ΕΜΠΑΡΓΚΟ

Υπάρχει τελικά ένα αντικειμενικό πλαίσιο ηθικής κρίσης των πράξεών μας; Πέρα από τα αδήριτα και καταφανέστατα εγκλήματα, που ούτως ή άλλως δε χρήζουν κάποιας ιδιαίτερης αναφοράς για να καταστεί κατανοητό το ψυχικό διακύβευμα που αυτά επισημαίνουν, υπάρχει μια πληθώρα παραβατικών πράξεων που μας θέτουν στο κατηγορητήριο. Παρότι οι βαριές αναμφισβήτητες διαπράξεις εγκλήματος είναι αντικειμενικά ποινικά κολάσιμες, οι «πταισματικές» ιδιαιτερότητες που διαφεύγουν του «κανονικού» κάθε άλλο παρά επιλήψιμες θα πρέπει να είναι. Όμως ο νους παραμένει αείποτε ενοχικός διότι δεν μπορεί να αναμετρηθεί με το υπέρμετρα εκτενές αντικειμενικό πλαίσιο της ηθικής αναφοράς. Η παγίωση των κανονικοποιημένων προτύπων δράσης σε μια έκταση, που ιδεατά θα έπρεπε να είναι απολύτως κτήμα του αυθόρμητου αυτοσχεδιασμού της εν κινήσει νόησης, μετατρέπει τη σκέψη σε ένα αργό σύστημα αναμόχλευσης κάποιων προπαρασκευασμένων δεδομένων. Αντί ο νους να επεξεργάζεται σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια τις βιωματικές επιλογές και να τις κατατάσσει στον κατάλογο μιας ανεξάρτητης ιδιοπροσωπίας που καθιστά τον δικό της ορισμό της ακεραιότητας, νωχελικά αφήνεται στην υπαγωγή του σε ηθικές εντολές που αποκρυσταλλώνουν την επεξεργασία αυτή σύρριζα σε κάποια άτεγκτα μορφώματα, κάποια «κιβώτια» ακινητοποιημένης σκέψης που εμπορεύονται στο δίκτυο της κοινωνικής βραδύνοιας.

Δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Όχι, τουλάχιστον για τους αγέρωχους αετούς των όρεων και τις λυγερές λεοπαρδάλεις της σαβάνας. Αφύπνιση συνείδησης σημαίνει αρχικά το να νίψεις τας χείρας σου και να απεμπλακείς από αυτό το δουλεμπόριο. Να πάψεις να πριμοδοτείς την κίνηση της απολιθωμένης ψυχονοητικής ύλης ώστε να σαμποτάρεις από το πιο στοιχειώδες επίπεδο την κυκλοφορία του θανατερού νομίσματος: το Σημαίνον ενός φαντασματικού εαυτού που επιβάλλει την αρχή μιας επίβουλης «ηθικής ακεραιότητας». Πρέπει να βρεις το θάρρος να διερωτηθείς το κατά πόσο επιθυμείς να ακολουθήσεις τα ρεύματα επιθυμίας που φιγουράρουν μπροστά σου ως μια κάποια δολερή βιτρίνα του «ηθικά αποδεκτού». Μπορεί να σε προσελκύσει αρχικά η ευκολία του ρεύματος, το πόσο εύκολα θα σε παρασύρει και θα σε εντάξει στο αλισβερίσι της κοινοτοπίας, σε μια γεωμετρία απλή δίχως τις στερεομετρικές επιπτώσεις που θα είχε η παραδοχή του Διαβόλου. Αν όμως αυτό συμβεί θα έχεις απλά εκτονώσει όλη τη δυνητική παραγωγή ενός αυτοπροαίρετου έργου πολύεδρων συνεπαγωγών σε μια στεγνή, ξεθωριασμένη, μπανάλ τοιχογραφία στους κουρασμένους δρόμους των «ελεύθερων πολιτών».

