Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΦΑΡΠΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΥ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΥ

Η κοινωνία της γνώσης διακρίνεται για δύο στοιχεία: την ευρεία πληροφόρηση επί παντός επί στητού και το κομφούζιο που διακατέχει όσους υποβάλλονται στο εν λόγω καταρρακτώδες πληροφοριακό ρεύμα. Τα πάντα σήμερα φαίνεται να έχουν παραπάνω από μία όψη, εφόσον οι ερμηνευτικές αποδόσεις του κάθε ζητήματος βρίσκουν επιτέλους τις θύρες ανοικτές ώστε να καταρτίσουν τη δική τους «ύστατη θεώρηση» της εκάστοτε αλήθειας. Όταν τα μαστίγια της λογοκρισίας παύουν να κραδαίνουν και τα σύγχρονα μέσα προσφέρονται για έναν οργασμικό υπερθεματισμό των ερμηνευτικών απόψεων, εκείνο που συμβαίνει είναι μια άνευ προηγουμένου πληροφοριακή θύελλα που, όπως επί του παρόντος φαίνεται,  ισοπεδώνει τα πάντα. Το γνωσιολογικό τοπίο δε θυμίζει σε τίποτα το πρόσφατο παρελθόν της σύγχρονης Ιστορίας, όπου η γνώση διανέμονταν αποκλειστικά μέσω των έντυπων δημοσιεύσεων, σε κάθε περίπτωση μέσα από το στενό διάφραγμα της λογοκρισίας. Ακόμη περισσότερο, δε θυμίζει το αποστερημένο από τη δύναμη του τυπογράφου μεσαιωνικό παρελθόν, όταν όλα όσα γνωρίζαμε κατέρχονταν από κάποια «ιερά» χειρόγραφα, τα οποία ήλεγχε αποκλειστικά και μόνο η Εκκλησία. Τότε όχι μόνο δεν είχαμε πρόσβαση σε μια εναλλακτική θεώρηση επί παντός επιστητού αλλά ήταν μεγάλη υπόθεση το να έχουμε  πρόσβαση έστω και σε αυτή τη μονολογική γνώση που πρόσφεραν τα σπάνια χειρόγραφα.
Σα να μας χωρίζουν έτη φωτός από τότε. Η απόσταση είναι όντως τεράστια αν αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα στο Διαδίκτυο, δίχως το παραμικρό ίχνος λογοκρισίας, διανέμεται η κάθε πιθανή γνωσιολογική ή ερμηνευτική προδιάθεση σε χρόνο dt και σε ένα ανθρώπινο δυναμικό που σωρηδόν αυξάνεται. Αυτή είναι η κοινωνία της γνώσης. Τούτη η εποχή δεν αφήνει τίποτα κρυφό. Είναι τώρα που όλα αποκαλύπτονται- ακόμη κι όσα επί σειρά αιώνων  "παρακρατούσαν" με σιωπή ιχθύος οι διαχρονικοί πληρεξούσιοι από την κοινή γνώμη, σήμερα, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσω μιας θαρρείς αναρχικής αποκαλυπτικής μανίας, όλα «βγαίνουν στη φόρα».
