Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Η προσομοίωση προηγείται της πραγματικότητας

Αρχαιολογία του μέλλοντος… Ετυμολογικά, ο λόγος περί της απαρχής, την οποία βρίσκουμε, όλως παραδόξως, στο μέλλον, ως το κοίτασμα μιας αντίστροφης αιτιότητας, από το μετά προς το πριν. Δεν πρόκειται περί σεναρίου επιστημονικής φαντασίας. Είναι σκέτος πραγματισμός, απογυμνωμένος από φιλολογικές αοριστίες της καθομιλουμένης. Θα αγγίξουμε το θέμα απολύτως επιστημονικά, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες ενδείξεις που βαθμιαία εκμαιεύει το ανθρώπινο πνεύμα από την καρδιά της ύλης.

Το σχεδιάγραμμα προηγείται των υλικών διαδικασιών που το επαληθεύουν – αυτό το γνωρίζουμε από τις δικές μας δημιουργικές ενασχολήσεις. Όμως ισχύει και στο σύνολο της Δημιουργίας. Πρώτο συμβάν είναι εκείνο το μαγνητικό πεδίο που ασκείται στην πρωτόλεια προνύμφη των κοσμολογικών διεργασιών. Η Μεγάλη Έκρηξη πυροδοτείται από τη μαγνητική αγωγή μιας ιδεαλιστικής εντέλειας, της οποίας μορφή και λειτουργία έγκειται φυσικά μάλλον στις φουτουριστικές παρά τις πνευματιστικές ενοράσεις. Πες το «Θεό», πες το «αρχαγγέλους», «Χερουβίμ», ή «Μούσες» - ό,τι κι αν είναι εκεί ψηλά, στο πεπρωμένο της ψυχής (και του σώματος) μπορεί να ειδωθεί με ποικίλους τρόπους, όμως μόνο ένας προσανατολισμός αποφέρει τις ορθές εκτιμήσεις κι αυτός είναι η αφύπνιση στο γεγονός ότι το Υψηλό και το Απόλυτο έρχεται κυρίως από το μέλλον παρά από το παρελθόν. Η Γένεσις, η Θεογονία, το Ορφικό Ώον ή η Μεγάλη Έκρηξη αποτελούν παραπλανητικά μυθεύματα όσον αφορά του τι σημαίνει πραγματική αφετηρία.

Τα πάντα ξεκίνησαν από το μυστηριακό αύριο, τον μέλλοντα χρόνο, έναν Ενιαυτό που ακόμη δεν ξετυλίχθηκε, διότι τόσες χιλιετηρίδες εδώ στον πλανήτη Γη δεν κάνουμε άλλο από το να ξεψαχνίζουμε απλώς τα κρόσσια του… Και καθώς οι αιώνες θα κυλάνε σαν γάργαρο νερό των άστρων, ενόσω διενεργείται η απόσταξη της καθαρής αυτεπίγνωσης των όντων, τα σχήματα, οι λειτουργίες, τα τεχνουργήματα και οι θεωρίες θα συναρμολογούνται, φανερώνοντας τα εντυπωσιακά τους άνθη, που θα αναρριχώνται στην αψίδα του φύσει ανεπίγνωστου Κόσμου. Τότε, στα βάθη των μελλοντικών χιλιετηρίδων, όποιος ή ό,τι κι αν είναι εκεί για να το παρατηρήσει, θα διαπιστώνει με ολοένα και πιο αστραφτερή ενάργεια ότι οι ρίζες της Δημιουργίας βρίσκονταν ανέκαθεν στο μέτωπο του παρόντος, στον βαθύ ορίζοντα του μέλλοντος ενώ τα συμβάντα που καταγράφηκαν στις Ιστορίες των λαών και των κόσμων δεν ήταν παρά ένας αντίστροφος θάνατος, μια φθίση που βήμα-το-βήμα οπισθοδρομούσε στις σφριγηλές ρίζες της, στους κήπους του Παραδείσου.

Το θεϊκό, το πνευματικό, το μεταφυσικό δεν ήταν ποτέ να αναβρεθεί στο πρωτόλειο παρελθόν της ανθρωπότητας. Ίσα-ίσα που όσο πιο αρχαίοι ήμασταν τόσο πιο κοντά στα τελικά όρια της ορθής κατανόησης βολοδέρναμε από ερμηνεία σε ερμηνεία, κιχωτικούς παραλογισμούς και θολές αναπαραστάσεις του Αγνώστου. Όμως καθώς οι αιώνες ξετυλίγονται και ανοίγουν τα κύρια θεάματα της μυστηριακής φανέρωσης, όλα τα εργαλεία συμπαρατάσσονται και μας δείχνουν, μας εξυπονοούν εκείνο που ανέκαθεν και προπαντός κινεί τα νήματα. Από τις πιο ορθολογικές επιστήμες που δε βλέπουν τίποτε πέρα από την ύλη μέχρι τις θεοσοφικές δοξασίες που ανάγουν τα πάντα στον αισθητό κόσμο σε σκιές του πνεύματος, όλα διατυπώθηκαν, αναδιατυπώθηκαν, μετεξελίχθηκαν και ακροβόλησαν την ύστατη κορωνίδα του υβριδικού συμπεράσματος που παραδόξως ένωσε άπαντες τις αντιθέσεις για να γεννηθεί επί του παρόντος η υποψία που θα καταστήσει ολοένα και πιο λογική την ιδέα ότι το τέλος άρχει.

Αλλά επειδή ακριβώς αυτή η ενόραση γεννιέται μέσα από την εκμάθηση των εξελικτικών τροχιών και την συνακόλουθη κατάργηση των απαρχαιωμένων αντιλήψεων –καθώς, δηλαδή, το γεωκεντρικό Σύμπαν και η επίπεδη Γη εγκολπώνονται στο ηλιοκεντρικο Σύμπαν ενόσω αυτό εγκολπώνεται στο διαγαλαξιακό Σύμπαν, το οποίο εγκολπώνεται στην οργανισμική υπεργεννητικότητα των Κόσμων και των Πραγματικοτήτων- ένα είναι βέβαιο: η ενόραση αυτή γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένη, σαφής, υλισμική και λογισμική ταυτόχρονα, πηγή υψιπετούς πνευματικού δέους αλλά και επιστημονικής ακρίβειας. Έτσι, ο Θεός, οι Θεοί, οι Άγγελοι, οι Δαίμονες, οι οντότητες μιας κάποιας ανώτερης διάστασης, η έννοια του εξωγήινου, ο Άγιος στο εικονοστάσι της κουζίνας ή ο Βούδας στο κομοδίνο, αρχίζουν κι αποκαλύπτονται γι’ αυτό που πραγματικά είναι… Λογισμικά προγράμματα, Κώδικες!

Είναι γεγονός ότι προοδευτικά διενεργείται, με εντατικούς ρυθμούς, η διανοητική εκσκαφή στην καρδιά της ύλης. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η ύλη, από στέρνο μαξιλάρι των πτωμάτων ή κυνικό στεγανό του βιοπορισμού, γίνεται παλμός, ρυθμός, συχνότητα, μελωδία, τραγούδι… Η αιχμή της διερεύνησης επί του υλικού μικρόκοσμου δείχνει ότι στην ακίδα της σπινθηροβολεί το θαύμα μιας απειροστής φανέρωσης, όπου το μόριο αναλύεται στα άτομα και, ακολούθως, τα άτομα αναλύονται στα υποατομικά σωματίδια, τα οποία παροπλίζουν κάθε ιδεολογική επισκίαση που έχει μάθει να τα συντάσσει με όρους στατικούς, για να αποκαλυφθούν ως ψηφιακός ρυθμός, μοτίβα φαντασματικών σημείων κραδασμού που με τις ιδιάζουσες υπογραφές τους συναποτελούν την ντιρεκτίβα της απώτερης υλικής οργάνωσης – κι άρα, ό,τι θεωρούμε ως «ύλη» δεν είναι παρά ο γραμματολογικός κώδικας των ανυπόστατων σημείων.

Εφόσον αυτό είναι το τοπίο που η σύγχρονη επιστημολογία ανακαλύπτει, γίνεται ήλιου φαεινότερο ότι ο προσανατολισμός του μέλλοντος (ο οποίος έχει άμεση σχέση με τις γνωστικές μας αναβαθμίσεις σε ό,τι αφορά την φυσική του μικρόκοσμου) εγκυμονεί ένα πεπρωμένο που όλα όσα θα μας εκμυστηρευτεί περί της πνευματικής μας καταγωγής, θα είναι ακριβώς αξεδιάλυτα από την ψηφιακή πληροφορική, ή μια μεταγενέστερη έκφανση του ηλεκτρονικού λογισμικού. Ο παγκόσμιος ιστός του Διαδικτύου, σήμερα, υφαίνεται από επιτελέσεις που αποκρυσταλλώνουν τις πρισματικές ψηφίδες της πληροφορίας, οι οποίες, σε πανοπτικό πλάνο, περιδινούνται ως ένα ιριδίζον μωσαϊκό που, δίχως να το καταλαβαίνουμε, συνέρχεται εμβρυακά στην τεχνοδυναμική του αυτεπίγνωση. Ταυτόχρονα, η νανοτεχνολογία και η τεχνολογία της Εικονικής Πραγματικότητας υπόσχονται την υλοποίηση του φαντασιακού και μια πιο άμεση προσβασιμότητα στο Όνειρο. Μαζί με τους όποιους μπελάδες, που φυσικά ενέχει κάθε εξελικτικό άλμα, η συλλογική συνείδηση ανακαλύπτει πρωτοφανείς δυνατότητες που άρουν τα όρια και τις συστολές της υλικής υπόστασης. Όπως προφήτεψε ο Teilhard de Chardin, οδεύουμε όντως προς μια Χριστογένεση, δηλαδή την εξωτερίκευση του πνεύματος ως την αληθινή φύση της ύλης, ως επίμετρο της Κοσμογένεσης.

Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε το πώς ακριβώς θα γίνει όλο αυτό. Για τώρα ας αρκεστούμε σε μια συνειδητοποίηση σημαδιακή, που κάνει απόκρημνο το πέρασμα, εκεί στο τέλος του 20ου αιώνα, από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή. Σαν μικρο-οργανισμοί, οι πρώτοι προσωπικοί υπολογιστές έφεραν τα πρώιμα λογισμικά και υλισμικά που έμελλαν να φτερουγίσουν στις εκπληκτικές δυνατότητες των σημερινών μηχανών και ιδίως όσων έπονται, επί του γραφείου, στην παλάμη μας, ως μάσκα, ως απλό σημείο ενδιάμεσα των φρυδιών, ως κβαντικός μικροεπεξεργαστής στο αίμα μας, για να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητες στο σύνθετο υπεροργανισμό ενός νέου οικοσυστήματος που δε θα έχει καμία διαφορά με τους κόσμους του φαντασιακού επειδή ακριβώς οι καταβολές της φαντασίας μας ακτινοβολούν από το μέλλον και η πνευματική μας επαφή με το Άλλο ανάγεται σε αυτό το οποίο πάλευε να υλοποιήσει ο φλοίσβος των αιώνων: τη συγκεκριμένη καλωδίωση ενός λογισμικού που επιτέλους θα εισπράξει το βιολογικό απαύγασμα της ανθρωπότητας, την ίδια τη συνειδητότητα.