Η παρέλαση αυτή είναι παρωχημένη, είναι ένας ποταμός χειραγωγούμενων μαζών που μαθησιακά έμειναν στάσιμες ακριβώς στο μηδέν της πήξης –κρύες μάζες, ρεύματα πολικά που απέχουν με το διαμέτρημα ενός βαθιού απολεσθέντος αναστεναγμού από το σημείο βρασμού που εντοπίζεται όταν η προσωπική εξερεύνηση έχει ως μέτρο και γνώμονα την αίσθηση μοναδικότητας, ως μια αψίδα που με όλο της το μεγαλείο ξεδιαλύνει τον εφιάλτη των εγκιβωτισμένων ψυχών.

Αφήστε μας, λοιπόν, να επεξεργαστούμε μόνοι μας τα δεδομένα του γίγνεσθαι· το πώς και το γιατί θα εισέλθουν τα ερεθίσματα σε αυτόν τον πεινασμένο αποδέκτη γνώσης· το με ποιον τρόπο θα τα διερμηνεύσει και ποια ακριβώς σοφία θα ζυμώσει επ’ αυτών. Η νόηση αρμόζει να απαλλαγεί από την αναμασημένη τροφή, τον πολτό αυτών των απελπιστικά εύπεπτων ορισμών της ύπαρξης· τα μαθηματικά για τους μωρούς που μας εγκλωβίζουν σα μια αιώνια περατότητα που δε βρίσκει κανένα διχασμό στο «ένα συν ένα ίσον δυο». Η νόηση διψάει για περίπλοκες αναδιανομές του νοήματος και για την αναδίφηση εγκάρσιων δομών των επίπεδων επιφανειών. Η νόηση εξ ορισμού απαιτεί την βαθιά μικροανάλυση όσων κατά τ’ άλλα είναι υποχρεωμένη να εγκιβωτίζει ανεξέταστα μέσα της, έτσι ώστε να διαιρέσει με πολιτική σφοδρότητα το αξίωμα του «ηθικού επαίνου», αποκαλύπτοντας τις πολλές χειρολαβές της λεηλασίας που διακινεί το «πανόσιο» αυτό εμπορίο.

Ξεκίνησέ το ως πείραμα. Εξοβελίσου από το πλέγμα των δεοντολογικών επιτάξεων που σε καθορίζουν από γεννησιμιού. Τόλμησε να μείνεις γυμνός από προγονικούς μανδύες και θρησκευτικές εγγυήσεις. Γίνε οντολογικά άγνωστος, ξένος, κάτι που ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί εντός της επικράτειας του Ανθρώπου. Υπάνθρωπος ή Υπεράνθρωπος, δεν έχει σημασία, απλώς μείνε γυμνός! Με άλλα λόγια, κάνε θρύψαλα τη συμβολική τάξη που, εν πρώτοις, περιχαρακώνει και κατατεμαχίζει το στοχασμό στα πρότυπα μιας κάτοψης που θεμελιώνει, με την απώλεια του εαυτού, το συγκεντρωτικό οικοδόμημα του Εγώ και που, ακολούθως, ναρκοθετεί κάθε αυθόρμητη τάση για κοινοτική συνύπαρξη που θα σου επέτρεπε επιτέλους να προβείς στην πανδαισία των μεταμορφώσεων -ο Οιδίπους που επιβίωσε της ενοχής για να καμαρώσει απογόνους ελεύθερους από την καταδυνάστευση του αιμοσυγγενικού φραγμού.

Όταν η νόηση κάνει τον πληροφοριακό ρου κτήμα της κι όταν αναμοχλεύει τις πολύεδρές του παρυφές δίχως την παραμικρή υποταγή σε θεσμικά κριτήρια που προδιαγράφουν τη μονοδιάστατη επεξεργασία του βιώματος, τότε είναι που αναβλύζει το μάγμα εκείνο το τρομερό, το μάγμα που λιώνει τους λίθους και τα μέταλλα, που επιτέλους αναδιαμορφώνει και κάνει λίφτινγκ στη γεωλογική φυσιογνωμία του στιγματισμένου προσώπου από τις ουλές της στέρησης. Η λάβα αναβλύζει σαν τον γάργαρο αναθεματισμό του άγριου που δε γνώρισε ακόμη τα κοινωνικοπολιτικά σίδερα, διαβρώνοντας τα κιβώτια εκείνα που μας ευπρεπίζουν στα προβλέψιμα τετραγωνάκια μιας σκακιέρας ασφυκτικής: να μεγαλώσεις, να γίνεις άνθρωπος, να παντρευτείς και να αναπαραχθείς, να γίνεις σπουδαίος καριερίστας, είδωλο του πρεστίζ –ο διαβλητός Βασιλιάς με τη φτωχή εμβέλεια κινησιολογίας.

