Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!



 

Επίκαιρο απόσπασμα από το μανιφέστο Επανάσταση του Αυγερινού, κεφάλαιο Εγώλυσις. 


Έχουμε λοιπόν ανέλθει, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας, στην ανεμοδαρμένη εκείνη κορυφή απ΄όπου είναι πλέον πασιφανής η ιδιαιτερότητα με την οποία αρμόζει να επιθεωρήσουμε την τοπογραφία του παρελθόντος. Μπορούμε τώρα, που εξανεμίζονται οι πρότερες πεποιθήσεις των χαμηλότερων υψόμετρων, να επισπεύσουμε στην καθ΄ολοκληρίαν θεώρηση του ανθρώπινου δράματος και επί ξυρού ακμής να αποδελτιώσουμε τις δυνατότητες που θα μας ξεμακρύνουν από τα σφάλματα του ανήλικου, την άγνοια του περιηγούμενου στους δαιδαλώδεις διαδρόμους ενός λαβύρινθου∙ που θα μας επανορθώσουν στη μυστικιστική διέγερση της Πλήρους Παρουσίας, συστήνοντάς μας το πεπρωμένο που η ανηφορική κλίση του εσχατολογικού μας Γολγοθά απέκρυψε. Εδώ ψηλά, αναπνέοντας την πνοή των αγριεμένων στοιχειών, των αποθανόντων θυμάτων που στερήθηκαν έστω και την αμυδρή ελπίδα μιας αιθρίας, των βασανισμένων που ληστεύθηκαν ακόμη και το πρώτο αθώο δικαίωμα, αντλούμε την αποφασιστικότητα εκείνη που αναλογεί σε περιστάσεις και σε υψόμετρα σαν αυτά. Με την αγέρωχη όψη του χρυσαετού, το ψυχρά αρπακτικό του βλέμμα, δεν απομένει παρά να επιθεωρήσουμε με μια οριστική επιτομή το χθες και με πρόθεση δικαίωσης των χαμένων ευσεβών πόθων να ανοίξουμε τις φτερούγες και να αφήσουμε πίσω την πεισιθάνατη απαισιοδοξία από την οποία ο άνθρωπος του σήμερα βαρύνεται. Την ώρα που αστραπές και βροντές προοιωνίζουν την έλευση μιας επεισοδιακής, ηλεκτρισμένης αυγής, συναθροιζόμαστε επί της πιο ψηλής κορυφής για να συνομολογήσουμε την σκωπτική αποκήρυξη του παρελθόντος. Μιας αυγής που καλύτερα να καταυγάσει το ορθό μας ανάστημά, την μη-επιλεκτική αδελφοσύνη μας, το αινιγματικό μας μειδίαμα, το ενορατικό μας βλέμμα παρά την έρπουσα απελπισία, τη μελαγχολία που σταλάζει από βλέφαρα βαριά, και την προσκόλληση σε περασμένα μεγαλεία που στην ουράνια απειροσύνη αναθεωρούνται ως περιττά.
Όπως θα έχει γίνει ήδη φανερό, η αποκήρυξη του παρελθόντος δεν έγκειται σε μια παθογνωμική ισχυρογνωμοσύνη που δογματικά διαχωρίζει το ορθό από το λάθος, αλλά σε μια αποταύτιση παιγνιώδης, με την οποία επιχειρούμε να γεφυρώσουμε ακόμη και τις πιο ασύμβατες αντιθέσεις, ως μέθοδο εκφοράς του αναστοχαστικού υψόμετρου της νέας συνειδητότητας. Γιατί πλέον είμαστε ερειδόμενοι σε επιτεύγματα και αναγνωρίσεις, ανακαλύψεις και εφευρέσεις που στο σύνολό τους μας δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματικά ώριμη, αυθεντικά ανώτερη στάση, που αναδρομικά οι επόμενες γενεές θα θεωρήσουν ως ιεροπραξία-ορόσημο, το κέλευσμα της μετα-ουμανιστικής απαρχής. Δεν υπάρχει ισχυρότερη αντίπραξη προς τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις του Κατεστημένου από την εν λόγω ύστατη θεώρηση που εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να προτάξουμε. Η αναστοχαστική