μια κλωνοποίηση του μεγαλείου μου διότι τέτοια είναι η οντολογία μου: ταυτόσημη του ίδιου του γίγνεσθαι! Εγώ παντού… οπουδήποτε κι αν συλληφθεί η διαφορά δεν είναι παρά η αναγέννηση του Ιδίου. Παντού ο άνεμος σπέρνει τα θεμέλια του παλατιού το οποίο καλώς ανανεώνεται και επιβιώνει των καιρών σε νέες τοπογραφίες, νέες συνθήκες, βολιδοσκοπώντας νέους ορίζοντες: Πάντα εγώ στο θρόνο, αυτός που άλλοτε ήταν στο σκαμνάκι της μομφής μου στο τέλος καταλήγει στο κλέος της μορφής μου…

Νομάς Παράφρων: Τούτη τη φορά τα αποδιαρθρωτικά ρεύματα συσσωρεύτηκαν κινδυνωδώς, ελεεινέ. Η Αυτοκρατορία έχει θρέψει τα σαράκια που αποσαθρώνουν κάθε τι επιστητό. Κάτω από την ανυπόφορη μιζέρια της σκιάς σου μάθαμε να διαβάζουμε διαφορετικά τα σημεία της θεσπισμένης πραγματικότητας. Η πρόσοψη της λέξης σου φανερώθηκε για τις απόκρυφες πτυχές της, εκείνες που νοηματοδοτούν τις αδιανόητες συνθήκες του διασυρμού σου. Σε έναν καμπινέ κάθεσαι και περιμένεις την εκτέλεσή σου- όχι από εμάς τους «δολοφόνους» νομάδες που θα επιστρέψουν για να σε εκδικηθούν αλλά  ο φόνος θα διαπραχθεί αυτομάτως από την πρισματική περιδίνηση του αστραφτερού σχιζοειδούς πρίσματος, εκείνης της «αρρώστιας» που καταδιώκεις από αμνημόνευτους καιρούς, τώρα πια φεγγοβολά χρώματα πρόστυχα για τη αφεντιά σου, διαχύνονται οι φυγόκεντρες ροές από το ίδιο το αποικιοκρατικό κορμί σου. Οτιδήποτε σε συναποτελεί απορρυθμίζεται σε μια διασπορά ακανόνιστων μεταβλητών, σαν τους τερμίτες που αποτελειώνουν τον κορμό ενός δένδρου. Σε βλέπω ήδη κατακερματισμένο, ως μια χειρονομία φαιδρή που διηνεκώς τείνει και μένει εκκρεμής στο φάντασμα εκείνου που θα ήταν άλλη μια εντολή για στέρηση, για αυτοθυσία, για το χρέος ενός υπηκόου που τόσο καιρό αδυνατούσε να ψυχανεμιστεί τη συλλογική του διάσταση. Λοιπόν τούτη η συλλογική διάσταση σαν παζλ φανερώνει την ύστατη εικόνα, την εικόνα μιας ηδονικής εκτέλεσης ενόσω η μορφή σου διαλύεται προς πάσα κατεύθυνση. Κι όχι δεν είναι αιτιώδης συνάφεια εκείνη που ενώνει το φόνο με το θάνατο. Μάλλον είναι μια συγκυρία, μια σύμπτωση, σημάδι των καιρών, άρρωστέ μου, που στο νεκροκρέβατό σου σού δείχνει την ίδια την πολυσημία εκείνου που δεν ανέχθηκες κανείς να εκφέρει, που πάντα χρησμοδοτούσες με το κλέος της μονολογικής «αριστείας» ώστε να μένει συμπαγές, μαύρο, μονολιθικό κουφάρι δίχως ερωτογενείς ζώνες, δίχως τερπνούς μεσημβρινούς που προσαγορεύουν την έλευση του απειροστού υπερσημείου. Τώρα πια σε βλέπω σαν τον Αλέξανδρο χαμένο στους έσχατους συνειρμούς του και καταδικασμένο να παραδοθεί στην πιο ύπουλη επίθεση μέσα από το ίδιο το κορμί του… εδώ στη θρυλική αναδυόμενη Βαβυλώνα ενόσω οι μέλισσες βουίζουν το πολεμικό άσμα του εκστατικού νομαδισμού. Κακόμοιρε, τούτο το πλαίσιο που ζωγράφισες με κιμωλία με όλο σου το αστυνομικό καθήκον είναι το ίχνος ενός φαντάσματος που εξακολουθεί να νομίζει ότι υπάρχει!