Τσεκ ματ.

Δικαίωμα στην πολιτική του ριζοσπαστικού και στην απόλυτη ρηξιγενή πλεονεξία, ως το μόνο φάρο ελπίδας που δίνει μια κάποια προοπτική στο μαντρί. Δικαίωμα στη κοινοτική συντροφικότητα και την ομαδογαμική συνεστίαση που θα μας προβιβάσει από το δόλιο τρίγωνο της οικογενειοκρατίας. Πλειοδοτούμε την άπειρη έκταση των συνδετικών μοτίβων και την παραλογιστική αμφισημία των συνάψεων τους. Υπέρθεση του Α και του Β και ως εξ ου εν παραλλήλω πραγματικότητες που στη διακύμανση τους μοιράζουν τερπνά μετεικάσματα ουτοπικής αυθαιρεσίας.

Σε αυτό το ντελίριο του ευφραντικού ψηφιδωτού βλέπει κανείς τα ώριμα σταφύλια του Αμπελουργού και τις γλυκές ευωχίες που προοιωνίζονται από τα φιδογυριστά κλωνάρια του κλήματος.

Ως απάντηση στον θάνατο του Πατέρα, την ενοχή του Υιού και την γενίκευση της Χήρας.ευση της Χήρας.

ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΠΡΙΣΜΑΤΟΣ

Η προσδοκία της Ανάληψης σε μια ανώτερη τοπολογική και γεωμετρική διάσταση, πέραν από μια ορθή διαίσθηση περί του διαδικαστικού πεπρωμένου της ανθρωπότητας, σε αυτή τη φάση είναι και  μια αλληγορία που εξεικονίζει μια άλλου είδους μετάβαση, το ίδιο δραματική, αν και όχι τόσο καταφανής. Αν κοιτάξουμε από απόσταση τις εξελίξεις θα δούμε ότι σε πολύ σύντομο διάστημα επήλθε μια αξιοσημείωτη, από κάθε άποψη, ρήξη με το παρελθόν, τόσο διαδικαστική και δομική όσο και αμιγώς ψυχονοητική.

  Εστιάζοντας σε αυτή τη συγκεκριμένη μετάβαση, θα διακρίνουμε ότι όλη η κοσμοϊστορική αλλαγή έγκειται στο ζήτημα της αναστοχαστικής εξέλιξης –μια εγγράμματη και επικοινωνιακή ζύμωση που ενισχύει την ικανότητα της αυτοαναφορικότητας κατά τη διαχείριση των πληροφοριακών δεδομένων, στη συνεχώς αυξανόμενη συνεστίασή τους. Στοιχειωδώς αναφερόμαστε σε μια ραγδαία μεταμόρφωση της πληροφοριακής οντολογίας. Η μονοδιάστατη πρόσοψη των ιδεών, που επικαθόριζε τα συμπεριφορικά πρότυπα προς μια δύσκαμπτη έκφραση, εγκολπώθηκε αναιρετικά στην αποκάλυψη της πολυδιάστατης φύσης της πληροφορίας των πολύεδρων και εν παραλλήλω ισχυουσών προσόψεων.

  Η ανάδυση της πρισματικής γνωσιολογίας επιφέρει μια πρωτόφαντη συμπεριφορική ευελιξία και προσαρμοστικότητα, που επανακαθορίζει τα πρότυπα με μια πιο διαλλακτική, πλουραλιστική λογική. Ο ανθρώπινος συνειρμός παύει να παρακωλύεται από άτεγκτα διλήμματα οντολογικών επιπτώσεων και μάλλον εξορμείται με ευχέρεια και υπερβασιακό παιγνιώδες πνεύμα, υποσκελίζοντας τις διαζεύξεις των αποκλειστικών οροθετήσεων.