μας εμβέλεια εμπεριέχει με μια καταφατική ευκρίνεια όλα όσα περιλαμβάνουν το ιστορικό παρελθόν. Επιπλέον, η κάθε πτυχή των δεδομένων στραφταλίζει τη δική της εκδοχή, συντελώντας μια φωτοχυσία από ποικίλες αποχρώσεις, διαφορετικές ερμηνείες, κοσμοθεωρήσεις ετερόκλητες που στη σύγκλισή τους μας προτείνουν την ύστατη θεώρηση του πρισματικού. Και με την οποία μόνο να αποδεχτούμε μπορούμε τον σημαντικό και ζωογόνο ρόλο που έπαιξαν τα τεκμήρια της πρότερης αναστοχαστικότητας, ακόμη κι αν επί των πλείστων αυτά περιχαράκωσαν το ανθρώπινο βίωμα. Τόσο παράδοξα, η καταφατική μας υπερεπάρκεια, δεδομένου ότι σύνολη η αναστοχαστική εξέλιξη είναι απόρροια της ίδιας ενόρμησης με αυτήν που μας προσελκύει τώρα προς τον γκρεμό, καθιστά τη βιαιοπραγία του παρελθόντος ως απαραίτητη ωδίνη για την παρώθηση του νεογνού. Μολονότι αφορίζουμε τα καθάρματα που ως εδώ σπίλωσαν την ανθρώπινη ωραιότητα και που διέσυραν το υπερβασιακό πνεύμα στις χωματερές των υαινών, όντας πραγματικά αυθυπερβατικοί, μυημένοι εις βάθος στην αμφισημία των πραγμάτων και απόλυτα ισορροπημένοι ενόσω αμφιρρέπουμε μεταξύ των κάθε λογής αντιθέσεων, συντάσσουμε αναδρομικά όλα τα εγκλήματα και τις αδικίες στην κατηγορία του αναπόδραστου. Αποδεχόμαστε πλήρως τους μετασχηματισμούς που ενείχαν όλα τα μορφώματα των κατασταλτικών πλεγμάτων, από το μονοθεϊστικό πατρόν μέχρι την πιο δολερή εμπορευματοποίηση του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, όσο σκληροί κι αδίστακτοι κι αν ήταν για τη φυσικότητα του ανθρώπινου βιώματος, αποδεχόμαστε ότι όλες αυτές ήταν εξελίξεις όντως αναπόδραστες. Όμως επουδενί προτιθέμεθα να επιτρέψουμε να συνεχιστεί η ίδια ρότα με το παρελθόν, πολύ απλά επειδή η παράδοξη καταφατική αυτή παραδοχή, εξίσου αναποδράστως, μας εγείρει στο αναπόδραστο και της δικής μας επαγγελίας.
 Η αύξηση της αυτοαναφορικής έντασης συνεπιφέρει τη διαταραχή της συνάρθρωσης των διαχρονικών πραγμάτων. Από το αναστοχαστικό μας απόγειο (και από το οποίο μέλλουμε να εκκινήσουμε ένα εντελώς νέο ταξίδι που δεν έχει σχέση με την γραμμική ανάπτυξη) η γλώσσα αποδεικνύεται όλο και περισσότερο για τον αυθαίρετο, πλαστό της χαρακτήρα και άρα η συνακόλουθη βίαιη ενοποίηση της διαφορότητας των διαδοχών τίθεται εν αμφιβόλω. Πώς μπορούμε λοιπόν να υποστούμε τα πειστήρια της ανάπτυξης με τα οποία επιβάλλεται ο συγκεντρωτισμός και η πλουτοκρατία; Εάν τελικά δεν υπάρχει σαφής προορισμός∙ εάν αυτός προδιαγράφεται από τον συσχετισμό όλων των αυθόρμητων τάσεων της υγιούς σκέψης, που δεν κατατρύχεται από μακροπρόθεσμες ιδιοτελείς προθέσεις, τότε το ανθρώπινο ον που αφ΄υψηλού αναθεωρεί συζευκτικά το παρελθόν, πρέπει να απονείμει το δίκαιο της κάθε περίστασης, της κάθε ιστορικής συγκυρίας, θεωρώντας τον εαυτό του ως προνομιούχο καρπό μιας μακράς διαδικασίας, ως το αποϊστορικοποιημένο ον που, λόγω της ευθυκρισίας του και της πρισματικής συνεκτίμησης των πραγμάτων, είναι έτοιμο για μια πτήση.
