Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

EΩΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ



Τέκνο (το πρώτο πουλί της Άνοιξης): Γέροντα, με όλα όσα ακούω και βλέπω γύρω μου, δε σου κρύβω ότι αρχίζω και ψυχορραγώ. Αγωνιώ διότι αρχίζει και γίνεται έκδηλο ότι οι προρρήσεις περί μιας επεισοδιακής Μεταστροφής είναι τελικά ακριβέστατες. Κάτι συμβαίνει, κάτι δυσοίωνο μυρίζω στον αέρα.
Γέροντας των Αιώνων: (μειδίαμα αινιγματικό) Όλοι μας κάποτε είμαστε υποχρεωμένοι να βιώσουμε την πιο αυθεντική μας εμπειρία, αυτή που κάνει τα κόκκαλα να τρίζουν, που ανοίγει την καρδιά σαν αλαφιασμένο νούφαρο. Οι κόρες των ματιών σου είναι διεσταλμένες, υιέ μου∙ βλέπω ότι πραγματικά ανησυχείς κι αυτό, ξέρεις, είναι που σε διαχωρίζει απ΄όλους εκείνους τους ημιϋπνωτισμένους που ομφαλοσκοπούν επί ματαίω, χαμένοι σε ένα μπανάλ βασίλειο ανόητων ενασχολήσεων. Όταν θα το πάρουν είδηση αυτό που πραγματικά συμβαίνει, θα είναι αργά. Μοιάζει, ξέρεις, με το βιολογικό θάνατο, αν και δεν είναι αυτό που πρόκειται να μας συμβεί. Η πιο αληθινή στιγμή, την ώρα που χάνουμε όλα όσα έχουμε, ταυτότητα, γη, ιδιοκτησία, συντρόφους και εχθρούς, τα επόμενα μικρά κι ασήμαντα ορόσημα της καθημερινότητας- η πιο αληθινή στιγμή είναι τούτη της πιο καθολικής απώλειας, που όμως όλως παραδόξως μοιάζει με μια άνευ προηγουμένου συνταρακτική εκπλήρωση. Κατά έναν μεταφορικό τρόπο, αυτό είναι που μας συμβαίνει σε συλλογικό επίπεδο. Σύντομα θα βρισκόμαστε στο ζενίθ του θανάτου. Είσαι έτοιμος, το βλέπω.
Τέκνο (το πρώτο πουλί της Άνοιξης): Δε νιώθω καθόλου έτοιμος, γέροντα. Σου το λέω ότι ψυχορραγώ! Διαισθάνομαι την εξάλειψη μας από κάτι το τιτάνιο, κάτι το εντελώς απόξενο ως προς την οικειότητα της καθημερινής μας οργανικής ζεστασιάς. Σαν την πικρή κι αφιλόξενη κατάσταση που θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιφέρει ένας «πυρηνικός χειμώνας» ή την εισβολή εχθρικών δυνάμεων από έναν άλλο κόσμο που θα μοιάζουν με τεράστια απεχθή έντομα- ό,τι κι αν είναι, το βλέπω ξεκάθαρα να έρχεται συντρίβοντας τα πάντα στο πέρασμά του.
