Επιθεωρώντας από μια μακροσκοπική οπτική τα όσα συμβαίνουν στους αιώνες των μοντέρνων καιρών, έχοντας μια αδέσμευτη από προκαταλήψεις νοοτροπία, είναι βέβαιον παραδοχής ότι αναστοχαστικά και δομικά το ανθρώπινο γένος κατευθύνεται προς ολοταχώς σε μια ριζοσπαστικά διαφορότροπη πραγματικότητα από αυτήν που αναπαριστούν τα συντηρητικά συγγράμματα και από τα οποία συνάγουμε το magnus opus της Ιστορίας. Μέσα από διαδοχικές ανατιμήσεις των αξιών, ραγδαίες αποσχίσεις από το πατρογονικό παρελθόν, αναστοχασμούς και παρεπόμενες διακηρύξεις που διαμηνύουν ένα κάποιο (εν πολλοίς, αορίστως) οριστικό τέλος, λίγο-το-λίγο φτάσαμε σε μια ανθρωπολογική στροφή ανόμοια των προηγούμενων, σε βαθμό που τα όσα θα επακολουθήσουν για τις επόμενες γενεές να φαντάζουν ως το κατεξοχήν "άλλο", το απόλυτα μη-αναπαραστώμενο. Και βεβαίως τι θα περίμενε κανείς σε έναν κόσμο που, εξαιτίας της συσσώρευσης καινοφανών παραγόντων, εξελικτικά επιταχύνεται ασυμπτωματικά από την τροχιά του παρελθόντος, σε μια γεωμετρική πρόοδο του καινούργιου που προσπερνάει κάθε ικανότητα εύστοχης εικοτολογίας; Το τι θα υπάρξει αργότερα είναι αδύνατον να το σκαρφιστούμε πολύ απλά επειδή η επιτάχυνση της καινοφάνειας, συν τις νέες τεχνολογικές εφαρμογές που πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια, εξοβελίζει την ανθρωπολογική εξέλιξη πέρα από κάθε νοητή χαρτογράφηση. Ακόμη και οι υποθέσεις των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας αστοχούν σε σύγκριση με εκείνο που χαράζει στον ορίζοντα μας.
Είναι μια απόλυτα φυσική εκδοχή το να συμβεί το παντελώς ριζοσπαστικό, το πλήρως ανάρμοστο για τις κοινοτοπίες της εκδυτικοποιημένης εκτίμησης των πραγμάτων, όταν η ασυμπτωματική επιτάχυνση της συνολικής εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού (και άρα η ίδια η επιτάχυνση του χρόνου) δεν φαίνεται να επιβραδύνεται από καμία απολύτως τριβή. Επί παραδείγματι, το γεγονός ότι το Διαδίκτυο προάγεται ολοένα και περισσότερο σε μέσο καθολικών λειτουργιών, το ότι από τη δυνατότητα απλώς μιας τηλεματικής εφαρμογής περιορισμένης στην επικοινωνία ηλεκτρονικών επιστολών μεταστοιχειώνεται στο ίδιο το νευρικό σύστημα του πλανήτη δια του οποίου κομίζονται ακόμη και ολόκληρες εικονικές πραγματικότητες, αποδεικνύει ότι τα δομικά πλέγματα της τεχνολογίας έχουν μια τέτοια φυσική εξόρμηση προς το καινοφανές που δεν μπορεί να τα περιορίσει κανένας απολύτος κανόνας.
Μα κι όμως επί του παρόντος αυτό ακριβώς είναι που επιδιώκουν κάποιοι. Οι προκαταλήψεις τις οποίες κληρονομήσαμε από τον πολιτισμό της υποκρισίας και της αποφυσικοποιητικής προσποίησης, σήμερα επιχειρούν να καταστείλλουν δυνατότητες οι οποίες, ούτως ή άλλως, κατέρχονται με την ταχύτητα του φωτός. Το οξύμωρον αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι το αναπόδραστο πεπρωμένο κωλύεται από βαθιά καταχωρημένες συντηρητικές πεποιθήσεις, προμηνύει από μέρους μας την επικείμενη ανάληψη μιας μετα-ιστορικής αναγκαιότητας, από την οποία θα καλεστούμε να εντείνουμε το ηθικό ξεκαθάρισμα, που ωστόσο για αιώνες τώρα διαδραματίζεται. Μπροστά στις εκπληκτικές δυνατότητες που διανοίγονται για το μετα-ανθρώπινο πεπρωμένο (το πεπρωμένο του cyborg, του υπερ-ενισχυμένου ανθρώπινου ψυχο-οργανισμού από νανοτεχνολογικές εφαρμογές, της βιοτεχνολογίας, της ρομποτικής, της πρισματικής ταυτότητας, του άφυλου ή του πολύφυλου αυτοστυλιζαρισμένου σε μορφή ετεροφανούς τεχνουργήματος υποκειμένου, του ψυχεδελικού πνευματισμού κλπ.) οι ηθικολογικοί εκφοβισμοί από μεριάς του θεολογικού κατεστημένου των δυτικών κοινωνιών ηχούν ως παρωχημένοι αναχρονισμοί. Αν εμείς έχουμε το δίκιο να πιστεύουμε ότι η αυθόρμητη εξέλιξη των πραγμάτων είναι ταυτόσημη με το απολύτως φυσικό, η Ύστατη Επανάσταση θα πρέπει να είναι ζήτημα ενός ολόκληρου οντολογικού ξεκαθαρίσματος, που θα μας απαλλάξει από τέτοιους αποφυσικοποιούς δυνάστες, τους γνωστούς βιαστές της Φύσης, καθιερώνοντάς τα αίτηματά μας ως ατραπούς προς μια θεμιτή επαναφυσικοποίηση.
