ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Σ’ έναν κόσμο που κατατρύχεται από τον πληθωρισμό πληροφοριακών απορριμμάτων και που καθιστά το χρέος της ιδεολογίας βαρύ στους ώμους των επίδοξων πρωταγωνιστών, θα παρασυρόμασταν εύκολα να θεωρήσουμε το τοπίο ως την αλγεινή φανέρωση μιας σύνολης χρεοκοπίας. Δεν υπάρχει άλλωστε ελαφρυντικό για να μας δώσει ελπίδα, αν ο τρόπος χρεολυσίας αποβλέπει στην εξέταση και την αναδιάταξη των πληροφοριακών δεδομένων. Όσο ψάχνουμε τον κρίσιμο παρανομαστή στις μετοχές του ιδεολογικού χρηματιστηρίου, δεν πρόκειται να εξαρθρώσουμε τη σπέκουλα που λυμαίνεται τα δικαιώματά μας και κανένα τέλος δεν πρόκειται να δοθεί στην κρίση αξιών των καιρών μας. Η προοπτική της ημέρας θα παραμένει ζοφερή για όσο θα ταλανιζόμαστε ανάμεσα στην πρόσθεση και την αφαίρεση των τιμών, αφού ούτε το πρόσημο ούτε το ψηφίο είναι αυτό που θα μας δώσει μια ανάσα ζωής στο ακανθώδες τοπίο όπου το συγκεκριμένο ον αποζητάει την επιβίωση από τις αρπαγές του αφηρημένου. Οι νύχτες θα έρχονται σαν το πολικό κύμα της μεγάλης χειμερίας νάρκης, διαβάλλοντας την όποια συνοχή στο διάβημα σωτηρίας, για όσο οι ψηφιακοί, ανυπόστατοι αριθμοί της Κεντρικής Τράπεζας θα ναρκώνουν τον κρόταφο της πιο απτής και άμεσης κερδοφορίας.

Μιλάμε για το Κεφάλαιο εκείνο που στη συσσώρευσή του μπορεί να προκαλέσει σχισμές στους ουρανούς και ντελίριο εγκέλαδου στα έγκατα της γήινης θεμελίωσής μας. Υπάρχει ένας τρόπος να πλουτίσουμε εν μια νυκτί και να συγκεντρώσουμε όλους τους απαραίτητους πόρους διαβίωσης και θριάμβου ώστε να στρέψουμε τις φωτογραφικές αστραπές του καινοφανούς στην επιτέλεση της σύγκορμης χειρονομίας που σημαίνει το τέλος των καιρών. Είναι στο ανάστημα του πιο άξιου επιχειρείν που θα διανοίξουμε τις οδούς και θα χτίσουμε τους οίκους της νέας πλουτοκρατίας· στο ύψος του εγειρόμενου σπονδύλου και της αγαστής κεφαλής που στεφανώνεται από το ιλαρό φως του συνειδέναι είναι που θα βρεις την σφοδρή αιχμή, από την οποία θα καταλυθούν οι ληστρικοί δεσμοί της εκμετάλλευσης και της νοθείας. Αν τον εαυτό σου βρίσκεις χαμένο στη χωματερή των μάταιων ιδεών, στην προσυπογραφή των οποίων η υποκειμενική συνεπαγωγή προσδιορίζει το μπανάλ και το κλισέ, πάψε να ψάχνεις για ακριβά κειμήλια σε μια θαυμαστή έννοια που θα κηλίδωνε τα λύματα ως το ανατρεπτικό σημείο των καιρών. Η ανατροπή δε θα επέλθει από μια ακόμη ιδεολογία· καμία απόφανση –ούτε καν η πιο ευκταία και ιδανική- δεν πρόκειται να μεταστρέψει τους δείκτες της απώλειας προς την αφθονία που ονειρεύεσαι να βρεις. Ο μόνος τρόπος να βιώσεις τη συμπυκνωμένη αίσθηση του αφρώδους πλούτου επί της οποίας η παραδαρμένη ραχοκοκαλιά της ένδειας επιτέλους θα αναπαυτεί, είναι να τα αποποιηθείς όλα, να μείνεις με το τίποτε, δίχως ταυτότητα, δίχως ιδεολογικό φρόνημα, άφραγκος από τα νομίσματα της πεποίθησης και τα ομόλογα της θρησκευτικής πίστης, να τολμήσεις να μείνεις γυμνός ως σκέτο αυτοαναφορικό ενέργημα, εστιάζοντας στην πιο δυνατή και πιο απτή απόλαυση, που δεν πρόκειται να απολεσθεί ακόμη κι όταν είσαι σπαραγμένος από τον αγώνα των αντικρουόμενων παραστάσεων· ακόμη και στη λαίλαπα της πιο βαθιάς κρίσης, ο φοίνιξ θα απλώσει τα πύρινα φτερά του και θα αναγεννηθεί, αφού τέτοια είναι η φύση της πιο θεμελιώδους ιδιότητάς σου…