Γέροντας των Αιώνων: Είσαι έτοιμος γιατί δονείσαι από συνειδητότητα. Και στην περίπτωσή μας συνειδητότητα σημαίνει το να είσαι θορυβημένος, το να πάλλεσαι στην ίδια συχνότητα με τις έγνοιες που αφορούν τη συλλογική μας μοίρα κι όχι απλώς της ιδιοτελούς μας ευμάρειας. Στην παρούσα φάση, είναι καλύτερα να ψυχορραγείς από την αγωνία των ευρύτερων εγνοιών παρά να κομπάζεις από ευτελείς προσωπικούς θριάμβους. Διότι για τι είδους συνειδητότητα μιλάμε, παιδί μου, όταν η χαρά σου είναι παντελώς ασυνάρτητη των όσων συμβαίνουν πέρα από την σολιψιστική σου κεφαλή; Όμως κάνεις λάθος να πιστεύεις ότι η τελευτή αφορά το βιολογικό σου υπόστρωμα (όσο κι αν, εν πρώτοις, φαίνεται ως τέτοια). Η αγωνία του σύγχρονου ντεσπεράντο είναι αγωνία μιας άλλης τελευτής: το τέλος του ανθρώπινου πεπρωμένου έτσι όπως το φανταζόμασταν, της καθημερινότητάς μας έτσι όπως την επιτάσσουν οι πολυκαιρισμένοι κοινοί τόποι, των αξιών και του νοήματος έτσι όπως είχαν καθιερωθεί από το γνώμονα τετριμμένων κανόνων, εν ολίγοις, του ίδιου του Εγώ∙ είναι μια τεράστια συγκυρία που για όσους γνωρίζουν τις ραγδαίες συνθήκες των μεταμορφώσεων, ως προς την ένταση, δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τον βιολογικό θάνατο. Βλέπεις, άλλοτε ο καθένας από εμάς αργά ή γρήγορα ήταν αναγκασμένος να είναι πιστός στο συναπάντημά του με την έσχατη επιθανάτια στιγμή. Όταν όμως ο θάνατος έρχεται για να δρέψει ταυτοχρόνως πολλές ψυχές, υπάρχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, οι μέρες αναδίδουν μια παράξενη ποιητική αίσθηση, υπάρχει εκ των προτέρων αυτή η αγωνία που εσύ τώρα αισθάνεσαι.
Τέκνο (το πρώτο πουλί της Άνοιξης): Άρα, το παραδέχεσαι ότι πρόκειται μαζικά να χαθούμε όλοι στο συντρίμμι του έσχατου συλλογικού θανάτου!
Γέροντας των Αιώνων: Όχι ακριβώς… Είναι διαφορετικό αυτό που συμβαίνει σήμερα από τις παλαιότερες τραγωδίες, όπως αυτή ενός Παγκόσμιου Πολέμου. Όπως σου είπα, πεθαίνουμε σε ένα άλλο επίπεδο και μάλιστα γοργώς. Έχουμε απομείνει με ξεψυχισμένη πνοή και με βλέμμα χαμένο μπρος σε κάτι το συνταρακτικό. Μπορεί ο εν λόγω συμβολικός θάνατος να συνοδευτεί εν πολλοίς για κάποιους άτυχους κι από τον πραγματικό, οργανικό θάνατο, όμως κοίταξε στον πυρήνα των πραγμάτων και θα το δεις: ότι το τέλος έρχεται για τον τύπο ανθρώπου εκείνον που δεν μπορεί να έχει θέση στα επικείμενα τεκταινόμενα καθώς οι εξελίξεις οδεύουν προς μια ανοίκεια πραγματικότητα, εντελώς αφιλόξενη για τον άνθρωπο της χθεσινής χυδαιότητας, της πώρωσης σε γελοίες επενδύσεις, της μικρονοϊκής κατάχρησης και της υβριστικής καταστροφής.
Τέκνο (το πρώτο πουλί της Άνοιξης): Πώς συμβαίνει αυτό ακριβώς, γέροντα;
Γέροντας των Αιώνων: (καγχασμός σοφού, αγέρωχου που δεν τον τρομάζει το μεγαλύτερο ταμπού των αιώνων) Τούτη τη στιγμή που μιλάμε και για όλες τις επόμενες συμβαίνει κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Υπάρχει ένα τεράστιο momentum που συνεχώς ενισχύεται με μια τέτοια ορμή που απειλεί να αφανίσει τα πάντα. Δεν είναι η ορμή μιας φυσικής καταστροφής (αν και πρόκειται να συνάδει στο έργο μας) αλλά μιας συνειδητοποίησης που σαν ιλαρό φως ανάβει αλλεπάλληλες αναρχικές λαμπάδες, φλεγόμενα φυτίλια που στο συγκερασμό τους εκθέτουν όλα όσα απέκρυβε ο σκοταδισμός της Ιστορίας. Αλλά δεν εννοώ την επικείμενη ανατίναξη εκρηκτικών, την ανομία, το χάος, το μακελειό, παρά την ανάδυση μιας φυσικής αντιεξουσιαστικής μανίας που με τέλεια οργανωτικότητα και πειθαρχεία θα συντρίψει εκ των ριζών το Κατεστημένο σαν ένα τσουνάμι που ρηξικέλευθα καταβυθίζει μια ολόκληρη πολιτεία.
