ΤΟ ΑΝΤΙΠΟΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Δεν μπορείς μόνος σου

Να αποζητάς την ετερότητα, κι ας αναστατώνει τον σολιψισμό του εγχειρήματος σου

Να αναζητάς την αποπεράτωση στο έτερο στοιχείο που σε εξαλείφει, διασώζοντάς σε στον κόμβο μιας ανώτερης τάξης

Έτσι συμβαίνει η καινοφανής Δημιουργία…

Επικρατεί αφελώς η κοινοτοπία ότι ο Κόσμος ερείδεται ή αποτείνεται στη Μονάδα. Πνευματικοί και επιστημολογικοί κύκλοι θεωρούν ότι κοινός παρανομαστής όλων των φαινομένων είναι ταυτολογικά η ίδια τους η μοναδιαία οντότητα, δηλαδή η ενιαία συγκρότηση του εκάστοτε σώματος αλλά και των σωματιδίων που το συναποτελούν. Παρόλο που η αναγωγική ανάλυση του σώματος μπορεί να το διαιρεί σε μια πληθώρα πραγματικών ή υποθετικών σωματιδίων, παραμένει αδιαφιλονίκητος ο κοινός παρανομαστής της μονάδας: πάντοτε αναφερόμαστε σε ένα σώμα, ένα σωματίδιο, μια κυματομορφή, κοκ. Έτσι, ως μια απώτερη γενίκευση ισχυριζόμαστε ότι ο Κόσμος είναι ένας, ακόμη κι αν αυτός περιλαμβάνει τις μυριάδες παράλληλες διαστάσεις των πιθανοκρατικών εκπτύξεων, όπως εικάζει μια μερίδα σκληροπυρηνικών θετικιστών με αφορμή τα ρασιοναλιστικά αδιέξοδα που έχει εισάγει η Κβαντική Φυσική. Ωστόσο, αυτή η γενίκευση αλλά και όλες οι επιμέρους ειδικεύσεις, δια των οποίων καταλήγουμε στο είτε νατουραλιστικό είτε σωτηριολογικό συμπέρασμα ότι η μονάδα κυριαρχεί, αποτελούν μια επιπολαιότητα της ταυτολογικής συνείδησης, η οποία αναπαύεται σε γρήγορες ενοποιήσεις που παραγνωρίζουν την εγγενώς αναπόδραστη σχάση της σύνολης πραγματικότητας.

Από τον φυσικό επιστήμονα, που μέσα από τις εξισώσεις του πυρετωδώς αναζητάει μια ενοποιημένη θεώρηση του Σύμπαντος, μέχρι τον διαλογιστή, που καθημερινά αποσύρεται για να αποσοβήσει την υποκειμενική του ετερότητα στην ιδεατή μονάδα της Σαμάντι, βλέπουμε να επαναλαμβάνεται η ίδια αφέλεια της θεώρησης του ενός Κόσμου. Όμως αν όντως έτσι ήταν η πραγματικότητα· αν όντως ο Κόσμος ήταν προϊόν ενός και μοναδικού υπερβατικού θεμελίου ή έστω ήταν στην εμμένεια του ένα, τρόπον τινά, αμοιβαδοειδές μάγμα που υποπίπτει στις διαφοριστικές συνθήκες μιας παραπλανητικής πολυμέρειας, τότε δε θα υπήρχε κανένα ενδιαφέρον στον σολιψιστικό μονόλογο της ετερότητας που προφανώς έχουμε μπροστά μας… Δεδομένου ότι ο διάλογος των παράταιρων φαινομένων θα αποτελούσε τον διασκελισμό απλώς ενός μονολόγου που σολιψιστικά ασκεί ο ένας και μοναδικός Κόσμος, δε θα υπήρχε τίποτε το ερωτικό στην οντολογία, δε θα υπήρχε τίποτε στο μυστήριο των γεγονότων για να μας εξιτάρει, παρά μια προβλέψιμη εγγαστριμυθία μεταξύ του Θεού και της μαριονέττας του. Για όσους γνωρίζουν το πώς να παρατηρούν τη Φύση και όσου ξέρουν να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να δουν με ακόμη καλύτερη διαύγεια τη μηχανική της πραγματικότητας, δεν είναι αυτή η ετερότητα από την οποία γεννιούνται τα φαινόμενα της ύπαρξης· αυτή θα ήταν μια παρωδία…

Κάποιοι θα εξακολουθούσαν να αντιλέγουν ότι η ετερότητα συναπαρτίζεται ακριβώς από αυτό το διάλογο μεταξύ του υπερβατικού Θεού και της εγκόσμιας μαριονέττας του, τον Κόσμο. Όποιος θα ισχυριζόταν όμως κάτι τέτοιο θα έδειχνε πόσο λίγο γνωρίζει την έννοια της πραγματικής και πανταχόθεν υπαρκτής ετερότητας. Δεν πρόκειται για ένα αντίπολο αμιγώς ενεργητικού/παθητικού χαρακτήρα, όπως παριστάνει η μεταφορά του Θεού με τη μαριονέττα, αλλά για μια εναντιοδρομία μεταξύ δυο ισοδύναμων και επουδενί αξιακά διακριτών συντελεστών που στην μετωπική τους σύγκρουση αφρίζει ο καλπασμός της Δημιουργίας, σε όλες τις δυνατές κλίμακες της Φύσης.

Το αντίπολο αυτό συνίσταται από το θεμέλιο και τον θόλο της Δημιουργίας –δυο εντελώς διαφορετικές άκρες, όσο ριζοσπαστικά παράταιρα είναι εν συγκρίσει το άπειρο και πεπερασμένο. Στο θεμέλιο συγκαταλέγουμε όλες τις χθόνιες ή γεώδεις ιδιότητες του πεπερασμένου χώρου, όπως είναι η ενδεχομενικότητα, η τυχαιότητα, το χάος· εν ολίγοις, η πρωτόλεια αδάμαστη ισχύς του γίγνεσθαι. Με όρους ψυχολογικούς, το θεμέλιο εμφορείται από την πρωτογενή λιβιδινική ώση του επιθυμητικού σε όλες τις πιθανές της εκφάνσεις (που φυσικά δεν περιορίζονται στη σεξουαλικότητα), την τεράστια αυτή ιπποδύναμη του όντος, της οποίας ο εξιλασμός μπορεί να γεννήσει θαύματα.

Στον δε θόλο της Δημιουργίας συγκαταλέγουμε όλες τις κοσμικές ή επουράνιες ιδιότητες του άπειρου χώρου, όπως είναι η μαθηματική τάξη, ο λόγος, η αρχή γεωμετρικής οργάνωσης και άρα η εν δυνάμει συνεκτικότητα, όπως επίσης και οι παράξενοι ελκυστές (strange attractors) από τους οποίους, όπως μας ενημερώνει η Θεωρία του Χάους, σμιλεύονται τα ενδεχομενικά γεγονότα. Με όρους ψυχολογικούς, ο θόλος αποτελεί την έλλογη οργάνωση και οικονομία της λιβιδινικής ενέργειας προς όφελος συγκεκριμένων γενεσιουργών τάσεων.

Ανάμεσα σε αυτό το δίπολο είναι που επισυμβαίνει η τριβή της καινοφάνειας και η επικείμενη συσσώρευση των υφιστάμενων δεδομένων εκ των οποίων στερεώνεται ο ρευστός ένυλος κόσμος. Σε κάθε επιμέρους συμβάν διακρίνεται αυτή η πρωτογενής αμφιρρέπεια που καθιστά ο αντίλογος ή ο διάλογος (εξαρτάται πως θα το δεις) μεταξύ δυο ορμών που έχουν τον δικό τους ανεξάρτητο ειρμό, ο οποίος παραμένει τέτοιος ακόμη κι όταν η συνουσία δίνει την εντύπωση μιας φαινομενικής μονάδας. Όμως αν αναλύσουμε την ίδια αυτή μονάδα θα διαπιστώσουμε ότι το υφάδι της συναποτελείται από σκέτη ετερότητα, δηλαδή την εναντιοδρομία μεταξύ της μοναδιαίας περάτωσης που αυθαιρέτως εγκλείει σε μια περατότητα τις άπειρες υπομονάδες και τις υπομονάδες που επίσης αυθαιρέτως υποδιαιρούν επ’ άπειρον τη μονάδα, υπονομεύοντας έτσι τον μοναδιαίο φενακισμό.