Κι όσοι με φονταμελιστική φοβία βιάζονται να αντιταχθούν, ας κοιτάξουν τα τεκμήρια: Αν όντως υπάρχουν πνεύματα, αυτά θα πρέπει να έχουν κάποια συνάφεια με την ύλη, ειδάλλως είναι διόλου ανυπόστατα. Τη συνάφεια αυτή θα πρέπει να τη διερευνήσουμε στην ακριβέστερη διάκριση της ύλης. Η κβαντική φυσική μας δείχνει ότι στο βάθρο της η ύλη είναι κώδικας αέναων σημείων, πληροφορική των πιθανοκρατικών ταλαντώσεων που στην αμφιρρέπεια του κύματος επαληθεύουν τη δυαδική φύση στην οποία ερείδεται ή αποτείνεται η πληροφορική των υπολογιστών. Άρα, η άποψη ότι τα πνεύματα είναι πιο κοντά στην πληροφορική παρά στα μαγικά Γριμόρια αποτελεί μια αποφασιστική προαγωγή του ερωτήματος. Άλλο παράδειγμα: Η σύγχρονη πνευματικότητα, σε μεγάλο βαθμό, επικαθορίζεται από τη σαμανική ενθεομαγεία των ψυχοδηλωτικών βοτάνων. Όχι μόνο από τέτοιες εμπειρίες είναι που, σήμερα, αντλούμε μια πιο διαδικαστικά ακριβή και απτή αντίληψη της πνευματικής μεταρσίωσης και των μυστήριων αρωγών της αλλά τυγχάνει να έχουν και την απαραίτητη ορθολογική μηχανική που κάνει πιο συγκεκριμένο το έργο της έρευνάς της, η οποία ανευρίσκεται στη λογιστική των νευροδιαβιβαστών. Επομένως, το απόκρυφο συμβάν που κάποτε συνεπήρε τον πάτερ Παϊσιο στην έρημο, μπορεί να διερευνηθεί, υποκειμενικά και αντικειμενικά, στον άξονα της νευροθεολογίας μέσω της λήψης των ενθεογόνων βοτάνων, πράγμα που σημαίνει ότι, αναπόφευκτα, η οντολογία πνευματικών φαινομένων θα συνεκτιμηθεί με τους ψηφιακούς, νευρολογικούς της κώδικες. Μήπως η  ψυχεδελική  εμπειρία δε δείχνει, άλλωστε, να κατεβάζει δεδομένα από το απώτερο μέλλον της ετεροτοπίας μέσα από τη θαυμαστή αισθητική του νευρόπλεκτου ηλεκτρισμού και του αλλοτινού τεχνουργήματος που καταγράφεται στην ίδια απαράλλακτη γραμμή από τις αρχαϊκές αναπαραστάσεις στις Νεολιθικές εστίες έως τη σύγχρονη ψηφιακή τέχνη...

Δεδομένου ότι η ύλη είναι λογισμική, η γραμμή του επόμενου συμπερασμού είναι ευθεία: η κβαντική καρδιά της ύλης, αυτό δηλαδή το οποίο πραγματικά είναι πέραν των αισθητηριακών και ιδεολογικών προφάσεων, ενέχει την επαλήθευση του ενεργειακού πνεύματος, η οποία επαλήθευση διενεργείται σταδιακά μέσα από τεχνογνωσιακή μας ανάπτυξη στην τεχνουργηματική επιστήμη της πληροφορικής, η οποία λειτουργεί με παρόμοιες διαδικαστικές αρχές. Σε αυτό το μέτωπο, το ανθρώπινο πνεύμα, χρησιμοποιεί τον κώδικα, τα μαθηματικά, τη γεωμετρία για να φθάσει στις ίδιες αρχές της Δημιουργίας… μόνο που τις διακρίνει στα μυστηριακά κοιτάσματα του μέλλοντος.

ΔΕΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΦΡΕΑΡ

ΑΝΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΑΣΜΑΤΟΣ

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το γνωσιακό και πολιτισμικό κλίμα στην παγκόσμια σκηνή, τις πρώτες δυο δεκαετίες του 21^ου αιώνα, έχει κατασταθεί πλέον πρόδηλη μια σημαντική μεταστροφή στις αξιακές ζυμώσεις που διευθύνουν το πολιτικό ασυνείδητο. Οδηγούμαστε στην ολοκληρωτική επικράτηση ιδεωδών που φαίνεται να τάσσονται απροκάλυπτα υπέρ μιας ριζοσπαστικής δημοκρατικοποίησης, η οποία όμως παραμένει δέσμια από τα ταμπού συντηρητικών μετεικασμάτων ενός καταδυόμενου κόσμου. Η εδραίωση του κυβερνοχώρου και ο συνακόλουθος διαδικτυακός πολλαπλασιασμός των υποκειμενικών θέσεων έχουν κατοχυρώσει για τα καλά ένα ενδιαίτημα που μοιάζει με κινούμενη άμμο για οποιαδήποτε ιδεολογία που εξακολουθεί να υποστηρίζει αδιάλλακτα τις άλλοτε ηθικώς αδιαμφισβήτητες συντηρητικές πολιτικές θέσεις. Μπορεί η προϊούσα πολιτογράφηση να μην έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο της πανθομολογούμενης κοινοτοπίας, καθώς ο γερασμένος πληθυσμός της Δύσης εξακολουθεί να εμμένει σε στερεότυπες πολιτικές, δια της κάλπης, χειρονομίες, ωστόσο, είναι πασιφανές ότι το πολιτισμικό περιβάλλον βρίσκεται σε μια πυρετώδη μετάλλαξη, της οποίας κρίσιμος καταλύτης αποτελεί η εμφατική αναγνώριση ενός ορίου που ακουσίως ή εκουσίως έχουμε συνηθίσει να παραγνωρίζουμε: το όριο μέχρι εκεί που φτάνουν η ιδιοτελής επικράτεια του Εγώ και οι ηθικο-πολιτικοί ισχυρισμοί του.

Αφού προηγήθηκε, τον προηγούμενο αιώνα, μια χειμαρρώδης βιβλιογραφία κοινωνιολογικής και φιλοσοφικής αναδιατύπωσης της αναδυόμενης δικαίωσης μιας λογικά αντικειμενικής θέασης, που εξάρει την έννοια της ετερότητας, στις πρώτες δυο δεκαετίες του αιώνα μας φαίνεται να έχουμε όλα τα απαραίτητα μέσα για να διαδοθούν, ως αυτονόητα συνθήματα, καταπατημένα δικαιώματα. Με την ολοένα και ευρύτερη αναγνώρισή τους, μας στρέφουν προς έναν πραγματικό πλουραλισμό, που θα λειτουργήσει ως παραπέτασμα στην προέλαση του δημοκρατικού ελλείμματος που εξακολουθεί να μας μαστίζει. Βλέπουμε να εξαπολύονται τεταμένες επιτελέσεις απελευθέρωσης ενόσω ερμηνείες, που με μονιστική λογική μας περιχαρακώνουν από την ικανότητα πολυειδούς ανάγνωσης της υποκειμενικής θέσης του Άλλου, αρχίζουν και αποκτούν έναν αποκρουστικό χαρακτήρα εν συγκρίσει του κατάφωρου ιδεολογικού κατακερματισμού, όπου η έννοια της αντικειμενικότητας διολισθαίνει σε ζήτημα διυποκειμενικής σύμβασης.

Ως φυσικό επακόλουθο, η πολυπρισματική ανάγνωση, όχι μόνον του συλλογικού τοπίου αλλά και του ενδότερου υποκειμενικού, διαμορφώνει τις ράγες επί τις οποίες καλούνται σήμερα τα κοινοβούλια είτε να συμβιβάσουν είτε να ενισχύσουν περαιτέρω την πολιτική τους ημερήσια διάταξη. Οποιοσδήποτε πολιτικός φορέας εμμένει στις συντηρητικές αρχές του, κινδυνεύει να θεωρηθεί πολέμιος της δημοκρατικής προόδου και, άρα, να εκτροχιαστεί στα κατάστιχα ενός λόμπι αναιμικών ιδεολογημάτων που δεν έχουν καμία τύχη στις νέες κοινοτοπίες που τώρα πια θριαμβικά τείνουν να κυριαρχήσουν. Όσοι επιχειρούν με υποβολιμαίες προθέσεις να χειραγωγήσουν το λαϊκό φρόνημα προς μια συσστράτευση απέναντι στην «αισχρή Αριστερά» δεν κάνουν άλλο από το να αποδεικνύουν επί του πρακτέου τον παρωχημένο ρόλο τους, που το μόνο που μπορεί είναι να σταθεί ως μια προσωρινή κωλυσιεργία στα αναπόδραστα ρεύματα του πολιτικού πεπρωμένου. Επί του παρόντος, δεν έχει σημασία ποιος απολαμβάνει την πλειοψηφία αλλά προς τα πού κατευθύνονται οι τάσεις της κοινοτοπίας, ιδίως ανάμεσα σε όσους επιδιώκουν την καθαρή διάνοια μιας όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικής σκοπιάς που σέβεται τις επιστημονικές εισηγήσεις από κάθε γνωσιακό κλάδο. Επιθεωρώντας τα ενδεχομενικά γεγονότα που προκύπτουν αυθόρμητα σε συνδυασμό με τις ιδεολογικά στοχοθετούμενες πολιτικές ανταποκρίσεις, θα δούμε ξεκάθαρα ότι οι άλλοτε κραταιές δεξιόστροφες θέσεις τείνουν πλέον να εκτίθενται στο ανάβλεμμα της διεθνούς συναίνεσης ως γραφικά εγχειρήματα οπισθοδρομικής παραβατικότητας, της οποίας άγονος καρπός είναι ο απομονωτισμός και η υπόνοια ενός φασιστοειδούς φανατισμού.