Το εν λόγω ζήτημα είναι βαρυσήμαντο αν αναλογιστούμε ότι οι μεταφυσικές υποδομές του Δυτικού Πολιτισμού, λόγω της υπερίσχυσης των ιουδαιοχριστιανικών ενταλμάτων, περικλείουν ασφυκτικά την κάθε ενόρμηση προς την αυτονομία που όλοι μας, συνειδητά ή μη, προσδοκούμε. Θεωρώντας τις τεχνολογικές προεκτάσεις και τους γνωσιοθεωρητικούς μας μεταγραμματισμούς ως έργα του Εωσφόρου, ως δείγματα μιας έκπτωσης, ενός εκφυλισμού, αυτή η τόσο δόλια σωτηριολογία του μονοθεϊσμού, που υπόδηλα επιβιώνει σχεδόν αναίμακτα ακόμη και στις πιο (δήθεν) αποθεολογικοποιημένες κοινωνίες, αντιστέκεται στο ρεύμα των ημερών, στο αναπόφευκτο της ανθρώπινης μοίρας, σαν ένα φράγμα από ψυχρό, κυνικό ατσάλι ηθικά παρακωλύει την καθιέρωση των νεωτερισμών που υπόσχονται την επίγεια παραδείσια ευδαιμονία. Όχι πως έχουν τη δύναμη αυτοί οι ημιαναλφάβητοι κροίσοι της ψυχής να καταστείλλουν ολωσδιόλου την πλημμυρίδα του Καινοφανούς. Απλά η δύναμή τους περιορίζεται σε μια ύστατη απόπειρα ελέγχου των δεδομένων της πραγματικότητας, μια κατάσταση που, λόγω των δραματικών αλλαγών που σύντομα θα επακολουθήσουν, πρόκειται να πάρει τη μορφή ενός αποκαλυψιακού ξεκαθαρίσματος, προτάσσοντας την αποστολή τους ως Σωτηρία της Ανθρωπότητας από τις αρπαγές του Δράκου...
Αλλά ο Δράκος αυτός, εξαιτίας της αναστοχαστικής μας ωριμότητας, της αυτογνωσίας μας, και της ικανότητάς μας να αντικρύσουμε ειρωνικά τα πράγματα, έχει πλέον μεταμορφωθεί σε κάτι το φαντασμαγορικό, συμβολίζοντας έτσι την ευγενή μας πρόθεση για αποκάθαρση του ανθρώπινου βιώματος, για δικαίωση των πιο ρομαντικών μας οραμάτων. Από το αποφώλιο τέρας των χριστιανικών χρόνων, ο Εωσφόρος, η θεοφάνεια όλων των περιθωριακών, απόβλητων από τα υστερικά εκπολιτιστικά έργα ενοράσεων, στην αυγή της νέας χιλιετίας, καθώς διαπερνάμε τα σύνορα μεταξύ Ιχθύων και Υδροχόου, εξευμενίζεται με τη μορφή που είχε και άλλοτε για να προαναγγείλλει το Νέο Αιώνα ως επικράτεια Του... Ο Άγγελος-Παγώνι (Peacock Angel), εκείνη η πρώιμη θεοπλασία των αρχαϊκών προγόνων στο σύμπλεγμα προπολιτισμικών οικισμάτων από την Ινδία ως το Αιγαίο, που συμβόλιζε τη διάθεση ευημερίας, ευεξίας, και αέναης δημιουργικότητας, σήμερα στα ερείπια της Ιστορίας, τώρα που προδιαγράφεται το τέλος του πατριαρχικού πολιτισμού, επιστρέφει με την ουρά Του ορθάνοιχτη για να χαιρετήσει την αναγκαιότητα ενός νέου τύπου ανθρώπου...
Αυτού που θα ενστερνιστεί την Έλευση και τη Νέα Θεοφάνεια του Εωσφόρου ως τη συγκινητική απόβαση του αρχαϊκου ονείρου στην πεζή και στείρα πραγματικότητα του μαζανθρώπου. Του τύπου ανθρώπου που θα διαισθανθεί το πόσο ευφυές θα ήταν να υπερασπιστεί εκείνο που η βαθιά κοινοτοπία ενός μακραίωνου Κατεστημένου διακαώς αποκηρύσσει... το πόσο θριαμβευτικό και βαθιά ρομαντικό θα ήταν να συμμετέχει ενεργά στην αλχημική διαδικασία της μεταμόρφωσης ενός τέρατος σε ό,τι πιο χαρμόσυνο... στο σύμβολο του νέου προσανατολισμού μας, που στο εξής με ανοιχτή φαντασμαγορική ουρά θα χαιρετάει τις ελευθεριακές ενοράσεις ενός άλλου πολιτισμού, έτοιμου να συνασπιστεί με τα αστέρια και τα καταπληκτικώς παράξενα που εμφιλοχωρούν σε αυτά...