Αλλά ας δούμε με ποιον τρόπο συνυφαίνεται η πρωτογενής ριζοσπαστική ετερότητα στον φαινομενικά ενιαίο κόσμο: Η συνύφανση αυτή διεξάγεται σε όλες τις κλίμακες της πραγματικότητας, ξεκινώντας από τον κβαντικό μικρόκοσμο, όπου το παίγνιο της ετερότητας έγκειται, όπως πορίζουν οι σύγχρονοι φυσικοί, στο διάλογο μεταξύ συνεκτικών μοτίβων διήχησης των κυματομορφών και ασυνεκτικής αταξίας των κρυσταλλωμένων σωματιδίων εξαιτίας της οποίας η πιθανοκρατική κυματομορφή καταρρέει στα πάγια αντικείμενα του φαινομενικού κόσμου. Η επέκταση και παράταση των συνεκτικών μοτίβων είναι σπάνια και απαιτεί μια ιδιάζουσα προσαρμογή της συνειδητότητας ώστε να γητευτεί η ιρασιοναλιστική ιδιότητα των παράξενων κβαντικών γεγονότων στις ευρύτερες χωροχρονικές επικράτειες του κοινού μακροσκοπικού βιώματος. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο στο οποίο αρμόζει να εστιάσουμε περιεκτικά προς χάριν της σύνολης σκιαγράφησης της ετερότητας, είναι ότι από το μάγμα της «κβαντικής σούπας» των ασύλληπτων κυματοειδών γεγονότων ανακύπτει και αφανίζεται η φαινομενική κρυστάλλωση του σωματιδίου. Στην αντισφαίριση αυτήν βλέπουμε το πώς το πραγματικό αναδύεται ως πάγιο μέσα από το πιθανοκρατικό φαντασιακό ώστε να απορροφηθεί και τανάπαλιν. Ο διάλογος αυτός, όντας ο πιο στοιχειώδης στη Φύση, είναι αυτός που διενεργεί τη δυνατότητα ανάβασης από τον μικρόκοσμο ρηξιγενών εξωλογικών γεγονότων σε μακροσκοπικές συνεστιάσεις του αντικειμενικού κόσμου (σε απτά γεγονότα της ζωής μας) και, αντιστρόφως, τη δυνατότητα αποκρυστάλλωσης μιας προβλέψιμης ρουτίνας του πραγματικού που μας περιφρουρεί από τις χαοτικές ώσεις ασύμβατων πιθανοτήτων. Όπως είναι φανερό, το θεμέλιο δρα ως η πιθανοκρατική μήτρα της κβαντικής παραδοξότητας και ο θόλος δρα ως η επιβολή του πλαισίου γραμμομοριακής ενορχήστρωσης του πιθανοκρατικού εντός μιας προβλέψιμης τάξης. Κοντολογίς, το θεμέλιο αποτελεί την κυματομορφή και ο θόλος το σωματίδιο  -η υπέρθεση επί αυτής της παραδοξότητας είναι που καθιστά την απόρροια του γίγνεσθαι στις αισθήσεις μας.

Στη βιοχημική κλίμακα, η οργανική ύλη οργανώνεται μέσα από την εναντιοδρομία της εντροπίας και του μεταβολισμού. Στην πρώτη, ο οργανισμός συνεχώς υποκύπτει στις αντιξοότητες του χρόνου και στο βάρος της συσσωρευμένης του διάρκειας αποκεντρώνοντας τα σωματίδια του οργανισμού σε χαοτικές παρατάξεις, επιβεβαιώνοντας την αρχή του θεμελίου, ενώ ταυτοχρόνως η αντίστροφη διαδικασία του μεταβολισμού ανανεώνει συνεχώς τα κύτταρα μέσα από την επεξεργασία των θρεπτικών στοιχείων που εκτός του ότι συντηρούν τον οργανισμό, δια της σωστής διατροφής, δύνανται και να παρατείνουν την έμβια τάξη του ανά το χρόνο, επιβεβαιώνοντας την αρχή του θόλου.

Στην ψυχοβιολογική κλίμακα, το υποκείμενο βρίσκεται μες στην τύρβη που δημιουργεί η αντιπαράθεση του μη-γραμμικού ασυνειδήτου των τυχαίων λογάριθμων και της συνειδητής βούλησης που πασχίζει να ανασύρει μια συγκεκριμένη άλγεβρα δράσης. Ή, θα μπορούσε κάλλιστα με ψυχαναλυτικούς όρους να ειπωθεί ότι η εναντιοδρομία συνίσταται στην αντιπαράθεση της λίμπιντο και του ενστίκτου αυτοκαταστροφής (Έρως και Θάνατος). Σε αμφότερες τις περιπτώσεις βλέπουμε τη συγκρότηση του υποκειμένου ως μια επιθυμητική αναρρίχηση στη αντίρροπη πτώση προς το χάος και την επικείμενη αποδιαφοροποίηση του. Εδώ η συνειδητή βούληση και η λιβιδινική εκδίπλωση αποτελούν μέρος του θόλου ενώ το ασυνείδητο και το ένστικτο θανάτου μέρος του θεμελίου.

Στην συλλογική κλίμακα, έχουμε τη διακύμανση που καθιστά το αντίπολο μεταξύ εκκοινωνισμού και κοινωνικοποίησης. Στην πρώτη περίπτωση, το συλλογικό οργανώνεται κατ’ επιβολή της ηθικής, του νόμου και της δημόσιας τάξης ενώ στην δεύτερη περίπτωση, το συλλογικό εκφύεται απροσχεδίαστα μέσα από τις αυθόρμητες επιθυμητικές παραδρομές των ατόμων εκ των οποίων δύναται να αναπροσδιοριστεί ο γνώμονας του προαναφερόμενου κοινωνικού σχεδιασμού. Ο εκκοινωνισμός αποτελεί ένδειξη του θόλου ενώ η κοινωνικοποίηση του θεμελίου.

Στην οικουμενική κλίμακα, βλέπουμε την κοινωνία της παγκοσμιοποίησης να διίσταται ανάμεσα στη νοοσφαιρική ομοιόσταση που προκύπτει μέσα από την πυκνή διασυνδετικότητα των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων και τις ραγδαίες οπισθοδρομικές ανατροπές που προκύπτουν ως φυσική αντίδραση κάποιων εντροπικών παραγόντων απέναντι στην αναπόδραστη δεινότητα της οικουμενικής σύμφυσης. Η αναδυόμενη νοόσφαιρα με την οποία προοδευτικά θα συναχθεί η ενιαία παγκόσμια τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα σημείο αυθόρμητης οργάνωσης μιας φυσικής ομοσπονδίας που φέρει τα συνεκτικά μοτίβα του θόλου. Εν αντιθέσει, όλες οι εξτρεμιστικές τάσεις που φοβικά αντιπαρέρχονται τη φρενιτιώδη και εν πολλοίς ψυχραντική εξέλιξη προς τη Singularity, αποτελούν έκφραση των ακαταδάμαστων υπολειμμάτων του πρωτόλειου θεμελίου.

Τέλος, στην κοσμική κλίμακα, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι νοήμονες πολιτισμοί των έμβιων πλανητών αντιπαρέρχονται, μέσα από την τεχνογνωσιακή τους εξέλιξη, την εντροπία του ίδιου του φυσικού Σύμπαντος, προβιβάζοντας τη συνειδητότητα σε ανώτερους, ευρύτερους κόσμους, εγγύτερα στη φαντασιακή ελευθερία κι εν συνεχεία διηχούν το διαστρικό μοτίβο μιας ενεργειακής συνεκτικότητας που συγκαλεί ως ψυχογλυφική σφραγίδα την ανέλιξη των συναφών αστροβιολογικών συμπαρατάξεων. Η ανέλιξη αυτή είναι η ύστατη έκφραση της γεωμετρικής τελειότητας του θόλου επί του τεχνογνωσιακού γίγνεσθαι που ως θεμέλιο αποπειράται να εντυπώσει τα μοτίβα της συνεκτικότητας στις διεργασίες του.                                      