Η συνείδηση αποτελεί την επανάληψη του πιο τερπνού σφυροκοπήματος. Αν εστιάσεις με λεπτή διάκριση στον μυστικό παλμό του γίγνεσθαι θα ανεύρεις την πιο στοιχειώδη δοσοληψία ανάμεσα στην υπόσταση και το κενό, το κενό και την υπόσταση. Μια ταλάντωση αποκρυστάλλωσης και αναίρεσης· ένα λίκνισμα αφηγήσεων και απομυθοποιήσεων· μια κυματομορφή αποχαύνωσης και αφύπνισης –αυτός είναι ο παλμός της συνείδησης, υπό τον οποίο χορεύουν όλες οι παραστάσεις του Ενιαυτού. Από το μικρομοριακό βάθος της πιο ασυνείδητης λεπτομέρειας μέχρι τα κοσμοϊστορικά εγχειρήματα του συλλογικού, παντού διακρίνεται η διακύμανση της ύφεσης και της ανόδου. Στη λήθη που επιτάσσει η ιδέα γκρεμίζονται τα οχυρά της παλιάς φρουράς και στη αλήθεια που υπερβαίνει την ιδέα χτίζονται τα νέα. Το αυτοαναφορικό ενέργημα, ως η επαναλαμβανόμενη αναδίπλωση στον πυρήνα της Αλήθειας, σφυροκοπάει την κάθε φορά ανελέητα τη συμπαγή και αδιάφανη παράσταση των ιδεοληπτικών ξόανων που στήνουν το μύθο της ανάγκης και της σπανιότητας. Δε θέλει ιδιαίτερη περισυλλογή, καμία αναμέτρηση με έννοιες και πολύπλοκες εξισώσεις· είναι τόσο απλό όσο το να περάσεις την κλωστή από το μάτι της βελόνας, το να παρατηρήσεις την επιτέλεση του ενεργήματος ακριβώς στην αιχμή της στιγμής που συμβαίνει. Αν είσαι συνεπής επενδυτής θα καταφέρεις να προσαυξήσεις τη δόνηση τούτης της αυτοαναφορικής ταλάντωσης, παραβλέποντας κάθε ιδέα ή ταυτοποιητική προσυπογραφή. Κι εφόσον το εισόδημα της ενέργειας ξεπεράσει τα επιτόκια του υπαρξιακού φορτίου που σου χρέωσε η εμμονή με τις ιδέες, θα είσαι μάρτυρας της πιο συναρπαστικής διατριβής: η συνειδητότητα σου χάρισε έναν κόσμο καινούργιο, παρθένο, που στην έκλαμψη της κάθε στιγμής καταφάσκει στην επιθυμία σου και σε πληρώνει κυματικούς δασμούς υπεραξίας –αρκεί η επιθυμία αυτή να είναι πάντα πιστή στην αφετηρία της μεταστροφής, όπου επαναθεμελιώθηκε ως η ροπή προς το τίποτε, ως η αυτάρκεια του Κενού…

Όλες οι δυνατότητες είναι μπροστά σου κι εσύ πλοηγείσαι με τη μαεστρία του κροίσου, μόνο που ο τρόπος εκπλήρωσης δεν περνάει από τη μετάφραση του χαρτονομίσματος σε δράση ή σε απόκτηση κάποιου αγαθού, αλλά από τη ρίψη της αντικειμενικής επένδυσης στον κλίβανο της υποκειμενικής αβύσσου, όπου αναφλέγεται το πυρ της ενθύμησης, νυν και αεί, εδώ και πάλι εδώ, παντού και πουθενά. Το άφθαρτο ενέργημα της αναδίπλωσης στον Εαυτό, ξανά και ξανά, ως η επανάληψη που διαρρηγνύει τα κουκούλια της ιδεοληπτικής ανάπλασης· σαν το ράμφος που επιτάσσει την εκκόλαψη ως το στίγμα της εκάστοτε στιγμής· αέναη φανέρωση εκ νέου από αρχέγονο εγχείρημα που γαζώνει με ταχύτητα ολοένα και πιο γοργή το πατρόν της Πλήρους Παρουσίας. Αυτή είναι η συνείδηση: πρωτογενής ιδιότητα της Φύσης και ασύλληπτη από κάθε επιμέρους συγκεκριμενοποίηση, είναι το ευεπίφορο κύμα του πλούτου που πληρώνει τα χρέη τα καρμικά, που πλειοδοτεί τις αξίες τις ευάρεστες, που ενισχύει την ευμάρεια της έκστασης και υποσκελίζει όλες τις πιθανές αυταπάτες που θα επισύρανε τον δαπανηρό μας χαμό, στο θέατρο σκιών της λέξης.

