ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!

 

Επίκαιρο απόσπασμα από το μανιφέστο Επανάσταση του Αυγερινού, κεφάλαιο Εγώλυσις. 

Έχουμε λοιπόν ανέλθει, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας, στην ανεμοδαρμένη εκείνη κορυφή απ΄όπου είναι πλέον πασιφανής η ιδιαιτερότητα με την οποία αρμόζει να επιθεωρήσουμε την τοπογραφία του παρελθόντος. Μπορούμε τώρα, που εξανεμίζονται οι πρότερες πεποιθήσεις των χαμηλότερων υψόμετρων, να επισπεύσουμε στην καθ΄ολοκληρίαν θεώρηση του ανθρώπινου δράματος και επί ξυρού ακμής να αποδελτιώσουμε τις δυνατότητες που θα μας ξεμακρύνουν από τα σφάλματα του ανήλικου, την άγνοια του περιηγούμενου στους δαιδαλώδεις διαδρόμους ενός λαβύρινθου∙ που θα μας επανορθώσουν στη μυστικιστική διέγερση της Πλήρους Παρουσίας, συστήνοντάς μας το πεπρωμένο που η ανηφορική κλίση του εσχατολογικού μας Γολγοθά απέκρυψε. Εδώ ψηλά, αναπνέοντας την πνοή των αγριεμένων στοιχειών, των αποθανόντων θυμάτων που στερήθηκαν έστω και την αμυδρή ελπίδα μιας αιθρίας, των βασανισμένων που ληστεύθηκαν ακόμη και το πρώτο αθώο δικαίωμα, αντλούμε την αποφασιστικότητα εκείνη που αναλογεί σε περιστάσεις και σε υψόμετρα σαν αυτά. Με την αγέρωχη όψη του χρυσαετού, το ψυχρά αρπακτικό του βλέμμα, δεν απομένει παρά να επιθεωρήσουμε με μια οριστική επιτομή το χθες και με πρόθεση δικαίωσης των χαμένων ευσεβών πόθων να ανοίξουμε τις φτερούγες και να αφήσουμε πίσω την πεισιθάνατη απαισιοδοξία από την οποία ο άνθρωπος του σήμερα βαρύνεται. Την ώρα που αστραπές και βροντές προοιωνίζουν την έλευση μιας επεισοδιακής, ηλεκτρισμένης αυγής, συναθροιζόμαστε επί της πιο ψηλής κορυφής για να συνομολογήσουμε την σκωπτική αποκήρυξη του παρελθόντος. Μιας αυγής που καλύτερα να καταυγάσει το ορθό μας ανάστημά, την μη-επιλεκτική αδελφοσύνη μας, το αινιγματικό μας μειδίαμα, το ενορατικό μας βλέμμα παρά την έρπουσα απελπισία, τη μελαγχολία που σταλάζει από βλέφαρα βαριά, και την προσκόλληση σε περασμένα μεγαλεία που στην ουράνια απειροσύνη αναθεωρούνται ως περιττά.