Τέκνο (το πρώτο πουλί της Άνοιξης): Τι εννοείς ακριβώς, γέροντα, γίνε σε παρακαλώ πιο σαφής.

Γέροντας των Αιώνων: Αν θα μπορούσες να εποπτεύσεις τα συλλογικά διαδικαστικά μοτίβα με ένα θεϊκό μάτι θα έβλεπες με έκπληξη κάτι να σχηματίζεται. H ανθρώπινη διαδραστικότητα στον πλανήτη, λόγω των τεχνολογικών μέσων, έχει φτάσει σε ένα πολύ επιτηδευμένο επίπεδο. Ενώ άλλοτε τα μοτίβα διαπροσωπικής διαδραστικότητας ήσαν μικρής εμβέλειας, ακανόνιστα και άρρυθμα, σήμερα το θεϊκό μάτι θα τα έβλεπε να γίνονται περίπλοκα, σύνθετα αραβουργήματα μιας πιο μακροπρόθεσμης οργανωτικότητας και κυρίως μιας πιο συγχρονισμένης κινησιολογίας που αψηφά τις τοπικές αποστάσεις, που θαρρείς στην αλληλεπίδρασή των επιμέρους σχημάτων διαβλέπει κανείς μια τηλεπαθητική ενορχήστρωση ακόμη κι όταν τα μέσα παύουν να την επιβοηθούν. Για να σε προλάβω: Εκείνο που εννοώ είναι ότι η συνεχής αυξανόμενη αλληλεπίδραση των ανθρώπων σε όλο και πιο συγχρονικά (εικονικά ή μη) περιβάλλοντα, όπως του Διαδικτύου, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια φυσική συγχρονικότητα στη σκέψη και στη δράση τους, δίχως να είναι απαραίτητη από ένα σημείο και ύστερα η χρήση των εν λόγω μέσων. Δηλαδή, τα υποκείμενα που έχουν αλληλοεπιδράσει είτε άμεσα μέσω των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης είτε έμμεσα και ασυνείδητα μέσω της υπαγωγής τους σε συνεχείς εκπομπές κοινών ερεθισμάτων, όπως της τηλεόρασης, συνυπάρχουν εξ αποστάσεως με μια παράξενη ομόνοια –και δεν εννοώ ιδεολογική-, ακόμη κι αν μεταξύ τους δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Στην ευρύτερη εικόνα, τέκνο μου, αυτό σημαίνει ότι συγκροτείται ένα κοινό νοοσφαιρικό πεδίο που λίγο το λίγο «απορροφά» όλες τις συνειδήσεις με μια αναδυόμενη οργανωτικότητα που μοιάζει να συνέρχεται από τη βούληση ενός απώτερου οργανισμού, την οποία όλοι, ηθελημένα ή μη, σε ένα ενστικτώδη επίπεδο μοιραζόμαστε.
Τέκνο (το πρώτο πουλί της Άνοιξης): Τι είδους οργανισμός είναι αυτός;
Γέροντας των Αιώνων: Είναι το ον που οι επιστήμονες τεκμαίρουν στην πιο απλοϊκή οργανωτικότητα μιας αποικίας μυρμηγκιών που διαρρυθμίζει εκ των άνωθεν τη συμπεριφορά του κάθε επιμέρους μυρμηγκιού ή στην πιο πολυσύνθετη οργανωτικότητα ενός νευρωνικού δικτύου που συναποτελεί ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση η οργανωτικότητα διαφεύγει κάθε φαντασίας. Συναποτελείται απ’ όλα τα υποκείμενα και οργανώνεται με τα τεχνολογικά μέσα που μας διαρρυθμίζουν σε συγχρονικές συν-δραστηριότητες, σχηματίζοντας πανοπτικά ευρύτερα διαδικαστικά μοτίβα, τεράστιες νοοσφαιρικές σκέψεις που σαν πεδία ενέργειας μαγνητίζουν τις επιμέρους συμπεριφορές σε μια συλλογική δράση.