Όντως, όπου κι αν κοιτάξουμε, οποιαδήποτε γνωσιακή επικράτεια κι αν μελετήσουμε, θα βρούμε ξανά και ξανά τους μαιάνδρους της ενδεχομενικής ανίχνευσης κάποιων συνεκτικών μοτίβων οργάνωσης που εντυπώνουν στην ύλη ιδεατές δομές συντήρησης και ανέλκυσης του βιώματος προς καινοφανείς διαστάσεις του διαδικαστικού γίγνεσθαι. Εν προκειμένω, οι τρέχουσες διεργασίες του υλικού γίγνεσθαι, σε όλες τις κλίμακες, κυμαίνονται αναδυόμενες προς τα κατερχόμενα άυλα μοτίβα γεωμετρικής διήχησης. Στην εντέλειά της αυτή η πολωτική σύμπτυξη διαμορφώνει τον τέλειο κόσμο μιας τέλεια συγχρονισμένης συνεκτικότητας, εντός της οποίας ενυπάρχει η απόλυτη αρμονία ανά μεταξύ των δεδομένων του. Μήπως αυτός δεν είναι ο ανθρώπινος οργανισμός, έτσι όπως έχει κατακτηθεί από την βιολογική εξέλιξη ανά τις χιλιετηρίδες; Μήπως αυτή δεν είναι η κοσμική τάξη που επικρατεί στο Σύμπαν μέσα από την τέλεια χορογραφία των περιοδικών στοιχείων και των λοιπών χημικών ενώσεων; Μήπως αυτό δεν επιβεβαίωσαν προοδευτικά οι ίδιοι οι φυσικοί νόμοι καθώς στερεώθηκαν σε σταθερές του γίγνεσθαι; Και μήπως τελικά, κάπως έτσι δε θα δικαιωθεί η ουτοπική ενόραση μιας τέλειας κοινωνίας στο απώτερο μέλλον ή η συναρμογή του γήινου πολιτισμού σε μια γαλαξιακού τύπου ομοσπονδία που θα διασφαλίσει την ανέλκυσή του σε μια ανώτερη διαδικαστική τάξη; Εάν ο χρόνος είναι η διανυσματική γονιμότητα του θεμελίου που στην πάροδό του εξιστορεί την προετοιμασία ανάληψης των δεδομένων του από την επιβεβλημένη ενορχήστρωση του θόλου, τι μας αποτρέπει από το να τεκμηριώσουμε την καθολική απόβαση του ανθρώπου στην τοπογραφία μιας εξαιρετικά συνεκτικής και πολύπλοκης γεωμετρίας διηχήσεων που θα διασφαλίσει το βίωμά του στην ποιότητα μιας ανώτερης τάξης;

Είναι αναντίρρητο γεγονός ότι η πρωτογενής ετερότητα της Δημιουργίας συσπειρώνει προοδευτικά νησίδες συνεκτικής συνεστίασης δεδομένων, σε όλες τις κλίμακες και τις διαστάσεις του Κόσμου. Με την προοδευτική αυτή συσπείρωση των επαυξημένων μορφωμάτων συνεκτικότητας καταλαμβάνονται ολοένα και ευρύτερες αλλά και πυκνότερες χωρικές και διανυσματικές επικράτειες του χρόνου, προσεγγίζοντας την πρυτανεύουσα κορωνίδα του διαγαλαξιακού επιπέδου, όπου η νοημοσύνη, στο πέρας των δισεκατομμυρίων ετών, εκμαιεύει από το υπερπέραν τη διαδικαστική συνοχή ενός παράξενου ελκυστή. Τελικά, αυτός ο παράξενος ελκυστής, ως μια απώτερη γκραβούρα του υπερπέραντος, δεν είναι παρά η μακροκοσμική εκμαίευση της μικρομοριακής κβαντικής συνεκτικότητας, από την οποία εξαρτώνται όλα τα ιρασιοναλιστικά γεγονότα, όπως πολύ χαρακτηριστικά είναι η α-τοπική τηλεπάθεια των διαστρικών πολιτισμών ή η α-χρονική αναγνώριση της οπίσθιας αιτιότητας των μελλοντικών γεγονότων προς το παρελθόν στην αρένα του πεπρωμένου… Η εκμαίευση αυτή από τον κβαντικό μικρόκοσμο στον γαλαξιακό μακρόκοσμο αποτελεί έναν άθλο της υψηλής νοημοσύνης και διατελείται με την ίδια εξελικτική πεισμονή και μακροθυμία, αυθόρμητα και αυτοσχεδίως, όπως ακριβώς η δαρβίνεια φυσική επιλογή μεταμορφώνει ανά τις χιλιετηρίδες τους μονοκύτταρους οργανισμούς σε πολυσύνθετες οργανικές ενώσεις όπως είναι το ανθρώπινο νευρικό σύστημα. Σε μια ανώτερη οκτάβα, λοιπόν, συμβαίνει και πάλι το ίδιο (ο χρόνος είναι σχεδόν απεριόριστος στην κουζίνα του Σύμπαντος για να μαγειρευτούν όλες οι πιθανές τελειοποιήσεις): Η νοημοσύνη συνάπτει ανά τους κόσμους τη γραμμομοριακή ένωση μιας πολυσχιδούς γεωμετρικής σύνθεσης, που αποτελεί το διευρυνόμενο μοτίβο της κβαντικής διήχησης στον μακροσκοπικό κόσμο, ως μια διεύρυνση του εξωλογικού θαύματος που από τον πόλο του θόλου αντιβαίνει τον έτερο πόλο του θεμελίου, καταδαμάζοντας το γίγνεσθαι στα πρότυπα μιας ψυχογλυφικής σφραγίδας που διηχεί μορφοκλασματικά ανά τις κλίμακες, ως η αποκαλυψιακή νιφάδα μιας οπίσθιας αιτιότητας που εκ του μέλλοντος συγκάλεσε τον καλπασμό της Γένεσης.

Για τι άλλο μιλάμε εδώ πέρα από τη συνουσία του Σίβα με τη Σάκτι; Το χάος του θεμελίου αναδύεται ορμέμφυτα από την ύλη σαν την Κουνταλίνι, ανιχνεύοντας τα μοτίβα της γεωμετρικής τάξης των Πλατωνικών Ιδεών ή των παράξενων ελκυστών, που εκ του θόλου γητεύουν το γίγνεσθαι. Η λιβιδινική ισχύ της ενδεχομενικότητας εισέρχεται στους αυλούς της οργανωτικής διήχησης που συντονίζει τις συχνότητες των δονήσεων σε ομοιοκραδαίνουσες συνεστιάσεις μιας απώτερης έλλογης τάξης.

Και προσοχή… Η διττότητα που καθιστά το αντίπολο της Δημιουργίας είναι τόσο καθολική και αδιαφιλονίκητη που θα τη βρεις ακόμη και στον έκαστο πόλο της αντιπαράθεσης. Από τη μία, το θεμέλιο παθητικά υπόκειται την αναμόχλευση που επιτάσσει ο θόλος – η γη οργώνεται από τον γεωργό, ο πολιτισμός οργανώνεται από το νόμο, η ψυχή απορροφά την πνευματική νομοτέλεια που θα τη διασώσει… Από την άλλη, το θεμέλιο ενεργητικά ανιχνεύει δια της τυχαιότητας τα κομβικά σημεία των παράξενων ελκυστών του θόλου – ο γευστικός καρπός επιζητά τη διαιώνισή του με τη σπορά του γεωργού, το έγκλημα συγκαλεί το νόμο, η μετάνοια πρόσκειται στην ηθική… Στην «ερμαφρόδιτη» εναλλαξιμότητα, λοιπόν, μεταξύ ενεργητικού φαλλού και παθητικού αιδοίου, αφενός, η πρωτόλεια ύλη διακορεύει και διαχέει τα πλατωνικά καλούπια του υπερπέραντος και, αφετέρου, τούτες οι αιθερικές γεωμετρίες σφραγίζουν με τα ποθητά τους δήγματα τη λάγνα ύλη.       

ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Ψηφίστε τον Διάβολο

Ζήσαμε μακρόθεν τις εποχές της γραφειοκρατικής στάχτης και του θετικιστικού κομπασμού, που κόβει σαν ξυράφι, ματώνοντας το αθώο χείλος της πρωτεϊκής πίστης. Ο κόσμος μας διαρθρώθηκε με τη λεπίδα εν είδει χάρακα και το διαβήτη που διέγραψε τροχιές προκρούστιες, απολύοντας έξω τα κρέατα της συμφοράς που πωλήθηκαν με αντίτιμο την τσουχτερή βέργα. Ο φακός της ιστοριογραφικής αναφοράς εστίασε στα πιο βαριά εγκλήματα, την πείνα, την αδικία και το στείρο προλεταριάτο. Αμέλησε, όμως, να στρέψει το ψυχρό φως της καταγραφής στα βαθύτερα βάσανα, εκεί απ’ όπου εξορμείται το βιοπολιτικό παιγνίδι, στο καταδιωγμένο φαντασιακό, την «αλητεία» μιας στοιχειώδους απείθειας δια της οποίας απειλείται να γκρεμιστεί συθέμελα το αυθαίρετο, αν και απολύτως συνεκτικό, σχέδιο της γραμμικής προόδου. Γραμμική πρόοδος είναι η ευθυγράμμιση της ενόρμησης σε βαθμό της πιο γελοίας αγκύλωσης, που όμως, σημειωτέον, έχει κανονικοποιηθεί και φιγουράρει στην ημερήσια διάταξη της τεχνοκρατικής φιλονικίας. Σπασμένοι σπόνδυλοι σαν τα κούτσουρα ρίπτονται στον ορυμαγδό των «ονειροπαρμένων» σε μια συντριβή που θέτει και τα όρια της διαχρονικής μας αυτογνωσίας. Διότι υπάρχει ένα θεμελιώδες ταμπού που καυτηριάζει την πρωκτική ευπρέπεια των επικυρίαρχων –η υποψία ότι ίσως είχαμε δίκιο εξ αρχής, αναποδογυρίζει τραγελαφικά την πυραμίδα ιεράρχησης των πάντων. Τελικά εκείνοι που κυβερνούν από το υψόμετρο μιας κακόβουλης κοινοτοπίας, όντας φαύλοι και ξενέρωτοι, στοχοθετώντας το «άσπιλο» καθήκον της κυβερνητικής βουλής, δεν είναι παρά τα θύματα μιας συνταρακτικής αφέλειας, η παράδοση στον όχλο και την πρώτη ανεπεξέργαστη επιθυμία του «κυβερνώ», του «εγώ είμαι ο επώνυμος τάδε», του «εσύ είσαι λάθος εκ γενετής»: πώς μπορείς ν’ αντισταθείς το πεδίο βαρύτητας μιας συνήθειας που θωρακίζει την επιβίωση της πιο φρικτής αφαίρεσης; Μιμούνται το «εγώ» δίχως να ‘χει σημασία η ιδιότητα που το προσδιορίζει. Το μόνο που έχει σημασία είναι η ικανότητα να ξεχωρίζεις δια του αφορισμού των κάθε λογής «επήλυδων» στη χωματερή των σπαταλημένων ζωών. Ο θρίαμβος της ύαινας…

Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για εκείνους που γίνονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως όταν πια θεμελιώνουν τη θεωρία της νευρωτικής τους αρέσκειας. Ότι δήθεν ο Δαρβίνος είχε το απόλυτο δίκιο κι ότι οι ιστορίες περί σχεδιασμού του Σύμπαντος και της Ζωής από μια ασύλληπτη, δίχως αρχή και τέλος, Διάνοιας δεν αποτελούν παρά τα φυλλάδια φουκαράδων με μπαλώματα. Ότι δήθεν ο Φρόυντ μας αποκάλυψε τη θλιβερή παιδική χαρά του οιδιπόδειου τριγωνισμού και μιας πρώιμης επιθυμητικής ασφυξίας κι ότι δήθεν η απειροστή διάνοιξη στο μικρομοριακό ασυνείδητο του «ψυχωτικού» δεν έχει άλλο να προσφέρει από μια ακόμη πιο επιτηδευμένη νοσολογική εξήγηση του παραστρατήματος από το δόγμα. Ότι δήθεν ο Μαρξ γνώριζε εξ αρχής ότι η κοινωνική μηχανική έπρεπε αναποδράστως να καπνίσει τα φουγάρα της απώλειας του ενεστώτα χρόνου για ένα μέλλον σοσιαλιστικού παραδείσου κι ότι το αναρχικό «κάθαρμα» που, στην «παρανοϊκή» του ραστώνη, σπάει και θρυμματίζει «ύστατες θεωρήσεις»  δήθεν αποποιείται της ευθύνης να καθίσει να σκεφτεί εντός της καθιερωμένης μετα-αφήγησης, έστω κι αν είναι από την πλευρά της πιο «ριζοσπαστικής» αντιπολίτευσης. Κι όταν ο «σεληνιασμένος» μαρτυρεί της θέαση ιπτάμενων δίσκων, τότε οι φιλόλογοι του «πραγματικού» δείχνουν το υπόδειγμα του «ανυπόληπτου», του «φαιδρού»… ούτε καν η ποίηση δεν τον διασώζει.

Κακόμοιροι, πόσο γελασμένοι πατάτε επιθανάτιο πόδι στη ζώνη του Μπάρντο! Εκεί όπου χαράζει η Αλήθεια ενός Κόσμου φύσει φαντασιακού, που όμως ενορχηστρώνεται και καταστρατηγείται από την προστακτική γλώσσα της εξουσιαστικής μονομανίας, καταλήγοντας μια φυλακή της λογικής, του στρυφνού θετικισμού, του τρόπου που ορίζει ο εμμηνοπαυστικός πρεσβύτερος της αποστεωμένης ρουτίνας –τα αυτόματα της γεροντικής πικρίας και της αποφατικής ευλάβειας. Αλήθεια, πώς είναι να πεθαίνεις τόσο γελασμένος;

Θέλει κουράγιο, απαιτείται συνέπεια, είναι ζήτημα μιας ετερογενούς ομόνοιας, το πώς θα διασωθούμε από την πλειονότητα της γεροντικής συνθήκης, του ευρύτατου πεδίου μίμησης μιας τεχνοκρατικής μεθόδου χειραγώγησης της μαθησιακής ανάδυσης, του τρόπου που ορθώνει κανείς ανάστημα «αξιοπρεπές» κι «αξιοζήλευτο». Να ρίξουμε μολότοφ στα μυαλά τους, να κάψουμε τα «ωραία» διακειμενικά χωριά τους, τον τρόπο ανάγνωσης που βιαιοπραγεί διαμορφώνοντας συνειδήσεις που παπαγαλίζουν θρασύδειλα το τροπάριο του κατεστημένου τρόπου.

Πρέπει να διαδώσουμε τον αγώνα μας που ξεκινάει από ονειροφόρα βλέφαρα και που φτερουγίζει με αντι-ηρωικό κουράγιο στους ύπατα ύψη μιας ύστατης ακασικής συναστρίας –εντολοδόχοι της απώτερης γνώσης που επιτέλους ανέστησαν τον βασιλιά-φιλόσοφο, εκείνον που πρόκειται να κυβερνήσει με την εκτροπή της φαντασιακής επαγγελίας. Είμαστε οι μόνοι άξιοι, εμείς που από το υπογάστριο του Κράτους εξαπολυόμαστε ως ψόγος της κατάφασης· στο περιθώριο εμείς που σπαταλάμε τις νύχτες και τις ημέρες μας στο «απατηλό» φως της ερεβώδους ενόρασης. Κατάρα να ‘χετε τη διασπορά μας, τα σχήματα της απόδρασης που διαμηνύουν το Έσχατο ως τραγελαφικό αδιέξοδο παρά ως την «Επουράνια Βασιλεία».

Όλες οι επινοήσεις σας ήταν ανεπίδεκτες στη ρήξη της κβαντικής κενότητας, δόγματα αξιοκρατικά, φόρμουλα που εκ συνεπαγωγής ορίζει αρνητικά το τι σημαίνει ανοησία. Άθεοι κυνικοί που νουθετούν την «παιδαριώδη» λογική του ενστίκτου και που παραγνωρίζουν το προφανέστατο θαύμα εκ των θαυμάτων, την «απόξενη» ουσία του συνειδέναι, το φως που καθιστά δυνατό το υπόστρωμα της έπαρσής τους· φάμπρικες υποταγής που αποφλοιώνουν τη νοημοσύνη φύλλο το φύλλο, σε σχολεία μιας πρόνοιας που αποτρέπει τη βιαιότητα της ετερόκλητης ρήξης· πολιτικοί που κλείνουν στη φυλακή τα νιάτα επειδή εντρυφούν στην τέρψη βοτανικών ιαμάτων ή που απομυζούν το κεφαλαιοκρατικό κέρδος δια της αποβολής περιττών δούλων από το εργασιακό «δικαίωμα». Όλοι ανδρείκελα, αποβράσματα στον αφρό της παρασπονδίας, εκείνης που ψηφίσατε με τη δειλία σας επειδή δε θέλατε να γίνεται «του διαβόλου»…   