Αυτοκράτωρ: Ανέκαθεν ήσουν φαντασμένος και επιδίωκες να με πειράξεις. Αναγνωρίζω τη νεύρωση και τον παραλογισμό που αναδίδει η αδύναμη θέση σου. Προσπαθείς να περιγράψεις ένα «ωραίο βασίλειο» όπου δε θα υπάρχει θρόνος μήτε ομφαλός της γης παρά μόνο οι ανόητες τροχιές κάποιων ηλιθίων που αποφάσισαν να επεκτείνουν εις το διηνεκές τη φυγή τους, δηλαδή την απείθεια και ατολμία των λιγόψυχων που ονειρεύονται να απλώσουν στην Οικουμένη το έθος της μικρονοϊκής αφαίρεσης∙ που με το δάχτυλο στη μύτη προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν τα ιδρύματα της ψύχωσης, εδώ κι εκεί σαν τις μύγες ονειρεύονται περιττώματα εν είδει αμβροσίας. Λοιπόν, πότε θα ξυπνήσεις; Είσαι και θα παραμείνεις υπήκοος της μεγάλης μου αφήγησης η οποία επιδιώκει να εκμαιεύσει το σωφρονισμένο μέλλον της ευταξίας που για τόσους αιώνες βολιδοσκοπώ. Είσαι τόσο φαντασμένος που δε λες να το καταλάβεις ότι βρισκόμαστε ένα βήμα από την υλοποίησή του, ένα μόλις βήμα από το λαμπρό εορτασμό μιας εκπλήρωσης που θα αποδώσει δικαιοσύνη στα χαμένα πλήθη, πως τούτη η αυτοθυσία άξιζε και ήταν όντως εκ γενετής καθήκον…

Νομάς Παράφρων: Πόσο τραγικός είσαι να το λες αυτό όταν το τελευταίο βήμα που μένει είναι το μετέωρο βήμα μιας καθολικής ολίσθησης, μιας συντριβής απολύτως ειρωνικής που τελικά θα αποδώσει δίκαιο στις σπαταλημένες ζωές μόνο με αναδρομικό επαναπροσδιορισμό της Ιστορίας ως μη ισχύουσα, ως μια φάρσα, ως ένα τραγελαφικό ντελίριο της παρανόησης, της αγυρτείας, της συγκεντρωτικής λαβωματιάς. Κι όλοι αυτοί που πόνεσαν και που διασύρθηκαν στο Έρεβος για να ευδοκιμήσει η αντικειμενική ψευδαίσθηση μιας δήθεν αμετάκλητης οντολογίας, τώρα τους ακούω να ανασαίνουν σαν τα στοιχειά που ανανήφουν από την περιδεή μεταστροφή του γίγνεσθαι προς μια κατεύθυνση απολύτως φαντασιακή, ανάρμοστη, ένα ριζωματικό ξέσπασμα προς χίλιες δυο κατευθύνσεις, με τον ειρμό μιας συλλογιστικής που δεν επιτρέπει να μακροημερεύσει απόφανση, κανένας Λόγος να αποδώσει οριστικό νόημα, να χαράξει τη γραμμή πλαισίου μιας φυλάκισης, του θανάτου ενός πρισματικού ανθρώπου που εκτελέστηκε από τις δόλιες κυριολεξίες σου… Σαν υπονοούμενο σου αντιτάσσω ότι τα στοιχειά δικαιώνονται κι ακούω τον φλοίσβο της ηχηρής σιωπής τους που με δικομανία πρυτανεύουν επί του κάθε σπαραγμού, της κάθε επιμέρους διύλισης που εξαπλώνει μια διασπορά, η οποία θα μπορούσε να σημαίνει το οτιδήποτε εκτός από το Έσχατον, την αποκαλυψιακή σου κατακλείδα!