Δεν υπάρχει άλλο Κεφάλαιο από αυτό της Συνείδησης. Η επένδυση είναι ομολογουμένως ένα επιχείρημα ευπραγίας, που αναδύεται από την πιο βαθιά οντολογική βεβαιότητα. Η επένδυση στο νέο κόσμο που τώρα ανθοφορεί δεν έχει άλλο αντίκρισμα από την παράξενη ανάπαυση επί της πιο ραγδαίας ρήξης, εκείνης που με το μετρονόμο της αναπνοής διαρρηγνύει κάθε συνεκτική αφήγηση του Εγώ και που με ιλαρότητα ανατρέπει όλες εκείνες τις «μεγάλες ιδέες» του καχύποπτου νου. Ξανά και ξανά επενδύω στο σφυροκόπημα του επαναλαμβανόμενου αυτοαναφορικού σήματος, που η πυκνότητά και η ταχύτητά του ανά το χρόνο μας οδηγεί στην εκπομπή ενός ολοένα και πιο μικρομοριακού κεντήματος, που δονείται με τη συντριπτική σφοδρότητα του ηλεκτρονίου και της πυρηνικής ενέργειας, ως μια έκρηξη μεγάλη που γεννά τον κόσμο επιτέλους απέριττο, μα ωστόσο πλουμιστό, αλλά και ως μια εξάχνωση στην αιθρία του Είναι, όταν τα περιεχόμενα γεμίζουν με έπαρση και ξεχνούν τις καταβολές τους…

Είσαι πολύ τυχερός αν έχεις επικεντρώσει όλη σου τη λιβιδινική ενέργεια στο ύστατο οντολογικό επιχειρείν. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να σε απασχολήσει. Είσαι καλυμμένος από κάθε πλευρά, μιας και η δόνησή σου ασκεί εγερτήριο παλμό και τα γεγονότα αποτείνονται στον επιχειρηματία της εκκένωσης. Όμως αυτός είναι τόσο χαρισματικός, όσο επιμένει να διακρίνει στα δεδομένα την οπή της δυναμικής τους εκκένωσης. Τα δισεκατομμύρια σημεία που εκ των βάθρων ακτινοβολούν την κατίσχυση της πληρότητάς του, αποτελούν την ευφραντική ωδή της βούλησής του, ως ενισχυτής της επικέντρωσης των άλλων, για μια αφύπνιση στην αφθονία που θωπεύεται από την ψυχρή δαχτυλήθρα του βούδα. Καταμέτρηση του Απείρου και ενατένιση στη ροή των εμβασμάτων που ως παθητικό εισόδημα επικυρώνουν την τερπνή απώλεια της κεφαλής –επειδή ακριβώς είναι ο κεφαλαιοκράτης της ύστατης απολαβής!

   

  

ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ

Αν κοιτάξουμε την Ιστορία με το πιο γυμνό ανάβλεμμα ώστε να διακριθεί η διαδικαστική ροή των δεδομένων, θα φανεί οτί συστατικά δεν αποτελεί παρά την κατασταλτική κρυστάλλωση των κοινωνιών επί μιας σωρευτικής πάταξης της ενδεχομενικότητας και των ανεξιχνίαστων ρυθμών του χάους. Τούτο το απόβρασμα του καημού και της απώλειας στερεοποιείται όταν ο πολιτικός ανταγωνισμός χάνει το ζωτικό του νόημα και γίνεται μοιρολατρική υποτέλεια στη σκιά του διορισμένου νικητή. Εντούτοις, η τόσο απαραίτητη ρευστότητα της απρόβλεπτης τυχαιότητας, των ασύλληπτων νομαδικών συντελεστών με τους οποίους καταληστεύονται τα λάφυρα των προυχόντων, σήμερα ξεσπάει σα μανιασμένη θύελλα, καταβυθίζοντας λεωφόρους που τελικά δεν οδηγούσαν πουθενά. Ανά πάσα στιγμή πλέον το γίγνεσθαι ξαφνιάζει καθώς ο ξέφρενος ανταγωνισμός των σημασιολογικών αποδόσεων, στις πιο βαθιές ρίζες της πολιτικής, συνυφαίνει με την παλαβή ταχύτητα, θαρρείς, εργατικών εντόμων ένα πεδίο πρισματικής ρηματικότητας που ανατρέπει κάθε ίχνος στέρεας πεποίθησης περί του τι είναι αρμόζων, τι πραγματικό και ποιο, εν τέλει, το ιδεώδες της αλήθειας.