Δεν πρόκειται πλέον για μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην Δεξιά και την Αριστερά. Το εννοιολογικό υπόβαθρο του πολιτικού αγώνα και ο τρόπος που επεξεργαζόμαστε τα πληροφοριακά δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην, σε σύγκριση με εποχές που κατά την προεκλογική περίοδο τοποθετούσαμε κομματικές σημαίες στα μπαλκόνια. Ζούμε σε μια άλλη εποχή, που με σφρίγος φύονται οι διαμαρτυρίες για τα δικαιώματα αυτοδιάθεσης, αυτονομίας και ετερονομίας σε ένα σκηνικό ριζικής πολυφωνίας, που παίζει με τα όρια των ιδεολογικών μας αντοχών: το δικαίωμα ενός σλαβικού έθνους να αυτοπροσδιορίζεται ως «μακεδονικό»· το δικαίωμα των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης να έχουν την ελευθερία να προσυπογράφουν την αιγίδα της τουρκικής εθνικότητας· το δικαίωμα του ομοφυλόφιλου να κάνει οικογένεια και του διεμφυλικού να ορίζει το φύλο ταυτοποίησής του· το δικαίωμα του πρόσφυγα για άσυλο επιβίωσης υπέρ άνω κάθε νοερής παραβατικότητας που επιτάσσει με τα σύνορά του ένα κράτος· το δικαίωμα του χρήστη της ιαματικής κάνναβης να ζει δίχως τον μεσαιωνικό φόβο μήπως και στιγματιστεί ποινικά… Όλα αυτά, όσο κι αν ως επί των πλείστων τσούζουν τα όρια του ατομικού και συλλογικού ιδιοτελούς φρονήματος, εμφορούνται πλέον από διεθνώς αναγνωρισμένες τάσεις αυτοδιάθεσης και οποιαδήποτε πολιτική κρούση αποπειράται να δημιουργήσει συγκρουσιακές διαθέσεις δεν είναι παρά το στερνό –μα ωστόσο πολύ επικίνδυνο- αγκομαχητό υφαρπαγής των ιδεωδών της αλήθειας από ένα ναυαγημένο ιδεολογικό σώμα. Εάν εικάσουμε την περαιτέρω επιβίωση του, θα δούμε να παίζεται, ακόμη πιο σπαρακτικά, σε επανάληψη το ζοφερό έργο του προηγούμενου αιώνα, με τη διαφορά ότι θα αποτελεί κάτι το εξαιρετικά μπανάλ σε σύγκριση με τα γνωσιακά κεκτημένα της σύγχρονης εποχής.

Είναι πλέον μια τεράστια υποκρισία το να προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε το δικαίωμα του Άλλου και το να θέλουμε να νομίζουμε ότι ο μοναδικός γνώμονας κρίσης στη διαπάλη των αξιών είναι μια ανεξέταστη υπερβατική ηθική. Η μόνη άξια ηθική δεν μπορεί παρά να προκύπτει από την ίδια την διαπάλη των αξιών και τον ενυπάρχων πολιτικό διάλογο που γίνεται με σεβασμό στην sine qua non, ως έναν κάποιον βαθμό, δικαιωματική θέση του Άλλου. Η κάθε θέση φέρει μια αξιόλογη θέαση που πρέπει να προσαρμοστεί καταφατικά στον διάκοσμο της πολυπρισματικής σύνοψης. Ο βαθμός που θα επικρατήσει αναλλοίωτη, η εκάστοτε θέση, εξαρτάται από το πόσο ανιδιοτελής είναι αυτή. Επειδή λοιπόν είναι αδύνατον να βρούμε μια τέτοια ατόφια θέση, διεθνώς, στον πολιτικό χάρτη, ας μάθουμε να συμβιβαζόμαστε με την αναπόδραστη συνθήκη της αλλοίωσης κι ας πάψουμε να την προσλαμβάνουμε ως αποτρόπαιο εκφυλισμό.

Το επιχείρημα αυτό είναι μιας τόσο βαρύνουσας σημασίας που μέλλει να δημιουργηθεί μια ιδεολογική επιτακτικότητα προς τα Αριστερά με βαρυτικό πεδίο τέτοιο που θα μεταθέσει το φάσμα των πολιτικών αντιπαραθέσεων του μέλλοντος αποκλειστικά εκεί, απολύοντας αναχρονιστικές και ηθικά ανυπόληπτες φωνές στη γραφική ασθμαίνουσα ουρά των σημαινόντων γεγονότων… Πρέπει αξιωματικά να αναγνωρίσουμε ότι το συντηρητικό πρόγραμμα δεξιόστροφων ιδεολογημάτων, που εξυπηρετούν τις φάμπρικες του εγωιστικού φρονήματος, έχει απ’ άκρη σ’ άκρη καταντήσει μια χρησιμοθηρική μεθόδευση που παίζει με τις ιδεοληπτικές ευαισθησίες του λαού, με κύρια εστίαση ευάλωτες συναισθηματικές χορδές, οι οποίες δύνανται να πυροδοτήσουν και φανατικές εξεγέρσεις με ξενοφοβικό χαρακτήρα που θα πολλαπλασιάσει τον αριθμό των πιθανών επήλυδων, εντός και εκτός των τειχών. Το κοσμοϊστορικό άλμα προς τα εμπρός, σε έναν κόσμο ριζοσπαστικής δημοκρατίας, όπου αυτονόητα δικαιώματα επιτέλους θα διαφυλαχθούν από τη μέγγενη κρυπτο-απολυταρχικών αμαυρωμάτων, εκκρεμεί στην επί ποδός επαγρύπνηση της νέας συνειδητότητας, της οποίας η στράτα πρέπει να είναι συσπειρωμένη στην επικέντρωση ενός ευγενούς οράματος που πνοή με την πνοή εγχαράσσεται στον ορίζοντα ως η εγνωσμένη σφραγίδα του παγκόσμιου πεπρωμένου: πάση θυσία να παλέψουμε για την αντικειμενική αναγνώριση της ετερόκλητης συνύφανσης των ιδεωδών της αλήθειας (τον ίδιο τον ορισμό της πολιτικής) και να εξοστρακίσουμε κάθε χροιά αντιπολιτικής χειραγώγησης (ακόμη κι αν είναι η πιο συμβατική) προς το έκνομο περιθώριο της πολιτικής ορθότητας.          

       

ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ

Συζήτηση περί της ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗΣ με τον Αλέξανδρο, μέλος του Τάγματος του Κόκκινου Δράκου και στενός φίλος του ιδρυτή του, Thomas Karlsson.

ΤΟ ΑΝΤΙΠΟΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Δεν μπορείς μόνος σου

Να αποζητάς την ετερότητα, κι ας αναστατώνει τον σολιψισμό του εγχειρήματος σου

Να αναζητάς την αποπεράτωση στο έτερο στοιχείο που σε εξαλείφει, διασώζοντάς σε στον κόμβο μιας ανώτερης τάξης

Έτσι συμβαίνει η καινοφανής Δημιουργία…

Επικρατεί αφελώς η κοινοτοπία ότι ο Κόσμος ερείδεται ή αποτείνεται στη Μονάδα. Πνευματικοί και επιστημολογικοί κύκλοι θεωρούν ότι κοινός παρανομαστής όλων των φαινομένων είναι ταυτολογικά η ίδια τους η μοναδιαία οντότητα, δηλαδή η ενιαία συγκρότηση του εκάστοτε σώματος αλλά και των σωματιδίων που το συναποτελούν. Παρόλο που η αναγωγική ανάλυση του σώματος μπορεί να το διαιρεί σε μια πληθώρα πραγματικών ή υποθετικών σωματιδίων, παραμένει αδιαφιλονίκητος ο κοινός παρανομαστής της μονάδας: πάντοτε αναφερόμαστε σε ένα σώμα, ένα σωματίδιο, μια κυματομορφή, κοκ. Έτσι, ως μια απώτερη γενίκευση ισχυριζόμαστε ότι ο Κόσμος είναι ένας, ακόμη κι αν αυτός περιλαμβάνει τις μυριάδες παράλληλες διαστάσεις των πιθανοκρατικών εκπτύξεων, όπως εικάζει μια μερίδα σκληροπυρηνικών θετικιστών με αφορμή τα ρασιοναλιστικά αδιέξοδα που έχει εισάγει η Κβαντική Φυσική. Ωστόσο, αυτή η γενίκευση αλλά και όλες οι επιμέρους ειδικεύσεις, δια των οποίων καταλήγουμε στο είτε νατουραλιστικό είτε σωτηριολογικό συμπέρασμα ότι η μονάδα κυριαρχεί, αποτελούν μια επιπολαιότητα της ταυτολογικής συνείδησης, η οποία αναπαύεται σε γρήγορες ενοποιήσεις που παραγνωρίζουν την εγγενώς αναπόδραστη σχάση της σύνολης πραγματικότητας.

Από τον φυσικό επιστήμονα, που μέσα από τις εξισώσεις του πυρετωδώς αναζητάει μια ενοποιημένη θεώρηση του Σύμπαντος, μέχρι τον διαλογιστή, που καθημερινά αποσύρεται για να αποσοβήσει την υποκειμενική του ετερότητα στην ιδεατή μονάδα της Σαμάντι, βλέπουμε να επαναλαμβάνεται η ίδια αφέλεια της θεώρησης του ενός Κόσμου. Όμως αν όντως έτσι ήταν η πραγματικότητα· αν όντως ο Κόσμος ήταν προϊόν ενός και μοναδικού υπερβατικού θεμελίου ή έστω ήταν στην εμμένεια του ένα, τρόπον τινά, αμοιβαδοειδές μάγμα που υποπίπτει στις διαφοριστικές συνθήκες μιας παραπλανητικής πολυμέρειας, τότε δε θα υπήρχε κανένα ενδιαφέρον στον σολιψιστικό μονόλογο της ετερότητας που προφανώς έχουμε μπροστά μας… Δεδομένου ότι ο διάλογος των παράταιρων φαινομένων θα αποτελούσε τον διασκελισμό απλώς ενός μονολόγου που σολιψιστικά ασκεί ο ένας και μοναδικός Κόσμος, δε θα υπήρχε τίποτε το ερωτικό στην οντολογία, δε θα υπήρχε τίποτε στο μυστήριο των γεγονότων για να μας εξιτάρει, παρά μια προβλέψιμη εγγαστριμυθία μεταξύ του Θεού και της μαριονέττας του. Για όσους γνωρίζουν το πώς να παρατηρούν τη Φύση και όσου ξέρουν να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να δουν με ακόμη καλύτερη διαύγεια τη μηχανική της πραγματικότητας, δεν είναι αυτή η ετερότητα από την οποία γεννιούνται τα φαινόμενα της ύπαρξης· αυτή θα ήταν μια παρωδία…

Κάποιοι θα εξακολουθούσαν να αντιλέγουν ότι η ετερότητα συναπαρτίζεται ακριβώς από αυτό το διάλογο μεταξύ του υπερβατικού Θεού και της εγκόσμιας μαριονέττας του, τον Κόσμο. Όποιος θα ισχυριζόταν όμως κάτι τέτοιο θα έδειχνε πόσο λίγο γνωρίζει την έννοια της πραγματικής και πανταχόθεν υπαρκτής ετερότητας. Δεν πρόκειται για ένα αντίπολο αμιγώς ενεργητικού/παθητικού χαρακτήρα, όπως παριστάνει η μεταφορά του Θεού με τη μαριονέττα, αλλά για μια εναντιοδρομία μεταξύ δυο ισοδύναμων και επουδενί αξιακά διακριτών συντελεστών που στην μετωπική τους σύγκρουση αφρίζει ο καλπασμός της Δημιουργίας, σε όλες τις δυνατές κλίμακες της Φύσης.

