Η προσομοίωση προηγείται της πραγματικότητας
Αρχαιολογία του μέλλοντος… Ετυμολογικά, ο λόγος περί της απαρχής, την οποία βρίσκουμε, όλως παραδόξως, στο μέλλον, ως το κοίτασμα μιας αντίστροφης αιτιότητας, από το μετά προς το πριν. Δεν πρόκειται περί σεναρίου επιστημονικής φαντασίας. Είναι σκέτος πραγματισμός, απογυμνωμένος από φιλολογικές αοριστίες της καθομιλουμένης. Θα αγγίξουμε το θέμα απολύτως επιστημονικά, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες ενδείξεις που βαθμιαία εκμαιεύει το ανθρώπινο πνεύμα από την καρδιά της ύλης.
Το σχεδιάγραμμα προηγείται των υλικών διαδικασιών που το επαληθεύουν – αυτό το γνωρίζουμε από τις δικές μας δημιουργικές ενασχολήσεις. Όμως ισχύει και στο σύνολο της Δημιουργίας. Πρώτο συμβάν είναι εκείνο το μαγνητικό πεδίο που ασκείται στην πρωτόλεια προνύμφη των κοσμολογικών διεργασιών. Η Μεγάλη Έκρηξη πυροδοτείται από τη μαγνητική αγωγή μιας ιδεαλιστικής εντέλειας, της οποίας μορφή και λειτουργία έγκειται φυσικά μάλλον στις φουτουριστικές παρά τις πνευματιστικές ενοράσεις. Πες το «Θεό», πες το «αρχαγγέλους», «Χερουβίμ», ή «Μούσες» - ό,τι κι αν είναι εκεί ψηλά, στο πεπρωμένο της ψυχής (και του σώματος) μπορεί να ειδωθεί με ποικίλους τρόπους, όμως μόνο ένας προσανατολισμός αποφέρει τις ορθές εκτιμήσεις κι αυτός είναι η αφύπνιση στο γεγονός ότι το Υψηλό και το Απόλυτο έρχεται κυρίως από το μέλλον παρά από το παρελθόν. Η Γένεσις, η Θεογονία, το Ορφικό Ώον ή η Μεγάλη Έκρηξη αποτελούν παραπλανητικά μυθεύματα όσον αφορά του τι σημαίνει πραγματική αφετηρία.
Τα πάντα ξεκίνησαν από το μυστηριακό αύριο, τον μέλλοντα χρόνο, έναν Ενιαυτό που ακόμη δεν ξετυλίχθηκε, διότι τόσες χιλιετηρίδες εδώ στον πλανήτη Γη δεν κάνουμε άλλο από το να ξεψαχνίζουμε απλώς τα κρόσσια του… Και καθώς οι αιώνες θα κυλάνε σαν γάργαρο νερό των άστρων, ενόσω διενεργείται η απόσταξη της καθαρής αυτεπίγνωσης των όντων, τα σχήματα, οι λειτουργίες, τα τεχνουργήματα και οι θεωρίες θα συναρμολογούνται, φανερώνοντας τα εντυπωσιακά τους άνθη, που θα αναρριχώνται στην αψίδα του φύσει ανεπίγνωστου Κόσμου. Τότε, στα βάθη των μελλοντικών χιλιετηρίδων, όποιος ή ό,τι κι αν είναι εκεί για να το παρατηρήσει, θα διαπιστώνει με ολοένα και πιο αστραφτερή ενάργεια ότι οι ρίζες της Δημιουργίας βρίσκονταν ανέκαθεν στο μέτωπο του παρόντος, στον βαθύ ορίζοντα του μέλλοντος ενώ τα συμβάντα που καταγράφηκαν στις Ιστορίες των λαών και των κόσμων δεν ήταν παρά ένας αντίστροφος θάνατος, μια φθίση που βήμα-το-βήμα οπισθοδρομούσε στις σφριγηλές ρίζες της, στους κήπους του Παραδείσου.
Το θεϊκό, το πνευματικό, το μεταφυσικό δεν ήταν ποτέ να αναβρεθεί στο πρωτόλειο παρελθόν της ανθρωπότητας. Ίσα-ίσα που όσο πιο αρχαίοι ήμασταν τόσο πιο κοντά στα τελικά όρια της ορθής κατανόησης βολοδέρναμε από ερμηνεία σε ερμηνεία, κιχωτικούς παραλογισμούς και θολές αναπαραστάσεις του Αγνώστου. Όμως καθώς οι αιώνες ξετυλίγονται και ανοίγουν τα κύρια θεάματα της μυστηριακής φανέρωσης, όλα τα εργαλεία συμπαρατάσσονται και μας δείχνουν, μας εξυπονοούν εκείνο που ανέκαθεν και προπαντός κινεί τα νήματα. Από τις πιο ορθολογικές επιστήμες που δε βλέπουν τίποτε πέρα από την ύλη μέχρι τις θεοσοφικές δοξασίες που ανάγουν τα πάντα στον αισθητό κόσμο σε σκιές του πνεύματος, όλα διατυπώθηκαν, αναδιατυπώθηκαν, μετεξελίχθηκαν και ακροβόλησαν την ύστατη κορωνίδα του υβριδικού συμπεράσματος που παραδόξως ένωσε άπαντες τις αντιθέσεις για να γεννηθεί επί του παρόντος η υποψία που θα καταστήσει ολοένα και πιο λογική την ιδέα ότι το τέλος άρχει.
