ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΑ "ΧΑΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ"

Αγαπητέ/ή,

Φαίνεται ότι κάπου εδώ χαράσσουμε το όριο της υπομονής απ’ όπου θα ξεπροβάλλουν τα έργα της πρωτόφαντης Μεταστροφής- μια νέα ημέρα χαράζει. Επί αυτού του κοσμοϊστορικού άξονα που με αμηχανία διαβαίνουμε, πιθανόν να διαπιστώνεις ότι τα αίσχη της Ιστορίας αντιπαραβάλλονται από τη χαραυγή ενός νέου κοσμοειδώλου, που η επιτυχής ανάδυσή του εξαρτάται ολωσδιόλου από την αφύπνισή σου. Ο πρέσβης του αύριο και των θαυμαστών εκπλήξεων που μας επιφυλάσσει δεν είναι  κανένας πλανητάρχης ή ανώτατο μέλος κάποιας μυστικής αδελφότητας- ο πρέσβης  της Επαφής με το Άλλο είσαι εσύ ο οποιοσδήποτε που θα τολμήσεις με άψογη ενεργητική υποκειμενικότητα να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. 

Έχοντας υποστεί τα αναρίθμητα «όσια» εγκλήματα ενός βαθύτατου Κατεστημένου, αποστερημένος από δικαιώματα που έχεις λησμονήσει, όντας λεηλατημένος και βιασμένος, το να προσυπογράψεις τις νέες τροπολογίες που ετοιμάζονται, το να υποταχθείς στα πειθήνια εκτελεστικά όργανα της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας θα ήταν απουσία σφυγμού, το διάγγελμα του θανάτου σου από χείλη παγερά σαν το κυνικό ατσάλι. Στις τυμπανοκρουσίες, λοιπόν, του προοδευτικού οράματος που μας τρέχει εις μάτην βαθιά στις πλουτοκρατικές τους σκοπιμότητες, αν δεν αφουγκραστείς τον ίδιο τον ανακύπτοντα σφυγμό σου που προμηνύει απρόσμενη ζωή κάτω από τα σάλια των υαινών, τούτο θα σημαίνει ότι έχεις απογίνει η νεκροκεφαλή στη σημαία τους, άλλο ένα τροπάριο στις απεχθείς βιτρίνες της τεχνοκρατικής προόδου. Το ψέμα που μονίμως σε αφοπλίζει, η καλά ενορχηστρωμένη αγυρτεία που σε κατατρύχει, φτάνει πλέον στο απόγειο πέρα από το οποίο προδιαγράφεται και η διαβόητη Ημέρα της Κρίσης, στο εκφοβιστικό μεγαλείο της οποίας οφείλεται και το σάστισμά σου μπρος στην επαναστατική αναγκαιότητα που υποχρεωτικά τώρα πια σε επιβαρύνει. Αν όμως έστω για λίγο μέσα σου αστράφτει η ατίθαση από εξωγενείς βεβαιότητες ευφυία κι αν το χέρι σου σφίγγει με νεύρο στο κοφτερό σπαθί της ευθυκρισίας, το ξέρεις ότι τούτη η Ημέρα της Κρίσης δεν είναι παρά η ημέρα στην οποία προσήκει να κρίνεις άπαντες κι όλα όσα έχουν λάβει μέρος κατά την ασφυκτική τοπογραφία της κοινής χρονολογίας. Αν με το φως της ολιστικής γνώσης που αποζητά μετα-ιστορικά τελεσίγραφα διακρίνεις τα όσα έχουν δώσει μορφή στα καρβουνιασμένα κράσπεδα της Ιστορίας, θα σου γίνει εμφανές ότι  ο σισύφειος μόχθος που κληρονόμησες δεν αξίζει να ειδωθεί ως η αξιοπρεπής αυτοθυσία με την οποία σε έμαθαν δήθεν να κατοχυρώνεις την τιμή της ύπαρξης σου, αλλά μάλλον ως η χειρότερη παρασπονδία ως προς τις αυθεντικές επιταγές του Εαυτού σου. Θυμήσου ότι το πρώτο αθώο δικαίωμα που σου στέρησαν χέρια ανώτερης εξουσιαστικής κλίμακας με πρόφαση την ανάγκη μιας Σωτηρίας ή μιας "ασφαλούς"  προόδου είναι εν τέλει το μόνο για το οποίο αξίζει κανείς να ζει, η αιτία και συνάμα η αποπεράτωση της εκάστοτε παρούσης στιγμής. Αλλά για ποιού είδους παρόν μιλάμε όταν ανέκαθεν τα τέλεια ενορχηστρωμένα κατασταλτικά πλέγματα μας αφήνουν με οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτήν: ένα παρελθόν γεμάτο παραπλανητικές διαθλάσεις εκ των παφλασμών της επιθυμητικής στέρησης και ένα μέλλον δήθεν "πολλά υποσχόμενο" (πέρα δήθεν από την κρίση, τον πόλεμο, τη λεηλασία), τίποτα περισσότερο από μια τέλεια ιδεατή σφαίρα ουτοπίας, που δεν είναι τελικά η επέκταση του παρόντος αλλά μια ανέφικτη παράλληλος. Βλέπεις είναι το πρότυπο της δυτικής συλλογικής εαυτότητας που πρέπει να μιμηθούμε, εκείνον τον Γολγοθά να ανέβουμε και να μαρτυρήσουμε τα θεατρικά στιγμιότυπα της Σταύρωσης... κι αύριο "έχει ο Θεός..."