Το αντίπολο αυτό συνίσταται από το θεμέλιο και τον θόλο της Δημιουργίας –δυο εντελώς διαφορετικές άκρες, όσο ριζοσπαστικά παράταιρα είναι εν συγκρίσει το άπειρο και πεπερασμένο. Στο θεμέλιο συγκαταλέγουμε όλες τις χθόνιες ή γεώδεις ιδιότητες του πεπερασμένου χώρου, όπως είναι η ενδεχομενικότητα, η τυχαιότητα, το χάος· εν ολίγοις, η πρωτόλεια αδάμαστη ισχύς του γίγνεσθαι. Με όρους ψυχολογικούς, το θεμέλιο εμφορείται από την πρωτογενή λιβιδινική ώση του επιθυμητικού σε όλες τις πιθανές της εκφάνσεις (που φυσικά δεν περιορίζονται στη σεξουαλικότητα), την τεράστια αυτή ιπποδύναμη του όντος, της οποίας ο εξιλασμός μπορεί να γεννήσει θαύματα.

Στον δε θόλο της Δημιουργίας συγκαταλέγουμε όλες τις κοσμικές ή επουράνιες ιδιότητες του άπειρου χώρου, όπως είναι η μαθηματική τάξη, ο λόγος, η αρχή γεωμετρικής οργάνωσης και άρα η εν δυνάμει συνεκτικότητα, όπως επίσης και οι παράξενοι ελκυστές (strange attractors) από τους οποίους, όπως μας ενημερώνει η Θεωρία του Χάους, σμιλεύονται τα ενδεχομενικά γεγονότα. Με όρους ψυχολογικούς, ο θόλος αποτελεί την έλλογη οργάνωση και οικονομία της λιβιδινικής ενέργειας προς όφελος συγκεκριμένων γενεσιουργών τάσεων.

Ανάμεσα σε αυτό το δίπολο είναι που επισυμβαίνει η τριβή της καινοφάνειας και η επικείμενη συσσώρευση των υφιστάμενων δεδομένων εκ των οποίων στερεώνεται ο ρευστός ένυλος κόσμος. Σε κάθε επιμέρους συμβάν διακρίνεται αυτή η πρωτογενής αμφιρρέπεια που καθιστά ο αντίλογος ή ο διάλογος (εξαρτάται πως θα το δεις) μεταξύ δυο ορμών που έχουν τον δικό τους ανεξάρτητο ειρμό, ο οποίος παραμένει τέτοιος ακόμη κι όταν η συνουσία δίνει την εντύπωση μιας φαινομενικής μονάδας. Όμως αν αναλύσουμε την ίδια αυτή μονάδα θα διαπιστώσουμε ότι το υφάδι της συναποτελείται από σκέτη ετερότητα, δηλαδή την εναντιοδρομία μεταξύ της μοναδιαίας περάτωσης που αυθαιρέτως εγκλείει σε μια περατότητα τις άπειρες υπομονάδες και τις υπομονάδες που επίσης αυθαιρέτως υποδιαιρούν επ’ άπειρον τη μονάδα, υπονομεύοντας έτσι τον μοναδιαίο φενακισμό.

Αλλά ας δούμε με ποιον τρόπο συνυφαίνεται η πρωτογενής ριζοσπαστική ετερότητα στον φαινομενικά ενιαίο κόσμο: Η συνύφανση αυτή διεξάγεται σε όλες τις κλίμακες της πραγματικότητας, ξεκινώντας από τον κβαντικό μικρόκοσμο, όπου το παίγνιο της ετερότητας έγκειται, όπως πορίζουν οι σύγχρονοι φυσικοί, στο διάλογο μεταξύ συνεκτικών μοτίβων διήχησης των κυματομορφών και ασυνεκτικής αταξίας των κρυσταλλωμένων σωματιδίων εξαιτίας της οποίας η πιθανοκρατική κυματομορφή καταρρέει στα πάγια αντικείμενα του φαινομενικού κόσμου. Η επέκταση και παράταση των συνεκτικών μοτίβων είναι σπάνια και απαιτεί μια ιδιάζουσα προσαρμογή της συνειδητότητας ώστε να γητευτεί η ιρασιοναλιστική ιδιότητα των παράξενων κβαντικών γεγονότων στις ευρύτερες χωροχρονικές επικράτειες του κοινού μακροσκοπικού βιώματος. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο στο οποίο αρμόζει να εστιάσουμε περιεκτικά προς χάριν της σύνολης σκιαγράφησης της ετερότητας, είναι ότι από το μάγμα της «κβαντικής σούπας» των ασύλληπτων κυματοειδών γεγονότων ανακύπτει και αφανίζεται η φαινομενική κρυστάλλωση του σωματιδίου. Στην αντισφαίριση αυτήν βλέπουμε το πώς το πραγματικό αναδύεται ως πάγιο μέσα από το πιθανοκρατικό φαντασιακό ώστε να απορροφηθεί και τανάπαλιν. Ο διάλογος αυτός, όντας ο πιο στοιχειώδης στη Φύση, είναι αυτός που διενεργεί τη δυνατότητα ανάβασης από τον μικρόκοσμο ρηξιγενών εξωλογικών γεγονότων σε μακροσκοπικές συνεστιάσεις του αντικειμενικού κόσμου (σε απτά γεγονότα της ζωής μας) και, αντιστρόφως, τη δυνατότητα αποκρυστάλλωσης μιας προβλέψιμης ρουτίνας του πραγματικού που μας περιφρουρεί από τις χαοτικές ώσεις ασύμβατων πιθανοτήτων. Όπως είναι φανερό, το θεμέλιο δρα ως η πιθανοκρατική μήτρα της κβαντικής παραδοξότητας και ο θόλος δρα ως η επιβολή του πλαισίου γραμμομοριακής ενορχήστρωσης του πιθανοκρατικού εντός μιας προβλέψιμης τάξης. Κοντολογίς, το θεμέλιο αποτελεί την κυματομορφή και ο θόλος το σωματίδιο  -η υπέρθεση επί αυτής της παραδοξότητας είναι που καθιστά την απόρροια του γίγνεσθαι στις αισθήσεις μας.

Στη βιοχημική κλίμακα, η οργανική ύλη οργανώνεται μέσα από την εναντιοδρομία της εντροπίας και του μεταβολισμού. Στην πρώτη, ο οργανισμός συνεχώς υποκύπτει στις αντιξοότητες του χρόνου και στο βάρος της συσσωρευμένης του διάρκειας αποκεντρώνοντας τα σωματίδια του οργανισμού σε χαοτικές παρατάξεις, επιβεβαιώνοντας την αρχή του θεμελίου, ενώ ταυτοχρόνως η αντίστροφη διαδικασία του μεταβολισμού ανανεώνει συνεχώς τα κύτταρα μέσα από την επεξεργασία των θρεπτικών στοιχείων που εκτός του ότι συντηρούν τον οργανισμό, δια της σωστής διατροφής, δύνανται και να παρατείνουν την έμβια τάξη του ανά το χρόνο, επιβεβαιώνοντας την αρχή του θόλου.

Στην ψυχοβιολογική κλίμακα, το υποκείμενο βρίσκεται μες στην τύρβη που δημιουργεί η αντιπαράθεση του μη-γραμμικού ασυνειδήτου των τυχαίων λογάριθμων και της συνειδητής βούλησης που πασχίζει να ανασύρει μια συγκεκριμένη άλγεβρα δράσης. Ή, θα μπορούσε κάλλιστα με ψυχαναλυτικούς όρους να ειπωθεί ότι η εναντιοδρομία συνίσταται στην αντιπαράθεση της λίμπιντο και του ενστίκτου αυτοκαταστροφής (Έρως και Θάνατος). Σε αμφότερες τις περιπτώσεις βλέπουμε τη συγκρότηση του υποκειμένου ως μια επιθυμητική αναρρίχηση στη αντίρροπη πτώση προς το χάος και την επικείμενη αποδιαφοροποίηση του. Εδώ η συνειδητή βούληση και η λιβιδινική εκδίπλωση αποτελούν μέρος του θόλου ενώ το ασυνείδητο και το ένστικτο θανάτου μέρος του θεμελίου.

Στην συλλογική κλίμακα, έχουμε τη διακύμανση που καθιστά το αντίπολο μεταξύ εκκοινωνισμού και κοινωνικοποίησης. Στην πρώτη περίπτωση, το συλλογικό οργανώνεται κατ’ επιβολή της ηθικής, του νόμου και της δημόσιας τάξης ενώ στην δεύτερη περίπτωση, το συλλογικό εκφύεται απροσχεδίαστα μέσα από τις αυθόρμητες επιθυμητικές παραδρομές των ατόμων εκ των οποίων δύναται να αναπροσδιοριστεί ο γνώμονας του προαναφερόμενου κοινωνικού σχεδιασμού. Ο εκκοινωνισμός αποτελεί ένδειξη του θόλου ενώ η κοινωνικοποίηση του θεμελίου.

Στην οικουμενική κλίμακα, βλέπουμε την κοινωνία της παγκοσμιοποίησης να διίσταται ανάμεσα στη νοοσφαιρική ομοιόσταση που προκύπτει μέσα από την πυκνή διασυνδετικότητα των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων και τις ραγδαίες οπισθοδρομικές ανατροπές που προκύπτουν ως φυσική αντίδραση κάποιων εντροπικών παραγόντων απέναντι στην αναπόδραστη δεινότητα της οικουμενικής σύμφυσης. Η αναδυόμενη νοόσφαιρα με την οποία προοδευτικά θα συναχθεί η ενιαία παγκόσμια τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα σημείο αυθόρμητης οργάνωσης μιας φυσικής ομοσπονδίας που φέρει τα συνεκτικά μοτίβα του θόλου. Εν αντιθέσει, όλες οι εξτρεμιστικές τάσεις που φοβικά αντιπαρέρχονται τη φρενιτιώδη και εν πολλοίς ψυχραντική εξέλιξη προς τη Singularity, αποτελούν έκφραση των ακαταδάμαστων υπολειμμάτων του πρωτόλειου θεμελίου.