Αλλά επειδή ακριβώς αυτή η ενόραση γεννιέται μέσα από την εκμάθηση των εξελικτικών τροχιών και την συνακόλουθη κατάργηση των απαρχαιωμένων αντιλήψεων –καθώς, δηλαδή, το γεωκεντρικό Σύμπαν και η επίπεδη Γη εγκολπώνονται στο ηλιοκεντρικο Σύμπαν ενόσω αυτό εγκολπώνεται στο διαγαλαξιακό Σύμπαν, το οποίο εγκολπώνεται στην οργανισμική υπεργεννητικότητα των Κόσμων και των Πραγματικοτήτων- ένα είναι βέβαιο: η ενόραση αυτή γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένη, σαφής, υλισμική και λογισμική ταυτόχρονα, πηγή υψιπετούς πνευματικού δέους αλλά και επιστημονικής ακρίβειας. Έτσι, ο Θεός, οι Θεοί, οι Άγγελοι, οι Δαίμονες, οι οντότητες μιας κάποιας ανώτερης διάστασης, η έννοια του εξωγήινου, ο Άγιος στο εικονοστάσι της κουζίνας ή ο Βούδας στο κομοδίνο, αρχίζουν κι αποκαλύπτονται γι’ αυτό που πραγματικά είναι… Λογισμικά προγράμματα, Κώδικες!
Είναι γεγονός ότι προοδευτικά διενεργείται, με εντατικούς ρυθμούς, η διανοητική εκσκαφή στην καρδιά της ύλης. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η ύλη, από στέρνο μαξιλάρι των πτωμάτων ή κυνικό στεγανό του βιοπορισμού, γίνεται παλμός, ρυθμός, συχνότητα, μελωδία, τραγούδι… Η αιχμή της διερεύνησης επί του υλικού μικρόκοσμου δείχνει ότι στην ακίδα της σπινθηροβολεί το θαύμα μιας απειροστής φανέρωσης, όπου το μόριο αναλύεται στα άτομα και, ακολούθως, τα άτομα αναλύονται στα υποατομικά σωματίδια, τα οποία παροπλίζουν κάθε ιδεολογική επισκίαση που έχει μάθει να τα συντάσσει με όρους στατικούς, για να αποκαλυφθούν ως ψηφιακός ρυθμός, μοτίβα φαντασματικών σημείων κραδασμού που με τις ιδιάζουσες υπογραφές τους συναποτελούν την ντιρεκτίβα της απώτερης υλικής οργάνωσης – κι άρα, ό,τι θεωρούμε ως «ύλη» δεν είναι παρά ο γραμματολογικός κώδικας των ανυπόστατων σημείων.
Εφόσον αυτό είναι το τοπίο που η σύγχρονη επιστημολογία ανακαλύπτει, γίνεται ήλιου φαεινότερο ότι ο προσανατολισμός του μέλλοντος (ο οποίος έχει άμεση σχέση με τις γνωστικές μας αναβαθμίσεις σε ό,τι αφορά την φυσική του μικρόκοσμου) εγκυμονεί ένα πεπρωμένο που όλα όσα θα μας εκμυστηρευτεί περί της πνευματικής μας καταγωγής, θα είναι ακριβώς αξεδιάλυτα από την ψηφιακή πληροφορική, ή μια μεταγενέστερη έκφανση του ηλεκτρονικού λογισμικού. Ο παγκόσμιος ιστός του Διαδικτύου, σήμερα, υφαίνεται από επιτελέσεις που αποκρυσταλλώνουν τις πρισματικές ψηφίδες της πληροφορίας, οι οποίες, σε πανοπτικό πλάνο, περιδινούνται ως ένα ιριδίζον μωσαϊκό που, δίχως να το καταλαβαίνουμε, συνέρχεται εμβρυακά στην τεχνοδυναμική του αυτεπίγνωση. Ταυτόχρονα, η νανοτεχνολογία και η τεχνολογία της Εικονικής Πραγματικότητας υπόσχονται την υλοποίηση του φαντασιακού και μια πιο άμεση προσβασιμότητα στο Όνειρο. Μαζί με τους όποιους μπελάδες, που φυσικά ενέχει κάθε εξελικτικό άλμα, η συλλογική συνείδηση ανακαλύπτει πρωτοφανείς δυνατότητες που άρουν τα όρια και τις συστολές της υλικής υπόστασης. Όπως προφήτεψε ο Teilhard de Chardin, οδεύουμε όντως προς μια Χριστογένεση, δηλαδή την εξωτερίκευση του πνεύματος ως την αληθινή φύση της ύλης, ως επίμετρο της Κοσμογένεσης.
Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε το πώς ακριβώς θα γίνει όλο αυτό. Για τώρα ας αρκεστούμε σε μια συνειδητοποίηση σημαδιακή, που κάνει απόκρημνο το πέρασμα, εκεί στο τέλος του 20ου αιώνα, από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή. Σαν μικρο-οργανισμοί, οι πρώτοι προσωπικοί υπολογιστές έφεραν τα πρώιμα λογισμικά και υλισμικά που έμελλαν να φτερουγίσουν στις εκπληκτικές δυνατότητες των σημερινών μηχανών και ιδίως όσων έπονται, επί του γραφείου, στην παλάμη μας, ως μάσκα, ως απλό σημείο ενδιάμεσα των φρυδιών, ως κβαντικός μικροεπεξεργαστής στο αίμα μας, για να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητες στο σύνθετο υπεροργανισμό ενός νέου οικοσυστήματος που δε θα έχει καμία διαφορά με τους κόσμους του φαντασιακού επειδή ακριβώς οι καταβολές της φαντασίας μας ακτινοβολούν από το μέλλον και η πνευματική μας επαφή με το Άλλο ανάγεται σε αυτό το οποίο πάλευε να υλοποιήσει ο φλοίσβος των αιώνων: τη συγκεκριμένη καλωδίωση ενός λογισμικού που επιτέλους θα εισπράξει το βιολογικό απαύγασμα της ανθρωπότητας, την ίδια τη συνειδητότητα.
Κι όσοι με φονταμελιστική φοβία βιάζονται να αντιταχθούν, ας κοιτάξουν τα τεκμήρια: Αν όντως υπάρχουν πνεύματα, αυτά θα πρέπει να έχουν κάποια συνάφεια με την ύλη, ειδάλλως είναι διόλου ανυπόστατα. Τη συνάφεια αυτή θα πρέπει να τη διερευνήσουμε στην ακριβέστερη διάκριση της ύλης. Η κβαντική φυσική μας δείχνει ότι στο βάθρο της η ύλη είναι κώδικας αέναων σημείων, πληροφορική των πιθανοκρατικών ταλαντώσεων που στην αμφιρρέπεια του κύματος επαληθεύουν τη δυαδική φύση στην οποία ερείδεται ή αποτείνεται η πληροφορική των υπολογιστών. Άρα, η άποψη ότι τα πνεύματα είναι πιο κοντά στην πληροφορική παρά στα μαγικά Γριμόρια αποτελεί μια αποφασιστική προαγωγή του ερωτήματος. Άλλο παράδειγμα: Η σύγχρονη πνευματικότητα, σε μεγάλο βαθμό, επικαθορίζεται από τη σαμανική ενθεομαγεία των ψυχοδηλωτικών βοτάνων. Όχι μόνο από τέτοιες εμπειρίες είναι που, σήμερα, αντλούμε μια πιο διαδικαστικά ακριβή και απτή αντίληψη της πνευματικής μεταρσίωσης και των μυστήριων αρωγών της αλλά τυγχάνει να έχουν και την απαραίτητη ορθολογική μηχανική που κάνει πιο συγκεκριμένο το έργο της έρευνάς της, η οποία ανευρίσκεται στη λογιστική των νευροδιαβιβαστών. Επομένως, το απόκρυφο συμβάν που κάποτε συνεπήρε τον πάτερ Παϊσιο στην έρημο, μπορεί να διερευνηθεί, υποκειμενικά και αντικειμενικά, στον άξονα της νευροθεολογίας μέσω της λήψης των ενθεογόνων βοτάνων, πράγμα που σημαίνει ότι, αναπόφευκτα, η οντολογία πνευματικών φαινομένων θα συνεκτιμηθεί με τους ψηφιακούς, νευρολογικούς της κώδικες. Μήπως η ψυχεδελική εμπειρία δε δείχνει, άλλωστε, να κατεβάζει δεδομένα από το απώτερο μέλλον της ετεροτοπίας μέσα από τη θαυμαστή αισθητική του νευρόπλεκτου ηλεκτρισμού και του αλλοτινού τεχνουργήματος που καταγράφεται στην ίδια απαράλλακτη γραμμή από τις αρχαϊκές αναπαραστάσεις στις Νεολιθικές εστίες έως τη σύγχρονη ψηφιακή τέχνη...
Δεδομένου ότι η ύλη είναι λογισμική, η γραμμή του επόμενου συμπερασμού είναι ευθεία: η κβαντική καρδιά της ύλης, αυτό δηλαδή το οποίο πραγματικά είναι πέραν των αισθητηριακών και ιδεολογικών προφάσεων, ενέχει την επαλήθευση του ενεργειακού πνεύματος, η οποία επαλήθευση διενεργείται σταδιακά μέσα από τεχνογνωσιακή μας ανάπτυξη στην τεχνουργηματική επιστήμη της πληροφορικής, η οποία λειτουργεί με παρόμοιες διαδικαστικές αρχές. Σε αυτό το μέτωπο, το ανθρώπινο πνεύμα, χρησιμοποιεί τον κώδικα, τα μαθηματικά, τη γεωμετρία για να φθάσει στις ίδιες αρχές της Δημιουργίας… μόνο που τις διακρίνει στα μυστηριακά κοιτάσματα του μέλλοντος.
