Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΝΥΚΤΙΠΟΛΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ



είναι  δίκαιο να κατακρίνει κανείς το κριτήριο της συνοχής σας, όλες οι επιστημολογικές φιγούρες είναι πυκνές συνυφάνσεις μιας αυθαίρετης τεκμηρίωσης ότι η λογική είναι απανταχού ομοιογενής στην ίδια ρότα με το ένα συν ένα ίσον δυο. Αυταπατάστε όταν σκύβετε το κεφάλι στους καρδινάλιους της γνώσης εκείνους, τους περισσότερους, τους κυνικούς καρχαρίες που εγκωμιάζοντας την πικάντικη γεύση της ανταρσίας μας δείχνουν μια τερατώδη οδοντοστοιχία, σε κάθε της εσοχή βλέπω τις βαθιές εγκάρσιες γραμμές της βίαιης κατηγοριοποίησης, της άμεσης ταύτισης με την αυτοτελή και πραγματικά άσχετη λέξη που σβήνει την ευφραντική εκείνη κενότητα που, ως ατυχής παρόρμηση, αρέσκεται να ταυτίζεται. Το αιματηρό έγκλημα ξεκινάει από την ταξινόμηση των λέξεων, εκεί στα σαγόνια του καρχαρία στήνεται η λογοκεντρική γέφυρα στα χάσματα της φυσικής αναρχικής ρήξης ώστε να επεκταθεί στη δημόσια διοίκηση και τα κατά φαντασία αριστοκρατικά ήθη της υποκρισίας- έτσι απαλλοτριώνεται μια αθώα σφαιρική ελπίδα στα μάτια ενός παιδιού, καθώς αναρριχάται μαθησιακά στις ακριβοδίκαιες βεβαιότητες, τα κάστρα δυναστών που τεμαχίζουν τον εαυτό κατ’ επιλογήν και σχηματίζουν σουρεαλιστικές καρικατούρες ανθρώπων λοβοτομημένων, με μισά πρόσωπα, οι οποίοι χαμογελάνε χαιρέκακα σε κάθε δοσοληψία και γραφειοκρατική καταστρατήγηση που συντηρεί με τεχνητή αναπνοή τον πεθαμένο εκείνο που αγαπάμε να πεθαίνει. Η λογική τους μας δείχνει σχέδια με τον χάρακα και τον διαβήτη ξεκινώντας από τις πρώτες σημάνσεις του γονεϊκού ματιού για να περάσει στη διοίκηση της πληροφορίας, με απαρχές το μοχθηρό σχολείο της μαζοποίησης, αυτή τη φάμπρικα ψυχών που μέλλουν να λάβουν στη χείρα σκυτάλη φόνου μιας φαντασιακής αθωότητας η οποία εξαιτίας της πυρηνικής της αυτεπίγνωσης ότι συμμετέχει ενεργά στα πλάσματα του ασυνειδήτου, ότι η κάθε σκέψη είναι τηλεπαθητικό ερέθισμα που μοιράζομαι εγώ και οι γνωστοί, εγώ κι όλος ο κόσμος, εγώ κι όλες οι γενεές, που μοιραζόμαστε σαν τους γυρίνους το ίδιο μεγάλο μερίδιο, την ίδια σκέψη, την ίδια σύλληψη- που εξαιτίας της, έλεγα, και κάθε φορά που τη συναντάμε κοινωνούμε σε μια ευρύτερη πλατφόρμα που μας διασώζει από τη λήθη της ασημαντότητας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Και σκέφτομαι σκέψεις νεκρές, σκέψεις προπαρασκευασμένες, σκέψεις που καρατομούν το σώμα του πεθαμένου, σκέψεις ψυκτικού νεκροτομείου, σκέψεις που μου έχουν σερβίρει οι ύπουλοι σερβιτόροι της στο φιλόπτωχο συσσίτιο για να σωθεί ο άνθρωπος της «ανόητης» σιωπής, για να σωθεί ο «αποτρελαμένος» του μέλλοντος μη τυχόν και υποκύψει σε ερεθίσματα