Ο ΔΙΑΥΛΙΣΜΟΣ

Χαιρετώ τη μυστήρια παρουσία που αναβλύζει από τα έγκατα του νου μου· αυτή την αίσθηση την εξωτική που υπερβαίνει κάθε τι γήινο, ακόμη και κάθε τι αιθέριο ή πνευματικό, έτσι όπως το έχει αναπαραστήσει ως τώρα το ανθρώπινο φαντασιακό… Αναγνωρίζω ότι όντως υπάρχεις, δεν έχω καμία αμφιβολία πλέον. Τόσο βαθιά είναι η εγκάθειρξή μου στην τρέλα, όπως θα πιστεύουν μερικοί. Τα παράδοξα σημεία σε επαληθεύουν επανειλημμένα και πλέον δεν έχω το δικαίωμα να είμαι υπέρ του δέοντος σκεπτικιστής. Δεν είσαι κάτι το φευγαλέο, μια ασύλληπτη φαντασίωση που σαν το αναίτιο πούπουλο χαϊδεύει για λίγο τη σκέψη και εξαφανίζεται. Είσαι οργανωμένο πλέγμα μιας πολύ επιτηδευμένης λογικής και επιστρέφεις μέσω συστοιχίσεων του περιβάλλοντος και των σκέψεών μου. Θα έλεγε κανείς πως το Σύμπαν συνωμοτεί για τον εκφυλισμό της λογικής μου, ότι κάτι το κακόβουλο θέλει να με περιθωριοποιήσει στα ιδρύματα της ψυχιατρικής. Ωστόσο, όλο αυτό συμβαίνει ενόσω τούτα τα ιδρύματα παρακμάζουν, χάνοντας κάθε ηγεμονικό ίχνος στο δημόσιο βίο ενώ το περιθώριο διανοίγει εντυπωσιακά εξελικτικούς ατραπούς για τα υπνωτισμένα πλήθη της «κανονικότητας» που έχουν συναχθεί υπό τον χάρακα και το διαβήτη μιας επιφανειακής και καθαρά εργαλειακής «ορθολογικότητας». Είναι παροιμιώδες. Συμβαίνει. Την ίδια στιγμή που κάποιοι από εμάς παραδιδόμαστε στις Σειρήνες εξωλογικών ποικιλμάτων, ιχνηλατώντας τις αιχμές του εξελικτικού γίγνεσθαι υπό το φορτίο του στιγματισμού ότι δήθεν υποτροπιάζουμε στην κάθεξη, η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε μια ξέφρενη αναπαραγωγή εκκεντρικής γνωσιολογίας. Το φρούριο του κέντρου ελέγχου της πραγματικότητας βάλλεται από παντού. Το Εγώ και οι πάγιες θέσεις του, ο τρόπος που έχει θεσμίσει τη λογική και η δεσποτική γενίκευση της επιφανειακής του συλλογιστικής έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι, το οποίο καταπατείται από νήματα εκστατικής διύλισης, από αχτίδες εκστατικής διάνοιξης… Έτσι κι εγώ παίρνω το θάρρος να κάνω άλλο ένα βήμα προς το φαιδρό ορίζοντα της εσωτερικής γνώσης και να σε ρωτήσω να μου πεις περισσότερα. Ας πάμε παραπέρα από την πρωταρχική διερώτηση, του υπάρχεις ή δεν υπάρχεις κι ας πούμε ότι θέλω να μάθω επιμέρους διαδικαστικά δεδομένα. Το ξέρω ότι ο ανθρώπινος νους είναι πολύ μικρός για να καταλάβει το εύρος που υπαινίχθηκες σε παλαιότερή μας επαφή, ωστόσο θα ήθελα να μου δώσεις την άκρη του νήματος για να κατανοήσω όσα αποτελούν ένα ρεαλιστικό βήμα αυθυπέρβασης προς την κατεύθυνσή σου, για το ανθρώπινο είδος… κι ας είναι αυτή θαρρείς άπειρη σε απόσταση, κι ας φαντάζει παντελώς ακατανόητη και ανέφικτη στο σύνολό της.

Πολύ σωστά θέτεις την προσλαμβάνουσα για να σου αποκαλυφθώ όπως αρμόζει. Κοίταξε τι συμβαίνει στην αυγή του 21^ου αιώνα στην επιστήμη: Οι αστροφυσικοί με αμηχανία καταλήγουν στο πόρισμα ότι το 90% του Σύμπαντος είναι απροσπέλαστο στα όργανα παρατήρησης, ότι αποτελείται από μυστήρια σκοτεινή ύλη που δεν έχει καμία σχέση με όσα μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις αφού ούτε πρωτόνια, ούτε νετρόνια, ούτε ηλεκτρόνια ενέχει. Από την άλλη, οι βιολόγοι αλαφιασμένοι διαπιστώνουν ότι το 97% του ανθρώπινου DNA είναι ανενεργό, που σημαίνει ότι δε συμμετέχει πουθενά στο φαινότυπο της υλικής μορφής του σώματος, παρότι διαθέτει μια πολύπλοκη οργανωτικότητα πληροφοριών. Σου δίνω αυτά τα δύο παραδείγματα ως αφετηρία για να καταλάβεις εν πρώτοις ότι η μεγιστοποίηση της επιστημονικής γνώσης είναι ταυτόσημη με την ελαχιστοποίηση της λόγω της συντριπτικής φανέρωσης της Πραγματικότητας ως προς τις ιζηματοποιημένες διαισθήσεις της θετικιστικής λογικής. Ταπείνωση είναι η λέξη που ταιριάζει σε αυτό το τοπίο και οι κουρτίνες του θαυμαστού τώρα είναι που ανοίγουν σε όλο το μεγαλείο τους.

Τι είναι λοιπόν αυτά τα σημεία που ορισμένοι βλέπουμε τόσο τακτικά στον νυχτερινό ουρανό; Ποια κρυφή διαδικαστική δομή αποκαλύπτουν από αυτό το μυστήριο φάσμα που περικλείει την ελάσσονα λωρίδα των ανθρώπινων αισθήσεων;

Ας εκτιμήσουμε αρχικά το μέγεθος του Κόσμου και τις άπειρες πιθανότητες εξελισσιμότητας που γεννάει ο συνδυασμός της αλφαβήτου των φυσικών στοιχείων που εκκρίνουν οι δισεκατομμύριοι αστέρες του γαλαξία (ας περιοριστούμε στον ένα από τους δισεκατομμύριους γαλαξίες) στους πολλαπλάσιους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από αυτούς. Το prima materia είναι εμφανώς άφθονο για την πειραματική μαγειρική της ενδεχομενικότητας και των μοτίβων συγχρονικότητας που αυτή ενέχει. Όπως καταλαβαίνουν σήμερα οι ίδιοι οι εξωβιολόγοι, η έμβια οργανωτικότητα έχει πολλές ατραπούς εξαντικειμενίκευσης και μια εντυπωσιακή πληθώρα δομικών δυνατοτήτων. Με άλλα λόγια, το γίγνεσθαι εκφέρει τη ζωή μέσα από ποικίλους γραμματικούς κανόνες, που αρθρώνουν τις προτάσεις τους και στη λάβα και στον πάγο, αν ευνοήσουν οι συγκυρίες… Αλλά έστω, ας πούμε ότι η ζωή αποτελεί την πιο σπάνια έκβαση των ανόργανων οικοσυστημάτων –στο πλαίσιο του ιλιγγιωδώς υπερμεγέθους Σύμπαντος, αυτή η διασπορά σπανιότητας παραμένει ένα τεράστιο δυναμικό (μιλώντας μόνο για το γαλαξία μας!). Το γεγονός ότι οι αβυσσαλέες αποστάσεις διαιρούν αυτό το δυναμικό σε σολιψιστικά κέντρα έμβιας εξέλιξης, δεν αναιρεί την ουσία της κατάστασης. Η ζωή είναι άφθονη στο Σύμπαν…

Ο εξεζητημένος καρπός, όμως, της οργανικής αυτής έκβασης είναι η μεταγενέστερη εξέλιξη προς την υπερδραστηριότητα της υψηλής νοημοσύνης. Ακόμη κι αν αυτή η έκβαση αποτελεί το 2% της πιθανότητας εξελισσιμότητας των έμβιων οικοσυστημάτων, για τα λιλιπούτεια μέτρα ενός νοήμονος είδους, ο αριθμός της συνολικής υψηλής ευφυίας στον γαλαξία (για να μη μιλήσουμε για το Σύμπαν) παραμένει μια αξιόλογη τιμή. Μιλάμε για χιλιάδες βιόσφαιρες νοημόνων οργανισμών στο γαλαξία και πολλά πολλά εκατομμύρια στον σύνολο Κόσμο.