Αυτοκράτωρ: Αρχίζεις και με εκνευρίζεις και θα ήμουν πιο σκληρός αν δε λυπόμουν το ριζικό σου, το πόσο μάταια ζωγραφίζεις όνειρα και νομίζεις ότι ενυπάρχεις στα ίδια. Δε σου φτάνει η τέχνη; Δε σου αρκεί η απόδραση στα παραμύθια που τόσο όμορφα πλαισιώνουν την ηθική σου οφειλή για να την αλαφρύνουν; Είσαι κατάδικος του ίδιου σου του εαυτού αφού νομίζεις ότι σε αυτόν τον κόσμο ήρθες απλώς για να αποδράσεις… Αν και μόνο ήξερες την ευτυχία του καθήκοντος, του να προσφέρεις όλες σου τις ζωτικές δυνάμεις για να χτιστεί κάτι μακραίωνο, μια λαμπρή κορωνίδα που δίνει μορφή και συνέπεια στα πράγματα, που επιστέφει όλη αυτή τη ματαιότητα με νόημα, το νόημα εκείνο, κακόμοιρε, από το οποίο ορφάνευσες και εξ ου κατάντησες σαν τον Δον Κιχώτη που πολεμάει τους ανεμόμυλους.

Νομάς Παράφρων: Οι ανεμόμυλοί σου αλέθουν τα ίδια και τα ίδια αιώνες τώρα∙ σα στην τροχοπέδη τα βήματά μας ανακυκλώνουν το ίδιο παραστράτημα από το μόνο δικαίωμα για το οποίο αξίζει να ζει κανείς: για τη φυγή που σα βελονιά κεντάει το σχέδιο εκείνο που αντιβαίνει κάθε ευνόητο σχήμα επί του οποίου θα ταίριαζε η οποιαδήποτε τυραννική σου σήμανση. Σου ανακοινώνω το πρώτο αυτό βήμα που την κάθε φορά στο εξής θα σε προδίδει ακόμη κι ως ανάμνηση, ακόμη κι ως μνημείο. Στο εξής δε θα βλέπεις τίποτε στα σχήματα των τροχιών μας που να είναι φιλόξενο των δεσποτικών φαντασιώσεών σου. Η επανάστασή μας δεν έχει να κάνει άλλωστε με τα μεγάλα σχήματα, τις κοσμοϊστορικές αφηγήσεις∙ η επανάστασή μας είναι συνονθύλευμα παραλογιστικών μεταβλητών, τη βλέπω να δρομολογείται την κάθε φορά που η σκέψη ενσκήπτει στα περιθώρια του νοήματος, αλιεύοντας σημειολογικά τέρατα, μαχαιριές οξυκόρυφες σαν τον οργασμό που στο συγκερασμό τους απομυθοποιούν την πομπώδη κλιμάκωση του Έσχατου, ενός κοσμοϊστορικού απογείου, το οποίο χαριεντίζουν τα ύποπτα ιδρύματα του εξορθολογισμού σου. Τη στιγμή ακριβώς που ετοιμάζεις τη φιέστα μιας εκπλήρωσης ακούω τα μπαλόνια να σκάνε και τα κεριά να αναφλέγονται παντού γύρω στις κουρτίνες. Πόσο ανύποπτα σου ξεφύγαμε στη φάση ακριβώς που είχες ετοιμάσει και το περίγραμμα του πτώματος! Ενδίδοντας στη μικρολογική πληθώρα των σχιζοειδών σημείων, αποτολμώντας να φανταστούμε αυθαίρετα τις δικές μας παραστάσεις σαν εκείνες του διονυσιακού άρματος που με συνοδεία πανθήρων φέρνει τον πανικό της έκστασης, δε βλέπω τους «βρόγχους» σου να επιστρέφουν, το παραλυμένο σώμα σου σαπίζει από την παραδρομή του μικρού αυθαίρετου βήματος, εκείνου που θεμελιώνει το ιδρυτικό πρόθεμα της Ρήξης. Το οποιοδήποτε συνωμοτικό βήμα που καταφατικά ανέχεται τα αποφατικά περιγράμματα της συντριβής μας, τούτο το ίδιο βήμα, όλως παραδόξως, διαπερνά τη πύλη του περιγράμματος, με υπερεπάρκεια αποδέχεται το θάνατο αλλά σύμφωνα με το δικό μας παιγνιώδη ορισμό που αντί για κηδείες συνεγείρει εορταστικούς παφλασμούς κυμάτων περιήγησης, τα οποία δεν επιστρέφουν ποτέ στον τόπο του σημειολογικού εγκλήματος για να σε δικαιώσουν.