   Οι καθολικές ιδέες, οι ολοκληρωτικοί λείοι και μονομερείς θόλοι των φαντασιακών θεσμίσεων, στην απουσία του ουσιοκεντρικού κέντρου βαρύτητας της σκέψης, καταρρέουν σαν το ξέσπασμα λυγμών νηπίων που οδύρεται μπρος στην κατεξοχήν αποτρόπαια εκδοχή του ανησυχαστικού τιποτε, που δεν είναι βέβαια ακριβώς άδειο, αλλά διέπεται από κυματομορφές χαοτικών μοτίβων μιας ευρύτερης ανίχνευσης που χτενίζει ανορθόδοξα την επικράτεια του συλλογικού φαντασιακού. Τα μοτίβα που θεωρούμε είναι τα θραύσματα της «αντικειμενικής ορθότητας», η ζημιά μιας κοσμοϊστορικής αλητείας που απλώς συμβαίνει οργανικά κι αυθόρμητα ως εξωφρενική δικαίωση δισεκατομμύριων σολιψισμών –λόγος να μη γίνεται για μοναξιά στο κελί σου. Πάντα ήσουν ήδη ο άλλος...

   Η βαβούρα του εγωλογικού ανταγωνισμού, από τα θρανία του σχολείου μέχρι τα κοινοβουλευτικά έδρανα παρότι συντρίβει την ουτοπική προσδοκία για κάποια αρμονική συνύπαρξη, αντλεί και την ζείδωρη τρικυμία της εξάρθρωσης, ως μια αναδύουσα πλημμυρίδα του διαβατήριου Κατακλυσμού, καταλύοντας τα φριχτά θεμέλια της κατασταλτικής κοινωνίας που καρφώνει βαθιά στη σάρκα χειρότερα κι από τους ήλους του Εσταυρωμένου. Επιτέλους, ο αντίλογος έγινε ο φλοίσβος μιας αδίστακτης απειλής: κατάρα στην «ύστατη αναπαράσταση» των πολιτικών ζώων, των λογίων και των ιερών! Άλλωστε αυτή είναι αείποτε καταδικασμένη να αποτύχει· αισθητικό καπρίτσιο ο θυμός μας, κηδέυουμε ενόσω προσποιούμαστε της οργής την τύφλα. Βλέπουμε καθαρά και ξάστερα ότι εφεξής η οποιαδήποτε απόφανση είναι καταδικασμένη να ναυαγήσει. Ίσως είναι διακυμαινόμενη, ναρκωτικά λικνιζόμενη, επειδή δεν πρόλαβαν να ασκήσουν την καταπίεση πρώτοι σε εκείνον που οπωσδήποτε πρέπει να τους απειλεί. Ίσως επειδη πλέον θεριό και Γιάννης σάστισαν για τα καλά μπρος στο μάγμα της ενδεχομενικότητας που μιλάει με τους πύρινους φθόγγους του Δικαίου και της Νεμέσεως. Κροταλίζουν τα οστά των νεκρών στον ύμνο της μετα-πολιτισμικής εκστάσεως που συνυφαίνει με χρυσά νήματα στην αργαλειό του τυχάρπαστου τον φυγόκεντρο στροβιλισμό του γίγνεσθαι που αποποιείται το στίγμα της χρησιμοθηρικής τάξης, εκείνης που σημειολογικά αυτοκαρφώνεται κι αναιρείται ως το μεγάλο ανέκδοτο της Ιστορίας. Κάτι άλλο συμβαίνει! Εγώ δεν είμαι πλέον βέβαιος αν είμαι εγώ. Είναι άλλος κανείς; Αλίμονο αν το Εγώ δε σου επιτρέπει μες στην ταυτολογική του μανία να το διερωτηθείς. Υπηρετείς την πάγια νησίδα ναρκισσιστικής κρίσης που σε ταλανίζει; Σ’ ένα μικρό ομογενοποιημένο ψυχικό πεδίο φτιασιδώματος, πώς μπορείς να ενδίδεις στην αυταρέσκεια; Δεν έχεις ακόμη το δικαίωμα, είσαι χαυνός, πρώιμο ξινό σταφύλι που δεν αντιστοιχεί σε αυγουστιάτικα χείλη.