Όπως θα έχει γίνει ήδη φανερό, η αποκήρυξη του παρελθόντος δεν έγκειται σε μια παθογνωμική ισχυρογνωμοσύνη που δογματικά διαχωρίζει το ορθό από το λάθος, αλλά σε μια αποταύτιση παιγνιώδης, με την οποία επιχειρούμε να γεφυρώσουμε ακόμη και τις πιο ασύμβατες αντιθέσεις, ως μέθοδο εκφοράς του αναστοχαστικού υψόμετρου της νέας συνειδητότητας. Γιατί πλέον είμαστε ερειδόμενοι σε επιτεύγματα και αναγνωρίσεις, ανακαλύψεις και εφευρέσεις που στο σύνολό τους μας δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματικά ώριμη, αυθεντικά ανώτερη στάση, που αναδρομικά οι επόμενες γενεές θα θεωρήσουν ως ιεροπραξία-ορόσημο, το κέλευσμα της μετα-ουμανιστικής απαρχής. Δεν υπάρχει ισχυρότερη αντίπραξη προς τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις του Κατεστημένου από την εν λόγω ύστατη θεώρηση που εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να προτάξουμε. Η αναστοχαστική μας εμβέλεια εμπεριέχει με μια καταφατική ευκρίνεια όλα όσα περιλαμβάνουν το ιστορικό παρελθόν. Επιπλέον, η κάθε πτυχή των δεδομένων στραφταλίζει τη δική της εκδοχή, συντελώντας μια φωτοχυσία από ποικίλες αποχρώσεις, διαφορετικές ερμηνείες, κοσμοθεωρήσεις ετερόκλητες που στη σύγκλισή τους μας προτείνουν την ύστατη θεώρηση του πρισματικού. Και με την οποία μόνο να αποδεχτούμε μπορούμε τον σημαντικό και ζωογόνο ρόλο που έπαιξαν τα τεκμήρια της πρότερης αναστοχαστικότητας, ακόμη κι αν επί των πλείστων αυτά περιχαράκωσαν το ανθρώπινο βίωμα. Τόσο παράδοξα, η καταφατική μας υπερεπάρκεια, δεδομένου ότι σύνολη η αναστοχαστική εξέλιξη είναι απόρροια της ίδιας ενόρμησης με αυτήν που μας προσελκύει τώρα προς τον γκρεμό, καθιστά τη βιαιοπραγία του παρελθόντος ως απαραίτητη ωδίνη για την παρώθηση του νεογνού. Μολονότι αφορίζουμε τα καθάρματα που ως εδώ σπίλωσαν την ανθρώπινη ωραιότητα και που διέσυραν το υπερβασιακό πνεύμα στις χωματερές των υαινών, όντας πραγματικά αυθυπερβατικοί, μυημένοι εις βάθος στην αμφισημία των πραγμάτων και απόλυτα ισορροπημένοι ενόσω αμφιρρέπουμε μεταξύ των κάθε λογής αντιθέσεων, συντάσσουμε αναδρομικά όλα τα εγκλήματα και τις αδικίες στην κατηγορία του αναπόδραστου. Αποδεχόμαστε πλήρως τους μετασχηματισμούς που ενείχαν όλα τα μορφώματα των κατασταλτικών πλεγμάτων, από το μονοθεϊστικό πατρόν μέχρι την πιο δολερή εμπορευματοποίηση του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, όσο σκληροί κι αδίστακτοι κι αν ήταν για τη φυσικότητα του ανθρώπινου βιώματος, αποδεχόμαστε ότι όλες αυτές ήταν εξελίξεις όντως αναπόδραστες. Όμως επουδενί προτιθέμεθα να επιτρέψουμε να συνεχιστεί η ίδια ρότα με το παρελθόν, πολύ απλά επειδή η παράδοξη καταφατική αυτή παραδοχή, εξίσου αναποδράστως, μας εγείρει στο αναπόδραστο και της δικής μας επαγγελίας.

 Η αύξηση της αυτοαναφορικής έντασης συνεπιφέρει τη διαταραχή της συνάρθρωσης των διαχρονικών πραγμάτων. Από το αναστοχαστικό μας απόγειο (και από το οποίο μέλλουμε να εκκινήσουμε ένα εντελώς νέο ταξίδι που δεν έχει σχέση με την γραμμική ανάπτυξη) η γλώσσα αποδεικνύεται όλο και περισσότερο για τον αυθαίρετο, πλαστό της χαρακτήρα και άρα η συνακόλουθη βίαιη ενοποίηση της διαφορότητας των διαδοχών τίθεται εν αμφιβόλω. Πώς μπορούμε λοιπόν να υποστούμε τα πειστήρια της ανάπτυξης με τα οποία επιβάλλεται ο συγκεντρωτισμός και η πλουτοκρατία; Εάν τελικά δεν υπάρχει σαφής προορισμός∙ εάν αυτός προδιαγράφεται από τον συσχετισμό όλων των αυθόρμητων τάσεων της υγιούς σκέψης, που δεν κατατρύχεται από μακροπρόθεσμες ιδιοτελείς προθέσεις, τότε το ανθρώπινο ον που αφ΄υψηλού αναθεωρεί συζευκτικά το παρελθόν, πρέπει να απονείμει το δίκαιο της κάθε περίστασης, της κάθε ιστορικής συγκυρίας, θεωρώντας τον εαυτό του ως προνομιούχο καρπό μιας μακράς διαδικασίας, ως το αποϊστορικοποιημένο ον που, λόγω της ευθυκρισίας του και της πρισματικής συνεκτίμησης των πραγμάτων, είναι έτοιμο για μια πτήση.

Είναι βέβαιον πως ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε την πραγματικότητα την έχει καταστήσει πια διάφανη, την έχει εκθέσει σε όλες της πτυχές της -σε αυτό το θαλασσοδαρμένο ακρωτήριο, όπου φέγγουν τα φώτα ενός ισχυρότατου παρατηρητηρίου, διακρίνονται τα πρώτα δείγματα της καθολικής Μεταστροφής. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην αιχμή της αναστοχαστικής εξέλιξης δεν ήταν ποτέ πιο κοφτερός για όλα όσα το Κατεστημένο δολερά ενδύθηκε. Και όλοι όσοι ακολουθούν, όλοι όσοι ενστερνίζονται τις νέες διαφαινόμενες κοινοτοπίες και δεν αργούν να συμπαραταχθούν για αυτήν την κοσμοϊστορική αποκήρυξη της Ιστορίας, καθιστούν εναργή τη μοίρα των συγκεντρωτικών φορέων. Η προσφορά τους στην ανθρωπολογική εξέλιξη θα πρέπει να λήξει κάπου εδώ, να λήξει με τον ανάλογο πόνο και κόστος που καταχρεωθήκαμε εμείς, με την ίδια αναπόδραστη, την ίδια φαταλιστική δυναμική.