Είναι όμως μια κατεξοχήν διφορούμενη κατάσταση αυτή, δοθέντος ότι στην εν λόγω πληροφοριακή έκλυση δεν είναι η αλήθεια μόνο που χειραφετείται αλλά και η διάθεση για παραπλάνηση! Και είναι μια γνώριμη πραγματικότητα για οποιονδήποτε διερευνά τα νήματα «αποκαλύψεων» που υφαίνουν με απίστευτη ταχύτητα το Διαδίκτυο: το πόσο δύσκολο είναι ενίοτε να ξεχωρίσεις την πλάνη από την αποκάλυψη, τη φάρσα από την γνωστοποίηση. Θα έλεγε κανείς πως το αποκύημα φαντασίας έχει μπλεχτεί αξεδιάλυτα με την «πραγματική» πραγματικότητα. Εν προκειμένω, ξαφνικά συμπεραίνουμε ότι  η θριαμβευτική μας -όπως θα περίμενε κανείς- απόβαση στην Αλήθεια έχει σφετεριστεί από το γνωσιολογικό ντελίριο μιας παραίσθησης. Ώστε να αναρωτηθούμε: τι μπορεί να είναι καλύτερο, η αμάθεια ή αυτή η συγκεκριμένη "πολυμάθεια" του σύγχρονου υποκειμένου, που κατά τα φαινόμενα κατακερματίζει ακόμη και τις βασικότερες βεβαιότητές του;
Υπάρχει ένα σημείο που θα μας βοηθήσει να δώσουμε μια απάντηση ως προς αυτό. Επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο μέγιστο ζήτημα της συνωμοσιολογίας, το δημοφιλέστερο, άλλωστε, σήμερα νήμα αποκαλύψεων. Μια πρωτόφαντη θύελλα αποκαλύψεων επ’ αυτού του ζητήματος έχει καταστήσει, τρόπον τινά, αδιάγνωστο το αν τελικά οι «καλοί» είναι οι μεν και οι «κακοί» οι δεν. Αμφιταλαντευόμαστε στο αν η Νέα Τάξη Πραγμάτων θα είναι η εγκαθίδρυση ενός «σατανικού» κόσμου ή η αποπεράτωση των ήδη υφιστάμενων ιουδαιοχριστιανικών κοινωνικοπολιτικών μορφωμάτων. Αλλά, επειδή η προκατάληψη στον σύγχρονο αμνό είναι παροιμιώδης, θα ήταν δικαιότερο να πούμε ότι η πλειονότητα ρέπει προς την πρώτη υπόθεση, καθώς οι προφητείες στις οποίες γαλουχηθήκαμε εδώ στη Δύση έχουν δημιουργήσει έναν άτεγκτο προϊδεασμό κατά της οποιασδήποτε ρηξικέλευθης, ανατρεπτικής απόδοσης της αλήθειας. Επί αυτού του σημαντικότατου ζητήματος που, για να είμαστε σαφείς, θα μας απασχολήσει στο άμεσο μέλλον στην επιτακτικότητα του «πρωτοσέλιδου», οι περισσότεροι είτε βάλλονται από αυτό το πληροφοριακό κομφούζιο είτε υποπίπτουν στην αφελή αντίληψη που τους επιτάσσει το Κατεστημένο: «Για όλα φταίει ο Διάβολος…»
Είναι όμως απλούστατη η διαφυγή προς την ατραπό της αλήθειας. Στο μάτι αυτού του εικοτολογικού κυκλώνα είναι εφικτό να βρεθεί κανείς με την απεξάρτηση της συλλογιστικής του από την πιο αρχέτυπη, πεισματικά ανεξάλειπτη προκατάληψη, που μας κυριεύει σχεδόν για δυο χιλιετίες τώρα: Την προκατάληψη ότι δήθεν ο Γιαχβέ και ο Υιός Του είναι με το μέρος του ατομικού δικαιώματος και ο «Έκπτωτος» με το μέρος της χρησιμοθηρικής εκμετάλλευσης που το επιβουλεύεται. Το ότι πέφτει κανείς στην παγίδα μιας τέτοιας απεικόνισης δε μαρτυρά άλλο από τη ρηχή του ερμηνευτική ικανότητα στο να αποκωδικοποιεί τα δόλια τεχνάσματα της πατριαρχικής συνείδησης, της οποίας κύριο έργο είναι ο συγκεντρωτισμός και η βουλιμική απορρόφηση των (ανθρώπινων ή μη) πόρων.