Τέλος, στην κοσμική κλίμακα, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι νοήμονες πολιτισμοί των έμβιων πλανητών αντιπαρέρχονται, μέσα από την τεχνογνωσιακή τους εξέλιξη, την εντροπία του ίδιου του φυσικού Σύμπαντος, προβιβάζοντας τη συνειδητότητα σε ανώτερους, ευρύτερους κόσμους, εγγύτερα στη φαντασιακή ελευθερία κι εν συνεχεία διηχούν το διαστρικό μοτίβο μιας ενεργειακής συνεκτικότητας που συγκαλεί ως ψυχογλυφική σφραγίδα την ανέλιξη των συναφών αστροβιολογικών συμπαρατάξεων. Η ανέλιξη αυτή είναι η ύστατη έκφραση της γεωμετρικής τελειότητας του θόλου επί του τεχνογνωσιακού γίγνεσθαι που ως θεμέλιο αποπειράται να εντυπώσει τα μοτίβα της συνεκτικότητας στις διεργασίες του.                                      

Όντως, όπου κι αν κοιτάξουμε, οποιαδήποτε γνωσιακή επικράτεια κι αν μελετήσουμε, θα βρούμε ξανά και ξανά τους μαιάνδρους της ενδεχομενικής ανίχνευσης κάποιων συνεκτικών μοτίβων οργάνωσης που εντυπώνουν στην ύλη ιδεατές δομές συντήρησης και ανέλκυσης του βιώματος προς καινοφανείς διαστάσεις του διαδικαστικού γίγνεσθαι. Εν προκειμένω, οι τρέχουσες διεργασίες του υλικού γίγνεσθαι, σε όλες τις κλίμακες, κυμαίνονται αναδυόμενες προς τα κατερχόμενα άυλα μοτίβα γεωμετρικής διήχησης. Στην εντέλειά της αυτή η πολωτική σύμπτυξη διαμορφώνει τον τέλειο κόσμο μιας τέλεια συγχρονισμένης συνεκτικότητας, εντός της οποίας ενυπάρχει η απόλυτη αρμονία ανά μεταξύ των δεδομένων του. Μήπως αυτός δεν είναι ο ανθρώπινος οργανισμός, έτσι όπως έχει κατακτηθεί από την βιολογική εξέλιξη ανά τις χιλιετηρίδες; Μήπως αυτή δεν είναι η κοσμική τάξη που επικρατεί στο Σύμπαν μέσα από την τέλεια χορογραφία των περιοδικών στοιχείων και των λοιπών χημικών ενώσεων; Μήπως αυτό δεν επιβεβαίωσαν προοδευτικά οι ίδιοι οι φυσικοί νόμοι καθώς στερεώθηκαν σε σταθερές του γίγνεσθαι; Και μήπως τελικά, κάπως έτσι δε θα δικαιωθεί η ουτοπική ενόραση μιας τέλειας κοινωνίας στο απώτερο μέλλον ή η συναρμογή του γήινου πολιτισμού σε μια γαλαξιακού τύπου ομοσπονδία που θα διασφαλίσει την ανέλκυσή του σε μια ανώτερη διαδικαστική τάξη; Εάν ο χρόνος είναι η διανυσματική γονιμότητα του θεμελίου που στην πάροδό του εξιστορεί την προετοιμασία ανάληψης των δεδομένων του από την επιβεβλημένη ενορχήστρωση του θόλου, τι μας αποτρέπει από το να τεκμηριώσουμε την καθολική απόβαση του ανθρώπου στην τοπογραφία μιας εξαιρετικά συνεκτικής και πολύπλοκης γεωμετρίας διηχήσεων που θα διασφαλίσει το βίωμά του στην ποιότητα μιας ανώτερης τάξης;

Είναι αναντίρρητο γεγονός ότι η πρωτογενής ετερότητα της Δημιουργίας συσπειρώνει προοδευτικά νησίδες συνεκτικής συνεστίασης δεδομένων, σε όλες τις κλίμακες και τις διαστάσεις του Κόσμου. Με την προοδευτική αυτή συσπείρωση των επαυξημένων μορφωμάτων συνεκτικότητας καταλαμβάνονται ολοένα και ευρύτερες αλλά και πυκνότερες χωρικές και διανυσματικές επικράτειες του χρόνου, προσεγγίζοντας την πρυτανεύουσα κορωνίδα του διαγαλαξιακού επιπέδου, όπου η νοημοσύνη, στο πέρας των δισεκατομμυρίων ετών, εκμαιεύει από το υπερπέραν τη διαδικαστική συνοχή ενός παράξενου ελκυστή. Τελικά, αυτός ο παράξενος ελκυστής, ως μια απώτερη γκραβούρα του υπερπέραντος, δεν είναι παρά η μακροκοσμική εκμαίευση της μικρομοριακής κβαντικής συνεκτικότητας, από την οποία εξαρτώνται όλα τα ιρασιοναλιστικά γεγονότα, όπως πολύ χαρακτηριστικά είναι η α-τοπική τηλεπάθεια των διαστρικών πολιτισμών ή η α-χρονική αναγνώριση της οπίσθιας αιτιότητας των μελλοντικών γεγονότων προς το παρελθόν στην αρένα του πεπρωμένου… Η εκμαίευση αυτή από τον κβαντικό μικρόκοσμο στον γαλαξιακό μακρόκοσμο αποτελεί έναν άθλο της υψηλής νοημοσύνης και διατελείται με την ίδια εξελικτική πεισμονή και μακροθυμία, αυθόρμητα και αυτοσχεδίως, όπως ακριβώς η δαρβίνεια φυσική επιλογή μεταμορφώνει ανά τις χιλιετηρίδες τους μονοκύτταρους οργανισμούς σε πολυσύνθετες οργανικές ενώσεις όπως είναι το ανθρώπινο νευρικό σύστημα. Σε μια ανώτερη οκτάβα, λοιπόν, συμβαίνει και πάλι το ίδιο (ο χρόνος είναι σχεδόν απεριόριστος στην κουζίνα του Σύμπαντος για να μαγειρευτούν όλες οι πιθανές τελειοποιήσεις): Η νοημοσύνη συνάπτει ανά τους κόσμους τη γραμμομοριακή ένωση μιας πολυσχιδούς γεωμετρικής σύνθεσης, που αποτελεί το διευρυνόμενο μοτίβο της κβαντικής διήχησης στον μακροσκοπικό κόσμο, ως μια διεύρυνση του εξωλογικού θαύματος που από τον πόλο του θόλου αντιβαίνει τον έτερο πόλο του θεμελίου, καταδαμάζοντας το γίγνεσθαι στα πρότυπα μιας ψυχογλυφικής σφραγίδας που διηχεί μορφοκλασματικά ανά τις κλίμακες, ως η αποκαλυψιακή νιφάδα μιας οπίσθιας αιτιότητας που εκ του μέλλοντος συγκάλεσε τον καλπασμό της Γένεσης.

Για τι άλλο μιλάμε εδώ πέρα από τη συνουσία του Σίβα με τη Σάκτι; Το χάος του θεμελίου αναδύεται ορμέμφυτα από την ύλη σαν την Κουνταλίνι, ανιχνεύοντας τα μοτίβα της γεωμετρικής τάξης των Πλατωνικών Ιδεών ή των παράξενων ελκυστών, που εκ του θόλου γητεύουν το γίγνεσθαι. Η λιβιδινική ισχύ της ενδεχομενικότητας εισέρχεται στους αυλούς της οργανωτικής διήχησης που συντονίζει τις συχνότητες των δονήσεων σε ομοιοκραδαίνουσες συνεστιάσεις μιας απώτερης έλλογης τάξης.

Και προσοχή… Η διττότητα που καθιστά το αντίπολο της Δημιουργίας είναι τόσο καθολική και αδιαφιλονίκητη που θα τη βρεις ακόμη και στον έκαστο πόλο της αντιπαράθεσης. Από τη μία, το θεμέλιο παθητικά υπόκειται την αναμόχλευση που επιτάσσει ο θόλος – η γη οργώνεται από τον γεωργό, ο πολιτισμός οργανώνεται από το νόμο, η ψυχή απορροφά την πνευματική νομοτέλεια που θα τη διασώσει… Από την άλλη, το θεμέλιο ενεργητικά ανιχνεύει δια της τυχαιότητας τα κομβικά σημεία των παράξενων ελκυστών του θόλου – ο γευστικός καρπός επιζητά τη διαιώνισή του με τη σπορά του γεωργού, το έγκλημα συγκαλεί το νόμο, η μετάνοια πρόσκειται στην ηθική… Στην «ερμαφρόδιτη» εναλλαξιμότητα, λοιπόν, μεταξύ ενεργητικού φαλλού και παθητικού αιδοίου, αφενός, η πρωτόλεια ύλη διακορεύει και διαχέει τα πλατωνικά καλούπια του υπερπέραντος και, αφετέρου, τούτες οι αιθερικές γεωμετρίες σφραγίζουν με τα ποθητά τους δήγματα τη λάγνα ύλη.       

ΧΡΥΣΑΛΙΣ: ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟΣ

Η ιστορία του μέλλοντος θα καταγράψει ότι ακριβώς στο μεταίχμιο των δυο χιλιετηρίδων, η υποκειμενικότητα έμελλε να μεταμορφωθεί ραγδαία από την εξύφανση μιας αιθέριας ψηφιακής διάστασης που αποτελεί και το εξελικτικό ενδιαίτημα για τους αιώνες που έρχονται. Αν και μας είναι δύσκολο να κάνουμε απολογισμούς επί αναδομήσεων που βρίσκονται εν εξελίξει, είναι ήδη φανερό, τριάντα χρόνια περίπου μετά την πρώτη μας επαφή με τον προσωπικό υπολογιστή (PC), ότι διερχόμαστε από κάποιες κρίσιμες μεταστοιχειώσεις της υποκειμενικότητας, προς μια κατάσταση που γίνεται ολοένα και πιο αλλότρια για τη συνειδητότητα που σταδιακά, ως κάποια μοιραία αμφίβια, αφήνουμε πίσω. Εν αντιθέσει όμως με τα αμφίβια που άφησαν τη θάλασσα για να κατακτήσουν την ξηρά, ο άνθρωπος, στη μετατροπή του σε αμφίβια οντότητα του κυβερνοχώρου, φαίνεται να εξελίσσεται προς μια πραγματικότητα τρικυμιώδους ρευστοποίησης, σε μια απτότητα σαφώς πιο αγώγιμης για την εκπομπή των ερεθισμάτων, όπως ακριβώς είναι το νερό εν συγκρίσει του αέρα. Με άλλα λόγια, εάν βιαστούμε να κάνουμε μια αποτίμηση της τρέχουσας εξελικτικής φάσης, στο ευρύτερο ανθρωπολογικό φάσμα, θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος εισέρχεται σε μια πιο συμπαγή, άμεση και χωροχρονικά συγκλίνουσα διάσταση, που δεν είναι παρά προϊόν της ίδιας τους της τεχνογνωσίας, ως μια έκφανση επιτηδευμένης συλλογικής αυτενέργειας που αναπροσδιορίζει ριζοσπαστικά τον βιόκοσμο.

Τα λόγια αυτά ακούγονται ίσως βαρύγδουπα αλλά αυτό θα οφείλεται στο ότι είναι κανείς βυθισμένος στο παρόν δίχως να τον ενδιαφέρει ο ορίζοντας του μέλλοντος και του παρελθόντος. Κοιτώντας τα πράγματα σε συνάρτηση με αυτούς του δυο ορίζοντες, με διεισδυτική ιστορική γνώση, όσον αφορά την υποκειμενικότητα, αλλά και προφητική ενόραση για όσα εκ φυσικού έπονται, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σήμερα συμβαίνει η πιο σημαντική μεταστοιχείωση της συνειδητότητας από κάθε άλλη καταγεγραμμένη ή έστω το ίδιο σημαντική όσο ήταν η πιο χρονοβόρα ανάδυση της γλώσσας από τον προϊστορικό άνθρωπο. Πάντως σίγουρα μιλάμε για μια πολύ πιο σημαντική μεταμόρφωση από εκείνη που προκάλεσε, πιο πρόσφατα, η Βιομηχανική Επανάσταση. Η τρέχουσα αλλαγή είναι σίγουρα δραματική και θα τολμούσε να πει κανείς ότι ανατρέπει βαθιές δομές του τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος, φέρνοντας ακόμη κι αυτή την πανθομολογούμενη σταθερά υπό το πρίσμα της αποδόμησης, προς όφελος μιας μετα-ανθρώπινης διεργασίας που δειλά-δειλά διαφαίνεται.