Απογυμνωμένος ο κόσμος από ιδιοτελείς προθέσεις θα ήταν ο κόσμος του ακραιφνούς συμβάντος, ο κόσμος της αέναης, κυκλικής επιστροφής και των ρηξικέλευθων διαλείψεων που δεν δρομολογούν αλληλουχίες αποσχίσεων παρά ανατρέπουν τα δεδομένα χαοτικά μόνο στην εμβέλεια της στιγμής. Ο κόσμος αυτός, ο αισθητικοποιημένος, ο απρόβλεπτος, ο κόσμος που αποχαλινώνεται από τις γραμμικές υποδείξεις του κατασταλτικού δρομέα, είναι ο κόσμος που ως εκ φυσικού αποδύεται των ιδιοτελών επενδύσεων. Σημειωτέον όμως ότι αυτή η φυσικότητα είναι εξίσου βίαιη με τον τρόπο που στο παρελθόν οι αποφυσικοποιητικές τάσεις περικύκλωσαν την ανέμελη αθωότητα. Φυσικά, βίαιη… Πώς αλλιώς θα μπορούσε να συστηθεί ο εκμεταλλευτής με την τελευτή της μακράς του βιογραφίας; Βίαιη σαν τη λύσσα της θεομηνίας, σαν την αδέκαστη σφοδρότητα του επαρκώς αναστοχαστικού υποκειμένου που σπινθηροβολείται από τη διάχυτη πλέον αίσθηση των ασφυκτικών ορίων, μιας περατότητας που όλο και κλείνει τον κόσμο που δεν αρμόζει να ανοίξουμε. Αλλά θα τον ανοίξουμε επειδή ακριβώς το βάρος της εκλυόμενης ενδεχομενικότητας, του αδέσποτου συμβάντος αρχίζει και λυγίζει τα γόνατα του Άτλαντα και ο κόσμος, ο «μόνος πιθανός κόσμος», όπως μας έχουν πείσει, με την ίδια ρεαλιστική πεζότητα που κράδαινε το μαστίγιο της η συγκεντρωτική εξουσία, έτσι αναπόδραστα και γλαφυρά πρόκειται να κατακρημνιστεί. Εκτεθειμένος στο συμβάν, δίχως έρεισμα για να καταστείλει με τα μακροσκελή του σχέδια το ίδιο επιδέξια με το παρελθόν το ενδεχομενικό χάος, ο στρυφνός άνθρωπος της εξουσίας, τη στιγμή ακριβώς που κοντεύει να αποκορυφώσει το απεχθές του έργο, την ίδια στιγμή νιώθει για πρώτη φορά το βήμα του πραγματικά μετέωρο, όπως ο ακατανίκητος πυγμάχος απρόβλεπτα δέχεται το χτύπημα που προμηνύει τον αιματηρό χαμό του. Στην γοργή στροφή αυτής της ανατροπής είναι που η Αδράστεια μας συγκαλεί για την ύστατη αποκήρυξη του παρελθόντος και κάθε απώτερου θεμελίου, με την ιδιαιτερότητα όμως ότι αυτή η αποκήρυξη θα διέπεται από το παιγνιώδες πνεύμα του πρισματικού, διότι γνωρίζει ότι η αντίπραξή του ισούται με μια καθολική αποδοχή των πραγμάτων, μια εκτενής καταφατική συμπερίληψη των τεκταινομένων που μας έφεραν εδώ και άρα αληθινός καυτηριασμός της αποφατικής αλληλουχίας, το λύσιμο της αλυσίδας. Με αυτήν την αποκήρυξη, που μοιάζει με ένα ειρωνικό ευφυολόγημα, εγκαθιδρύουμε το πνεύμα του μέλλοντος, επαναθεμελιώνουμε τον κόσμο από την αρχή, όλως παραδόξως, στη βάση ενός ανύπαρκτου θεμελίου.

Έτσι είναι που θα επανακτήσουμε τη χαμένη αθωότητα. Όταν θα στρέψουμε τους προβολείς των αξιών στο στερούμενο πρόθεσης βίωμα, στην παιγνιώδη εντρύφηση, στον μηρυκασμό του ενδεχομενικού και στην εθελούσια εκμηδένιση του Εγώ στο Είναι, ο κατακερματισμός των κατασταλτικών πλεγμάτων και του μονοθεϊστικού πατρόν θα πάρει τροπή γοργότερη, καταπνίγοντας το αναπόδραστο αφρισμένο αυξάνων κύμα της παγκοσμιοποίησης στον επίσης αναπόδραστο ανασασμό μιας περιδεούς θαλασσοταραχής.