Ποια μπορεί να είναι η πιο ιδανική αντίδραση σε ένα τέτοιο παιχνίδι γεμάτο σκιές και παραπλανητικές φωτεινές σημάνσεις; Όταν μας στενεύουν από κάθε δυνατή γωνία και δίνοντας συνεχώς στην ανταμοιβή του εργατικού μας μόχθου ακόμη μικρότερη τιμή, τι άλλο μπορεί να νιώθεις εκτός από τη διάθεση της πιο ολοκληρωτικής ανατροπής; Αλίμονο, αν ως ασυναίσθητο μηρυκαστικό κτήνος αναμασάς τα ίδια και τα ίδια' αν τα κύτταρά σου δε λαμβάνουν το σήμα της αναπόδραστης Μεταστροφής∙ αλίμονο αν δε νιώθεις τη σπονδυλική σου στήλη πυρωμένη από την πρωτογενή πυροκλαστική ροή μιας ένθεης, ώριμης κι ως εκ τούτου καθόλου βίαιης αποφασιστικότητας. 
Τα ξόανα στις φλόγες και έπαρση της σημαίας-ταμπού του σουρεαλιστικού μας θριάμβου! Φλόγα και ύφασμα να χορέψουν υπό την ενιαία μας πνοή, αγέρας σφοδρός που επιτέλους θα «τρέξει» τις ανατρεπτικές εξελίξεις…