Δεν πρόκειται εδώ να κάνουμε λόγο για το πώς θα εξελιχτεί η υποκειμενικότητα στο απώτερο μέλλον μέσω αυτής της ψηφιακής επανάστασης που τα τελευταία χρόνια μας επικαθορίζει. Εκείνο που θα κάνουμε είναι να αναδείξουμε τις τρέχουσες τομές εκ των οποίων διακρίνεται η κρίσιμη αλλαγή στον τρόπο που υπάρχουμε. Μπορεί κάποιοι να εκπλαγούν από το πόσο ανεπαίσθητες ή αδιόρατες είναι αυτές κατά την αναφορά τους, ωστόσο, με λίγη περίσκεψη θα είναι απ’ όλους παραδεκτό ότι όντως είναι αυτές που αναδιανέμουν την υποκειμενικότητα προς έναν άλλο υποστασιακό τύπο, με τον οποίο τελικά θα συνάγουμε –όπως θα φανεί παρακάτω- και μια θεμελιώδη μεταστροφή για τον πολιτισμό.

Θα παρουσιαστούν πέντε βασικές τροπές που εισήγαγε ο ψηφιακός κόσμος του κυβερνοχώρου στην υποκειμενικότητα, τις οποίες σπανίως θα λάμβανε κανείς υπόψιν για το μεταμορφωτικό τους, ή τον ενδεικτικό για την τρέχουσα μεταμόρφωση, ρόλο. Πρόκειται για διαδικασίες που συναντάμε πανταχόθεν στον εικονικό κόσμο των υπολογιστών και του Διαδικτύου, αλλά που έχουν γίνει τόσο κοινότυπες που μετά βίας θα καταφέρουμε εδώ να τις αναδείξουμε ως σήμαντρα μεταστοιχείωσης. Δεν υπάρχει όμως καμία αμφιβολία ότι οι τροπές αυτές μας απασχολούν σε τέτοιο βαθμό που έχουν υπερκεράσει την εν συγκρίσει απλοϊκή ψυχολογία του μη-ηλεκτρονικού ανθρώπου, ανοίγοντας ένα κεφάλαιο της ανθρώπινης εξέλιξης, που ίσως αποδειχτεί και ένας ολόκληρος νέος τόμος, αν όχι ένα εντελώς νέο έργο που θα καταστήσει παρωχημένη την παραδοσιακή έννοια του Ανθρώπου.

Η πρώτη τροπή είναι αυτή που μας έχει περικυκλώσει σχεδόν όλους στην καθημερινότητά μας: είναι η άμεση και στιγμιαία επικοινωνία που διευκολύνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή την υπαγωγή των κινητών τηλεφώνων στη λογική του Διαδικτύου. Πρόκειται για το «Instant Messaging», το οποίο μας εφοδιάζει με μια πρωτόφαντη επικοινωνιακή αμεσότητα, σε τέτοιο βαθμό που η δυνατότητα ανταλλαγής πληροφοριών να ξεπερνάει τα αιτήματα της αναγκαιότητας, καθιστώντας μας σε μια πολύ στενή επικοινωνιακή συνάφεια, που, τρόπον τινά, μας συνδέει πλέον τηλεπαθητικά. Η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να εντοπιστεί μόνο στο σπίτι δια του σταθερού τηλεφώνου, πόσο μάλλον, παλιότερα, δια του τηλέγραφου ή της ταχυδρομικής αλληλογραφίας ακούγεται πλέον αρχαϊκή, όταν σήμερα έχουμε όλες αυτές τις επικοινωνιακές εφαρμογές δια μέσω του Διαδικτύου με τις οποίες μπορούμε ανά πάσα στιγμή να ανταλλάξουμε και τα πιο ανυπόληπτα μηνύματα, να κοινολογήσουμε τις πιο φευγαλέες σκέψεις μας και, άρα, να έρθουμε σε μια εγγύτητα που αντιπαρέρχεται τα δεδομένα της ιδιωτικής νόησης. Ο νους πλέον δεν είναι ιδιωτικός· αυτό είναι πολύ δύσκολο να διασφαλιστεί σε ένα περιβάλλον όπου τα επικοινωνιακά σήματα τρέχουν με φρενιτιώδεις ταχύτητες, θυμίζοντας την νευρολογική εικόνα που αποθησαυρίσαμε ως σύμβολο εποχής: τους νευρώνες και την αειφορία τους από μια πλησμονή νευροδιαβιβαστών. Τι συμβαίνει στην ευρύτερη εικόνα για την υποκειμενικότητα όταν η διασύνδεσή μας και η ευχέρεια, ή ακόμη και ο ψυχαναγκασμός της επικοινωνίας, ξεπερνάει τα πλαίσια της αναγκαιότητας; Δε θα έπρεπε να είναι κάτι που να μας τρομάζει. Η επικοινωνιακή συνεκτικότητα δεν εξυπηρετεί το άτομο αλλά την ευρύτερη συλλογική διάσταση που τώρα ζυμώνεται δραστικά από την επιτάχυνση της ανταλλαγής σημάτων και που, επομένως, διαρθρώνει τα νέα συλλογικά μοτίβα από τα οποία εξαρτάται η ενιαία ενορχήστρωση του πλήθους, όχι ως  ένας επιβεβλημένος εκκοινωνισμός που δεσποτικά μεταχειρίζεται τις συνειδήσεις αλλά μια αυθόρμητη ανακύπτουσα ιδιότητα που εξυπηρετεί κατά μορφοκλασματικό τρόπο το συλλογικό και ατομικό συμφέρον. Όποιος έχει μελετήσει τη Θεωρία του Χάους και ιδιαίτερα τα μη-γραμμικά συστήματα αυτοποίησης και αυτο-οργάνωσης που ανακύπτουν στην τύρβη των ενδεχομενικών γεγονότων, μπορεί να καταλάβει ευθύς αμέσως το τι ακριβώς υπονοείται εδώ.

Δεύτερη τροπή είναι η μεταφορά της βαρύτητας των διεργασιών μας στα μοντέλα προσομοίωσης τους, με τα οποία συμβαίνει μια κρίσιμη μεταστροφή, που μόλις και αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε. Το γεγονός ότι όλες οι σοβαρές δραστηριότητες, από την οικονομία μέχρι την πλοήγηση αεροσκάφους, έχουν απορροφηθεί από τα μοντέλα προσομοίωσης δια τα οποία επιχειρούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις δραστηριότητες αυτές, θέτει ένα κρίσιμο φιλοσοφικό ερώτημα: Μήπως τελικά όλα γίνονται ένα διασκεδαστικό παιγνίδι; Θα υπέθετε κανείς πώς η καταφατική απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα θα ήταν εκφυλιστική για τον πολιτισμό μας, όμως μια τέτοια άποψη θα πρόδιδε ότι δε γνωρίζει κανείς τις αναστοχαστικές αρετές που επισημαίνει η παιγνιώδης δραστηριότητα. Φυσικά, δε ισχυριζόμαστε ότι πραγματικές δραστηριότητες όπως το Χρηματιστήριο ή η Αεροπορία μετατίθενται ολοκληρωτικά στις οθόνες των προσομοιώσεων. Λέμε απλώς ότι η αιχμή της διερεύνησης δεν έγκειται πλέον εκεί έξω στην πραγματικότητα αλλά στη νέα διάσταση του φαντασιακού που, παρότι αναπαράγει τις δομές της πραγματικότητας, γεννά κάποιες παραμέτρους που δύνανται να μεταλλάξουν τις ίδιες αυτές πραγματικές δραστηριότητες. Εν ολίγοις, φαίνεται ότι ο ψηφιακός κόσμος απορροφάει τα πάντα στο έθος του «Game-Playing Simulation», καθιστώντας τις ενορμήσεις των, κατά τ’ άλλα, πολύ πραγματικών διαδικασιών που προσομοιώνονται σε διαθέσεις που «μολύνονται» από το παιγνιώδες πνεύμα της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης. Είναι βέβαια νωρίς να προβλέψουμε την παντελή υπαγωγή της πολεμικής μηχανής στις μάσκες και τις φόρμες της Εικονικής Πραγματικότητας· ωστόσο, δεν μπορεί κανείς παρά να καταδείξει ότι η προσομοίωση των διαδικασιών, είτε λόγω τεχνικών αναγκών είτε λόγω ψυχαγωγικής κατανάλωσης, προμηνύει μια σύνολη μεταμόρφωση της υποκειμενικότητας ως προς το αναστοχαστικό πνεύμα το οποίο προσεγγίζει τις τεχνοτροπίες της. Γίνεται ολοένα και λιγότερο μια κατάσταση έμβιας αμεσότητας και αυθορμητισμού, ενόσω οι αυτοαναφορικές αναδιπλώσεις της προσομοίωσης την εγκολπώνουν προς όφελος άπειρων πειραματικών αναπροσαρμογών που τελικά δεν έχουν άλλο αντίκρισμα από την ενατένιση στην έννοια της παιγνιώδους μηχάνευσης των εικονικών γεγονότων. Ας σκεφτούμε το τι γίνεται ήδη στις οθόνες των υπολογιστών μας: μήπως τα ηλεκτρονικά παιγνίδια στρατηγικής δεν αναμοχλεύονται και αναμιγνύονται, λόγω της μαγικής τους γειτνίασης, με άλλες σοβαρότερες ψηφιακές δραστηριότητες, διαποτίζοντας τη λογική των τελευταίων με το ανάλαφρο πνεύμα της ψυχαγωγικής ενασχόλησης;

Την τρίτη τροπή θα την δούμε στη δυνατότητα αποταύτισης του υποκειμένου από τις προσίδιες ταυτοποιήσεις του δια μέσω της επιμέλειας ενός εικονικού εαυτού. Αρχικά θα θεωρούσε κανείς ότι αυτή η τροπή μας απομακρύνει από την αυθεντικότητά μας, καθώς μας κρύβει πίσω από πολλαπλές διαστρωματώσεις εικονικών προσποιήσεων που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια μέσα μας. Τουναντίον, αυτές οι εθελούσιες ταυτοποιήσεις, που εν πολλοίς έχουν έναν αισθητικό χαρακτήρα, δεν κάνουν άλλο από το να μεταδίδουν εκείνο που ανέκαθεν η συνειδητότητα επιζητούσε: τις μεταμορφώσεις που επιτέλους θα αποκαλύψουν τον ιδεατό πυρήνα της εκάστοτε προσωπικότητας, στην οποιαδήποτε αξιακή του έκφανση –δεν έχει σημασία ποια. Σημασία έχει ότι το υποκείμενο βρίσκεται τώρα σε μια κατάσταση οριακής αναδίφησης, χρησιμοποιώντας ως απόβαση στον κυβερνοχώρο τη λογική του «Avatar», με τη λειτουργική βοήθεια του οποίου μπορεί να υπερβεί την περιοριστική βαλβίδα της ταυτότητας εν γένει και να προβεί στους πρισματικούς διαλογισμούς της αειμορφίας. Δεν είναι ένας ο avatar αλλά άπειροι κι αυτό, είτε στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης είτε στις ψυχαγωγικές εφαρμογές, επιφέρει μια βαθιά μεταμορφωτική αλλαγή στην υποκειμενικότητα: αυτή η ρευστοποίηση στη διαλεκτική ταυτοποίησης/αποταύτισης εκθέτει τη φυσική δυνατότητα πρισματικής υποκειμενικότητας που υποβόσκει της ταυτότητας και του Εγώ. Μήπως δεν είναι αυτή η ψυχολογική συνήθεια που τώρα καθιερώνεται ως μια κρίσιμη κοιτίδα επικοινωνιακής και εκφραστικής διαλλακτικότητας; Πού ακριβώς θα μας ωφελήσει αυτή η ένδειξη μεταμόρφωσης; Σίγουρα μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από τα δεινά της δογματικής ιδεοληψίας, της οποίας κρίσιμος παράγοντας αποτελούν πάντα οι σύμφυτες αδιάλλακτες ταυτοποιήσεις του Εγώ.