Είναι βέβαιον πως ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε την πραγματικότητα την έχει καταστήσει πια διάφανη, την έχει εκθέσει σε όλες της πτυχές της -σε αυτό το θαλασσοδαρμένο ακρωτήριο, όπου φέγγουν τα φώτα ενός ισχυρότατου παρατηρητηρίου, διακρίνονται τα πρώτα δείγματα της καθολικής Μεταστροφής. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην αιχμή της αναστοχαστικής εξέλιξης δεν ήταν ποτέ πιο κοφτερός για όλα όσα το Κατεστημένο δολερά ενδύθηκε. Και όλοι όσοι ακολουθούν, όλοι όσοι ενστερνίζονται τις νέες διαφαινόμενες κοινοτοπίες και δεν αργούν να συμπαραταχθούν για αυτήν την κοσμοϊστορική αποκήρυξη της Ιστορίας, καθιστούν εναργή τη μοίρα των συγκεντρωτικών φορέων. Η προσφορά τους στην ανθρωπολογική εξέλιξη θα πρέπει να λήξει κάπου εδώ, να λήξει με τον ανάλογο πόνο και κόστος που καταχρεωθήκαμε εμείς, με την ίδια αναπόδραστη, την ίδια φαταλιστική δυναμική.
Απογυμνωμένος ο κόσμος από ιδιοτελείς προθέσεις θα ήταν ο κόσμος του ακραιφνούς συμβάντος, ο κόσμος της αέναης, κυκλικής επιστροφής και των ρηξικέλευθων διαλείψεων που δεν δρομολογούν αλληλουχίες αποσχίσεων παρά ανατρέπουν τα δεδομένα χαοτικά μόνο στην εμβέλεια της στιγμής. Ο κόσμος αυτός, ο αισθητικοποιημένος, ο απρόβλεπτος, ο κόσμος που αποχαλινώνεται από τις γραμμικές υποδείξεις του κατασταλτικού δρομέα, είναι ο κόσμος που ως εκ φυσικού αποδύεται των ιδιοτελών επενδύσεων. Σημειωτέον όμως ότι αυτή η φυσικότητα είναι εξίσου βίαιη με τον τρόπο που στο παρελθόν οι αποφυσικοποιητικές τάσεις περικύκλωσαν την ανέμελη αθωότητα. Φυσικά, βίαιη… Πώς αλλιώς θα μπορούσε να συστηθεί ο εκμεταλλευτής με την τελευτή της μακράς του βιογραφίας; Βίαιη σαν τη λύσσα της θεομηνίας, σαν την αδέκαστη σφοδρότητα του επαρκώς αναστοχαστικού υποκειμένου που σπινθηροβολείται από τη διάχυτη πλέον αίσθηση των ασφυκτικών ορίων, μιας περατότητας που όλο και κλείνει τον κόσμο που δεν αρμόζει να ανοίξουμε. Αλλά θα τον ανοίξουμε επειδή ακριβώς το βάρος της εκλυόμενης ενδεχομενικότητας, του αδέσποτου συμβάντος αρχίζει και λυγίζει τα γόνατα του Άτλαντα και ο κόσμος, ο «μόνος πιθανός κόσμος», όπως μας έχουν πείσει, με την ίδια ρεαλιστική πεζότητα που κράδαινε το μαστίγιο της η συγκεντρωτική εξουσία, έτσι αναπόδραστα και γλαφυρά πρόκειται να κατακρημνιστεί. Εκτεθειμένος στο συμβάν, δίχως έρεισμα για να καταστείλει με τα μακροσκελή του σχέδια το ίδιο επιδέξια με το παρελθόν το ενδεχομενικό χάος, ο στρυφνός άνθρωπος της εξουσίας, τη στιγμή ακριβώς που κοντεύει να αποκορυφώσει το απεχθές του έργο, την ίδια στιγμή νιώθει για πρώτη φορά το βήμα του πραγματικά μετέωρο, όπως ο ακατανίκητος πυγμάχος απρόβλεπτα δέχεται το χτύπημα που προμηνύει τον αιματηρό χαμό του. Στην γοργή στροφή αυτής της ανατροπής είναι που η Αδράστεια μας συγκαλεί για την ύστατη αποκήρυξη του παρελθόντος και κάθε απώτερου θεμελίου, με την ιδιαιτερότητα όμως ότι αυτή η αποκήρυξη θα διέπεται από το παιγνιώδες πνεύμα του πρισματικού, διότι γνωρίζει ότι η αντίπραξή του ισούται με μια καθολική αποδοχή των πραγμάτων, μια εκτενής καταφατική συμπερίληψη των τεκταινομένων που μας έφεραν εδώ και άρα αληθινός καυτηριασμός της αποφατικής αλληλουχίας, το λύσιμο της αλυσίδας. Με αυτήν την αποκήρυξη, που μοιάζει με ένα ειρωνικό ευφυολόγημα, εγκαθιδρύουμε το πνεύμα του μέλλοντος, επαναθεμελιώνουμε τον κόσμο από την αρχή, όλως παραδόξως, στη βάση ενός ανύπαρκτου θεμελίου.