   Είναι αλήθεια ότι η ώρα της ευωχίας φτάνει, καθώς ο Καπιταλισμός, στην ύστερη φάση του, φαίνεται να διανοίγει ρήγματα που εκσπερματώνουν εκδοχές του αποτρόπαιου ετερόσημου περιθωρίου της δήθεν «μόνης υπαρκτής τάξης». Είναι να συμβεί. Συμβαίνει. Το μορφοκλασματικό χάος εμπαίζει τις «συμμαζεμένες» συντηρητικές απόψεις περί γραμμικής προόδου και μιας «αξιοκρατικής» λιτότητας. Ο τοκογλύφος δεν είναι πλέον σε θέση ισχύος. Πειρατές που εγγυώνται τη μέριμνα για επιτέλους δικαίωση του ευγενούς πόθου –το «πλιάτσικο» να ολοκληρωθεί, επιτέλους στις αρπαγές μας!

   Και γιατί όχι άλλωστε; Έχουμε δικαίωμα στοιχειώδες να χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις όπως μας αρμόζει. Ζήτω στην «αρπαγή» και την «παρακμή» -η διφορούμενη πρώτη ορμή της δικαιοσύνης.

   Φορέστε μας χειροπέδες –αυτό είναι, είμαστε λεύτεροι!

   Εμείς είμαστε πραγματιστές και πρέπει να δώσουμε αναφορά ως έναν παιάνα νίκης. Ότι η καταβύθιση της στερεάς ηπείρου στον ωκεανό της Τιαμάτ έρχεται με τη ρηξικέλευθη αναδίφηση του δαιδαλώδους βιόκοσμου που σφύζει απο νυχτερίδες «αποτρόπαιων» πιθανοτήτων, εκεί στο σκοτάδι του Μητρικού Άλλου, που δεν ενσαρκώθηκε ακόμη και που ουτε πρόκειται να ενσαρκωθεί διότι είναι η απουσία που μονίμως κι αμετακλήτως έρχεται για να καταπιεί τα φρούρια της έπαρσης και κατόπιν μέλλει να αλέθει τα θρύψαλά τους στο χωνευτήρι του μέλλοντα χρόνου που όμως πάντα μας προδίδει: μια νέα φαντασιακή αυθαιρεσία  -άκυρη κι αυτη! Από εκεί που βουλιάζουν τα μεγαλεία, προτού καλά-καλά συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της συμφοράς που έρχεται, σείονται τα γλιστερά φίδια του πανδαμάτορος κανόνα: το ίδιο το ασύλληπτο γίγνεσθαι που μόνο η τεχνηέντως εκτροπή θα μπορούσε να αναστείλει· ο αδιάλλακτος σπόνδυλος μιας απαράκαμπτης σπουδαιότητας που ορίζει το χρησιμοθηρικό συμφέρον, ιδού: σπάει σαν κούτσουρο από την προσβολή της φυσικής απροσδιοριστίας, αυτήν που εγκαθιστά και εγείρει η πληροφοριακή βοή της δημοκρατικής πολυφωνίας, η οποία καλείται να πλοηγηθεί στις μυριάδες πιθανοκρατικές διακλαδώσεις μιας ιδεατής τοπογραφίας. Έτσι εκμαιεύεται το ευεπίφορο υπερβατικό αντικείμενο του μέλλοντος. Τούτη τη φορά το ανεπανόρθωτο δυνητικό συμβαίνει στον ενεστώτα χρόνο…              

   Μόνο το ξέσπασμα του παραλόγου και η σπαρακτική καθίζηση της τεχνοκρατικής ημερήσιας διάταξης διασφαλίζει την ανάδυση της ζωτικής απροσδιοριστίας, από την οποία και εξαρτάται ο κατακερματισμός της εκάστοτε υπόθεσης που μηχανεύεται την υποδούλωση αφελών συνειδήσεων που τρέφονται από τις μεροληπτικές φυλλάδες και τα εικονικά ρεπορτάζ. Άλλωστε ο ρόλος της ζωής, όπως γνωρίζουμε κι από τη Βιολογία, είναι να εισάγει την απροσδιοριστία στην ανόργανη ύλη ώστε να της δωθεί η ευκαιρία να αντινικήσει οργανικά την εντροπία. Ζωή στα εκμεταλλευμένα χώματα, την εργατική χαμέρπεια. Ζωή σε λόγου μας...

