Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΧΙΜΑΙΡΑ!



Χθες το απόγευμα η χαμέρπειά μου μ’ έριξε στο επίπεδο του τηλεοπτικού κοινού μιας από τις ειδησιογραφικές εκπομπές που αρωματισμένα και με σέξι χαμόγελα η παρουσιάστρια μας μεταδίδει τη σφαγή των περικοπών, τον αναστεναγμό του εργάτη, την απελπισία του νέου που μέλλει να γίνει αυτόχειρας… Με μια ασύνειδη πρόθεση άφησα τα φλεγματικά ευφυολογήματα του συμπαρουσιαστή της να με παρασύρουν, ιχνηλατώντας κάποιον κόκκο αλήθειας στα λόγια του. Το αν δηλαδή αυτή η εκζητούμενη ανατροπή των αισχρών πολιτικο-οικονομικών καταστάσεων θα μπορούσε όντως να συμβεί κατά τρόπον ιλαρό, σα μια κοσμοϊστορική φαρσοκωμωδία που θα έφερνε την κάθαρση με το λυγμό του γέλιου. Αν θα μπορούσαν άραγε οι ευφυείς ελιγμοί του λόγου να κάνουν την κατάσταση καλύτερη… Πόσο μάταια κλειδωμένοι είμαστε και πόσο τραγικά περνάει ο χρόνος όσο η διαπίστωση αναδεικνύει το αμετάκλητο της καταδίκης μας... Αλήθεια, μια τέτοια ομολογία θα έκλεινε το μαγαζί, δε θα ξαναφορούσες το κοστούμι και της παρουσιάστριας η φωτερή οδοντοστοιχία θα έπαυε να διαπομπεύεται στις φριχτές οθόνες των νοικοκυριών. Μια ομολογία, την ομολογία ότι τελειώσαμε, πώς θα μπορούσαν να την εκστομίσουν; Υπάρχουν και οι διαφημίσεις! Το δικό μας κρυφό καλάμι παραμένει ακόμη αρκετά μεγάλο για να μας κρατήσει πάνω από τον βούρκο- διάλειμμα για διαφημίσεις!
Όλες αυτές τις σκέψεις στην καταθλιπτική μου ρέμβη μπορώ να τις υπομείνω, έτσι τουλάχιστον για να απολαύσω και τις υπέροχες γάμπες της που στέκουν κομψά πάνω στις αυταρχικές της γόβες… Αλλά όταν μπήκαν στο επόμενο θλιβερό θέμα, εκείνο που συνέβη, όχι δεν μπορώ να το ανεχτώ. Αυτές τις ευσυνείδητες κότες που μας παρουσίασαν τα στοιχεία της τελευταίας δημογραφικής έρευνας περί της στάσης των νέων απέναντι στην κρίση. Το 11% των νέων, μας είπανε, απαντά πως η κρίση τους έβαλε να σκεφτούν νέες στρατηγικές, τους πείσμωσε ώστε να ανταπεξέλθουν στις νέες στρυφνές αναγκαιότητες που μας επιτάσσει η νέα πρωταρχική συσσώρευση του καπιταλισμού. Το 38% των νέων είναι αλαφιασμένοι, σκέφτονται να μεταναστεύσουν ή να γυρίσουν στα χωριά τους, είναι δηλαδή σε κατάσταση ολιγωρίας, με άλλα λόγια, οι αναποφάσιστοι, οι εν δυνάμει «ψηφοφόροι» της μίας ή της άλλης παράταξης. Την οποία άλλη παράταξη αποτελεί η συντριπτική πλειοψηφία, το 51% των νέων που, όπως αποδοκιμαστικά μας είπε η κυρία, υποστηρίζουν με απελπισία πως η τρέχουσα κρίση είναι το τέλος του κόσμου… Όταν λοιπόν ρωτήθηκε για την άποψή της ως προς αυτό εκείνη διέγραψε μια μαχαιριά, λέγοντας πως αυτή η απαισιόδοξη πλειοψηφία αποτελείται από τα «ψώνια», όλους εκείνους τους νέους που ούτως ή άλλως δεν ήταν φιλόδοξοι και πως τώρα «έχουν φάει χαστούκι και δεν ξέρουν που να κρυφτούν», όπως αυτολεξεί μας είπε…