Προσδιορίζοντας την ολότητα σε αντιδιαστολή με τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις των συγκεντρωτικών δομών, με μια δηλαδή ύστατη θεώρηση κατά φύσιν ατελή και άρα πολυφωνική, το Άπαν θα τεκμηριώνεται επ΄αόριστω ως ολογραφική επιμέρους ολότητα που τείνει προς το Άπειρον, ως ολοτροπική δυναμική που επιδέχεται άπειρους προσδιορισμούς. Μια θέαση που αν τη συμμερίζονταν ο στοχαστής του λογοκεντρικού παρελθόντος, θέτοντάς την εξ αρχής ως οδηγό των κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων, η ρομαντική εκμάγευση του κόσμου θα είχε διατελεστεί προ πολλού, όμως, ταυτοχρόνως, δεν θα ήταν αρκούντως εφικτή εφόσον δεν θα προηγούνταν τα οδυνηρά γεγονότα των οποίων οι ζυμώσεις θα διασφάλιζαν την τελική καθιέρωση τέτοιων, αναιρετικών για αυτά, φυγόκεντρων, ρομαντικών ενοράσεων…

Το υποκείμενο που λόγω της οξυμένης του αναστοχαστικότητας απολαμβάνει τη χιλιαστική θέαση της ιστορικής διαλεκτικής, όπου η αναγκαιότητα συμπίπτει με την ελευθερία σε κάθε τμήμα της εξελικτικής διαδοχής και που παύει να αποζητά κάποια ολοκλήρωση αποκλειστικά και μόνο μέσω γραμμικών δρομολογήσεων, επειδή ακριβώς η ολότητα μετατίθεται από την έννοια της προκαθορισμένης διάστασης σε αυτήν της δυναμικής κατάστασης, αυτό το υποκείμενο είναι ικανό στο να συνωμοτεί με το ενδεχομενικό συμβάν, να καταβυθίζεται ατρόμητα στο χάος και να δαμάζει ενέργειες που ο μονοδιάστατος άνθρωπος, παρότι μαέστρος του ελέγχου, δεν κατάφερε ποτέ. Είναι το υποκείμενο που, εν ολίγοις, επιτείνει τη διαδικασία αποδιαφοροποίησης από το περιβάλλον και το ασυνείδητο, καθιστώντας τον εαυτό του στείρο πεδίο για την υπαγωγή του στα ολοκληρωτικά σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Είναι ο άνθρωπος που δονείται από τις μυστικές ενέργειες που στοχαστικά δαμάζει και που αστράφτει από το φως ενός αφάνταστου πεπρωμένου, αυτός που διατελεί το υβριστικό διάβημα απενοχοποιημένα, επειδή τελικά όλα είναι αναπόδραστα, αναγκαία, ανεπανόρθωτα, επειδή το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.

Ο ιστορικός χρόνος μόνο να τελειώσει μπορεί από μια τέτοια απενοχοποιημένη αυτοσυνειδητοποίηση. Η ύστατη θεώρηση που αποδίδει δίκαιο σε όλες τις πρότερες εφαρμογές της ανθρώπινης αναστοχαστικότητας και που τις συμπλέκει προς ανάδειξη της συνείδησης από την οποία μέλλει να ξεχυθεί η δραματουργία της Ύστατης Επανάστασης, είναι αυτή που, λόγω αυτής της καταφατικής υπερεπάρκειας, υπερνικάει κάθε θεολογική ή εκκοσμικευμένη εσχατολογική θεώρηση, που ως εκ φυσικού για αιώνες φράζει την αναπόδραστη αυτή δυναμική.

ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Ψηφίστε τον Διάβολο

Ζήσαμε μακρόθεν τις εποχές της γραφειοκρατικής στάχτης και του θετικιστικού κομπασμού, που κόβει σαν ξυράφι, ματώνοντας το αθώο χείλος της πρωτεϊκής πίστης. Ο κόσμος μας διαρθρώθηκε με τη λεπίδα εν είδει χάρακα και το διαβήτη που διέγραψε τροχιές προκρούστιες, απολύοντας έξω τα κρέατα της συμφοράς που πωλήθηκαν με αντίτιμο την τσουχτερή βέργα. Ο φακός της ιστοριογραφικής αναφοράς εστίασε στα πιο βαριά εγκλήματα, την πείνα, την αδικία και το στείρο προλεταριάτο. Αμέλησε, όμως, να στρέψει το ψυχρό φως της καταγραφής στα βαθύτερα βάσανα, εκεί απ’ όπου εξορμείται το βιοπολιτικό παιγνίδι, στο καταδιωγμένο φαντασιακό, την «αλητεία» μιας στοιχειώδους απείθειας δια της οποίας απειλείται να γκρεμιστεί συθέμελα το αυθαίρετο, αν και απολύτως συνεκτικό, σχέδιο της γραμμικής προόδου. Γραμμική πρόοδος είναι η ευθυγράμμιση της ενόρμησης σε βαθμό της πιο γελοίας αγκύλωσης, που όμως, σημειωτέον, έχει κανονικοποιηθεί και φιγουράρει στην ημερήσια διάταξη της τεχνοκρατικής φιλονικίας. Σπασμένοι σπόνδυλοι σαν τα κούτσουρα ρίπτονται στον ορυμαγδό των «ονειροπαρμένων» σε μια συντριβή που θέτει και τα όρια της διαχρονικής μας αυτογνωσίας. Διότι υπάρχει ένα θεμελιώδες ταμπού που καυτηριάζει την πρωκτική ευπρέπεια των επικυρίαρχων –η υποψία ότι ίσως είχαμε δίκιο εξ αρχής, αναποδογυρίζει τραγελαφικά την πυραμίδα ιεράρχησης των πάντων. Τελικά εκείνοι που κυβερνούν από το υψόμετρο μιας κακόβουλης κοινοτοπίας, όντας φαύλοι και ξενέρωτοι, στοχοθετώντας το «άσπιλο» καθήκον της κυβερνητικής βουλής, δεν είναι παρά τα θύματα μιας συνταρακτικής αφέλειας, η παράδοση στον όχλο και την πρώτη ανεπεξέργαστη επιθυμία του «κυβερνώ», του «εγώ είμαι ο επώνυμος τάδε», του «εσύ είσαι λάθος εκ γενετής»: πώς μπορείς ν’ αντισταθείς το πεδίο βαρύτητας μιας συνήθειας που θωρακίζει την επιβίωση της πιο φρικτής αφαίρεσης; Μιμούνται το «εγώ» δίχως να ‘χει σημασία η ιδιότητα που το προσδιορίζει. Το μόνο που έχει σημασία είναι η ικανότητα να ξεχωρίζεις δια του αφορισμού των κάθε λογής «επήλυδων» στη χωματερή των σπαταλημένων ζωών. Ο θρίαμβος της ύαινας…

Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για εκείνους που γίνονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως όταν πια θεμελιώνουν τη θεωρία της νευρωτικής τους αρέσκειας. Ότι δήθεν ο Δαρβίνος είχε το απόλυτο δίκιο κι ότι οι ιστορίες περί σχεδιασμού του Σύμπαντος και της Ζωής από μια ασύλληπτη, δίχως αρχή και τέλος, Διάνοιας δεν αποτελούν παρά τα φυλλάδια φουκαράδων με μπαλώματα. Ότι δήθεν ο Φρόυντ μας αποκάλυψε τη θλιβερή παιδική χαρά του οιδιπόδειου τριγωνισμού και μιας πρώιμης επιθυμητικής ασφυξίας κι ότι δήθεν η απειροστή διάνοιξη στο μικρομοριακό ασυνείδητο του «ψυχωτικού» δεν έχει άλλο να προσφέρει από μια ακόμη πιο επιτηδευμένη νοσολογική εξήγηση του παραστρατήματος από το δόγμα. Ότι δήθεν ο Μαρξ γνώριζε εξ αρχής ότι η κοινωνική μηχανική έπρεπε αναποδράστως να καπνίσει τα φουγάρα της απώλειας του ενεστώτα χρόνου για ένα μέλλον σοσιαλιστικού παραδείσου κι ότι το αναρχικό «κάθαρμα» που, στην «παρανοϊκή» του ραστώνη, σπάει και θρυμματίζει «ύστατες θεωρήσεις»  δήθεν αποποιείται της ευθύνης να καθίσει να σκεφτεί εντός της καθιερωμένης μετα-αφήγησης, έστω κι αν είναι από την πλευρά της πιο «ριζοσπαστικής» αντιπολίτευσης. Κι όταν ο «σεληνιασμένος» μαρτυρεί της θέαση ιπτάμενων δίσκων, τότε οι φιλόλογοι του «πραγματικού» δείχνουν το υπόδειγμα του «ανυπόληπτου», του «φαιδρού»… ούτε καν η ποίηση δεν τον διασώζει.

Κακόμοιροι, πόσο γελασμένοι πατάτε επιθανάτιο πόδι στη ζώνη του Μπάρντο! Εκεί όπου χαράζει η Αλήθεια ενός Κόσμου φύσει φαντασιακού, που όμως ενορχηστρώνεται και καταστρατηγείται από την προστακτική γλώσσα της εξουσιαστικής μονομανίας, καταλήγοντας μια φυλακή της λογικής, του στρυφνού θετικισμού, του τρόπου που ορίζει ο εμμηνοπαυστικός πρεσβύτερος της αποστεωμένης ρουτίνας –τα αυτόματα της γεροντικής πικρίας και της αποφατικής ευλάβειας. Αλήθεια, πώς είναι να πεθαίνεις τόσο γελασμένος;

Θέλει κουράγιο, απαιτείται συνέπεια, είναι ζήτημα μιας ετερογενούς ομόνοιας, το πώς θα διασωθούμε από την πλειονότητα της γεροντικής συνθήκης, του ευρύτατου πεδίου μίμησης μιας τεχνοκρατικής μεθόδου χειραγώγησης της μαθησιακής ανάδυσης, του τρόπου που ορθώνει κανείς ανάστημα «αξιοπρεπές» κι «αξιοζήλευτο». Να ρίξουμε μολότοφ στα μυαλά τους, να κάψουμε τα «ωραία» διακειμενικά χωριά τους, τον τρόπο ανάγνωσης που βιαιοπραγεί διαμορφώνοντας συνειδήσεις που παπαγαλίζουν θρασύδειλα το τροπάριο του κατεστημένου τρόπου.