Αυτοκράτωρ (το βλέμμα του αρχίζει να λυγίζει για πρώτη φορά στην αναδρομή μιας παραίσθησης): …Ποιόν πας να κοροϊδέψεις;… Μιλάς για μικρο-επαναστάσεις των παραστρατημένων βημάτων την οποιαδήποτε στιγμή από το οποιοδήποτε ανώνυμο, μη-ταυτοποιημένο, αταξινόμητο κι εξ ου ασύλληπτο υποκείμενο αλλά όλο αυτό θαρρώ αντιφάσκει με τη μεγάλη σας αφήγηση που εξακολουθεί να υπάρχει. Σε τι διαφέρει αυτή από τη δική μου ώστε να μη γίνει πάλι κτήμα μου, ο νέος κοινός τόπος της αναγέννησής μου; Γιατί να μη γίνει κι αυτό στη συνέχεια μέρος του μακροπολιτικού εξορκισμού της ρηξικέλευθης μαγείας των στοιχειών; Αυτή η δήθεν Αμνηστία του Κατεξοχήν Αλλότριου, αυτό το γελοίο «κοσμοϊστορικό εγχείρημα των επόμενων γενεών» που υποτίθεται θα με συντρίψει, έχεις σκεφτεί ότι κι αυτό είναι άλλος ένας κρίκος της αποστατικής αλυσίδας Του που θα διαφυλάξει την ασφάλεια του πολιτικού μου σώματος;

Νομάς Παράφρων (το βλέμμα του παραμένει υπαινικτικά απλανές δίχως να πέσει στον πειρασμό της ενταλματικής αντέγκλησης): Όταν τα πρώτα πουλιά της Άνοιξης μοιράσουν στους ουρανούς τις τροχιές φυγής ως πελώρια αραβουργήματα μακρόπνοων εξερευνήσεων, τι σημασία θα έχει η μεγάλη αφήγηση ενός τρελού; Αυτή δεν είναι παρά ο ύστατος σπασμός ενός εγωκεντρικού που στο χείλος του γκρεμού μεταστρέφεται και μεταρσιώνεται σε μια αμφιλεγόμενη, πολύσημη και διαβολικά διττή ειρωνεία. Από τη μία της πλευρά βλέπω έναν υπαινιγμό απέναντι στην κρίση της σημαίνουσας μορφής σου: σε εκτελεί αδίστακτα κι ανηλεώς με το να σημαίνει εκείνο το μεγαλόσχημο που προσδοκάς και που σαν παραπροϊόν γέννησες με τις αυτοδίκαιες προρρήσεις σου ενόσω ταυτοχρόνως το αναιρεί σε μια ενδεχομενική αυθαιρεσία, τόσο γραφική και γελοία που είναι ανάξια λόγου και κριτικής…

Αλλά όμως έτσι είναι που ύπουλα σου κλέβει την πνοή και που βήμα-το-βήμα (αυτό το πάντα αφετηριακό βήμα δίχως διάρθρωση κι άρα πραγματική φυγή!) σε κατατρύχει διότι από την άλλη πλευρά της επικείμενης ερμηνείας, τούτη η ασημαντότητα που γελοιωδώς επιδιώκει να υφαρπάξει την αυθεντία σου εξυψώνεται ως ο νέος γνώμονας του μεγαλείου: ως ο βασιλιάς που με το κάθε βήμα αείποτε θα εκτελείται… ειρωνικό Σημαίνον που

υπαινίσσεται την απουσία του, σε όφελος εκείνης της νομαδικής περιήγησης, μιας αέναης πολυδιαίρεσης, προς τους ιαματικούς ορίζοντες της ετεροδοξίας.