Έτσι είναι που θα επανακτήσουμε τη χαμένη αθωότητα. Όταν θα στρέψουμε τους προβολείς των αξιών στο στερούμενο πρόθεσης βίωμα, στην παιγνιώδη εντρύφηση, στον μηρυκασμό του ενδεχομενικού και στην εθελούσια εκμηδένιση του Εγώ στο Είναι, ο κατακερματισμός των κατασταλτικών πλεγμάτων και του μονοθεϊστικού πατρόν θα πάρει τροπή γοργότερη, καταπνίγοντας το αναπόδραστο αφρισμένο αυξάνων κύμα της παγκοσμιοποίησης στον επίσης αναπόδραστο ανασασμό μιας περιδεούς θαλασσοταραχής.
Προσδιορίζοντας την ολότητα σε αντιδιαστολή με τις ολοκληρωτικές θεωρήσεις των συγκεντρωτικών δομών, με μια δηλαδή ύστατη θεώρηση κατά φύσιν ατελή και άρα πολυφωνική, το Άπαν θα τεκμηριώνεται επ΄αόριστω ως ολογραφική επιμέρους ολότητα που τείνει προς το Άπειρον, ως ολοτροπική δυναμική που επιδέχεται άπειρους προσδιορισμούς. Μια θέαση που αν τη συμμερίζονταν ο στοχαστής του λογοκεντρικού παρελθόντος, θέτοντάς την εξ αρχής ως οδηγό των κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων, η ρομαντική εκμάγευση του κόσμου θα είχε διατελεστεί προ πολλού, όμως, ταυτοχρόνως, δεν θα ήταν αρκούντως εφικτή εφόσον δεν θα προηγούνταν τα οδυνηρά γεγονότα των οποίων οι ζυμώσεις θα διασφάλιζαν την τελική καθιέρωση τέτοιων, αναιρετικών για αυτά, φυγόκεντρων, ρομαντικών ενοράσεων…
Το υποκείμενο που λόγω της οξυμένης του αναστοχαστικότητας απολαμβάνει τη χιλιαστική θέαση της ιστορικής διαλεκτικής, όπου η αναγκαιότητα συμπίπτει με την ελευθερία σε κάθε τμήμα της εξελικτικής διαδοχής και που παύει να αποζητά κάποια ολοκλήρωση αποκλειστικά και μόνο μέσω γραμμικών δρομολογήσεων, επειδή ακριβώς η ολότητα μετατίθεται από την έννοια της προκαθορισμένης διάστασης σε αυτήν της δυναμικής κατάστασης, αυτό το υποκείμενο είναι ικανό στο να συνωμοτεί με το ενδεχομενικό συμβάν, να καταβυθίζεται ατρόμητα στο χάος και να δαμάζει ενέργειες που ο μονοδιάστατος άνθρωπος, παρότι μαέστρος του ελέγχου, δεν κατάφερε ποτέ. Είναι το υποκείμενο που, εν ολίγοις, επιτείνει τη διαδικασία αποδιαφοροποίησης από το περιβάλλον και το ασυνείδητο, καθιστώντας τον εαυτό του στείρο πεδίο για την υπαγωγή του στα ολοκληρωτικά σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Είναι ο άνθρωπος που δονείται από τις μυστικές ενέργειες που στοχαστικά δαμάζει και που αστράφτει από το φως ενός αφάνταστου πεπρωμένου, αυτός που διατελεί το υβριστικό διάβημα απενοχοποιημένα, επειδή τελικά όλα είναι αναπόδραστα, αναγκαία, ανεπανόρθωτα, επειδή το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.
Ο ιστορικός χρόνος μόνο να τελειώσει μπορεί από μια τέτοια απενοχοποιημένη αυτοσυνειδητοποίηση. Η ύστατη θεώρηση που αποδίδει δίκαιο σε όλες τις πρότερες εφαρμογές της ανθρώπινης αναστοχαστικότητας και που τις συμπλέκει προς ανάδειξη της συνείδησης από την οποία μέλλει να ξεχυθεί η δραματουργία της Ύστατης Επανάστασης, είναι αυτή που, λόγω αυτής της καταφατικής υπερεπάρκειας, υπερνικάει κάθε θεολογική ή εκκοσμικευμένη εσχατολογική θεώρηση, που ως εκ φυσικού για αιώνες φράζει την αναπόδραστη αυτή δυναμική.