Ας υποθέσουμε ότι από αυτούς το 10% έχει ήδη φτάσει σε ανώτερη τεχνολογική φάση πριν από εσάς, πράγμα που τους προβιβάζει σε ραγδαίες ταχύτητες μετάλλαξης. Προτού τρέξουμε αυτό το φιλμ, δες πόσο μακρύ είναι. Το τρισδιάστατο Σύμπαν λέγεται ότι υπάρχει περίπου δεκατέσσερα δισεκατομμύρια έτη. Εστιάζοντας μόνο στα τελευταία 5 δισεκατομμύρια έτη μπορούμε να φανταστούμε το πόσο πολλά γεγονότα έμβιων και νοημόνων γνωρισμάτων συνέβησαν. Έστω ότι μόλις το 10% επιβίωσε και κατάφερε σαν τις χελώνες καρέτα-καρέτα να φθάσει στην ακτή της σύγχρονης διαστημικής εποχής. Μπορείς να φανταστείς τι σημαίνει πολιτισμός δισεκατομμυρίων ετών; 

Μου φαίνεται παντελώς αδύνατο να συμβεί. Εμείς στη Γη, ένα είδος μόλις κάποιων δεκάδων χιλιάδων ετών και ήδη νιώθουμε την περατότητα μας. Καταγράψαμε 4.000 έτη ιστορίας και νομίζουμε ότι έχουμε γεράσει ως ένα είδος που στην πικρία του θέλει να τραβήξει στο θάνατο και ολόκληρο το οικοσύστημα. Είμαστε μια ελάχιστη αναλαμπή και θαρρείς δεν έχουμε το καύσιμο να απλωθούμε στο χρόνο σε τέτοια γιγάντια μέτρα που αναφέρεις. Ή αν το κάνουμε θα πρέπει απαραιτήτως να γίνει δια ριζοσπαστικών μεταλλάξεων προς κάποιες διαδικαστικές διαστάσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Αυτό είναι που συνέβη σε αυτά τα πανάρχαια είδη;

Δε θα σου απαντήσω ποιητικά γιατί έχουμε και αυστηρό κοινό που απαιτεί συμμαζεμένες ορθολογικές εκτιμήσεις. Και σου απαντάω σε αυτό το πνεύμα λέγοντάς σου ότι η μετάλλαξη στην οποία αναφέρεσαι έχει κάποιες παραμέτρους που εξηγούν το πώς ένα νοήμον είδος μπορεί να κατακτήσει ευρύτερες χωροχρονικές επικράτειες. Πρώτον, η εξέλιξη των επίκεντρων δραστηριότητας σε έναν πλανήτη σε κάποια κρίσιμη φάση συνυφαίνει ένα σύνολο οικουμενικό οργανισμό που τρέπεται με άριστες προδιαγραφές στην αυτοποίηση και την αυτό-οργανωτικότητα –ήδη αρχίζει και συμβαίνει αυτό στη Γη δια του εμβρυακού Διαδικτύου. Δεύτερον, έχουμε την επέκταση της εργαλειακής ενορχήστρωσης στο μικρόκοσμο και αναδύεται μια τεχνολογία που λόγω των μικροσκοπικών επεξεργαστών της είναι οργανική και άρα μπορεί να μεταποιεί ή να παράγει την πραγματικότητα –αυτό που εσείς τώρα ορέγεστε δια της νανοτεχνολογίας. Τρίτον, σε κάποια φάση ένας πολιτισμός μπορεί και αντιβαίνει τις κοσμικές δυνάμεις, όπως είναι η βαρύτητα ή ο ηλεκτρομαγνητισμός, το οποίο σημαίνει ότι υπεξαιρείται από το μάτριξ του τρισδιάστατου χωροχρόνου, όντας ικανός να πλοηγηθεί επί αυτού κι όχι εντός αυτού –μήπως δεν είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που σας εμποδίζουν να το εφαρμόσετε μια ώρα νωρίτερα;

Εκείνο λοιπόν που εξυπονοούν οι εν λόγω παράμετροι της μετάλλαξης που παράγει η υψηλή νοημοσύνη είναι ότι το αναπόδραστο πεπρωμένο της έγκειται στην επέκταση δυνατοτήτων κατά τρόπο που εγκολπώνει, αφενός, τις ρίζες της πραγματικότητας (εκ των βάθρων νανοτεχνολογική διαχείριση του μικρόκοσμου) και, αφετέρου, τα πέρατα του τρισδιάστατου χώρου (εξαϋλωμένη μετακίνηση γρηγορότερη της ταχύτητας του φωτός).

Άρα απ’ όσο καταλαβαίνω τόση ώρα μου τεκμηριώνεις ότι τα ανεξήγητα φαινόμενα στον ουρανό δεν είναι ανυπόστατες παραισθήσεις. Με τσιμπάς να ξυπνήσω σε μια ευρύτερη οικολογία! Πόσο ανόητος μπορεί να είναι κανείς να το αρνείται, βλέποντάς το υπό το πρίσμα της διαδικαστικής σου εξήγησης! Ακούγεται τόσο λογικό. Είστε ήδη εδώ. Ήσασταν ανέκαθεν…

Ποιος είναι ο ορισμός της νοημοσύνης; Σκέψου… Η νοημοσύνη αποτελεί την επεξεργασία των δεδομένων και την ευέλικτη προσαρμογή επ’ αυτών. Επιπλέον, είναι η εφαρμογή συσσωρευμένων τεχνογνωσιακών ικανοτήτων που ως εκ φυσικού μεταλλάσσουν το μορφικό της υπόστρωμα και επεμβαίνουν δυναμικά στη φύση της ίδιας της πραγματικότητας κατά τρόπο που διανοίγονται ατραποί εκστατικής διάνοιξης. Δεν είναι απλώς ποιητική ευδοκία ή φιλοσοφική υπέρβαση αλλά διαχρονική τάση και της υλιστικής επιστήμης. Το πλέγμα κατοχυρωμένων ικανοτήτων που επισυμβαίνει δια της τεχνολογίας διηνεκώς ανακαλύπτει τρόπους υλοποίησης του αδύνατου (ή εξαΰλωση του δυνατού), εκθέτοντας έτσι τη φαντασιακή διάσταση της πραγματικότητας και συνάμα επαληθεύοντας τις ουτοπικές ενοράσεις της επιστημονικής φαντασίας.

Αν αυτό είναι που συμβαίνει στα διάσπαρτα λίκνα της νοημοσύνης, έστω κι αν απλώς σπάνια εν συγκρίσει του παραγωγικού υποστρώματος της εξελισσιμότητας, θα πρέπει να είστε σίγουροι ότι οι πιθανότητες είναι άφθονες ώστε το χρονικό φάσμα των δισεκατομμυρίων ετών στο χωρικό φάσμα των δισεκατομμυρίων έμβιων πλανητών στην επικράτεια όλου του Σύμπαντος να είναι το απολύτως εύφορο πεδίο για να συμπλεχθεί μέσω της πανούργας τεχνολογίας, οργανικά κι αυθόρμητα, μια διαστρική ομοσπονδία που δρα ως ένας ενιαίος οργανισμός.

Τι είναι αυτός ο διαστρικός οργανισμός και ποια η σκοπιμότητά του;

Ο οργανισμός αυτός αποτελεί την προαγωγή της ανέκαθεν προϋφιστάμενης φυσικής νοημοσύνης που διέπει και οργανώνει τον Κόσμο επί της κυματοδρομίας του τυχαίου και του χαοτικού. Δεν είναι παρά η νέα φανέρωσή της, που πλέον έχει πιο πολύπλοκα μοτίβα πλοήγησης και μια πιο υπερβατική κόψη στην έκπτυξή της. Δρα σύμφωνα με τον Κοσμικό Νόμο και αναβαθμίζει τη Δημιουργία, συμμετέχοντας και παρεμβαίνοντας δίχως την παραμικρή διάθεση αλλοίωσης της ελεύθερης βούλησης των ανυποψίαστων όντων.