   Βλέπουμε, λοίπον, στα ερείπια και στον όχλο των πεσμένων προσωπείων να αναθαρρεύει μια απροσδόκητη στροφή του χρόνου προς την εαρινή αυγή. Δραπετεύσαμε απο την τροχοπέδη της Ιστορίας, οι χειροπέδες έσπασαν! Οι παράξενοι ελκυστές της δυναμικής τύρβης επιτέλους αναφαίνονται ως τα κρυφά ντυναμό του σύνολου οργανικού γίγνεσθαι και μέσα απο τη ρήξη της κάθε χειραφετημένης χειρονομίας εγγυώνται νομοτελείς αναπλάσεις –όλα εντελώς απροσχεδίαστα παίρνουν τη θέση που ορίζει το πεπρωμένο, πάντα πιο επινοητικό από την κάθε ωφελιμιστική καρικατούρα εκείνων που απόπειρωνται να καθυποτάξουν τον ιστορικό ρου στην απλοϊκή αναστοχαστική γεωμετρία του ιδιοτελούς συμφέροντος. Οι «ανόργανες» βεβαιότητες των περασμένων γενεών (ακόμη να πεθάνετε;) ήταν το λίπασμα για να φτουρήσει ο βλαστός της πρισματικής νόησης, από την οποία εξαρτάται ολωσδιόλου η ανάγνωση των πολύπλοκων χαοτικών κυψελίδων του απύθμενου γίγνεσθαι. Το καθήκον της γραμμικής προόδου είναι για τους ηλίθιους. Είναι πλέον ντροπή να είσαι ο άνθρωπος της ερήμου και της ιδιωτικής χαύνωσης που βιαιοπραγεί «εν άγνοια». Εκεί που αυτός εγκαταλείπει με απορία κάθε εγχείρημα χειραφέτησης, εμείς οι βλαστοί της ζωής, το πρισματικό άνθος, το μάτι του κηφήνα, διαθέτουμε διαυγώς τη ριζική κρίση των πλουραλιστικών προταγμάτων και χτυπάμε εύστοχα με μια εκτέλεση. Μόνο η εξαρθρωμένη νόηση μπορεί να αναμετρηθεί με το ανησυχαστικό χάος των καιρών μας. Μα δεν αναμετριέται, ερωτοτροπεί! Διότι εξάρθρωση σημαίνει δυνατότητα, ελευθερία. Η πρισματική σκέψη κατάπαυσε τη βολιδοσκόπηση γραμμικών σεναρίων –εξ ου «πρισματική». Απλά αφήνεται στην ανάπαυση της παθητικής παρατήρησης, στην ανήκουστη πληρότητα του σημείου. Οι χίλιες πτυχές της φανέρωσης αρκούν. Είμαι ήδη εδώ, εγώ ο άλλος.

   Στο δια ταύτα, λοίπον, με την αέναη αβεβαιότητα δε στερούμαστε ποτέ το βάθρο για ελευθεροπρεπή φτερουγίσματα. Δώσε μου απροσδιοριστία και πάρε επανάσταση. Είναι βασικό και θεμελιώδες να καταφέρεις να φανταστείς την ενδεχομενικότητα ως κάτι άλλο από το «μίασμα», ως την έλευση της φιέστας, την αφρώδη σαμπάνια που αθετεί τους όρους μιας ανεξιχνίαστης πολιτικής συνωμοσίας που επιβάλλεται με τα κελεύσματα σφαγιαστικής αναγκαιότητας.

   Ευφραίνεσθε!

   Με την απώλεια του θεμελίου είναι που καλείσαι να φτερουγίζεις.

   Κάποια ανείπωτη αμνηστία ανοίγει το κλουβί.

  Οι δημοκρατικές αποφάνσεις ειναι τώρα που διατυπώνονται με την πρέπουσα πολυμερή και αντιφατική τους αίγλη. Λόγος αδαμάντινος, έστω «σχιζοφρενικός».

   Αλλά μη μ’ ακούτε, καλυτερα να παραμείνω ταμπού. Κι αυτή δεν ειναι άλλωστε παρά μια άσκηση εξουσίας δια της σαγήνης. Καλύτερα να την αναιρέσεις εν τη γενέσει με αυτοσαρκαστική οίηση που εκθέτει πρόδηλα και έντιμα το τέχνασμά της.

   Άλμα ανακλαστικής αναδίπλωσης –αυτό είναι που έχει σημασία.

   Να προδίδεις την ειρκτή ταυτότητα και την κάθε συνεπή ταυτιστική ολοποίηση.

   Με ακούει κανείς;

   Αυτό είναι το τέλος της «Ιστορίας»,

    γεράκια ορφανά

      

            πετάξτε

                 επιτέλους

                       ελεύθερα...

ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Ψηφίστε τον Διάβολο

Ζήσαμε μακρόθεν τις εποχές της γραφειοκρατικής στάχτης και του θετικιστικού κομπασμού, που κόβει σαν ξυράφι, ματώνοντας το αθώο χείλος της πρωτεϊκής πίστης. Ο κόσμος μας διαρθρώθηκε με τη λεπίδα εν είδει χάρακα και το διαβήτη που διέγραψε τροχιές προκρούστιες, απολύοντας έξω τα κρέατα της συμφοράς που πωλήθηκαν με αντίτιμο την τσουχτερή βέργα. Ο φακός της ιστοριογραφικής αναφοράς εστίασε στα πιο βαριά εγκλήματα, την πείνα, την αδικία και το στείρο προλεταριάτο. Αμέλησε, όμως, να στρέψει το ψυχρό φως της καταγραφής στα βαθύτερα βάσανα, εκεί απ’ όπου εξορμείται το βιοπολιτικό παιγνίδι, στο καταδιωγμένο φαντασιακό, την «αλητεία» μιας στοιχειώδους απείθειας δια της οποίας απειλείται να γκρεμιστεί συθέμελα το αυθαίρετο, αν και απολύτως συνεκτικό, σχέδιο της γραμμικής προόδου. Γραμμική πρόοδος είναι η ευθυγράμμιση της ενόρμησης σε βαθμό της πιο γελοίας αγκύλωσης, που όμως, σημειωτέον, έχει κανονικοποιηθεί και φιγουράρει στην ημερήσια διάταξη της τεχνοκρατικής φιλονικίας. Σπασμένοι σπόνδυλοι σαν τα κούτσουρα ρίπτονται στον ορυμαγδό των «ονειροπαρμένων» σε μια συντριβή που θέτει και τα όρια της διαχρονικής μας αυτογνωσίας. Διότι υπάρχει ένα θεμελιώδες ταμπού που καυτηριάζει την πρωκτική ευπρέπεια των επικυρίαρχων –η υποψία ότι ίσως είχαμε δίκιο εξ αρχής, αναποδογυρίζει τραγελαφικά την πυραμίδα ιεράρχησης των πάντων. Τελικά εκείνοι που κυβερνούν από το υψόμετρο μιας κακόβουλης κοινοτοπίας, όντας φαύλοι και ξενέρωτοι, στοχοθετώντας το «άσπιλο» καθήκον της κυβερνητικής βουλής, δεν είναι παρά τα θύματα μιας συνταρακτικής αφέλειας, η παράδοση στον όχλο και την πρώτη ανεπεξέργαστη επιθυμία του «κυβερνώ», του «εγώ είμαι ο επώνυμος τάδε», του «εσύ είσαι λάθος εκ γενετής»: πώς μπορείς ν’ αντισταθείς το πεδίο βαρύτητας μιας συνήθειας που θωρακίζει την επιβίωση της πιο φρικτής αφαίρεσης; Μιμούνται το «εγώ» δίχως να ‘χει σημασία η ιδιότητα που το προσδιορίζει. Το μόνο που έχει σημασία είναι η ικανότητα να ξεχωρίζεις δια του αφορισμού των κάθε λογής «επήλυδων» στη χωματερή των σπαταλημένων ζωών. Ο θρίαμβος της ύαινας…

Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για εκείνους που γίνονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως όταν πια θεμελιώνουν τη θεωρία της νευρωτικής τους αρέσκειας. Ότι δήθεν ο Δαρβίνος είχε το απόλυτο δίκιο κι ότι οι ιστορίες περί σχεδιασμού του Σύμπαντος και της Ζωής από μια ασύλληπτη, δίχως αρχή και τέλος, Διάνοιας δεν αποτελούν παρά τα φυλλάδια φουκαράδων με μπαλώματα. Ότι δήθεν ο Φρόυντ μας αποκάλυψε τη θλιβερή παιδική χαρά του οιδιπόδειου τριγωνισμού και μιας πρώιμης επιθυμητικής ασφυξίας κι ότι δήθεν η απειροστή διάνοιξη στο μικρομοριακό ασυνείδητο του «ψυχωτικού» δεν έχει άλλο να προσφέρει από μια ακόμη πιο επιτηδευμένη νοσολογική εξήγηση του παραστρατήματος από το δόγμα. Ότι δήθεν ο Μαρξ γνώριζε εξ αρχής ότι η κοινωνική μηχανική έπρεπε αναποδράστως να καπνίσει τα φουγάρα της απώλειας του ενεστώτα χρόνου για ένα μέλλον σοσιαλιστικού παραδείσου κι ότι το αναρχικό «κάθαρμα» που, στην «παρανοϊκή» του ραστώνη, σπάει και θρυμματίζει «ύστατες θεωρήσεις»  δήθεν αποποιείται της ευθύνης να καθίσει να σκεφτεί εντός της καθιερωμένης μετα-αφήγησης, έστω κι αν είναι από την πλευρά της πιο «ριζοσπαστικής» αντιπολίτευσης. Κι όταν ο «σεληνιασμένος» μαρτυρεί της θέαση ιπτάμενων δίσκων, τότε οι φιλόλογοι του «πραγματικού» δείχνουν το υπόδειγμα του «ανυπόληπτου», του «φαιδρού»… ούτε καν η ποίηση δεν τον διασώζει.