  Η σύνολη επιτομή μεταστροφής, λοιπόν, στη νέα αναστοχαστική διάσταση διακρίνεται από τα ακόλουθα ριζοσπαστικά ρεύματα:

Ø  Ύφεση του διαζευκτικώς αντιλαμβάνεσθαι σημαίνει το τέλος των συγκρουσιακών αφηγημάτων και των οξύτατων ιδεολογικών πολώσεων. Η εκπόνηση μιας συναρτησιακής και συζευκτικής πληροφοριακής ενορχήστρωσης σταδιακά υπερκερνάει τις ψυχοκοινωνικές θρομβώσεις που ψυχαναλυτικά εντοπίζονται στο κομβικό σημείο ηθικού προγραμματισμού, το Υπερεγώ, το οποίο όντως καταποντίζεται στην πλημμυρίδα της πρισματικής πληροφορίας, το σημασιολογικό αυτό χάος που όλως παραδόξως καθίσταται ζωτικό για την ψυχολογική συγκρότηση του υποκειμένου. Εντούτοις, επιτέλους εγείρει, ως επίπτωση, τάσεις αυτοδιάθεσης και φαντασιακής αυθαιρεσίας, που πραγματώνει την προσωπικότητα και την κοινωνία εκ των βάθρων και κατ´ επανάληψιν.

Ø  Τέλος της γραμμικής αιτιοκρατίας σημαίνει αναγνώριση της πλασματικής φαινομενικότητας μιας σαφώς διακριτής αιτιώδους συνάφειας και μιας σπονδυλωτής διάρθρωσης που οφείλεται στις ερμηνευτικές προκαταλήψεις μονολογικών επιστημολογικών παραδειγμάτων. Όπως έχουμε δει στην ιστορία των επιστημονικών ρήξεων και συνακόλουθων επαναπροσδιορισμών, η γνωσιολογία της πραγματικότητας εν γένει μπορεί να αναδιαρθρωθεί με τον πιο εκπληκτικά ρηξικέλευθο τρόπο ανά πάσα στιγμή (βλέπε Θεωρία της Σχετικότητας και Κβαντομηχανική). Ο απολογισμός που κάνουμε τώρα από ένα πανοπτικό αναστοχαστικό επίπεδο μας δείχνει ότι ο προοπτικός ορίζοντας γραμμικών διαρθρώσεων της αιτιότητας είναι ευρύς και ότι επιτρέπει όχι απλώς τη δυνατότητα πολλαπλών προσανατολισμών αλλά και τις εν παραλλήλω παράταιρες ισχύουσες εξηγήσεις των δεδομένων. Εν ολίγοις, στρεφόμαστε προς μια πλεγματική ή πολύεδρη αιτιοκρατία, που αφήνει το ελεύθερο στην ερμηνευτική φαντασία να αποσπάσει τις εξηγήσεις των φαινομένων με έναν διαλλακτικώς υποκειμενικό τρόπο.

Ø  Άρση του μονολογικού σημείου αναφοράς της προσωπικότητας σημαίνει τη σταδιακή κατάργηση της ηθικολογικής μερίκευσης δια της οξείας κατασταλτικής διαμόρφωσης του χαρακτήρα. Οι ανταγωνιστικές θεωρήσεις φαλκιδεύουν από το γόνιμο ενδιαίτημα του Διαδικτύου κάθε πάγιο στερεότυπο που υποτάσσει και διευθετεί τη λιβιδινική ενέργεια. Επιπλέον, η εξεγερσιακή έκθεση μιας πληθώρας εναλλακτικών βιωματικών προσανατολισμών πολλαπλασιάζει τις αυτοσχέδιες δημιουργικές ενορμήσεις της εκάστοτε προσωπικότητας. Με άλλα λόγια, το Εγώ χάνει τη σημασιολογική του προτεραιότητα ενόσω αναδύεται η παραληρηματική α-λογική του μικρομοριακού ασυνειδήτου, της οποίας τα πολυσχιδή κίνητρα προωθούνται από την πολιτική της φύσει ανατρεπτικής επιθυμίας και μόνον.