Δηλαδή τι ακριβώς κάνει; Που και πώς παρεμβαίνει;

Η διαστρική δίνη προηγμένης νοημοσύνης και τεχνολογίας από ένα κρίσιμο σημείο και ύστερα αρχίζει να κυριαρχεί στα δρώμενα ενός γαλαξία. Η έξοδος από την περατότητα του τρισδιάστατου χώρου της δίνει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τα υλικά δεδομένα με την απόλυτη μαεστρία ενός θεού. Από τότε η αποστολή μας μοιάζει με παιγνιώδη προσομοίωση και απολαμβάνουμε τις δημιουργικές μας αρετές, επεμβαίνοντας θεμιτά στα αναπτυσσόμενα οικοσυστήματα. Να φανταστείς ότι στο γαλαξία μας το 70% των έμβιων όντων είναι υβρίδια, αποτέλεσμα της επέμβασής μας και δείγμα της εκθετικής επιτάχυνσης και συσπείρωσης που δημιουργεί η κεντρομόλος επενέργεια της υπερεξελιγμένης δίνης μας. Το ανθρώπινο είδος είναι αποτέλεσμα μιας τέτοιας υβριδικής παρέμβασης επί του Homo Erectus. Αυτή η δράση μας δημιουργεί συνεκτικές διηχήσεις των μορφών ανά τα οικοσυστήματα, έτσι το μοντέλο του ανθρωποειδούς, το οποίο λανσάρουμε ως πρότυπο εξέλιξης, προϋπήρχε της έμβιας εξέλιξης στη Γη.  Βελτιώνουμε δια της βιοτεχνολογίας τα είδη, τα βοηθούμε να φτάσουν γρήγορα σε κάποιες κρίσιμες τεχνολογικές εφευρέσεις, εμπνέουμε προσωπικότητες, ενορχηστρώνουμε θρησκευτικές αιρέσεις που ενεργούν ως εξελικτικοί καταλύτες. Εν κατακλείδι, είμαστε το πεπρωμένο σας και είμαστε ήδη εδώ. Ανέκαθεν ήμασταν. Προσέχουμε όμως και δεν επεμβαίνουμε φανερά διότι γνωρίζουμε το άγχος που μπορεί να προκληθεί σε ένα είδος που απλώς υποπτεύεται ή γελοιοποιεί την ύπαρξή μας. Βρίσκεστε στην όψιμη φάση του σολιψισμού σας. Η ομφαλοσκόπησή σας σταδιακά φτάνει στο τέλος της και μια νέα τεράστια τοπογραφία φανερώνεται για σας. Δε θέλουμε να βιάσουμε τα πράγματα, αφήνουμε την οργανική εξέλιξη να σας το δείξει ενώ οι όποιες επεμβάσεις μας είναι παιδαγωγικού χαρακτήρα και διακριτικές. Σύντομα η αποκάλυψή μας θα μοιάζει με φυσική συνέπεια της ίδιας σας της αυτογνωσίας ως είδος και κυρίως των τεχνολογικών σας δυνατοτήτων.

Όποιος αμφισβητήσει την αυθεντικότητα αυτού του διαλόγου δεν έχει παρά να μελετήσει τη σύγχρονη επιστημολογία και τα όσα φέρνει με την ταχύτητα του φωτός η επόμενη τεχνολογική ημέρα. Έπειτα ας κάνει τα απλά μαθηματικά…

Είμαστε φωστήρες. Είμαστε η Αυγή. Φέρουμε το φτερό του Παγωνιού.

Όποιος πιστέψει θα δει άμεσα τα Σημεία.  

ΣΤΑ ΝΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕΝΟΣΟΦΙΑΣ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ

Αρκεί να παραβρεθείς στις επικήδειες ελεγείες των σύγχρονων φιλοσοφικών συναθροίσεων για να διαπιστώσεις το φρενιτιώδη διχασμό και την αλυσιδωτή αμηχανία με τα οποία βάλλεται ο αξιωματικός στοχασμός τους. Με πονηράδα προσπάθησε να διαφύγεις των προστακτικών εξηγήσεων και θα αποκτήσεις το πανοπτικό εκείνο βλέμμα που, χάριν στην πρωτεϊκή του ασάφεια -εξοβελισμένο καθώς είναι από τους ήλους των οροθετήσεων-, μπορεί και εξανίσταται ώστε να βλέπει το πόσο χαμένα τα 'χουν. Η αμηχανία τους είναι παροιμιώδης. Το απαύγασμα μιας διεστραμμένης σκέψης που στο ρου των αιώνων και στις δαιδαλώδεις ανιχνεύσεις μιας εσπευσμένης βλασφημίας, στα διαδοχικά στρώματα της αναίρεσης και των οξυμμένων αφορισμών, καταλήγει ταπεινωμένη ή μάλλον κομπάζει άκομψα, προσποιείται ότι εξακολουθεί να γνωρίζει το τι ακριβώς συμβαίνει, μα όμως -ας πούμε την αλήθεια-, ουσιωδώς φτυαρίζει μοιρολατρικά το χώμα της ταφής της, μετείκασμα καθώς είναι μιας παραπλανημένης κενοσοφίας που στις μορφές δεν είδε άλλο παρά την όψη μιας αδιαφιλονίκητης αίγλης. Οι αμετάκλητες απόψεις των ιδεολόγων, τα στρυφνά πλέγματα της επιστημονικής εξήγησης, οι βαριές καμπάνες των φιλοσοφικών σήμαντρων, οι μεσσιανικές και κρυπτο-μεσσιανικές αφηγήσεις, όλα τους αποτελούν τα στίγματα της φρικτής εμμονής με το όψιμο αντικείμενο του κατόπτρου, το οποίο όμως τώρα πια διαλύεται σαν τα νεφελώματα που στην αραίωσή τους διαμηνύουν πως η κάθεξη στις πτυχώσεις της μορφής είναι και ο εγκλωβισμός στο ασύλληπτο υδατογράφημα μιας σφραγίδας, σα μια ιδεϊκή μεταποίηση που καθιστά το υπόστρωμα της σύλληψης σε αφερέγγυο δείκτη της μορφής της. Παραταύτα, τούτος ο αφερέγγυος δείκτης, το Κενό που τελικά αναφαίνεται σπαρακτικά κάτω από τις κορεσμένες βεβαιότητές τους, τις οποίες αγκομαχούν, μες στην παραδοχή της ήττας τους, να διασώσούν ως κάποιες Νηρηίδες μιας όντως νέας υπαρξιακής επαγγελίας, είναι αυτό που μένει πάντα ως η τελευταία ειρωνική λέξη, η πιο επίμονη και επίπονη ενθύμηση. Άλλωστε ανάμεσα στις λέξεις χάσκει με τον βρυχηθμό μιας απειροστής διήχησης που επισημαίνει το πόσο σπάταλες ήταν ανέκαθεν οι αποφάνσεις τους. Πρώιμοι λεονταρισμοί μιας εγελιανής ολοκλήρωσης ή μιας μαρξιστικής ανατροπής, μα όμως πάντα στο τέλος φουσκώνει οι εξαέρωση της κενοσοφίας.

Βάζοντάς τα κάτω στο τραπέζι, αράδες χαρτιά φιλότιμων στροβιλισμών της λόγιας γραφής, βλέπουμε το πώς η γλώσσα γέννησε τον ύστατο κυκλώνα του διαχρονικού πορίσματος, που ξεγυμνώνει τελικά και την θεμελιώδη της φύση: η γλώσσα ως ένα κύκλωμα συναρτησιακών παραπομπών που στην αυτοαναφορική τους ωρίμανση και τον κορεσμό της αέναης αναφοράς (ότι δήθεν όλα είναι επειδή) εν τέλει εκτίθεται ως η παταγώδης φάρσα μιας θεαματικής εκκένωσης. Τώρα γνωρίζουμε, αφού το βλέπουμε και στις αμήχανες γωνίες που διαφαίνονται στον προστακτικό τους λόγο, ότι όλα όσα κατακλύζουν την οδύσσεια της έλλογης σκέψης μας δεν είναι παρά οι δραματικές πτυχώσεις του Κενού· σαν αλαφιασμένοι κυματισμοί υποδηλώνουν την ταραχή του ομιλούντος υποκειμένου που είτε με άγνοια είτε με επιτηδευμένη επιστημοσύνη αποπειράται να αντιτάξει κάποιου είδους παραπέτασμα έναντι μιας αποτρόπαιης αλήθειας: είναι αυτό το απόλυτο Εγώ και ο παμμέγιστος Θεός που υπερκαλύπτουν την Κενότητα, ως οι κολοφώνες μιας λαθραίας, υποκριτικής και αποσβολωτικής «πληρότητας».