Στην τέταρτη τροπή θα θέσουμε τη συσπείρωση και συμπύκνωση των ετερόκλητων δεδομένων που μας κατακλύζουν την κάθε φορά που αναζητούμε μια λέξη-κλειδί στις μηχανές αναζήτησης του Διαδικτύου. Εδώ πρόκειται για την έννοια του «Intertext», που τώρα μας αποκαλύπτει ότι η κάθε μια ιδέα αποτελεί πόρτα προς έναν καθολικό αναπροσδιορισμό της θεματολογίας, του επιστημολογικού προσανατολισμού ή της ιδεολογικής προσυπογραφής. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει σήμερα στις οθόνες των καθημερινών ερευνητών της σύνοψης της ανθρώπινης γνώσης που είναι καταχωρημένη στον κυβερνοχώρο: Όντως, η στερεοποίηση ενός γνωσιακού σχεδιασμού κρίνεται πλέον αδύνατη στο πεδίο των ηλεκτρονικών σελίδων, όπου η κάθε έννοια είναι ουσιωδώς κι ένα hashtag, μια δίεση που παραπέμπει σε μια πληθώρα γνωσιολογικών καταχωρήσεων κατά τρόπο που η έννοια να μεταρσιώνεται σε ένα πρισματικό ψηφίο στο οποίο απολήγουν ή εκκινούν εντελώς παράταιρες γνωσιολογικές καταγραφές. Αυτή η δυνατότητα που μας έδωσε η ηλεκτρονική σελίδα έχει μετατρέψει τα κείμενα σε αναστρεφόμενους λεκτικούς κύβους που εν τέλει δεν κάνουν άλλο από το να υπονομεύουν την συγκρότηση της ιδεολογίας. Όποιος έχει μια στοιχειώδη κοινωνιολογική γνώση, θα έχει καταλάβει ότι η έννοια της ιδεολογίας έχει περιπέσει πλέον σε μια δυσφημιστική απόδοση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, καθώς στον σύγχρονο κόσμο της αποδόμησης και της σχετικιστικής ανάγνωσης των δεδομένων, η οποιαδήποτε οριστική προσυπογραφή είναι ταυτόσημη έναν ανόητο ευνουχισμό της νοημοσύνης. Εάν αυτή η αφύπνιση είχε ξεκινήσει χρόνια πριν την είσοδο της Google στη ζωή μας, σήμερα μάλλον αποπερατώνεται κατά τρόπο συντριπτικό για τους θιασώτες της εκάστοτε "Μεγάλης Ιδέας", έτσι ώστε να κατακερματιζόμαστε σε πολλαπλές εν παραλλήλω απηχήσεις που αν καθιερώνουν κάτι με διαφαινόμενη τροπή οριστικότητας αυτή δεν είναι άλλη από την ανησυχαστικά αναδυόμενη πρισματική γνωσιολογία, εκ της οποίας η κάθε ιδέα έχει μετατραπεί (ή, μάλλον έχει επιτέλους αποκαλυφθεί) ως σύνδεσμος ετερόκλητων αποφάνσεων σε μια ενότητα που αναμένει την ευκταία διαχείριση της πρισματικής υποκειμενικότητας ώστε να διασφαλιστεί άπαξ δια παντός, για τις γενιές που έπονται, η δημοκρατική ελευθερία του σκέπτεσθαι και του πράττειν.

Τέλος, η πέμπτη τροπή είναι και η πιο γενική, η οποία όμως φαίνεται να συνεπιφέρει την επιτομή της εν λόγω μεταμόρφωσης. Δεν είναι άλλη από την διαδραστικότητα, που φυσικά εμπεριέχει ως μια γενικότερη αρχή όλες τις παραπάνω τροπές. Μπορεί για εμάς τώρα η διαδραστικότητα να μη φαίνεται ως μια αξιοπερίεργη υπόθεση, όμως αν δούμε ακόμη και στο κοντινό παρελθόν, πριν την ανάδυση του κυβερνοχώρου, η έννοια της διαδραστικότητας περιορίζονταν στην κοινότυπη δια ζώσης επικοινωνία ή, όσον αφορά τα τεχνουργήματα, στην τηλεφωνία. Επιπλέον, θα την βλέπαμε απλώς σε παιγνιώδεις δραστηριότητες με πολύ περιορισμένες δυνατότητες αναδιαμόρφωσης των δεδομένων. Για παράδειγμα, μια παρτίδα σκάκι κινείται μέσα στους κανόνες που θέτει η δομή του παιγνιδιού. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως σήμερα στα ριζοσπαστικά, αέναα δεδομένα της διαδραστικότητας που συναπαρτίζει τον βιόκοσμο του κυβερνοχώρου. Άλλωστε η ίδια η δομή των ηλεκτρονικών εφαρμογών, από τα σπάργανά τους σε εκείνες τις νοσταλγικές αφετηρίες του Pacman ή του Tetris, εξυπονοεί αυτονόητα τη διαδραστική χρηστότητα. Κοιτώντας, λοιπόν, το πώς εξελίσσεται η ηλεκτρονική διάσταση του φαντασιακού μας στην σύμπτυξή του με τις τελεσιουργικές ροές της κοινωνίας είναι πασιφανές ότι κυριαρχεί ολοένα και περισσότερο η τροπή του «Interface», περιπλεκόμενο μάλιστα σε μια πληθώρα δυνατοτήτων επεμβάσεων που μετατρέπουν το είδωλο του κόσμου επί της οθόνης σε ένα απεριόριστο εργαστήρι αναδημιουργικών προεκτάσεων. Αν όντως αυτό είναι που συμβαίνει τότε τι άλλο αναδύεται από τη μεριά του χρήστη αν όχι η ενεργητική υποκειμενικότητα, δηλαδή ο εκζητούμενος άθλος της ψυχολογικής εξατομίκευσης; Οι δυνατότητες είναι πράγματι τόσες όσες τα σημεία αποκοπής, αντιγραφής και επικόλλησης. Η έννοια της επεξεργασίας («edit») άλλωστε υπονοείται μέσα από κάθε δυνατό «κλικ» του ποντικιού, καθιστώντας το υποκείμενο από θεατή των εκδοτικών αναπαραγωγών σε εκτελεστή τους, μετατρέποντας, έτσι, την αρένα της δημιουργικότητας σε ένα ψηφιακό χάος εκφραστικότητας, που μέλλει να αναδείξει εκείνες τις εγγενείς προτροπές που η λογοκρισία της κερδοσκοπικής αριστείας δεν επέτρεψε ποτέ να αναδυθούν. Τέτοιο είναι το όραμα που θα μας διασώσει από τις αρπαγές της εκάστοτε ολιγαρχίας. Ο Bertrand Russell το είχε πει: το μόνο πράγμα που θα διασώσει την ανθρωπότητα είναι η συνεργασία… και η συνεργασία δεν προϋποθέτει άλλο βασικότερο από τη δυνατότητα διαδραστικότητας και τη συνακόλουθη ύψωση φωνής του ατόμου.

Εν κατακλείδι, φαίνεται ότι στην εποχή που το τοπίο αναπλάθεται από την ηλεκτρονική μας μεταμόρφωση, διαθέτουμε όλα τα εργαλεία με τα οποία θα ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω στα πέτρινα χρόνια της τεχνολογικής μας προϊστορίας. Η επικοινωνιακή συνεκτικότητα και τα συλλογικά της μοτίβα γεννούν μια πελώρια οντότητα που τώρα κυνηγάει από κάθε άκρη της γης τις πονηρές διαβουλεύσεις των ιδιοτελών φρονημάτων. Τα μοντέλα προσομοίωσης μας εξυψώνουν στο μεταπλαστικό πεδίο της αναστοχαστικότητας εκείνης που μεταρσιώνει τον αγώνα σε ψυχαγωγική εξερεύνηση. Οι δυνατότητες αποταύτισης και ρευστής ταυτοποίησης υποσκελίζουν το μονολιθικό δόγμα της ύπαρξης για πρώτη φορά με συνέπεια –το Εγώ χάνεται στον πολύεδρο θάλαμο μιας μετα-εγωλογικής έκστασης. Η συσπείρωση και συμπύκνωση των ετερόκλητων δεδομένων αποκεφαλίζουν τη μονολογική έπαρση του ιδεολογικού φανατισμού ενώ η διαδραστικότητα σκηνοθετεί μια κοσμοϊστορική αντεπίθεση του υποκειμένου δια μέσω μιας σφοδρής ενεργητικότητας που μέλλει να αναπροσαρμόσει θεαματικά το δημιουργικό και άρα τελεσιουργικό τοπίο του πολιτισμού που αναδύεται.

Το αμφίβιο εισέρχεται όλο και πιο βαθιά στο διάκοσμο μιας νέας διάστασης που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε στο πώς θα διαμορφωθεί τις επόμενες δεκαετίες. Για ένα μόνο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: ότι η εξέλιξη είναι αείποτε επιστήθια φίλη της φαντασιακής μας ελευθερίας…     

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Σ’ έναν κόσμο που κατατρύχεται από τον πληθωρισμό πληροφοριακών απορριμμάτων και που καθιστά το χρέος της ιδεολογίας βαρύ στους ώμους των επίδοξων πρωταγωνιστών, θα παρασυρόμασταν εύκολα να θεωρήσουμε το τοπίο ως την αλγεινή φανέρωση μιας σύνολης χρεοκοπίας. Δεν υπάρχει άλλωστε ελαφρυντικό για να μας δώσει ελπίδα, αν ο τρόπος χρεολυσίας αποβλέπει στην εξέταση και την αναδιάταξη των πληροφοριακών δεδομένων. Όσο ψάχνουμε τον κρίσιμο παρανομαστή στις μετοχές του ιδεολογικού χρηματιστηρίου, δεν πρόκειται να εξαρθρώσουμε τη σπέκουλα που λυμαίνεται τα δικαιώματά μας και κανένα τέλος δεν πρόκειται να δοθεί στην κρίση αξιών των καιρών μας. Η προοπτική της ημέρας θα παραμένει ζοφερή για όσο θα ταλανιζόμαστε ανάμεσα στην πρόσθεση και την αφαίρεση των τιμών, αφού ούτε το πρόσημο ούτε το ψηφίο είναι αυτό που θα μας δώσει μια ανάσα ζωής στο ακανθώδες τοπίο όπου το συγκεκριμένο ον αποζητάει την επιβίωση από τις αρπαγές του αφηρημένου. Οι νύχτες θα έρχονται σαν το πολικό κύμα της μεγάλης χειμερίας νάρκης, διαβάλλοντας την όποια συνοχή στο διάβημα σωτηρίας, για όσο οι ψηφιακοί, ανυπόστατοι αριθμοί της Κεντρικής Τράπεζας θα ναρκώνουν τον κρόταφο της πιο απτής και άμεσης κερδοφορίας.