Τραγικό. Να γιατί η επανάσταση ως εδώ ποτέ δεν κατορθώνει να επιτύχει τον επιθυμητό σκοπό της. Να γιατί ως τώρα η πολιτική της επιθυμίας, της χειραφέτησης, η πραγμάτωση της ουτοπίας παραμένει ένα χιλιαστικό όνειρο, ένας καταραμένος εφιάλτης, ένα μαύρο πένθιμο μήνυμα με σπρέι στον τοίχο∙ να γιατί ο κρυφός ανομολόγητος θρήνος ποτέ δεν ανασταίνεται για να συνεπάρει τα πλήθη ωσάν αρχέτυπη παρασπονδία, ωσάν ωδή στο κατεξοχήν ανάρμοστο… Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που η επιμέλειά τους και ο κομφορμισμός τους, η διακαής επιθυμία να συνταιριάξουν με τις επιταγές του Νόμου, τους κάνει ύπουλους εξορκιστές της πιο ριζοσπαστικής αλλαγής από την οποία ωστόσο και θα εξιλεώνονταν… ακόμη κι αυτοί. Οι απελπισμένοι νέοι που δεν έχουν μοίρα στον ήλιο επειδή ακριβώς δε θέλουν να συμβιβαστούν είναι μας λένε «ψώνια». Όλοι εκείνοι που με σπαρακτική λύπη αγκαλιάζουν το όνειρο που ψυχορραγεί και που αρνούνται να γίνουν η πρώτη ύλη του κυνικού τεχνοκρατικού μηρυκασμού, όλους αυτούς μας τους παρουσίασαν ως άχρηστα «κωλόπαιδα» που ούτως ή άλλως δε συναινούνε στη διαχρονική καταδίκη του ελεύθερου βιώματος…
Και κλείνοντας την τηλεόραση με αποστροφή σαν άλλο ένα «ψώνιο» που επιτέλους αναγνώρισε την ταυτότητά του, κοίταξα έξω στο γκρίζο βιασμένο τοπίο κι αναλογίστηκα. Το γεγονός ότι μόλις είχα γίνει μάρτυρας σε μια εν ενεργεία προσπάθεια πάταξης του διαχρονικού επαναστατικού φρονήματος ή μάλλον διαστροφής του σε συναίνεση. Είδα με τα μάτια κι άκουσα με τα αυτιά μου άλλη μια ενέργεια αφομοίωσης του επαναστατικού δυναμικού, άλλη μια προσπάθεια προσηλυτισμού των ανένταχτων στα στρατολογημένα πλήθη των ηλιθίων… Να πως η Γαλλική Επανάσταση γέννησε τη μπουρζουαζία, να πως η Αμερικανική Επανάσταση γέννησε τον Εμφύλιο, να πως η Ελληνική Επανάσταση γέννησε τον φαιδρό Νεοέλληνα, να πως επιχειρούν και πάλι να μετατρέψουν τη δυναμική της Ύστατης Παγκόσμιας Επανάστασης σε άλλο ένα τεχνοκρατικό σφαγείο, όπου δήθεν σοφότεροι πλέον θα επιδοθούμε στη δουλειά συλλογικά και με αλληλεγγύη.
Ηλίθιοι!
(διάλειμμα για διαφημίσεις)
Όμως τούτη τη φορά η πλειοψηφία δε λαϊκίζει. Το ότι οι περισσότεροι νέοι πιστεύουν μοιρολατρικά και με αυτοπαραίτηση ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, όχι αυτό δεν είναι λαϊκισμός ούτε αυτοί φυσικά ευθύνονται για την κατάντια. Όλως παραδόξως η ευθύνη είναι δική σας, όλων εσάς που επαγγέλλεστε το επιμελές χαμόγελο και τη συμβιβασμένη συνέπεια, διότι είστε οι δομικοί λίθοι, τα τούβλα!, που αποτελούν αυτό το σαθρό οικοδόμημα του οποίου τα θεμέλια τρίζουν. Κι εμείς τα «ψώνια»; Αποτελούμε εκείνο το κρίσιμο πλήθος στο οποίο επιτέλους πρόκειται να πραγματωθεί το χιλιαστικό όραμα του επίγειου παραδείσου. Όχι με εκρήξεις από μολότοφ και βανδαλισμούς- δε θα χρειαστεί. Διότι έχουμε και οίκτο. Ένα ζώο που αργοπεθαίνει, όσο απωθητικό κι αν είναι, η ευγένεια μας το αφήνει να αποπνεύσει. Έχουμε και την ανάγκη για οικονομία λιβιδινικών δυνάμεων. Διότι ένα παλαιό οικοδόμημα του οποίου οι σοβάδες κατακρημνίζονται δε χρειάζεται την ορμή μας για να το αποτελειώσει.
Η αδιαφορία μας για τις επιταγές της τεχνοκρατικής προόδου είναι η χείρα βοηθείας στα λασπωμένα, λησμονημένα, ασυνείδητά σας όνειρα.
Η καταστροφή του κόσμου σας, η απαρχή του δικού μας.