Κακόμοιροι, πόσο γελασμένοι πατάτε επιθανάτιο πόδι στη ζώνη του Μπάρντο! Εκεί όπου χαράζει η Αλήθεια ενός Κόσμου φύσει φαντασιακού, που όμως ενορχηστρώνεται και καταστρατηγείται από την προστακτική γλώσσα της εξουσιαστικής μονομανίας, καταλήγοντας μια φυλακή της λογικής, του στρυφνού θετικισμού, του τρόπου που ορίζει ο εμμηνοπαυστικός πρεσβύτερος της αποστεωμένης ρουτίνας –τα αυτόματα της γεροντικής πικρίας και της αποφατικής ευλάβειας. Αλήθεια, πώς είναι να πεθαίνεις τόσο γελασμένος;

Θέλει κουράγιο, απαιτείται συνέπεια, είναι ζήτημα μιας ετερογενούς ομόνοιας, το πώς θα διασωθούμε από την πλειονότητα της γεροντικής συνθήκης, του ευρύτατου πεδίου μίμησης μιας τεχνοκρατικής μεθόδου χειραγώγησης της μαθησιακής ανάδυσης, του τρόπου που ορθώνει κανείς ανάστημα «αξιοπρεπές» κι «αξιοζήλευτο». Να ρίξουμε μολότοφ στα μυαλά τους, να κάψουμε τα «ωραία» διακειμενικά χωριά τους, τον τρόπο ανάγνωσης που βιαιοπραγεί διαμορφώνοντας συνειδήσεις που παπαγαλίζουν θρασύδειλα το τροπάριο του κατεστημένου τρόπου.

Πρέπει να διαδώσουμε τον αγώνα μας που ξεκινάει από ονειροφόρα βλέφαρα και που φτερουγίζει με αντι-ηρωικό κουράγιο στους ύπατα ύψη μιας ύστατης ακασικής συναστρίας –εντολοδόχοι της απώτερης γνώσης που επιτέλους ανέστησαν τον βασιλιά-φιλόσοφο, εκείνον που πρόκειται να κυβερνήσει με την εκτροπή της φαντασιακής επαγγελίας. Είμαστε οι μόνοι άξιοι, εμείς που από το υπογάστριο του Κράτους εξαπολυόμαστε ως ψόγος της κατάφασης· στο περιθώριο εμείς που σπαταλάμε τις νύχτες και τις ημέρες μας στο «απατηλό» φως της ερεβώδους ενόρασης. Κατάρα να ‘χετε τη διασπορά μας, τα σχήματα της απόδρασης που διαμηνύουν το Έσχατο ως τραγελαφικό αδιέξοδο παρά ως την «Επουράνια Βασιλεία».

Όλες οι επινοήσεις σας ήταν ανεπίδεκτες στη ρήξη της κβαντικής κενότητας, δόγματα αξιοκρατικά, φόρμουλα που εκ συνεπαγωγής ορίζει αρνητικά το τι σημαίνει ανοησία. Άθεοι κυνικοί που νουθετούν την «παιδαριώδη» λογική του ενστίκτου και που παραγνωρίζουν το προφανέστατο θαύμα εκ των θαυμάτων, την «απόξενη» ουσία του συνειδέναι, το φως που καθιστά δυνατό το υπόστρωμα της έπαρσής τους· φάμπρικες υποταγής που αποφλοιώνουν τη νοημοσύνη φύλλο το φύλλο, σε σχολεία μιας πρόνοιας που αποτρέπει τη βιαιότητα της ετερόκλητης ρήξης· πολιτικοί που κλείνουν στη φυλακή τα νιάτα επειδή εντρυφούν στην τέρψη βοτανικών ιαμάτων ή που απομυζούν το κεφαλαιοκρατικό κέρδος δια της αποβολής περιττών δούλων από το εργασιακό «δικαίωμα». Όλοι ανδρείκελα, αποβράσματα στον αφρό της παρασπονδίας, εκείνης που ψηφίσατε με τη δειλία σας επειδή δε θέλατε να γίνεται «του διαβόλου»…