Πρέπει να διαδώσουμε τον αγώνα μας που ξεκινάει από ονειροφόρα βλέφαρα και που φτερουγίζει με αντι-ηρωικό κουράγιο στους ύπατα ύψη μιας ύστατης ακασικής συναστρίας –εντολοδόχοι της απώτερης γνώσης που επιτέλους ανέστησαν τον βασιλιά-φιλόσοφο, εκείνον που πρόκειται να κυβερνήσει με την εκτροπή της φαντασιακής επαγγελίας. Είμαστε οι μόνοι άξιοι, εμείς που από το υπογάστριο του Κράτους εξαπολυόμαστε ως ψόγος της κατάφασης· στο περιθώριο εμείς που σπαταλάμε τις νύχτες και τις ημέρες μας στο «απατηλό» φως της ερεβώδους ενόρασης. Κατάρα να ‘χετε τη διασπορά μας, τα σχήματα της απόδρασης που διαμηνύουν το Έσχατο ως τραγελαφικό αδιέξοδο παρά ως την «Επουράνια Βασιλεία».

Όλες οι επινοήσεις σας ήταν ανεπίδεκτες στη ρήξη της κβαντικής κενότητας, δόγματα αξιοκρατικά, φόρμουλα που εκ συνεπαγωγής ορίζει αρνητικά το τι σημαίνει ανοησία. Άθεοι κυνικοί που νουθετούν την «παιδαριώδη» λογική του ενστίκτου και που παραγνωρίζουν το προφανέστατο θαύμα εκ των θαυμάτων, την «απόξενη» ουσία του συνειδέναι, το φως που καθιστά δυνατό το υπόστρωμα της έπαρσής τους· φάμπρικες υποταγής που αποφλοιώνουν τη νοημοσύνη φύλλο το φύλλο, σε σχολεία μιας πρόνοιας που αποτρέπει τη βιαιότητα της ετερόκλητης ρήξης· πολιτικοί που κλείνουν στη φυλακή τα νιάτα επειδή εντρυφούν στην τέρψη βοτανικών ιαμάτων ή που απομυζούν το κεφαλαιοκρατικό κέρδος δια της αποβολής περιττών δούλων από το εργασιακό «δικαίωμα». Όλοι ανδρείκελα, αποβράσματα στον αφρό της παρασπονδίας, εκείνης που ψηφίσατε με τη δειλία σας επειδή δε θέλατε να γίνεται «του διαβόλου»…   

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΒΟΥΒΩΝ

Είμαστε οι μαιευτήρες του αναπόδραστου πεπρωμένου. Η χειρονομία μας είναι ισχυρή εκ των ριζών διότι οι υποχθόνιες λάβες της Ειμαρμένης ρέουν στο αίμα μας, βαθιά από το λάγνο πυρ του γήινου πυρήνα. Το βλέμμα μας είναι ευλογημένο από το αιθέριο άγγιγμα της Σύλληψης, εγκυμονούμε στο κρανίο τον γενέθλιο αγώνα που μέλλει να εγκαθιδρύσει στα εράσμια πλήθη του μέλλοντος το αδαμάντινο, πρισματικό φως που ιριδίζει καταφατικά το Φως της Οικουμένης. Η ορμή της αποφατικής εκείνης απόσταξης της πολυχρωμίας σε όφελος της απόλυτης λευκότητας μέλλει να αντιστραφεί στη θεαματική διύλιση των φαινομένων γι’ αυτό που πραγματικά είναι: ο αστραφτερός χορός του απείρου σε μια πλουραλιστική συνύπαρξη όλων των ετερογενών συνεκδοχών. Εκμαιεύουμε έναν νέο τύπο ανθρώπου· μια ανήκουστη υποκειμενικότητα λαμβάνει στο χέρι το νόμο της νέας έκφρασης, που τα αποδέχεται όλα, έτσι αυτοτελώς όπως θα ανασήκωνε μοιρολατρικά τα ύδατα για να τα καθαγιάσει στις ανταύγειες του εωθινού φωτός. Μεγάλη η ευθύνη μας. Έχουμε χρέος στους αμνημόνευτους προγόνους να δικαιώσουμε με τη στάση μας το αισθητικό τους ανάστημα, τη φιλοτεχνημένη τους παρουσία και τη συναρπαστική περιπέτεια του θρησκεύεσθαι εκείνου που ως οιστροπληξίαν αναζωπύρωνε στο πνεύμα τους τον Έρωτα της πρώτης διασυμπαντικής σποράς. Για να γίνει αυτό ο καθένας από εμάς θα πρέπει να σταθεί αντάξιος της θέσης που τώρα εντελώς αυθόρμητα λαμβάνει. Εφόσον η ροή μας έφερε στον κόμβο της υπαρξιακής μας αναθεώρησης, με την κρίσιμη διαφορά της μεγάλης διονυσιακής άδειας που ευθυγραμμίζει το νου στην πρώτη σπερματική συγκίνηση του συνειδέναι, χρέος μας είναι ο εξιλασμός της στιγματισμένης ιδιοπροσωπίας, που επιτέλους τολμά να στραφεί προς την Πηγή ως αρμόζουσα ανταπόκριση, ως το πρόσωπο που αναδεικνύει τη νέα ιερουργική εμπειρία. Εξ ου, ως κολοφώνας που υψώνει κατεργάρικα τις αξίες ενός ρηξικέλευθου τοπίου.