Μιλάμε για το Κεφάλαιο εκείνο που στη συσσώρευσή του μπορεί να προκαλέσει σχισμές στους ουρανούς και ντελίριο εγκέλαδου στα έγκατα της γήινης θεμελίωσής μας. Υπάρχει ένας τρόπος να πλουτίσουμε εν μια νυκτί και να συγκεντρώσουμε όλους τους απαραίτητους πόρους διαβίωσης και θριάμβου ώστε να στρέψουμε τις φωτογραφικές αστραπές του καινοφανούς στην επιτέλεση της σύγκορμης χειρονομίας που σημαίνει το τέλος των καιρών. Είναι στο ανάστημα του πιο άξιου επιχειρείν που θα διανοίξουμε τις οδούς και θα χτίσουμε τους οίκους της νέας πλουτοκρατίας· στο ύψος του εγειρόμενου σπονδύλου και της αγαστής κεφαλής που στεφανώνεται από το ιλαρό φως του συνειδέναι είναι που θα βρεις την σφοδρή αιχμή, από την οποία θα καταλυθούν οι ληστρικοί δεσμοί της εκμετάλλευσης και της νοθείας. Αν τον εαυτό σου βρίσκεις χαμένο στη χωματερή των μάταιων ιδεών, στην προσυπογραφή των οποίων η υποκειμενική συνεπαγωγή προσδιορίζει το μπανάλ και το κλισέ, πάψε να ψάχνεις για ακριβά κειμήλια σε μια θαυμαστή έννοια που θα κηλίδωνε τα λύματα ως το ανατρεπτικό σημείο των καιρών. Η ανατροπή δε θα επέλθει από μια ακόμη ιδεολογία· καμία απόφανση –ούτε καν η πιο ευκταία και ιδανική- δεν πρόκειται να μεταστρέψει τους δείκτες της απώλειας προς την αφθονία που ονειρεύεσαι να βρεις. Ο μόνος τρόπος να βιώσεις τη συμπυκνωμένη αίσθηση του αφρώδους πλούτου επί της οποίας η παραδαρμένη ραχοκοκαλιά της ένδειας επιτέλους θα αναπαυτεί, είναι να τα αποποιηθείς όλα, να μείνεις με το τίποτε, δίχως ταυτότητα, δίχως ιδεολογικό φρόνημα, άφραγκος από τα νομίσματα της πεποίθησης και τα ομόλογα της θρησκευτικής πίστης, να τολμήσεις να μείνεις γυμνός ως σκέτο αυτοαναφορικό ενέργημα, εστιάζοντας στην πιο δυνατή και πιο απτή απόλαυση, που δεν πρόκειται να απολεσθεί ακόμη κι όταν είσαι σπαραγμένος από τον αγώνα των αντικρουόμενων παραστάσεων· ακόμη και στη λαίλαπα της πιο βαθιάς κρίσης, ο φοίνιξ θα απλώσει τα πύρινα φτερά του και θα αναγεννηθεί, αφού τέτοια είναι η φύση της πιο θεμελιώδους ιδιότητάς σου…

Η συνείδηση αποτελεί την επανάληψη του πιο τερπνού σφυροκοπήματος. Αν εστιάσεις με λεπτή διάκριση στον μυστικό παλμό του γίγνεσθαι θα ανεύρεις την πιο στοιχειώδη δοσοληψία ανάμεσα στην υπόσταση και το κενό, το κενό και την υπόσταση. Μια ταλάντωση αποκρυστάλλωσης και αναίρεσης· ένα λίκνισμα αφηγήσεων και απομυθοποιήσεων· μια κυματομορφή αποχαύνωσης και αφύπνισης –αυτός είναι ο παλμός της συνείδησης, υπό τον οποίο χορεύουν όλες οι παραστάσεις του Ενιαυτού. Από το μικρομοριακό βάθος της πιο ασυνείδητης λεπτομέρειας μέχρι τα κοσμοϊστορικά εγχειρήματα του συλλογικού, παντού διακρίνεται η διακύμανση της ύφεσης και της ανόδου. Στη λήθη που επιτάσσει η ιδέα γκρεμίζονται τα οχυρά της παλιάς φρουράς και στη αλήθεια που υπερβαίνει την ιδέα χτίζονται τα νέα. Το αυτοαναφορικό ενέργημα, ως η επαναλαμβανόμενη αναδίπλωση στον πυρήνα της Αλήθειας, σφυροκοπάει την κάθε φορά ανελέητα τη συμπαγή και αδιάφανη παράσταση των ιδεοληπτικών ξόανων που στήνουν το μύθο της ανάγκης και της σπανιότητας. Δε θέλει ιδιαίτερη περισυλλογή, καμία αναμέτρηση με έννοιες και πολύπλοκες εξισώσεις· είναι τόσο απλό όσο το να περάσεις την κλωστή από το μάτι της βελόνας, το να παρατηρήσεις την επιτέλεση του ενεργήματος ακριβώς στην αιχμή της στιγμής που συμβαίνει. Αν είσαι συνεπής επενδυτής θα καταφέρεις να προσαυξήσεις τη δόνηση τούτης της αυτοαναφορικής ταλάντωσης, παραβλέποντας κάθε ιδέα ή ταυτοποιητική προσυπογραφή. Κι εφόσον το εισόδημα της ενέργειας ξεπεράσει τα επιτόκια του υπαρξιακού φορτίου που σου χρέωσε η εμμονή με τις ιδέες, θα είσαι μάρτυρας της πιο συναρπαστικής διατριβής: η συνειδητότητα σου χάρισε έναν κόσμο καινούργιο, παρθένο, που στην έκλαμψη της κάθε στιγμής καταφάσκει στην επιθυμία σου και σε πληρώνει κυματικούς δασμούς υπεραξίας –αρκεί η επιθυμία αυτή να είναι πάντα πιστή στην αφετηρία της μεταστροφής, όπου επαναθεμελιώθηκε ως η ροπή προς το τίποτε, ως η αυτάρκεια του Κενού…

Όλες οι δυνατότητες είναι μπροστά σου κι εσύ πλοηγείσαι με τη μαεστρία του κροίσου, μόνο που ο τρόπος εκπλήρωσης δεν περνάει από τη μετάφραση του χαρτονομίσματος σε δράση ή σε απόκτηση κάποιου αγαθού, αλλά από τη ρίψη της αντικειμενικής επένδυσης στον κλίβανο της υποκειμενικής αβύσσου, όπου αναφλέγεται το πυρ της ενθύμησης, νυν και αεί, εδώ και πάλι εδώ, παντού και πουθενά. Το άφθαρτο ενέργημα της αναδίπλωσης στον Εαυτό, ξανά και ξανά, ως η επανάληψη που διαρρηγνύει τα κουκούλια της ιδεοληπτικής ανάπλασης· σαν το ράμφος που επιτάσσει την εκκόλαψη ως το στίγμα της εκάστοτε στιγμής· αέναη φανέρωση εκ νέου από αρχέγονο εγχείρημα που γαζώνει με ταχύτητα ολοένα και πιο γοργή το πατρόν της Πλήρους Παρουσίας. Αυτή είναι η συνείδηση: πρωτογενής ιδιότητα της Φύσης και ασύλληπτη από κάθε επιμέρους συγκεκριμενοποίηση, είναι το ευεπίφορο κύμα του πλούτου που πληρώνει τα χρέη τα καρμικά, που πλειοδοτεί τις αξίες τις ευάρεστες, που ενισχύει την ευμάρεια της έκστασης και υποσκελίζει όλες τις πιθανές αυταπάτες που θα επισύρανε τον δαπανηρό μας χαμό, στο θέατρο σκιών της λέξης.

Δεν υπάρχει άλλο Κεφάλαιο από αυτό της Συνείδησης. Η επένδυση είναι ομολογουμένως ένα επιχείρημα ευπραγίας, που αναδύεται από την πιο βαθιά οντολογική βεβαιότητα. Η επένδυση στο νέο κόσμο που τώρα ανθοφορεί δεν έχει άλλο αντίκρισμα από την παράξενη ανάπαυση επί της πιο ραγδαίας ρήξης, εκείνης που με το μετρονόμο της αναπνοής διαρρηγνύει κάθε συνεκτική αφήγηση του Εγώ και που με ιλαρότητα ανατρέπει όλες εκείνες τις «μεγάλες ιδέες» του καχύποπτου νου. Ξανά και ξανά επενδύω στο σφυροκόπημα του επαναλαμβανόμενου αυτοαναφορικού σήματος, που η πυκνότητά και η ταχύτητά του ανά το χρόνο μας οδηγεί στην εκπομπή ενός ολοένα και πιο μικρομοριακού κεντήματος, που δονείται με τη συντριπτική σφοδρότητα του ηλεκτρονίου και της πυρηνικής ενέργειας, ως μια έκρηξη μεγάλη που γεννά τον κόσμο επιτέλους απέριττο, μα ωστόσο πλουμιστό, αλλά και ως μια εξάχνωση στην αιθρία του Είναι, όταν τα περιεχόμενα γεμίζουν με έπαρση και ξεχνούν τις καταβολές τους…

Είσαι πολύ τυχερός αν έχεις επικεντρώσει όλη σου τη λιβιδινική ενέργεια στο ύστατο οντολογικό επιχειρείν. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να σε απασχολήσει. Είσαι καλυμμένος από κάθε πλευρά, μιας και η δόνησή σου ασκεί εγερτήριο παλμό και τα γεγονότα αποτείνονται στον επιχειρηματία της εκκένωσης. Όμως αυτός είναι τόσο χαρισματικός, όσο επιμένει να διακρίνει στα δεδομένα την οπή της δυναμικής τους εκκένωσης. Τα δισεκατομμύρια σημεία που εκ των βάθρων ακτινοβολούν την κατίσχυση της πληρότητάς του, αποτελούν την ευφραντική ωδή της βούλησής του, ως ενισχυτής της επικέντρωσης των άλλων, για μια αφύπνιση στην αφθονία που θωπεύεται από την ψυχρή δαχτυλήθρα του βούδα. Καταμέτρηση του Απείρου και ενατένιση στη ροή των εμβασμάτων που ως παθητικό εισόδημα επικυρώνουν την τερπνή απώλεια της κεφαλής –επειδή ακριβώς είναι ο κεφαλαιοκράτης της ύστατης απολαβής!