Είναι πλέον πασιφανές ότι στα μακροπολιτικά σχέδια του νεοφιλελευθερισμού και των συγκεντρωτικών του συμφερόντων δεν μπορεί να υπάρξει μια αποτελεσματική και βαθιά υποσχόμενη αντιπολίτευση, από την αντεπίθεση της οποίας θα χάραζε η αίσθηση μιας οριστικής ανατροπής. Εκείνο που παγκοσμίως παρατηρούμε είναι η προώθηση μιας ασύμφορης κερδοσκοπίας, που εν πολλοίς διατελείται μέσω παραπλανητικών τεχνασμάσματων και περισπούδαστων αντιπερισπασμών έναντι κάθε διάθεσης για αποκάλυψη της υποφώσκουσας ιδιοτέλειας που τα συναπαρτίζει. Απέναντι σε αυτό το τέλεια ενορχηστρωμένο imperium, που εδώ και αιώνες συγκεντρώνει τους ανθρώπινους ή μη πόρους στη μερίδα μιας πολύ μικρής ολιγαρχίας, προς το παρόν δεν βλέπουμε ίχνος αυθεντικής επαναστατικότητας να τους χαλάει τα σχέδια- τα αναμασήματα αντιδραστικής πολιτικής και αντιεξουσιαστικού λόγου δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά για να αναμετρηθούν με την καλά ενορχηστρωμένη προώθηση της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Δεν αρκεί μια ψηφοφορία διαμαρτυρίας, ένα συλλαλητήριο, μια πορεία εξεγειρόμενων, μια κραυγή, μια μολότωφ, ένα μελαγχολικό μήνυμα με μαύρο σπρέυ στον τοίχο. Όλα αυτά είναι δείγματα του πόσο αδύναμοι είμαστε έναντι του Κατεστημένου. Το να εκτονώνουμε τη διαμαρτυρία προτού αυτή στρατολογήσει αποτελεσματικές μεθόδους υφαρπαγής της ηγεμονίας είναι δείγμα αφλογιστίας. Και δεν εννοούμε εδώ ηγεμονία απλώς πολιτική. Όποιος θα πίστευε ότι ένα κομμουνιστικό καθεστώς θα ήταν αρκετό για να μας αποτραβήξει από τη σημερινή ένδεια και προς ολοταχώς στην ένδοξη πορεία που έχουμε αφήσει εδώ και αιώνες ημιτελή, γελιέται. Δεν είναι αρκετή η πολιτική για να μας συνεφέρει απ΄ όλο αυτό το ευτελές σκηνικό, την κατάφωρη αδικία, την εθελοδουλεία, την ανυπόληπτη υποκειμενικότητα του σημερινού πολίτη. Αν ήταν αυτό αρκετό θα είχε ήδη γίνει. Δυστυχώς, τα πειράματα από την αλλαγή διαδοχικών ιδεολογιών (ανεξάρτητα το πόσο αντιδιαστελλούμενα είναι μεταξύ τους) έχουν ήδη αποδειχτεί ανούσια, απλώς ασφυκτικές παραλλαγές του Ιδίου.
Η Αριστερά και τα αναρχικά κινήματα προσπαθούν να αντλήσουν το αυθεντικό επαναστατικό πνεύμα με πιθηκισμούς και ρηχές χειρονομίες, καταντώντας είτε φαιδρή είτε κυνικώς άνομη αντιπολίτευση, δίχως την παραμικρή προοπτική διάνοιξης μιας ριζοσπαστικής κατεύθυνσης. Διότι η κατευόδωσή μας σε μια τέτοια κατεύθυνση δεν είναι ζήτημα διαμαρτυρούμενης αντιπολίτευσης, δηλαδή, απλής αντέγκλησης που εφαρμόζεται αποφατικά στην προθετικότητα της κατεστημένης πολιτικής. Υπέρ πάντων είναι ζήτημα αυθόρμητης, πηγαίας οντολογικής στάσης αντί συναρτούμενης στο Κατεστημένο αντίστασης. Ζήτημα στάσης που δεν λαμβάνει υπόψην της ούτε στο ελάχιστον την ιδεολογική φόρμουλα του "αντίπαλου στρατόπεδου", παρά προωθεί ευθυτενώς τα προτάγματά της, που επί του παρόντος αρμόζουν να ανέρχονται από βάθη οντολογικά. Όπως μια αθλητική ομάδα που δεν παίζει το παιχνίδι της σύμφωνα με τη δομή που αντιτάσσει η αντίπαλη, αλλά σύμφωνα με το δικό της πλάνο, το οποίο έχει την απαιτούμενη συνοχή και συνεκτικότητα ως προς τον εαυτό του ώστε να κατακυριεύσει τις στρατηγικές που καθιστούν από την άλλη πλευρά το όριο του.