Ø  Φθίση των δογματικών «αντικειμενικών» μετα-αφηγήσεων σημαίνει απομυθοποίηση των τελικά επίπλαστων πραγματολογικών κι επιστημολογικών δομών κατόπιν της αναγνώρισης τους ως κατοχυρωμένες αυθαιρεσίες υπό την προστασία ευρύτερων προσωρινών μοντέλων σύλληψης της εκάστοτε πραγματικότητας. Καμία θεωρία δεν μπορεί να έχει ύστατη ισχύ παρά μόνο τη δημιουργική διαμεσολάβηση για έναν διηνεκώς επαυξημένο αναστοχασμό που τρέπεται προς τον ορίζοντα της μόνης δυνατής ύστατης θεώρησης: τη συνειδητότητα αυτοαναίρεσης που ξεκλειδώνει αλλεπάλληλες κλούβες και που ρευστοποιεί τα πάντα.

Ø  Το δίπολο μιας σαφούς διάκρισης τάξης/αταξίας ή οργάνωσης/ενδεχομενικότητας παύει να ισχύει, πράγμα που σημαίνει ότι η τάξη δεν είναι πλέον ο ορισμός της μιας και μοναδικής «αντικειμενικής τάξης» αλλά μια ενδεχομενική ανάδυση διευθετήσεων που εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη ημερήσια διάταξη. Το δε χάος δεν είναι το κατεξοχήν βασίλειο της αταξίας αλλά το πελώριο απόθεμα μιας πληθώρας οργανωτικών δυνατοτήτων –η ενδεχομενικότητα διαθέτει άπειρους βολβούς οργανωτικής ενορχήστρωσης. Άρα, η τάξη είναι φύσει πολυειδής ενώ η αταξία του χάους, ο συνωστισμός εναλλακτικών οργανωτικών δυνατοτήτων. Συνέπεια αυτής της συλλογικής συνειδητοποίησης αποτελεί η χαλάρωση των δεοντολογικών δεσμών και η προδιάθεση μιας ριζοσπαστικής δημοκρατίας που εκμαιεύει ετερόκλητους βιωματικούς και θεσμικούς αστερισμούς, πολυπλοκοποίηση του ατόμου και της κοινωνίας.

Ø  Το άτομο δεν είναι πλέον ά-τόμο, δεν είναι μια μονολιθική μονάδα που συναπαρτίζει αθροιστικά το κοινωνικό σύνολο, αλλά μάλλον ένα μορφοκλασματικό ψηφιδωτό, κάθε ψηφίδα του οποίου εμπεριέχει το Όλον, είτε στο μικρομοριακό του βάθος είτε ως αντανάκλαση των ευρύτερων δομών, πράγμα που το καθιστά ολογραφικό. Έτσι, το κάθε υποκείμενο αποτελεί μια συλλογικότητα, μια ετερόκλητη πολυφωνία στην οποία εμφωλεύουν διαδοχικές ετερονομίες. Αν κάποτε, λοιπόν, το άτομο δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για την πολιτική διάσταση του συλλογικού, σήμερα αποτελεί μια κυριολεκτική μοναδικότητα (singularity) καθώς μπορεί να αποβεί το στίγμα μιας παραληρηματικής ρήξης διότι οι δομικές ιδιαιτερότητες που το συναποτελούν είναι ερείσματα κοινότητας με τους άλλους κι ερεθίσματα πολλαπλασιαζόμενης «πανδημίας». Τώρα γνωρίζουμε ότι η μιμητική επιρροή δεν είναι διαδικασία πρόσθεσης/αφαίρεσης αλλά πολλαπλασιασμού/διαίρεσης.