Εμείς είμαστε οι πρώτοι που αρμόζουν να ψυχανεμιστούν τις ριπές του ανέμου ώστε να διευθετήσουμε το ανθρώπινο βίωμα σε εκείνον τον αξιολογικό ορίζοντα που θα μας απαλλάξει από το μαστίγωμά τους, που θα μας δώσει τούτο το μαστίγιο στο χέρι και την υποταγή των φαινομένων στο Θέλημα της νέας οντολογικής συγκυρίας. Η παγκόσμια οργανική συνομοσπονδία της αυθόρμητης νοόσφαιρας θέτει εκείνους που ξέρουν, που είναι υποπτευμένοι και έτοιμοι για τη μεγάλη Μεταστροφή στην κατάλληλη χωροθεσία της συγχρονικότητας. Εν προκειμένω, τούτο είναι ένα τεράστιο προνόμιο για το χάος των καιρών μας αν αναλογιστεί κανείς ότι οι άλλοι χαροπαλεύουν απέναντι στον ανεπανόρθωτο και απροσδόκητο κατακερματισμό των πάντων. Εμείς, όμως, όντας μυημένοι στο έθος του πολυειδούς και της ριζικής ετερότητας του Σύμπαντα Κόσμου, απολαμβάνουμε το προνόμιο μιας πανανθρώπινης Αποστολής, εκεί στη μυστική γούρνα της «αυτοπαραίτησης»: δεν πρόκειται για κανένα προσκύνημα κανενός Μεσσία, ούτε για επάνδρωση ενός συνωμοσιολογικού τάγματος με σκοτεινές προθέσεις –πρόκειται για την πιο πηγαία κι αυθόρμητη κίνηση που θα μπορούσε να συμβεί. Εμείς είμαστε οι Άτλαντες της Οικουμενικής Μεταστροφής. Όσο ο Κόσμος θα μεταστρέφεται προς τους αξιακούς αντίποδες για να προκρίνει την ισορροπία έναντι της αντιμαχίας των αντιθέτων, η δράση μας, ο λόγος μας, το ανάστημά μας, η ασκητική περιωπή μας, το ακατάβλητο διονυσιακό ξέσπασμα του πάνθηρα που θα εμφιλοχωρεί ακόμη και στις πιο πράες μας χειρονομίες, αποτελούν την πρώτη κρίσιμη ροή της καινοφάνειας στον τόπο μας. Είμαστε οι αντιπρόσωποι της επικείμενης Διδαχής, η οποία απανταχού σήμερα διαδίδεται από την απόκρυφη γλώσσα του ασυνειδήτου. Την καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν απαγκιστρωθεί από τις κρυσταλλώσεις του «πανόσιου» Λόγου. Ιδίωμα που κατέχουν μόνο όσοι γλιστράνε στην αέναη ρευστότητα της βαθύτερης ενσυναίσθησης. Ειδικότερα, εμείς ενέχουμε τον οίστρο που με τους ευφραδείς του τρόπους μάς μιλάει με τις χειρονομίες της κενότητας. Είμαστε λοιπόν πρέσβεις εκείνου που τώρα εναγωνίως εκμαιεύεται στον όλεθρο του αίματος και της κραυγής. Είμαστε οι εύζωνες του θανάτου, μια ευρύτερης πραγματικότητας. Έργο μας όχι απλώς η αυτοπραγμάτωση και η ατομική σωτηρία της ψυχής αλλά η ριζοσπαστική αναδιαμόρφωση του αξιακού τοπίου μέσω των κρούσεων της αλήθειας εκείνης που δε χωράει  στη σφραγίδα της λέξης. Το κρωντήρι μας δια τους αέναους κύκλους της Σελήνης γεμίζει αμβροσία και είθε να ποτίσουμε το πλέγμα των συναναστροφών μας με εκείνο το άπειρο βλέμμα και τη μαγνητική σιωπή, να τους δείξουμε το δρόμο, αυτόν τον ίδιο που βαδίζουν με τις χειροπέδες, ωστόσο στην αντίθετή του πορεία και πραγματικά ελεύθεροι, προς την αφετηρία εκείνη που αφήσαμε με τη φιλοδοξία της ατομικής διαφοροποίησης. Όμως τώρα πίσω ξανά στην αδιαφοροποίητη Μήτρα του Όντος, ως μια ιερουργική κοινοπραξία που θα δώσει στο θάνατο την εύφημη μνεία που του αξίζει, ώστε κανόνας μας να γίνει η εξάλειψη του Εγώ και η εκκένωση της κάθε επιτέλεσης, με την αριστουργηματική απόσυρση του δερβίση που φυγοκέντρως ανθίζει την ελευθεροπρέπεια από τη στυγερή επιβολή της ανομολόγητης επίκεντρης τυραννίας.