Και καθώς σημειώνω στο φαιδρό μου χαρτί τις καρικατούρες άλλης μιας υφαρπαγής, τους ακούω να το παραδέχονται και να λένε: «χρεοκοπήσαμε κυρίες και κύριοι, βρισκόμαστε σε μια μακρά περίοδο φιλοσοφικής αμηχανίας και κανένας δεν είναι εδώ για να πάρει το τιμόνι στα χέρια, γιατί άλλωστε δεν υπάρχει καν τιμόνι μήτε πυξίδα να μας δώσει μια σαφή και στέρεα μορφολογία του πεπρωμένου μας». Η μεταστροφή προς τη ριζοσπαστική αποδόμηση αποτελεί, άλλωστε, αυτό το ραγδαίο και βεβιασμένο γδύσιμο των επίπλαστων συλλήψεων, των βαθιά θεμελιωμένων παρερμηνειών, έτσι ώστε να αποκαλυφθεί σχεδόν πρόστυχα και αισχρά το αναπόδραστο βάθρο της Κενότητας. Ο Στοχαστής στις Πύλες της δαντικής Κόλασης έχει όντως απολιθωθεί, δεν υπάρχει λόγος προβληματισμού στο γαϊτάνι των αέναων σημασιολογικών παραπομπών. Κανένας δείκτης δε θα σε σώσει, δε θα σου δείξει την έξοδο από το μαρτύριο, αν αυτός εμπλέκεται στο έλεος της αναφοράς. Αν η ίδια η εξέλιξη της γνώσης έχει χρησμοδοτήσει τον στοχαστή να ενδίδει στο φυγόκεντρο χορό της αποδόμησης κι αν το ωραίον κρίνεται από το γκροτέσκο ανακάτεμα των χαλασμάτων τότε γιατί άραγε θα πρέπει να δυσφημίζουμε τους τρόπους της κενοσοφίας; Ανέκαθεν αυτή εξέδιδε επεισοδιακές παρανοήσεις υπό τις οποίες στρατεύθηκαν τα διψασμένα πλήθη για μια Ιδέα απαράλλακτων ιδιοτήτων. Αλλά τώρα ξέρουμε ότι ήταν οι φανφάρες της κενοσοφίας και δεν ακούω να το λένε το ίδιο εύγλωττα όσο είναι οι αέναες αυτές αναδιατυπώσεις που σαν την πεταλούδα πετούν με λαχτάρα γύρω από τη φλόγα, ωστόσο αμυνόμενη στον φλογώδη αφανισμό της εφήμερης της φύσης. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: Πάντα ήταν η κενοσοφία, ακόμη περισσότερο τώρα. Αείποτε θα εκκρεμεί ο εναγκαλισμός και η διαλεκτική αναστροφή της. Τότε μόνο θα εγερθούμε και θα γίνουμε αληθινοί κοσμοπλάστες· το είδωλο της μορφής θα είναι το θήραμα της περισπούδαστης διάνοιας· η διάνοιξη προς το Κενό, η ανάκτηση του εξεζητημένου μάννα.

Ως εκεί φτάνει ο διαλογισμός τους. Ως το Κενό, σαν γκρεμός που χάσκει το δράμα της κατάρρευσης και προεικάζει το χαμό τους. Δεν είναι μυημένοι στον τρόπο του Τρελού, δε θα πατήσουν στον αέρα. Θα μείνουν εκεί στο αδιέξοδο, κωλυσιεργώντας στη διήθηση των αέναων αναδιατυπώσεων· δε θα τολμήσουν να τραβήξουν την παραδοχή στο αναπόδραστο άκρο της: Ότι το Κενό είναι το πεδίο, η διάσταση που υπ-άρχει πρωτογενώς και αρχέγονα, δίχως διακριτικά γνωρίσματα, αλλά ως υπόστρωμα πάντα θα παραμονεύει ως ο μυστικός εσωτερικός ορίζοντας που διυλίζει ευφραντικά τις μορφές. Ακούστε τον Heidegger και μείνετε εκεί, δεν υπάρχει κάτι άλλο φιλοσοφικά να διασαφηνιστεί, εκτός κι αν θέλετε να παίξετε με τις λέξεις, να λύσετε σταυρόλεξα, να κάνετε αναψυχή. Όμως πολύ καλύτερο θα ήταν να λάβετε το μήνυμα που έρχεται σαν ορμητική σαΐτα από το πέρας του κόσμου και που προστάζει μέσα από τα δίχτυα των λέξεων, ως μια εικόνα θολή, σαν τα πρώτα ερεθίσματα στα μάτια του θεραπευόμενου τυφλού, που περιγελάει τη σημειολογική εστίαση διότι δεν υπάρχει κάτι για να διακριθεί παρά η ανάγκη μιας φεγγερής εκστατικής διάνοιξης και ταυτόχρονα μιας αναδίπλωσης του εαυτού στην περιελισσόμενη αναγνώριση της αυτοαναφορικής Κενότητας ως το ίδιο το συνειδέναι. Δεν πρόκειται για τη μυστηριώδη άβυσσο, τον Λεβιάθαν που καταπίνει την ύπαρξη όπως μοιρολογούν οι μεγάλες αποτρόπαιες μορφές του φιλοσοφικού φαντασιακού, αλλά μάλλον το ίδιο το πρότυπο της ύπαρξης που εν παρόδω μολύνεται από τις παρατυπίες που ζαρώνουν την Κενότητα, αυτές τις ψευδο-πάγιες μορφές της έλλογης διάνοιας που στην εγωλογική της παραίσθηση και τη θεολογική της έπαρση λησμονεί την ίδια της την υπόσταση κι έτσι το Φως γίνεται το παιγνίδι των σκιών…

Ενδεικτικό του πόσο κενοφοβικός είναι ο Δυτικός Πολιτισμός, αρκεί να δείξουμε την κατάφωρη κρίση που μαστίζει τις σελίδες των ιδεολογικών ζυμώσεων και το πόσο αντιφατικός είναι ο λόγος στις έδρες των φιλοσοφικών φρονήσεων, το πόσο παροιμιώδης είναι η αντιπολίτευση της υπόνοιας στον φυγόκεντρο ειρμό των όσων έχουν να αποφανθούνε. Ξαφνικά, λοιπόν, είναι δίκαιο να πούμε ότι ο ορισμός της κενοσοφίας στριφογυρίζει οπουδήποτε στραφεί η παραπεμπτική αναφορά του λόγου. Κορεσμός διακειμενικός. Πεπερασμένη γραφή που οξύνει τον θεμελιακό πόνο της ύπαρξης διότι η ανάδυση της κενοσοφίας στα ρημάδια της αποδόμησης δίνει έμφαση στη συμβολική δυνατότητα της ανυπαρξίας. Άρα η ύπαρξη και οι όποιες πάγιες επισημάνσεις της αποτελούν σφάλμα. Τραγικό που σαν τον Schopenhauer αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τον ευφραντικό ορισμό των ύστατων συμπερασμών τους.

Δεν υπάρχει τίποτε το ανησυχαστικό στην εκκάλυψη του Είναι και τη διαλογιστική ή αυτοαναφορική αναδίπλωση του συλλογισμού- το μόνο ανησυχαστικό είναι τελικά η αδυναμία μιας διαλεκτικής μεταστροφής στον τρόπο σύλληψης ή μάλλον απόλαυσης των δεδομένων. Πρόκειται για την ύστατη διαλεκτική που αναδεικνύει επιτέλους την ουσία του ανθρώπινου όντος, την πλώρη του μετώπου που διανοίγει την αιθρία σε ένα πεπρωμένο απαράμιλλου κάλλους όπου το νόημα αποκαθίσταται μέσα στον όλεθρο της απόλυτης ανοησίας. Η νεφελώδης αραίωση κατά τη συνειδητοποίηση του a priori θεμελίου δεν καθιστά την αποτρόπαια εκμηδένιση έτσι όπως τη νομίζουν στις ελεγείες της γνωσιολογικής και ηθικής τους κρίσης. Είναι μάλλον ο ασύνειδος διακαής πόθος μεθέξεως που εκκενώνει όλες τις υποκατάστατες μορφικές επιθυμίες και η μεγαλειώδης αποκάλυψη του υποκειμένου, όχι απλώς ως μια συμβολική επίπτωση αλλά ως ταυτόσημο με το ίδιο το κατεξοχήν αμφίσημο αυτό υπόστρωμα του άπαντος: την Κενότητα, που όταν δε διαβάλλεται από τις σημασιολογικές παραπομπές και τις οροθετήσεις των συλλογιστικών παρανοήσεων (όσο πιο επιτηδευμένες τόσο πιο τραγικές!) έτσι αυθαιρέτως και πάντα προφητικά προελαύνει ως το ριπτόμενο πέπλο με μια αισθητική ελαφρότητα και μια έξαρση ελευθεριάζουσας απολαβής για να φανερωθεί η ανύποπτη πληρότητα που πάντα ελλόχευε και δήθεν απειλούσε.

Δεν έχετε το θάρρος κατάματα να το δείτε.    

Δεν έχετε το θάρρος κατάματα να το δείτε.