Αποτραβηγμένοι με τις τεχνητές μας καρικατούρες, έχουμε πλέον εξοβελιστεί έξω από τον οργανικό χωροχρόνο, σε μια σφαίρα που καθορίζεται από μονότονες δοσοληψίες∙ η ζωή μας μια επί της ουσίας ανόητη και άκαμπτη μηχανική επανάληψη προς το πουθενά. Ξένοι σε σύγκριση του γενεαλογικού μας βιολογικού υποστρώματος και του περιβάλλοντός μας, ξένοι του ίδιου μας του εαυτού. Όταν φοράμε μάσκες καυσαερίου για να περπατήσουμε στους δρόμους της, κατά τ’ άλλα, οικείας μας πόλης, όταν η τυποποίηση καταπατάει οτιδήποτε πολυμορφικό διασφάλισε η εξέλιξη για τη διαφύλαξη της ζωής μας και της οντολογικής μας τέρψης∙ όταν τα τροπικά βροχοδάση αποψιλώνονται για να φανούν επίπεδες εκτάσεις γόνιμες μόνο για τον εκχρηματισμό∙ όταν δάση φλέγονται από τις μανιώδεις φλόγες μιας υστερόβουλης χρησιμοθηρίας∙ όταν πάνω από τα κρανία τόπων χτίζονται οικισμοί αφιλόξενοι για την οποιαδήποτε ολιστική ενόραση, που θα ωφελούσε την επιστροφή μας στις αξίες που εδώ και χιλιετίες πυρπολούμε∙ όταν το διαφυλετικό και ετεροφοβικό μίσος γκρεμίζει όλα αυτά που με βλάσφημη άγνοια χτίσαμε για να ξαναχτισθούν∙ όταν δυο σχεδόν δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από απαράδεκτες βιοτικές συνθήκες, ανεχόμενοι το λιμό∙ όταν βρέφη γεννιούνται για να υποσιτιστούν εξ αρχής μετά βίας επιβιώνοντας πέραν της περιόδου θηλασμού∙ όταν η πείνα σπαράζει κοιλιές, ψυχές, όταν οι κραυγές των καταφώρως αδικημένων δε φτάνει στα αυτιά εκείνων που μέσω των συγκεντρωτικών τους σχεδίων δημιούργησαν τις προϋποθέσεις αυτής της ανισορροπίας∙ όταν η τιμή της αφηρημένης ταυτότητας, της αφαιρετικής ψυχής, και για να μιλάμε πιο κυριολεκτικά, του κύρους ενός καπιταλιστικού λογότυπου αντιστρέφεται στη Φύση, όπως ακριβώς θα αντιστρεφόταν ένας ηθικιστής έναντι μιας πόρνης∙ όταν, δηλαδή, οι θάλασσες μολύνονται από πετρελαϊκούς αγωγούς και τα πτηνά υπερκαλύπτονται από την πηκτή αιμορραγία της γης∙ όταν τα ψάρια ξεβράζονται νεκρά και σάπια στις ακτές των μολυσμένων υδάτων∙ όταν ολόκληρες γόνιμες εκτάσεις ερημοποιούνται, προοιωνίζοντας ένα απόλυτα ομοιογενές και μονότονο περιβάλλον για τα λίγα επιβιώσαντα είδη του μέλλοντος∙ όταν δελφίνια σφάζονται από αδίστακτους θηρευτές του κέρδους σε θάλασσες ερυθρές και φώκιες χτυπιούνται κατακέφαλα μανιωδώς από χρησιμοθηρικούς λοστούς∙ όταν αποσβολωνόμαστε από τα θεάματα του ολέθρου λες και είναι η ενθουσιώδης απόδειξη ενός εξωκοσμικού Θεού που μαίνεται κατά της Πόρνης∙ όταν ολόκληροι φυλετικοί πληθυσμοί αφανίζονται ή μόλις κατορθώνουν να επιβιώσουν στα περιθώρια μιας αδυσώπητης παμφάγας μονοκουλτούρας... είναι τότε που τα έργα της αποφυσικοποίησης φτάνουν στο ιταμό αποκορύφωμά τους, εξωθώντας την αναπόδραστη διαλεκτική αναστροφή που προβαίνει στο μνημειώδες κάλεσμα της αποστολής μιας Ύστατης Επανάστασης. Αποστολή που εκτός από τη δική σου συμμετοχή, ευτυχώς ενέχει και τη συμμετοχή όλων των απώτερων συγκυριών, που στη σύγκλισή τους συνιστούν την αντεκδίκηση της ίδιας της Φύσης. Ήρθε η ώρα της συσπείρωσης του κρίσιμου πλήθους που καλείται άμεσα να αφοσιωθεί με βαθιά υπαρκτική και θρησκευτική συγκίνηση στο χιλιαστικό έργο αυτής της Μεταστροφής.
Στάσου πλάι μας.