Τέρμα στην τυραννία του Κέντρου! Εξελισσόμαστε υπό τη μεσσιανική διδαχή του Υδροχόου αλλά δεν αποζητούμε την κορμοστασιά του Σωτήρα. Δεν υπάρχει Σωτήρας, μόνο ένας αληθινά ταπεινός πανταχού παρών εμπνευστής που δεν έχει την ανάγκη των εκφάνσεων, όλως παραδόξως, σε έναν κόσμο γεμάτο περιττές επιφάσεις. Η διδασκαλία σάς δείχνει το δρόμο βήμα-το-βήμα για το πώς να έρθετε σε επαφή μαζί Του. Ο αγώγιμος νους για το νέο κέλευσμα της συνειδητότητας απαραιτήτως προϋποθέτει τον εξαγνισμό από τις όποιες σταθερές κι αμετακίνητες βεβαιότητες και τον συνακόλουθο ενεργό στροβιλισμό της εκστατικής δίνης που διαλύει όλα τα μορφώματα ακριβώς εν δράση της μορφοποίησης. Δεν υπάρχει άρα διαμόρφωση παρά μόνον καθαρή ρευστότητα, αλλαγή που εξαρθρώνει για να εξαρθρώσει -ας ανακαλύψουμε την αυτοτέλεια της αφομοίωσης στον μυστικό φόντο του τίποτε. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Το πώς θα περισώσουμε με φιλανθρωπία τις νοσηρές αρπαγές που επιβουλεύονται τα δικαιώματά μας. Το πώς θα αρπάξουμε τις αρπαγές ως χειρολαβές της πορείας μας προς την υδροχοϊκή πανανθρώπινη συμφιλίωση υπό την αιγίδα μας παιγνιώδους ειρωνείας: Ότι ο Μεσσίας δεν είναι Μεσσίας κι ότι όταν αναφέρεται κανείς στο εν λόγω ταμπού αναποδράστως θα πει ψέματα. Όποιος έχει επαφή με το βαθύτερο ένστικτο εκείνο που διαχέεται πέραν των ταυτοποιήσεων, μπορεί και καταλαβαίνει δίχως πολλές-πολλές εξηγήσεις. Κι ας παραμείνουμε λακωνικοί και στο πνεύμα του υπονοούμενου. Είμαστε φωστήρες μιας νέας τάξης πραγμάτων… όχι έτσι όπως την εννόησε η συνομωσιολογία, αλλά μάλλον ως μια απαραίτητη κάθαρση που αργά και σταθερά εγχαράσσει στον κραδασμικό αιθέρα τον εύηχο αναστεναγμό μιας αρχέγονης ενθύμησης τόσο συγκλονιστικής όσο και ο ηφαιστειακός εγκέλαδος. Αρκεί να μάθεις να τη διακρίνεις. Αρκεί να τη νιώσεις. Η πρόθεση, απλά και μόνο, είναι ο δίαυλος που φεγγάρι-το-φεγγάρι καθιστά την Ιερά Οδό ολοένα και περισσότερο φωταγωγημένη μέχρις ότου να σταθείς ηγέτης ή ηγέτιδα και να ιδιοποιηθείς το μεσσιανικό χρίσμα ως τον παιγνιώδη κανόνα της νέας ανθρωπογένεσης.

Το βάρος στους ώμους σου είναι μεγάλο. Αποτελείς τις πρώτες συνάψεις μιας Οικουμενικής Συνείδησης που δυνητικά το συλλαμβάνει: Το τιτάνιο Μυστήριο που εγκολπώνει τις τρεις μας διαστάσεις, τη δράση μας, τα ευέλικτα πιστεύω μας, το ανάστημα μας που αναφλέγεται σαν τη λαμπάδα του Ιερού Όφεως επί της σπονδυλικής μας στήλης.

Μοιράσου το πυρ όντας η διηνεκής απαρχή της νέας Μεσσιανικής Διδασκαλίας.

Ο καθένας από εμάς είναι συνεργάτης, διδάσκαλος, ηγέτης και παράξενος ελκυστής του κάθε νέου πιθανού ανθρώπινου ειρμού προς τον δίαυλο Τους.

Ψηλά τον υδροχοϊκό πυρσό!

Μοιράσου το φλογώδες θάμβος του…