Μεσοστρατίς της περιρρέουσας παραφιλολογίας περί της επικείμενης εγκαθίδρυσης μιας τυραννικής Παγκόσμιας Κυβέρνησης, θα πρέπει να είμαστε βαθιά εξοικειωμένοι με την αντίληψη του υποτιθέμενου γεγονότος ότι η εξελικτική ολοκλήρωση της εκπολιτιστικής διαδικασίας είναι συνώνυμη της αποπεράτωσης της διαχρονικής συλλογικής καταστολής. Μας είναι δύσκολο να οραματιστούμε μια διαφορετική ολοποίηση από αυτήν που ευνοεί τα χρησιμοθηρικά και συγκεντρωτικά σχέδια των πληρεξούσιων. Έχουμε υποβληθεί στην πεποίθηση ότι η εκπολιτιστική αποστολή θα αποκορυφωθεί με τα ευκόλως προβλεπόμενα σενάρια μιας εκ του γραμμικού αιτιώδους κατασταλτικής ολοκλήρωσης που θα μας αποστερήσει ακόμη κι από τα πιο αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλωστε αυτό είναι ήδη που διαφαίνεται με την κατάφωρη οικονομική και (κυρίως) αξιακή κρίση που τώρα κινδυνωδώς μας πλήττει.
Όσοι όμως βάλλονται από μια τέτοια απαισιόδοξη προοπτική αγνοούν εκείνα τα νεοφανή επιστημολογικά τεκμήρια που διανοίγουν την αντίληψη σε μια υπόδηλη φυσική, οργανική εξελικτική διαδικασία που ανταγωνίζεται την πρόδηλη κατασταλτική. Η θεωρία του Χάους, των Μη-Γραμμικών Συστημάτων, και των Ανακυπτόντων μορφών (Emergentism) έχουν ανοίξει μια γνωσιολογική ατραπό επί της οποίας ανακαλύπτουμε ότι η απλή γεωμετρία των κατασταλτικών σχεδίων δεν μπορεί να έχει ολοκληρωτική εφαρμογή, απλούστατα εξαιτίας του υποστρώματος επί του οποίου λαμβάνουν μέρος, το οποίο είναι φύσει πολυμορφικό, πολυσχιδές, και παράδοξο. Ο λόγος περί της ίδιας της φυσικής διαδικασίας των συστημάτων, των δομών, των καταστάσεων, της ίδιας της εγγενούς φυσιογνωμίας της οντολογίας επί της οποίας αυθαίρετα ενορχηστρώνει τα σχέδια της η απλοϊκή γεωμετρία των κοινωνικοπολιτικών κατασταλτικών πλεγμάτων.
Πιο συγκεκριμένα, εν παραλλήλω με τη δόμηση της συγκεντρωτικής παγκοσμιοποίησης, την οποία πολλοί αναμένουν σύντομα να «στεφθεί» από την εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής Παγκόσμιας Κυβέρνησης, διαγιγνώσκουμε ότι εξ αρχής συνοδεύτηκε από την ανάδυση μιας άλλης ευρύτερης, παγκόσμιας διαδικασίας που λόγω της κατεύθυνσής της αναιρεί κάθε ύποπτη ιδιοτελή πρόθεση, είτε είναι αυτή η για πολιτικούς λόγους αυτοκρατορική θέσμιση του Χριστιανισμού είτε η πιο πρόσφατη καταψήφιση του οικολογικού πρωτόκολλου που παρουσιάστηκε στο Κιότο. Η διαδικασία αυτή δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις γραμμικές προθέσεις εκείνων που διαχειρίζονται συνωμοτικά τις παγκόσμιες υποθέσεις, ούτε με την οποιαδήποτε δράση τους που περιχαρακώνει την συλλογική ελεύθερη δράση, ενόσω συγκεντρωτικά λεηλατεί τους πόρους. Είναι μάλλον μια διαδικασία αυθόρμητης ανάδυσης κάποιας πηγαίας ενότητας ασύγκριτης της οποιασδήποτε επιβεβλημένης ομοσπονδίας. Είναι η ανάδυση μιας οργανικής παγκόσμιας ομοσπονδίας που θαρρείς αυτομάτως εξέρχεται εκ του ασυνειδήτου, δίχως την παραμικρή εμπρόθετη εξ ημών προσέγγιση. Με τούτη την οργανική ομοσπονδία που ως εκ φυσικού των δομικών μετασχηματισμών αναδύεται, το αντιεξουσιαστικό φρόνημα αποκτά έναν ισχυρότατο σύμμαχο, του οποίου η δύναμη μοιάζει με ενός θεού. Το πώς γίνεται αυτό θα φανεί με την ακόλουθη γενεαλογική περιγραφή:
Προ του Μεσαίωνα οι πολιτισμοί είχαν μια αμυδρή επικοινωνία μεταξύ τους. Λόγω της έλλειψης ταχέων μεταφορικών μέσων και των αστραπιαίων μέσων μαζικής ενημέρωσης η πληθυσμιακή πυκνότητα συσπείρωσης δεν επαρκούσε για μια απαραίτητη ομόνοια που θα μας συγκέντρωνε γύρω από ένα αποτελεσματικό αντιεξουσιαστικό φρόνημα. Στην πορεία από το Μεσαίωνα και ύστερα, μέσα όπως ο τυπογράφος και η ευρεία διανομή έντυπων δημιούργησαν τις πρώτες «αποβάθρες» συγχρονικών δραστηριοτήτων. Επί παραδείγματι, ένα οποιοδήποτε βιβλίο, εφόσον διατίθετο μέσω των πολλαπλών του αντίγραφων σε ένα ευρύ κοινό, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις μιας συγχρονικής δραστηριότητας, εννοώντας ότι σε κάποια χρονικά σημεία τύχαινε κάποια άτομα να διαβάζουν ή να σκέφτονται το ίδιο περιεχόμενο, καθιστώντας έτσι μια ταυτοχρονική εστία. Τούτη όμως η εστία σε σύγκριση με εκείνο που θα ακολουθούσε στους μοντέρνους καιρούς δεν είναι παρά ένα μικρό ψήγμα συγχρονικότητας. Διότι με την εφεύρεση του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και ακόμη περισσότερου του Διαδικτύου οι εστίες συγχρονικότητας αυξήθηκαν και σε συχνότητα αλλά κυρίως και σε πολυπληθυσμικότητα.