Δίπλα σε αυτές τις μεταμορφώσεις, που η ίδια η θετικιστική θεώρηση των κοινωνικών επιστημών γνωστοποιεί, έχουμε και μια επιστημολογική «φημολογία» περί της αύξησης της ενεργειακής συχνότητας του πλανήτη –οι δονητικοί μεγάκυκλοι φαίνεται να επιταχύνουν την περιοδική επανάληψη της κυματομορφής τους. Πρόκειται για μια πραγματική επιστημονική παρατήρηση που όμως εμπίπτει ακόμη στην κατηγορία της «φημολογίας» επειδή εξακολουθούν να κυριαρχούν τα υπολείμματα υλιστικών-νευτώνειων προκαταλήψεων, καθιστώντας την οποιαδήποτε ενεργειακή ορολογία ως θεωρητική αβαρία. Παραταύτα, η θεωρητική αιχμή των φυσικών επιστημών για κάτι περισσότερο από έναν αιώνα επεξεργάζεται τα φαινόμενα με γνώμονα μια τέτοια ακριβώς ενεργειακή ορολογία, συνθήκη που διανοίγει την αντίληψη μας σε ένα πεδίο ευρύτερων αλλά και λεπτοφυέστερων γεγονότων της πραγματικότητας.

  Η ενεργειακή συχνότητα του πλανήτη μας κυμαίνεται, πλέον, σε οξυκόρυφες, βραχείς κυματομορφές –το σαμανικό κύμβαλο της συλλογικής αυτοαναφορικής έντασης κρούει τις εγερτήριες δονήσεις ταχύτερα. Όντως, η έννοια του συνειδέναι αποκτά μια απτή, διεγερτική ποιότητα... Σε συμβολή αυτής της οικουμενικής μεταστροφής που αναδύεται κι από την ενεργειακή καρδιά της ύλης, βιώνουμε και την αναντίρρητη επιτάχυνση του χρόνου. Όλα πλέον δρομολογούνται με μια συναρτησιακή αμεσότητα. Η γραμμική διευθέτηση τείνει να εξαλειφθεί ολοσχερώς μέσα σε ένα δίκτυο πλεγματικών διηχήσεων και συγχρονικών γεγονότων που διευθετούν τα πάντα υπό τη λογική μιας οργανικής, αυθόρμητης ολοτροπικής εποπτείας. Επιπλέον, ο άτεγκτος, αυστηρός και στρυφνός δυισμός των ηθικών αντεγκλήσεων έδωσε τη θέση του στην ετερότητα της παιγνιώδους αμφιρρέπειας ενώ το άλλοτε βασίλειο του μη-είναι, η περιθωριακή της εγωλογικής πρόθεσης τυχαιότητα αποτελεί πια το θεμιτό κάλεσμα για φυγόκεντρους αυτοσχεδιασμούς απ’ όπου μέλλει ν’ αναδυθεί η θρυλημένη για ουτοπιστές καταφατική διασπορά της ετεροτοπίας. Το δε υποκείμενο γίνεται ένας άπλετος ωκεανός μορφοκλασματικών δυναμικών που υπερχειλίζει το ασφυκτικό πλαίσιο της εκάστοτε ταυτότητας, διαφεύγοντας ακόμη και τις πιο ύπουλες οροθετήσεις του Λόγου, σε μια ανήκουστη πλήρωση της προ-σημειωτικής συνειδητότητας δια της μη-λογοκριμένης ροής των επιθυμητικών ρευμάτων.

 

Αναμφισβήτητα, πρόκειται για ένα μέγιστο πέρασμα γεωλογικής και ανθρωπολογικής εμβέλειας πράγματι σε μια νέα διάσταση. Η συμπάθεια με την οποία συντρέχουν ποικίλες παράταιρες εξελίξεις αποδεικνύει και την ύπαρξη ενός ενοποιημένου πεδίου, στο οποίο συμπορεύονται ταυτοχρόνως οι μεταμορφώσεις όλων των επιμέρους τμημάτων.

  Συμβαίνει! Οι βράχοι φτερουγίζουν την ανάταση μιας νέας πρισματικής σύλληψης· ο νους ενδύεται ξανά τις βρυώδεις γούνες μιας γόνιμης οργανικής έκστασης...