Ό,τι βλέπουμε σήμερα να διαδραματίζεται στις πολιτικές "αρένες" συνίσταται σε αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα: η αντιπολίτευση που ανέρχεται από ρηχά ιδεολογικά βάθρα δεν μπορεί να είναι αρκετή ώστε να χτυπήσει στη ρίζα του το Κατεστημένο, συμπαρασύρεται, έστω και αποφατικά, από τα τα σχέδια στα οποία προσπαθεί να αντιταχθεί. Ακόμη κι αυτές οι πολύ ριζοσπαστικές ιδεολογίες της Αριστεράς δεν επαρκούν να επιφέρουν την εκζητούμενη αλλαγή πλεύσης που θα μας διέσωζε από τα επόμενα χείριστα εγκλήματα της ατομικής ιδιοκτησίας και της ελεύθερης αγοράς. Άλλωστε το έχουν αποδείξει όλες οι μαρξιστικές θεωρίες, από τις οποίες δεν βγήκε κάτι καλύτερο από ολοκληρωτικά καθεστώτα, παρόμοια του οντολογικού κατεστημένου στο οποίο θα ήθελαν να αντιστρατευτούν. Δεν επαρκούν, επομένως, επειδή ακριβώς στερούνται την ανάλογου βάθους διοργάνωση πολιτικών κινήτρων όπως, για παράδειγμα, είναι του νεοφιλελευθερισμού. Εν προκειμένω, δεδομένου ότι ο τελευταίος γενεαλογικά κατάγεται από τη μεταφυσική σωτηριολογία του Χριστιανισμού, η οποιαδήποτε άθεη και άρα μη αναδυόμενη από οντολογικά βάθη αντιπαράθεση σε αυτόν τον συγκεντρωτισμό είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αφήνοντας τις κομμουνιστικές συνελεύσεις στο επίπεδο που παρατηρούμε τις τελευταίες δεκαετίες: κωμικές, γραφικές συγκεντρώσεις ανθρώπων που βαθιά μέσα τους δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι στην ισχύ των όσων επαγγέλλονται...
Η αποτροπή μας από την οντολογική αντίληψη ενός γραμμικού χρόνου που τελείωνει στην Συντέλεια πρόκειται να μας απαλλάξει από τα δεινά της νεωτερικής γραμμικής προόδου που εξαιτίας της (πλέον ασυνείδητης) ουτοπικής πεποίθησης σε μια επερχόμενη Επουράνια Βασιλεία θέτει τη Φύση στο περιθώριο ως κατώτερη, ως παθητικό υλικό για εκμετάλλευση και εξάντληση των πόρων της, δίχως τη μακροβιοτική πρόνοια που, εν αντιθέσει, μια αντίστροφη οντολογική αντίληψη ενός κυκλικού, ρυθμικού χρόνου θα επιφύλασσε. Παρομοίως, η υπέρβαση του διαζευκτικού διυσμού, που διαχωρίζει την ύλη από το πνεύμα, εκτός από μια αφελή μεταφυσική σκοπιά θα μας απάλλαζε και από όλες τις νεωτερικές της παραφυάδες, όπως είναι πολύ παραδειγματικά ο καπιταλιστικός ευτελισμός του περιβάλλοντος σε αντιζυγία του ατομικού κύρους (η με κάθε περιβαλλοντικό ή υγειονομικό κόστος εξύψωση μιας αφηρημένης ιδέας, όπως είναι η ταυτότητα, είτε είναι αυτή των ΜcDonald είτε της ΒP). Η προτεσταντική ιδέα της χριστιανικής κοινοπολιτείας στην οποία βασίζεται το σημερινό κύμα της ομογενοποιητικής παγκοσμιοποίησης δεν θα έχει λόγο ύπαρξης σε έναν κόσμο που θα είναι θεσμισμένος από την αποδοχή της διαφορίας και της ετερρορυθμίας.
Εν συντομία, όλα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν τη σημερινή εποχή οφείλονται σε σαθρές, υποδέεστερες της πραγματικότητας οντολογικές αξιώσεις.
Η ριζοσπαστική οντολογική αντιπολίτευση φέρει μια άλλη κοσμολογία, μια εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Σε αυτήν ο κόσμος και το πνεύμα είναι ένα (να γιατί θα γεννηθεί μια πιο σεβάσμια πολιτική προς το περιβάλλον και ένα αποδιαφοροποιημένο από την επιθυμητική παραγωγή Εγώ), ο εγκόσμιος χρόνος δεν έχει καμία ημερομηνία λήξης (να γιατί η πρόνοια για τη βιωσιμότητα των επόμενων γενεών θα γίνει πρώτιστο μέλημα), η ετερόδοξη πεποίθηση και ο Άλλος είναι μέρος ενός πολυπρισματικού συλλογικού εαυτού (να γιατι το μέλλον θα διαφυλαχτεί από τρομοκρατικά κρούσματα, που μέχρι σήμερα ήταν απόρροια της ετεροφοβίας που καλλιεργούν οι κάθε λογής αυτοδίκαιες "Ιερές Γραφές").