Η αμυδρή, λοιπόν, εστία συγχρονικότητας των έντυπων ήταν της μοίρας της να αποπερατωθεί σε ευρείες, πολλαπλές εστίες συγχρονικότητας, όπως αυτές των ρομαντικών ραδιοφωνικών σταθμών στη δεκαετία του ’50 που ταυτοχρόνως συσπείρωναν σε διάφορες τοπικότητες της μιας πόλης ακροατές και στη συνέχεια των τηλεοπτικών εκπομπών των οποίων η συγχρονική εμβέλεια περικλείει ένα ολόκληρο κράτος. Σήμερα, ένας τελικός παγκοσμίου κυπέλλου ή μια «ζωντανή» κάλυψη της κηδείας ενός μεγάλου καλλιτέχνη συσπειρώνει στο εκάστοτε κοινό ερέθισμα δισεκατομμύριους τηλεθεατές. Η διαδραστικότητα του Διαδικτύου (όπως εκείνη του Facebook) κάνει ακριβώς το ίδιο πλην όμως σε πολλές ποικίλες εστίες συγχρονικότητας. Κατά συνέπεια, εξαιτίας της ανάδυσης τέτοιων πολλαπλών και συχνών σταθμών συγχρονικής αφετηρίας, η σκέψη μας και η συμπεριφορά μας γίνεται ολοένα και πιο συγχρονισμένη με τον οποιοδήποτε Άλλο, συνιστώντας μια ενιαία συλλογική εναπόθεση που καθιστά την οποιαδήποτε ιδεολογική διαίρεση έναν κατάφωρο αναχρονισμό, ως μια ψευδή ρήξη που θα πρέπει να αφορά μόνο τον αδαή που δεν έχει ακόμη μυηθεί στο υπόρρητο πνεύμα των καιρών: αυτό της καθολικής μας ενοποίησης με σεβασμό στη διαφορά- μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που στοχοθετούν οι θιασώτες της ομογενοποιητικής παγκοσμιοποίησης.
Εκείνο που πανοπτικά βλέπουμε να συμβαίνει λοιπόν είναι ο πολλαπλασιασμός ολοένα ευρύτερων εστιών συγχρονικότητας που στη συνένωσή τους σαν υποσύνολα υποδαυλίζουν περαιτέρω το εύρος νέων υπερσύνολων συγχρονικότητας, κατευθύνοντας λίγο ή πολύ το συλλογικό σε μια νοοσφαιρική συγχρονικότητα. Εν συνόλω, ο πλανήτης γίνεται ένα ενοποιημένο πλέγμα επικοινωνιακών ρευμάτων που μας φέρνουν σε ολοένα και πιο συγχρονικές δράσεις, που προγραμματίζουν το ασυνείδητο σε μια πιο φιλική προθετικότητα έναντι του Άλλου, καθώς ο τελευταίος, εξαιτίας της αυξάνουσας συγχρονικότητας, παύει να είναι παντελώς ασυνάρτητος της ψυχολογικής μας ένθεσης.
Που οδεύει λοιπόν τούτη η αναπόδραστη διαδικασία αυθόρμητης ομοσπονδίας; Είναι εμφανές πως οδεύει στο κανονισμένο της ραντεβού με την επιβεβλημένη ομοσπονδία της παγκοσμιοποίησης στο σημείο εκτέλεσης. Εκεί όπου ο άνθρωπος της έμφυτης διαίσθησης συνειδητοποιεί ότι μέσω των συγχρονικών πλεγμάτων ασυνείδητης διαδραστικότητας αποτελεί ανεξάλειπτο μέρος μιας ολογραφικής ολότητας και που εξαιτίας αυτής της κοσμοϊστορικής αναλαμπής πατάει σε αργή κίνηση τη σκανδάλη, ένα μικροδευτερόλεπτο προτού πάρει την απόφαση να εκπυρσοκροτήσει το σύνηθες ανδρείκελο, που αποχαυνωμένο από μαστίγια και καρότα έχει υποβληθεί στην αιματική πεποίθηση ότι πρέπει να σκοτώσει το νέο υποκείμενο φόβητρο του Κατεστημένου.
Του αξίζει τουλάχιστον ένα μνημόσυνο.