Το πιο εξέχων διαχρονικό σημειολογικό τέχνασμα του σωτηριολογικού Κατεστημένου είναι η ικανότητα του να πείθει τον άλλον (που προτίθεται να επιβουλευτεί) ότι η ατραπός διαφυγής από τα αναδυόμενα συγκεντρωτικά του σχέδια είναι και η κατεύθυνση οντολογικής του εξάλειψης. Όχι απλώς ο θάνατός σου αλλά και ο θάνατος της ψυχής σου' η κατεξοχήν λοξοδρόμηση από τις οντολογικές επιταγές της εαυτότητας. Εξωθώντας σε έτσι σε μια εστία «Αγάπης», «Συναδέλφωσης», «Μακροθυμίας», όπου έγκειται η διασφάλιση της "Σωτηρίας". Όμως τι απόλυτη ειρωνεία τούτη η εστία να είναι και  ο περιφλεγής βωμός όπου θυσιάζεται το πρώτο αθώο δικαίωμα της ύπαρξης προς συμφέρον αυτών που σε υποβάλλουν σε έναν τέτοιο ύπουλο πειθαναγκασμό! Τι ειρωνεία όταν η ατραπός διαφυγής σου, που την έχουν βαφτίσει ως «Σατανά», να είναι όλη δική τους για να την απολαμβάνουν ανενόχλητοι από τα όποια σπινθηροβολήματα συνείδησης του λαού, γιατί εξάλλου ο τελευταίος είναι πολύ απασχολημένος με τα συγκεντρωτικά του «δικαιώματα» για να σκαρφιστεί τον τέλειο μακροπολιτικό αντιπερισπασμό τους. Κι έτσι, διατελούμε όλες τις υπόρρητες εντολές που μας έχουν κληροδοτήσει πατέρες (του ελληνικού έθνους!) σαν τον Μωυσή, τον Αβραάμ, τον Ιησού, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους πληρεξούσιους για να ενορχηστρώσουν την παμφάγα τους αυτοκρατορία.
Η Παγκόσμια Κυβέρνηση δεν είναι εωσφορικό έργο. Αυτό είναι που θέλουν να πιστεύεις ώστε φοβισμένος από κάθε δυνατότητα διαφυγής,   να τρέχεις σαν αμνός "εξιλεωτικά" στη φλόγα της σφαγής. Ο λόγος που οι χειρονομίες και οι δήθεν "απόκρυφοι" συμβολισμοί τους  παραπέμπουν στο "σατανικό"  είναι επειδή εμμέσως -δια μιας απώθησης- προσδοκούν να σε προσελκύσουν στα σχέδια τους, που τελικά διεκπεραιώνονται από την ηθική στην οποία εσύ στρέφεσαι για να σωθείς ή για να τους πολεμήσεις. Η Παγκόσμια Κυβέρνηση είναι η αποπεράτωση μακραίωνων μακροπολιτικών διεργασιών που ξεκίνησαν στοιχειωδώς από την Παλαιά Διαθήκη για να φτάσουν στον απόλυτο ολοκληρωτισμό, τον ενδελεχέστερο έλεγχο του ατόμου της σημερινής εποχήςΕίναι η διεκπεραίωση της τυραννικής ομογενοποίησης, της καταστολής, του συγκεντρωτισμού, της παγκοσμιοποίησης αποκλειστικά μόνο και μίας μονοκουλτούρας, της περιθωριοποίησης του πρώτου αθώου δικαιώματος… ώστε οι θεματοφύλακες αυτής της παλαιάς (κι επουδενί νέας) τάξης να απολαμβάνουν όλα όσα μας αποστερούν από τότε που αρχίσαμε να μετράμε τα χρόνια σύμφωνα με τη γέννηση της μαριονέττας τους.
Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι δόλιοι κεντρικοί άξονες της παγκοσμιοποίησης με το εκφαυλισμένο είδωλο της υποκειμενικής ελευθερίας, της φυγόκεντρης ενόρμησης, της διασποράς, της πολυμέρειας, του πανηγυρικού ήθους, της εκλαΐκευσης του μυστικισμού;
Με τη μέθοδο αυτή υφαρπάζουν την ηγεμονική μας ικανότητα. Πώς θα ανταπαντήσουμε; Η υφαρπαγή της εξουσίας από τις δικές τους διευθετήσεις στις δικές μας είναι ζήτημα ενός αριστοτεχνικού αντιπερισπασμού που επιτέλους θα αναμετρηθεί με το δικό τους. Μπορούμε να γίνουμε ο χειρότερός τους εφιάλτης, αν και μόνο αν ανέλθουμε στο υψηλό αναστοχαστικό βάθρο από το οποίο ο Εωσφόρος «τους» γίνει Εωσφόρος «μας».
Το φόβητρο για τους αδιαφιλονίκητους εχθρούς σου έγκειται στην συλλογική Αμνηστία του Εωσφόρου.
 Αμνηστία στον Εωσφόρο ΤΩΡΑ!