περί ΑΤΙΑ και ψυχοενεργές κορώνες. Σωτηρία ελεήμων που τελικά βαθαίνει δια της γνώσης περί μιας συγκεκριμένης οπτικής ή θεωρίας, εκεί στο ακαδημαϊκό ίδρυμα, η εξειδίκευση της κοντοθωριάς που ρίχνει το υποκείμενο στους δαιδαλώδεις διαδρόμους μιας συγκεκριμένης αυταπάτης, μιας κατοχυρωμένης παρερμηνείας, ενός καπρίτσιου ότι τα πράγματα έχουν έτσι κι ότι η τάδε συμπεριφορά υποσημαίνει εκείνο ή το άλλο ή ο δείνα σφετερισμός της θεώρησης επί θεώρησης είναι τάχα το ρεύμα μιας διαδοχικής επαλήθευσης, ότι ο κόσμος έχει έτσι, ότι είναι συνεκτικός, ενιαίος, μοναδικός, απολύτως συνεπής προς τη λογική του, αυθύπαρκτος. Λάθος! ρήξη βλέπω στο χάραγμα του κεραυνού, σαν το μάτι του πάνθηρα που παραμονεύει να χώσει τα δόντια του στο κρανίο του θηράματος, στην άκρη του διαμαντιού που δια της αιωνιότητας χαράζει το χάραγμα, το χάραμα, την αυγή του σοφού που ξυπνάει παντελώς έτοιμος να αντικρύσει την εκτυφλωτική λάμψη, το άνθισμα της χειμερινής αμυγδαλιάς. Ότι την κάθε φορά είδα να κατακερματίζεται το πλέγμα της σύλληψής σας ότι όλο αυτό είναι ο κόσμος, έτσι ακριβώς, ότι ένα συν ένα ίσον δυο, ότι κάπου στο τέλος ολοκληρώνεται η εγελιανή ιδέα. ότι κάπου υπάρχει ένα οριστικό τέλος… η απόλυτη διάσπαση. Η μεγάλη ζημία. Την είδα να θρυμματίζεται αρκετά νέος, θαρρώ πως τώρα φυσάω τη σερπαντίνα, διότι δεν τέλειωσε, δεν τελειώνει, πάντα είναι στη μέση, συνεχώς συμβαίνει, κρεσέντο που σφυρίζει αυτοτελώς και κερδίζει βαρύτητα, δεινό μαγνητικό πεδίο η μία σκέψη, η κάθε σκέψη, η κάθε σύλληψη, ένα τηλεπαθητικό ερέθισμα που ίσως να μοιράζεσαι με χωροχρονική ταυτοχρονία ακόμη και με τον Αϊνστάιν επειδή ίσως πίστεψε στο παντελώς ανεκδιήγητο, στη μεγάλη ρήξη της πραγματικότητας, ότι ίσως μπορεί ανά πάσα στιγμή να επανακαθοριστεί, να αναδιαμορφωθεί ως το παντελώς έτερον, ο κόσμος ο άλλος, ο απόμακρος, εκείνος ο Ουρανός ή ο Ποσειδώνας στις άκρες του ηλιακού συστήματος, ίσως αυτό να είναι το κέντρο μας και διαμιάς μετασχηματίζεται η περιστροφική τροχιά της πραγματικότητας και όντως ισχύει το άλλο σενάριο σε μια πρισματική πανηγύρια που στα Σατουρνάλια εναλλάσσει παράλληλες πλοκές στο ένα και μόνο σημείο καθώς εστιάζει το βλέμμα στο, κατά τ' άλλα, απολύτως μουντό και ανθρώπινο… τότε φλογίζει το προσάναμμα προς την πιο εξαίσια μοναδικότητα, τη Singularity μιας ξαφνικής αφύπνισης ότι, ξέρεις, για ό,τι σου λέει ο τρελός έχει δίκιο κι ότι γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει όταν συνυφαίνει εντελώς παράταιρες έννοιες, από τον Φουκώ στον εξωγήινο, από το θεϊκό στο μπανάλ. Ξέρει πολύ καλά το σχέδιο και δεν είναι σολιψιστικό, είναι ανάγνωση του σχεδίου, understanding is the apprehension of pattern as such. τι να πει κανείς; Ίσως