Τέκνο (το πρώτο πουλί της Άνοιξης): (με μάτι που σφυρίζει σα χύτρα) Και ποια είναι αυτή η δράση;
Γέροντας των Αιώνων: Δεν είναι τυχαίο ότι ταυτοχρόνως σήμερα ξεσπαθώνουν πολλαπλές επαναστάσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη. Βλέπουμε ότι παντού οι άνθρωπου αγανακτούν και απαιτούν την άμεση δικαίωσή τους. Δεν οφείλεται τόσο στο ότι μας παρέχει την συγκεκριμένη εναρκτήρια πληροφόρηση η τηλεόραση ή το Διαδίκτυο για μια κοινή δράση. Δεν έγκειται στην πληροφορία αυτή καθεαυτή η περίεργη αντιεξουσιαστική ομόνοια που αναδύεται όσο στα διαδικαστικά μοτίβα αυτά καθεαυτά των ευρύτερων συγχρονικών συνεστιάσεων εξ αιτίας των ίδιων αυτών των ηλεκτρονικών μέσων. Δεν είναι ζήτημα περιεχόμενου αλλά δομής. Τα μοτίβα αυτά, τώρα, οδηγούν με έναν υποσυνείδητο τρόπο τη σκέψη μας σε μια ενιαία δράση. Επαναλαμβάνω, όχι τόσο επειδή λαμβάνουμε ένα πρόδηλο ένταλμα στην οθόνη του υπολογιστή ή της τηλεόρασης αλλά επειδή ο αυξανόμενος συγχρονισμός μας σε σκέψη και δράση (εξαιτίας των ταυτοχρονικών δραστηριοτήτων) δημιουργεί έναν κοινό παλμό που είναι το ιδανικό έρεισμα για μια αναπόδραστη συλλογική συνειδητοποίηση: Ήρθε η ώρα για δραστική αλλαγή!
Τέκνο (το πρώτο πουλί…): Και γιατί αυτή η συνειδητοποίηση που μεγαλώνει σαν τσουνάμι να μου προκαλεί τόση αγωνία, γέροντα;
Γέροντας των Αιώνων: Γιατί ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση η αλλαγή, καλό μου παιδί, πόσω μάλλον η παγκόσμια μεταμόρφωση. Η Μεταστροφή που τώρα βιώνουμε και που σε λίγο θα γίνει τόσο έντονη ώστε να μην μπορεί να την αγνοήσει ούτε ακόμη κι αυτός που αποχαυνώνεται στις μικρονοϊκές του ενασχολήσεις, μοιάζει με φυσική καταστροφή. Είναι το διαβατήριο πέρασμα σε έναν κόσμο που κανείς απολύτως δε δύναται να φανταστεί. Ένα πέρασμα που θα αποδιαρθρώσει δομές, θα διυλίσει πρότυπα, θα αφανίσει αξίες, και που θα συνοδευτεί από κυριολεκτικές φυσικές καταστροφές, επιβεβαιώνοντας και σε ένα άλλο πλάνο τη θεωρία της Συγχρονικότητας. Το ότι συνάπτουμε την ύστατη εστία αντιεξουσιαστικής ομόνοιας ενόσω κάποιοι ύποπτοι ετοιμάζουν να αποπερατώσουν την εγκαθίδρυση της ομογενοποιούς Παγκόσμιας Κυβέρνησης, είναι ζήτημα που θα πρέπει όντως να μας θορυβήσει. Όμως, εμένα εκτός από αυτό το συναίσθημα μου προκαλεί κι έναν άκρατο ενθουσιασμό.
Τέκνο (…της Άνοιξης): Γιατί;
Γέροντας των Αιώνων: Επειδή, τέκνο μου, αυτό που συμβαίνει τώρα, τούτη η φυσική και αναπόδραστη αποκορύφωση της σύγκρουσης μεταξύ της φυσικής οργανικής ανάδυσης του επαναστατικού ενιαίου νοοσφαιρικού πεδίου με την αποπεράτωση της επιβεβλημένης κανονιστικής καταστολής είναι το επίσης φυσικό κι αναπόδραστο κέλευσμα της ετοιμότητάς μας για το επόμενο εξελικτικό άλμα της ανθρωπότητας που προδιαγράφεται στους γαλαξίες… σα μια απαραίτητη περιγεννητική στενοπορία στη διάρκεια της οποίας κάτι πρόκειται να μας εκμαιεύσει στο φως το εωθινό και το απόλυτα μυστήριο…