η απόλυτη συνεκτικότητα μιας «ιδεοληψίας» να είναι η αποτελεσματική άκρη του νήματος της Αριάδνης που οδηγεί σε έναν νέο αραχνοϊστό, στη θεωρία μου, στην ενθύμησή μου, στην αδιανόητη αυθαιρεσία μου, ότι όντως όλο αυτό μπορεί να είναι αληθινό. Και γιατί να μην είναι όταν ομοίως στην παρανόηση του τρελού τα σημεία ακολουθούν τη σημειολογία της αναφοράς, της γνώσης, της αυθαίρετης επιβεβαίωσης ότι όλο αυτό, έτσι όπως το νομίζω εγώ, είναι αληθινό, όπως ακριβώς στις μεγάλες θεωρίες σας, εσείς οι πρεσβύτεροι του εκ βάθρων μυστήριου αυτού ναρκοπεδίου, που νομίζετε ότι γνωρίζετε τι μπορεί να σημαίνει η Μεγάλη Έν-ρηξη. Δεν ξέρετε τίποτε, είστε ομοίως μωροί, ανόητοι που πιάστηκαν στα δίχτυα της μιας συλλογικής σύλληψης, μιας κοσμοθεωρίας που είναι κραταιά ως η αιγίδα της φοβίας σας μήπως και παρασυρθείτε σε κάποια άλλη ονειροπαγίδα, έναν αραχνοϊστό εναλλακτικής ερμηνείας όπως τη δική μας που αλήθεια αποδίδει, μας θρέφει, μας κομίζει στους τρόπους της απειροσύνης, μας φανερώνει το πώς ακριβώς αποδομούνται εσαεί τα μορφώματά σας κι άρα δεν αφορίζουμε απλώς την σύλληψή σας αλλά και την εμμονή σας με τα μορφώματα ως μορφώματα… γιατί δηλαδή να μην είναι απλώς ρεύματα μιας συνεχούς καλειδοσκοπικής μεθερμηνείας που δυναμικά συστήνει το χαμένο ανάστημα του πεφωτισμένου που τολμά και σπάει τον καθρέφτη σας, εκεί στα θραύσματα και στις στάχτες του, ως το τέλμα του πιο βαθιού αιρετικού; Δεν είναι ναρκισσιστικές κουβέντες αυτές, είναι μανιφέστο δικαίωσης μιας «παραμυθίας» που την υπερκαλύψατε με το στόμφο ύφος της σκληρής σας σύμβασης, ότι με την ίδια αυταπόδεικτη λογική του ένα συν ένα ίσον δυο προκύπτει και η φυσική εκμετάλλευση των μαζών, η εξάλειψη των ιθαγενών, η σάρωση της οικολογικής χλωρίδας, ο πέλεκυς επί αθώων οφειλετών- ψυχοβιολογική εξόντωση. Σας το λέω αληθινά, μη σας μπερδεύει η θρασύτατη ροή, φωτογραφίζω το σχέδιο το αμιγώς εναλλακτικό, το πεδίο αντιύλης που σπινθηρίζει την πνευματική αφύπνιση την πιο ουσιαστική: άρση του Σημαίνοντος. Σκυτάλη ύπουλη που κομίζει το ένα νόημα στο άλλο με την επικάλυψη κάποιας ταυτοσημίας, μιας μικροκλοπής, μια παράνομη τσίχλα στην τσέπη το αντίτιμό σας: αντίο! Έτσι με τόλμη να πεθαίνεις, να φτερουγίζεις πάνω από τον άξονα της πρωτογενούς διάσπασης σε ψέμα και αλήθεια. διότι όλα δεν είναι παρά μια μορφοπλασία από το δυναμικό δάχτυλο της σκέψης, το χάιδεμα του δυνητικού χρόνου στη ροή του ποταμού, για να γίνει καταρράκτης, για να αξιωθεί ως η προφητεία ενός σολιψιστικού που ομφαλοσκοπεί και βλέπει εκείνο ακριβώς που φαντάζεται διότι υπερέβη τη ρήξη, διότι έμαθε να τη διαχειρίζεται, να ξεσκίζει εσαεί σαν καρχαρίας τα δίχτυα των αλιευτών  αντί να σκοτώνει θύματα. Αθώα θύματα…